35 χρόνια στο κουρμπέτι...

Τώρα, όποια ώρα θες μπαίνεις στα πορνοκάναλα του ίντερνετ κι έχεις στο πιάτο σου όλα τα βίτσια του κόσμου.

Τότε, τα πράματα ήταν πιο απλά.

Ακούγαμε, βέβαια, για διάφορα "σεξουαλικά χούγια", αλλά, για να μάθουμε λεπτομέρειες, ρωτάγαμε τα "κορίτσια".

Εγώ πάγαινα τις ώρες που δεν είχαν πολύ δουλειά, κι αν μου πρόσφεραν καφεδάκι δεν έλεγα όχι.

Καθόμασταν στο ετοιμόρροπο κουζινάκι κι άκουγα για τα "βίτσια της Αθήνας".

Για έναν κουστουμαρισμένο κύριο με δικηγορική τσάντα που γούσταρε μερικές ανάστροφες μπατσούλες συνοδευόμενες με μαλωματάκια... "γιατί δεν πήγες σχολείο;", "γιατί ήσουν αδιάβαστος σήμερα;".

Ένας άλλος ερχόταν στο μπουρδέλο μ’ ένα αλατισμένο αγγούρι, τυλιγμένο σε λαδόκολλα, σαν τα καλαμπόκια των καστανάδων του δρόμου.

Ήθελε να του το βάλουν από πίσω, πλέρωνε, ευχαριστούσε κι έφευγε. Κύριος με τα ούλα του...

Κάποιος "Οιδίποδας" γούσταρε να τις κοιτάζει ανάμεσα στα μπούτια και να λέει "μάνα μου βλέπω το μουνί σου" ή... "ξαδελφούλα μου Ελενίτσα τι ωραίο μουνάκι έχεις;"...

Από τότε άρχισα να σακουλεύομαι πως οι "σούπερ άντρες" που βλέπουμε γύρω μας δεν μπορούν να χύσουν αν δεν τους βάλεις κωλοδάχτυλο!

Ένας απαιτούσε να τον κωλοδαχτυλίζουν με μακρύ νύχι, βαμμένο κόκκινο!

Δεν συμβιβαζόταν με τίποτα άλλο...

Παλιά, οι διάφοροι ανώμαλοι έβγαζαν τα βίτσια τους μόνο στις πουτάνες.

Στις γυναίκες τους κρύβονταν. Εκεί το έπαιζαν άντρακλες και πούλαγαν ζοριλίκι...

Αλλά τα τελευταία χρόνια άλλαξε το τροπάρι.

Οι άντρες ζητάνε απ’ τις κοπέλες τους ό,τι έκαναν παλιά οι παστρικιές.

Αν η σημερινή γυναίκα δεν "δουλεύει" και τις τρεις τρύπες, γκόμενο δεν πρόκειται να πιάσει. Κι αν τον πιάσει δεν θα τον κρατήσει! Γκανιάν!

Οι παλιότερες πουτάνες είχαν αναπτύξει μια τέλεια τεχνική: σ’ έκαναν να χύσεις σε τρία λεφτά!

Εμείς την είχαμε ανθιστεί τη φτιάξη και πριν φύγουμε για μπουρδελότσαρκα τον παίζαμε ώστε ν’ "αργήσουμε".

Έλα όμως που καμιά φορά ο οργανισμός δεν προλάβαινε ν’ αναπληρώσει το σπέρμα, και δεν μπορούσαμε με τίποτα να χύσουμε;

Άψιωναν και κόρωναν τα "κορίτσια", ώσπου στο τέλος φώναζαν τον μπράβο και μας πέταγε έξω κλοτσηδόν, με το παντελόνι στους αστραγάλους!

Δεν χολοσκάγαμε.

Πηγαίναμε παραδίπλα, στον καφενέ της Μιχαήλ Βόδα, παραγγέλναμε ένα ζεστό τσάι και κοκορευόμασταν πως γαμήσαμε στο μπουρδέλο απ’ όλες τις τρύπες και πως η πουτάνα φώναζε "κι άλλο!"...

