Έπαθαν μεγάλο χουνέρι οι "Χρυσαυγίτες του 1886"!

Θα πούμε την ιστορία πολύ συνοπτικά για να μην κουράσουμε.

Γυρνάμε πίσω... στον Σεπτέμβρη του 1885.

Κείνες τις μέρες στην Αθήνα είχαμε κάθε μέρα διαδηλώσεις. Με μπροστάρηδες τα Συνδικάτα.

Όχι για τα μνημόνια και τα επιδόματα, όπως σήμερα, αλλά για τα εθνικά θέματα.

Μιλιούνια λαός μαζεύονταν μπροστά στ' ανάκτορα και στο σπίτι του πρωθυπουργού Δηλιγιάννη απαιτώντας να κηρύξουμε τον πόλεμο στην Τουρκιά. 

"Ζήτω ο πόλεμος!", φώναζαν. Γι' αυτό κι έμειναν στην ιστορία ως "ζητωπόλεμοι". 

Ο Δηλιγιάννης για να το παίξει "πατριώτης" κήρυξε επιστράτευση εφέδρων, αλλά έπεσε ο ίδιος θύμα του λαϊκισμού του.

Ούτε πόλεμο μπορούσε να κάνει, γιατί θα τον έχανε, ούτε την επιστράτευση ν' ανακαλέσει, γιατί θα γελιοποιούνταν.

Νόμιζε πως θα μπορούσε να πετύχει κάποια ανταλλάγματα με την απειλή του πολέμου.

Ως "ένοπλη επαιτεία" και "ειρηνοπόλεμο" χαρακτήριζε τη στάση του η αντιπολίτευση.

Τη λύση τελικά έδωσαν οι "Μεγάλες Δυνάμεις", που απαίτησαν απ' την Ελλάδα ν' αφήσει τους λεονταρισμούς, επιβάλλοντάς της ναυτικό αποκλεισμό.

Ο Δηλιγιάννης άρπαξε την ευκαιρία και παραιτήθηκε "ηρωικά".

Στη θέση του η Βουλή εξέλεξε πρωθυπουργό τον Τρικούπη.

Αλλά τη νύχτα της 9ης Μαΐου 1886, την ώρα που ο Τρικούπης σχημάτιζε κυβέρνηση, κάποιοι κατώτεροι αξιωματικοί κι υπαξιωματικοί, χωρίς να το γνωρίζει το γκουβέρνο, εισέβαλαν στα οθωμανικά εδάφη της Θεσσαλίας για να δημιουργήσουν τετελεσμένο!

Τα συνοριακά επεισόδια κράτησαν 4 μέρες κι οι Τούρκοι κατάφεραν στην περιοχή της Κούτρας να αιχμαλωτίσουν 280 άντρες του 5ου Ευζωνικού Τάγματος.

Για δέκα μέρες τους περιέφεραν στα χωριά της Θεσσαλίας και Μακεδονίας προς εκφοβισμό και παραδειγματισμό των εκεί Ελλήνων...

Αυτό ήταν τότε το άδοξο τέλος τους "χρυσαυγίτικου ζητωπολεμισμού"!