Θρησκευτικός αχταρμάς...

Η Μεσόγειος Θάλασσα ήταν κάποτε ενιαίος πολιστικά και οικονομικά χώρος.

Οι λαοί της αντάλλασσαν τα πάντα: εμπορεύματα, γνώσεις, θεούς...

Όταν οι Έλληνες του Αλέξανδρου έφτασαν μέχρι της μακρινές Ινδίες κυριολεκτικά σοκαρίστηκαν.

Με έκπληξη ανακάλυψαν πως οι Πέρσες, οι Αφγανοί, οι Κινέζοι, κι όλοι γενικά οι Ανατολίτες, γνώριζαν και πίστευαν τα ίδια πάνω-κάτω μ’ αυτούς.

Όσα έλεγαν στην Αθήνα ο Σωκράτης κι ο Πλάτωνας, τα έλεγε στην Κίνα ο Κομφούκιος.

Κι όσα δίδασκαν οι Σοφιστές, τα έλεγε ο Λάο Τσε κι οι οπαδοί του.

Όποιος μελετάει τις θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου θα διαπιστώσει πως ο Χριστιανισμός δεν έφερε τίποτα καινούργιο.

Στην ανάσταση των νεκρών πίστευαν κι οι Φαρισαίοι, ενώ την αγάπη ακόμα και των εχθρών δίδασκαν και οι Βουδιστές.

Ο "θείος έρωτας" των Χριστιανών είναι εξέλιξη του "πλατωνικού έρωτα", και το τριαδολογικό δόγμα είναι αντιγραφή της ινδουιστικής τριαδολογικής θεότητας "Βράχμαν-Βισνού-Σίβα".

Ο πρώτος αναστημένος Θεός ήταν ο Όσιρις, ο Δίας γεννήθηκε κι αυτός σε σπηλιά και ήταν ο πρώτος πατροκτόνος Θεός!

Γιατί κι ο Ιησούς "πατροκτονία" έκανε, ανατρέποντας ουσιαστικά το Νόμο του Θεού-Πατέρα Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης.

Κι οι ομοιότητες του μύθου του Διόνυσου Ζαγρέα με τον Ιησού παραείναι εντυπωσιακές για να τις θεωρήσουμε "σύμπτωση"...

Αλλά μια κι αναφερθήκαμε προηγουμένως στον Ινδουισμό, διαβάζω τις συμβουλές που έδωσε ο Σρι Κρίσνα, ο "υπέρτατος Κύριος", στο μαθητή του Αρτζούνα:

"Απασχόλησε το νου και τη σκέψη σου συνεχώς με Μένα. Και γίνε πιστός Μου. Προσκύνησέ με και λάτρεψέ με. Έτσι, απορροφημένος τέλεια από Εμένα, θα έλθεις κοντά Μου"!

Δεν σας θυμίζουν πολύ τα χριστιανικά Ευαγγέλια;

Σύμφωνα με τους Ινδουιστές, ο ευκολότερος τρόπος να συντονίσουμε το νου μας με την Υπέρτατη Δύναμη είναι η ρυθμική επανάληψη κάποιων στερεότυπων "ιερών λέξεων" ή συλλαβών, των λεγόμενων "μάντρας" (προσευχών).

Έτσι, οι Ινδουιστές έχουν  το "Χάρε Κρίσνα, Κρίσνα χάρε χάρε", οι Βουδιστές το "Ομ Μάνι Πάντμε Χουμ", οι Δυτικοί Χριστιανοί το "Άβε Μαρία Γκράτσια Πλένα", κι οι Ανατολικοί το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με"...

Μωρό μου δεν παντρεύομαι κι ήσυχο να μ’ αφήσεις!

Να γιατί τόσα χρόνια οι "Ευρωπαίοι" μάς στούμπωναν στο χρήμα!

Θυμάμαι το 1982, τότε που είχε πρωτοβγεί πρωθυπουργός ο Παπανδρέου ο Αντρέας.

Είχε ξεκινήσει μεγάλο παζάρι με την τότε ΕΟΚ για την αναθεώρηση της Συνθήκης με την οποία μπήκαμε στην Κοινότητα.

Τελικά εξασφάλισε ένα μεγάλο "πακέτο" χρηματοδότησης, που τότε το ονόμασαν "Μνημόνιο".

Εκείνο το "μνημόνιο" ήταν καλό, οι γιαγιές κι οι παππούδες είχαν συνδέσει τη συγκεκριμένη λέξη με το "θα φάμε καλά", και πολύ χάρηκαν το 2010 όταν την ξανάκουσαν απ’ το στόμα του Γιώργου.

Μετά κατάλαβαν πως η λέξη "μνημόνιο" δεν είναι πάντα καλή...

Αλλά ας γυρίσουμε στα 1982.

Μικρό παιδάκι ήμουν τότε αλλά, όσο για τόσο, αναρωτιόμουν: "γιατί, διάολε, οι Ευρωπαίοι μας δίνουν τόσα λεφτά; Τρελοί δεν είναι, φιλάνθρωποι και κουβαρντάδες δεν φαίνονται...".

Τώρα όμως νομίζω πως βρήκα την απάντηση στην απορία μου.

Η ένταξή μας τότε στην ΕΟΚ κι αργότερα στην Ε.Ε. ήταν "δρόμος χωρίς επιστροφή"!

Τώρα πια δεν υπάρχει "Ελλάδα του 1980"!

Αν θελήσουμε να βγούμε απ’ την Ε.Ε. και το ευρώ, δεν θα γυρίσουμε στην κατάσταση που ήμασταν το 1980.

Η κοινωνία κι η οικονομία μας άλλαξε τόσο βαθιά αυτά τα 30 χρόνια που αν αποφασίσουμε να τους αδειάσουμε τη γωνιά δεν θα γυρίσουμε στην "Ελλάδα του 1980" αλλά στην "Ελλάδα του 1830"!

Χαζοί δεν είμαστε, το έχουμε συνειδητοποιήσει και γι’ αυτό είμαστε έτοιμοι να κάνουμε οποιαδήποτε υποχώρηση μας ζητήσουν.

Γιατί ξέρουμε πως ό,τι κι αν μας ζητήσουν θα είναι καλύτερο απ’ το να γυρίσουμε στην "Ελλάδα του 1830"!

Να γιατί τόσα χρόνια οι "πλούσιοι του Βορρά", και τελευταίως οι Γερμανοί, μας στούμπωναν στο χρήμα.

Αντί να έδιναν τα λεφτάκια τους για να κάνουν παγκόσμιους πολέμους, που στο τέλος θα έχαναν, έδωσαν πολύ λιγότερα στους "λιγούρηδες του Νότου και της Ανατολής" και τους έχουν πλέον του χεριού τους...

Έχετε δει ποτέ ... σαμιαμίδι-νταβατζή;

Σαν ήμουνα δεκαεννιά χρονώνε, φοιτητάκος, γνώρισα μια πουτανίτσα, θα ’ταν δεν θα ’ταν δεκαεφτά.

Άπειρος νεανίας, δεν είχα ακόμα μάθει τα "κόλπα", νόμιζα πως το κουρμπέτι είναι παιδική χαρά...

Την καψουρεύτηκα, που λέτε, και ψήσιμο στο ψήσιμο την έπεισα να πάμε ένα απόγευμα σινεμά.

Δίνουμε ραντεβού σ’ ένα καφέ στην Ιπποκράτους, καμάρωνα σαν τον γάλο εγώ που κυκλοφόραγα τέτοια γκόμενα, ώσπου μπουκάρουν κάτι τύποι με πολιτικά, με γραπώνουν και βουρ στο αστυνομικό τμήμα των Εξαρχείων... υπό κράτηση.

Βλέπετε, στην ηλικία εκείνη αγνοούσα παντελώς πως όποιος κυκλοφορούσε με πόρνη θεωρούνταν απ’ την αστυνομία "αγαπητικός", δηλαδή νταβατζής.

Οπότε ήταν απλή διαδικαστική προϋπόθεση να σε τυλίξουν σε μια κόλα χαρτί, να σε παραπέμψουν στον σαγγελέα, από κει αυτόφωρο και πριν καταλάβεις τι σου γίνεται ... να βρεθείς μπουζουριασμένος για μια διετία!

Αυτά ας τα διαβάζουν κάποιοι δικαστάδες και δικαστίνες που ξέρω πως είναι φανατικοί αναγνώστες του ιστολογίου...

Εκείνο όμως που με πλήγωσε περισσότερο ήταν που έμαθα πως στην αστυνομία με "έδωσε" η πιτσιρίκα.

Βλέπετε, για να της ανανεώσουν οι μπάτσοι την "άδεια", έπρεπε να τους καρφώσει τρεις "αγαπητικούς".

Ε... προτίμησε ο ένας να είμαι εγώ!

Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στο κρατητήριο της Καλλιδρομίου.

Μετά από κάμποσες ώρες με πάνε τσουβαλιδόν στον Διοικητή του Τμήματος.

- Τι έκανε τούτος δω;

- "Αγαπητικός" κυρ Διοικητά.

Σηκώνει τα μάτια ο μεγάλος, με λοξοκοιτάει, στραβομουτσουνιάζει.

Μπροστά του ο άνθρωπος είχε έναν πιτσιρικά  ένα κι εξήντα εφτά, εξήντα δυο κιλά, μπέιμπι φέις, άσπρο δερματάκι και φράπα μαγουλάκι...

Τους κάνει νόημα να με ξαναβάλουν στο κρατητήριο, κι από κει μέσα άκουγα την αγριοφωνάρα του.

Το τι κατσάδα έριξε στους μπάτσους δε λέγεται.

«Σας μοιάζει αυτό το σαμιαμίδι για νταβατζής;", ούρλιαζε...

Με ξανάφεραν στο γραφείο του, μ’ έβαλαν να υπογράψω ένα χαρτί, κι ο κυρ Διοικητής με ξεπροβόδιασε:

"Άντε στη μαμάκα σου αγοράκι μου!"...

Στης ψυχής το παρακάτω, στου μυαλού το παραπέρα...

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι

όλη η ζωή μου του χαμού...

Σε λίγες μέρες μπαίνω στα σαράντα έξι μου!

Δεν είν' και λίγα.

Κι απ' αυτά, σχεδόν τα τριάντα τα πέρασα τριγυρνώντας στα μπορντέλα της Αθήνας.

Καθισμένος σε φτηνούς, πολυκεριασμένους καναπέδες...

Να βγαίνει η τσατσά ή ο ομοφυλόφιλος και να προβάλλει το μενού.

"Πισωκολλητό, τσιμπουκάκι, καρεκλωτό..."

Και στο καπάκι να βγαίνει η πουτανίτσα, ημίγυμνη, να κάνει το ίδιο πάντα σκέρτσο, και ν' αποσύρεται στο δωματιάκι της με τα γυμνά πόστερ και τους εσταυρωμένους.

"Αυτή είν' η κοπέλα, θα περάσεις?"

Τώρα που κάνω έναν πρώτο απολογισμό της ζωής μου βλέπω πως ήμουν ο τύπος του άντρα που 'λεγε στη γυναίκα: "Γίνε πουτάνα όταν το θελήσω εγώ ο άντρας, κι απόδειξε πως δεν είσαι πουτάνα αν θες να σε παντρευτώ"...

Σκέφτηκα να γράψω ό,τι θυμάμαι απ' αυτά τα 30 χρόνια της μπουρδελιάρικης ζωής μου.

Σωκράτους, Αθηνάς, Μεταξουργείο, Πατησίων, Σόλωνος, Βάθη...

Ιστορίες αλλόκοτες και φριχτές.

Με νταβατζήδες, μαχαιρώματα, καυγάδες αλλά και... μπέσα, αυτοθυσία, ηρωισμούς.

Με παρακίνησε κι η φίλη απ' την Κόρινθο, ένα παράξενο μείγμα Πρίσκιλλας και Λαίδας...

Κι αποφάσισα να το κάνω μέσα από τούτο το μπλογκί.

Σε συνέχειες, με το πάσο μου, όποτε κεφάρω...

Να μεταφέρω στην οθόνη του υπολογιστή τις κουβέντες και το κλίμα των πορνείων...

Πολύ δύσκολο πράμα.

Γιατί τα λόγια των πορνών και του υπόκοσμου δεν γράφονται και δεν διαβάζονται.

Μόνο βλέπονται κι ακούγονται.

Χωρίς τις χειρονομίες, τις εκφράσεις του σώματος, την ένταση της ατμόσφαιρας, τα σημεία στίξης, τις αποχρώσεις της φωνής, δεν μπαίνεις εύκολα στο νόημα...

Ένας ηλίθιος μεγαλοφυής...

Στα στενάκια γύρω απ’ την οδό Αλβαράντο, κοντά στο πάρκο, ζει το αληταριό του Λος Άντζελες.

Μ’ άρεσε να τους κάνω παρέα. Να τους κερνάω μπύρες και ν’ ακούω τις ιστορίες τους.

Αν δεν ζήσεις μαζί τους και δεν περάσεις ένα τουλάχιστον σου-κου στα παλιά κρατητήρια του Λίνκολν Χάιτς, ποτέ δεν θα μάθεις τι θα πει "αμερικάνικο περιθώριο"...

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ούτε καταραμένοι ούτε εγκληματίες.

Απλά, ζήτησαν απ’ τη ζωή τους κάτι την πιο ακατάλληλη ώρα και με τον πιο λανθασμένο τρόπο!

Εδώ θα γνωρίσεις κι όλους τους τύπους των γυναικών.

Δεν είναι πουτάνες ούτε ναρκομανείς.

Οι περισσότερες είναι στρίγκλες, γεμάτες οργή και μίσος, έτοιμες να σε στείλουν μια ώρα αρχύτερα στον τάφο ή στο τρελάδικο.

Μια απ’ αυτές ήταν κι η Μάικα.

Περάσαμε οι δυο μας δύσκολες μέρες κι εξίσου δύσκολες νύχτες...

Καθόμασταν στον καναπέ της και πίναμε από νωρίς τ’ απόγευμα χωρίς να μιλάμε.

Κάποια στιγμή ζαλίστηκα κι έπεσα στο πάτωμα.

Κοίταζα με θαυμασμό τις μακριές γάμπες της, τους λεπτούς αστραγάλους της...

"Ξέρεις κάτι μωρό μου;", της είπα. "Είμαι μια μεγαλοφυΐα αλλά το ξέρω μόνο εγώ!".

"Σήκω από κάτω ρε πανηλίθιε και κάτσε σαν άνθρωπος στον καναπέ!"...

Σώπα!

Δεν μου τα ’μαθες όλα κερά δασκάλα!

Κερά δασκάλα, τώρα, μετά από 40 χρόνια, μπορώ να στο πω: σε είχα ερωτευτεί!

Ήσουν ο δεύτερος μεγάλος έρωτας της ζωής μου.

Πρώτος ήταν η μάνα μου...

Σε θυμάμαι να μας μιλάς για τους Περσικούς Πολέμους κι εγώ να σε παρακολουθώ με το στόμα ανοιχτό, και πότε-πότε να κοιτώ και το μπουστάκι σου το ανοιχτό.

Μας έλεγες για τον Ηρόδοτο, που ήταν ο "πατέρας της Ιστορίας", άνθρωπος που γύρισε όλον τον κόσμο κι ήταν γεμάτος περιέργεια και φιλομάθεια.

Μέχρι εκεί μου είπες.

Μα δε μου είπες πως ήταν κι άνθρωπος ειλικρινής και αμερόληπτος.

Δεν έκρυβε το θαυμασμό του για τον αιγυπτιακό και βαβυλωνιακό πολιτισμό, τις ναυτικές ικανότητες των Φοινίκων, την ανδρεία των Θρακών και Σκυθών, για την εντιμότητα και ηθική των Περσών!

Και πως για την αμεροληψία του οι "Χρυσαυγίτες" της εποχής των κατηγορούσαν για "φιλοβάρβαρο" και φοινικιστή".

Ο πολύς Πλούταρχος του αφιέρωσε και ολόκληρο δοκίμιο με τίτλο "Περί της Ηροδότου κακοήθειας"!

Δεν μου τα ΄πες όλα κερά δασκάλα...

Πλάτωνας και Σωκράτης: "αντιεξουσιαστές Βορείων Προαστίων"!

Ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης μοιάζουν με τους σύγχρονους "επαναστάτες των Βορείων Προαστίων"!

Που απολαμβάνουν τα αγαθά της αστικής μας δημοκρατίας αλλά θέλουν ταυτόχρονα και να την ανατρέψουν.

Για να το πούμε πιο απλά: αν στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχε Δημοκρατία (αυτή που κατηγορούσαν οι ολιγαρχικοί Πλάτων και Σωκράτης) δεν θα υπήρχε ούτε φιλοσοφία, ούτε πνευματική άνθιση ούτε, φυσικά, Πλάτωνας και Σωκράτης.

Άνθρωποι με μεγάλες διανοητικές ικανότητες γεννιούνται σε όλες τις εποχές, σε όλες τις φυλές και σε όλα τα καθεστώτα.

Απλά, σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς οι ικανότητες αυτές πνίγονται εν τη γενέσει τους.

Στην αρχαία Αίγυπτο και Περσία δεν υπήρχε ένας αλλά χιλιάδες Πλάτωνες και Πυθαγόρες!

Αλλά, λόγω των απολυταρχικών καθεστώτων τους, οι χαρισματικοί αυτοί άνθρωποι είτε παρέμειναν αγρότες είτε κλείστηκαν μέσα στα στενά πλαίσια κάποιου ιερατείου...

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών έφερε στην πόλη την αφρόκρεμα των πνευματικών ανθρώπων, των επιστημόνων και των δημιουργών της εποχής.

Που συχνά ήταν κατατρεγμένοι στις πατρίδες τους...

Με τα "θεωρικά" χρηματοδοτήθηκε συστηματικά η λογοτεχνική και θεατρική δημιουργία της πόλης.

Ήταν χρηματικά ποσά που η αθηναϊκή δημοκρατία εισέπραττε απ’ τους πλούσιους και τα μοίραζε στη φτωχολογιά για να παρακολουθούν τις θεατρικές παραστάσεις.

Χωρίς τα "θεωρικά", ελάχιστοι Αθηναίοι θα είχαν τη δυνατότητα και τη διάθεση να παρακολουθήσουν τραγωδίες και κωμωδίες.

Συνεπώς δεν θα υπήρχε ούτε Ευριπίδης, Σοφοκλής και Αριστοφάνης...

Πλάτωνας-Μαρξ 0-3!

Στο πρώτο ημίχρονο οι δυο μεγάλοι φιλόσοφοι ήταν ισόπαλοι χωρίς τέρματα!

Οι "ιδανικές πολιτείες" και των δύο αποδείχθηκαν ιστορικά μη ρεαλιστικές και ανεφάρμοστες.

Αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ο Μαρξ του έριξε τρία τεμάχια του Πλάτωνα.

Ίσως γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν δύο ομάδες και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί...

Μα, θα μου πείτε, εδώ μιλάμε για φιλοσοφία κι όχι για ποδόσφαιρο.

Σωστά!

Αλλά η Ελλάδα κατέβηκε με τα "δεύτερα" (Πλάτωνες και Σωκράτες). Γι’ αυτό και τα ρούφηξε τα μπαλάκια.

Αν κατέβαζε την ντριμ τιμ (Ίωνες διαφωτιστές-Σοφιστές-Δημόκριτο-Επικούρειους) θα το έπαιρνε χαλαρά το μουντιάλ!

Αλλά ας κάνουμε για λίγο τον προπονητή μπας και καταλάβουμε γιατί ο Μαρξ έκανε τον δικό μας με τα κρεμμυδάκια.

Ακολουθεί η δική μου ανάλυση:

Ο Πλάτωνας, ως ιδεαλιστής, έκανε το τραγικό λάθος να υποτιμήσει τις παραγωγικές δυνάμεις.

Γι’ αυτό και πρότεινε τα καλύτερα μυαλά να γίνονται κυβερνήτες, και με την παραγωγή ν’ ασχολούνται οι παρακατιανοί.

Αλλά ο Μαρξ πρότεινε το εντελώς αντίθετο: "Ρίξτε τα δυνατότερα μυαλά στην παραγωγή και θα δείτε την κοινωνία να εκτοξεύεται"!

Γιατί ο Μαρξ, ως υλιστής και γι’ αυτό πιο ρεαλιστής, κατανόησε πως οι μεγάλες αλλαγές και ανατροπές γίνονται από κάτω.

Απ’ τη βάση του πυροδοτείται ο πύραυλος...

Όμως, για να μην ξεχνάμε ποιοι ανακάλυψαν το "άθλημα", θα θυμίσουμε πως στη διδακτορική του διατριβή ο Μαρξ ασχολήθηκε με τη φυσική φιλοσοφία του Δημόκριτου και του Επίκουρου...

Οι πουστίτσες του Πλάτωνα!

Ο Πλάτωνας, ως γνωστόν, ήταν φόλα αριστοκρατικός και ολιγαρχικός.

Μεταξύ των τριάκοντα τυράννων, που μέσα σε 8 μήνες ξεπάστρεψαν 1.500 Αθηναίους Δημοκράτες, ήταν και δυο συγγενείς του, ο Χαρμίδης κι ο Κριτίας.

Για να πάρετε μια γεύση του τι σήμαινε "αριστοκρατικός" στην αρχαία Αθήνα, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το επιτύμβιο μνημείο που έστησαν για τους ομοϊδεάτες τους που σκοτώθηκαν όταν ο δημοκράτης Θρασύβουλος με τα παλικάρια του ξανάφεραν στην πόλη τη Δημοκρατία:

"Αυτό το επιτύμβιο μνημείο αφιερώνεται στους θαρραλέους ανθρώπους που αντιστάθηκαν σκληρά στον καταραμένο λαό της Αθήνας"!

Ώστε "καταραμένος λαός".... 

Βλέπουμε, λοιπόν, πως τον Πλάτωνα δεν τον χώριζε απ’ τους Δημοκρατικούς μόνο η καταγωγή και οι ιδέες, αλλά και το αίμα...

Στο έργο του "Πολιτεία" βάζει στο στόμα του Σωκράτη λόγια που υποτίθεται εκθέτουν το δημοκρατικό πολίτευμα.

Αλλά κι εδώ ο Πλάτωνας κάνει μεγάλη πουστίτσα.

Γιατί δεν ασκεί κριτική στο δημοκρατικό πολίτευμα αλλά στην αναρχία και στην τυραννία, στις οποίες υποτίθεται οδηγεί νομοτελειακά η Δημοκρατία.

Ας δούμε όμως ποια μειονεκτήματα διακρίνει στη Δημοκρατία ο ολιγαρχικός Πλάτων:

"Οι δημοκράτες διώχνουν τη σωφροσύνη, το μέτρο και την ολιγάρκεια... Βάζουν στην ψυχή των νέων την αυθαιρεσία, την αναρχία και την ακολασία... Δεν λογαριάζουν καθόλου τους νόμους, δεν σέβονται ούτε φοβούνται τους γονείς τους, οι μέτοικοι θα εξισωθούν με τους πολίτες (σ.σ.: κακό αυτό!), οι δούλοι θα απολαμβάνουν ελευθερία (σ.σ.: ακόμα χειρότερο!) και ισονομία θα επικρατήσει μεταξύ αντρών και γυναικών (σ.σ.: το τρισχειρότερο!)".

Η αποθέωση όμως της κακόπιστης κριτικής που κάνει ο Πλάτωνας στη Δημοκρατία είναι τούτο (κρατηθείτε!):

Θεωρεί πως το "μικρόβιο της Δημοκρατίας" είναι τόσο μεταδοτικό που προσβάλλει και τα ζώα!

Η Δημοκρατία "χαλάει" κι αυτά ακόμα τα γομάρια που πλέον τριγυρνούν στους δρόμους γεμάτα αλαζονεία, αυθάδεια και έπαρση και ταπεινώνουν τους ανθρώπους!

Να τι γράφει ακριβώς:

"Γιατί, όπως λέει και η παροιμία, κατά τον αφέντη κι ο σκύλος... Τα άλογα και τα γαϊδούρια πηγαίνουν ελεύθερα και με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια στους δρόμους και πέφτουν πάνω στους ανθρώπους που θα συναντήσουν αν εκείνοι δεν παραμερίσουν πρώτοι"!

Έλεος ρε παρέα!

Εσείς τον Αναξαγόρα, εμείς το Σωκράτη!

Οι θρησκείες ήταν ανέκαθεν το αποτελεσματικότερο μέσο εξουσίασης των μαζών.

Κανένα θρησκευτικό κίνημα δεν μακροημέρευσε ούτε επικράτησε χωρίς να διαθέτει συγκεκριμένο πολιτικό-ιδεολογικό υπόβαθρο.

Στην αρχαία Αθήνα οι Αριστοκράτες είχαν θεοποιήσει τους δικούς τους προγόνους, μονοπωλούσαν την ιερατική ιδιότητα και επέβαλλαν στο λαουτζίκο τη λατρεία των "πατριαρχών της ολιγαρχίας".

Ο όχλος, συμμετέχοντας στις αντίστοιχες τελετουργίες ουσιαστικά δήλωνε την πολιτική υποταγή του στο αρχοντολόι...

Μετά τη μεταρρύθμιση του Κλεισθένη η πόλη (συνεπώς και η θρησκεία της) αρχίζει να "δημοκρατικοποιείται".

Αλλά οι γαιοκτήμονες δεν παραδίνουν εύκολα τα όπλα: εξορίζουν τον 70χρονο Αναξαγόρα, προσωπικό και πολιτικό φίλο του Περικλή, με την κατηγορία της "αθεΐας".

Επειδή ο γηραιός φιλόσοφος δίδασκε πως τα ουράνια σώματα δεν είναι "θεοί" αλλά πύρινες μάζες...

Βέβαια, οι Δημοκρατικοί πήραν τη ρεβάνς.

Όχι μόνο θεοποίησαν τους τυραννοκτόνους και καθιέρωσαν ως "θεό της πόλης" τον "εκκλησιόδημο Δία", αλλά καταδίκασαν και τον Σωκράτη, τον ιδεολογικό καθοδηγητή της ολιγαρχίας.

Το έγκλημά του ("δεν σεβόταν τους θεούς της πόλης") δεν ήταν θρησκευτικό αλλά πολιτικό. Δεν τιμούσε τους θεοποιημένους δημοκρατικούς θεσμούς!

Για πολλούς αιώνες η πολιτική δράση είχε θρησκευτικό περιτύλιγμα.

Αν στην αρχαία Αθήνα θυσίαζες στο βωμό του Θησέα ή της Ήρας ήταν σα να βγαίνεις με πανό στο Σύνταγμα φωνάζοντας πως είσαι ολιγαρχικός και φιλοσπαρτιάτης!

Το ίδιο έχουμε και στη ρωμαϊκή εποχή: η άρνηση των Χριστιανών να θυσιάσουν στο βωμό του Αυτοκράτορα ήταν σαφώς πολιτική κι όχι θρησκευτική επιλογή.

Σήμαινε απόρριψη όχι μόνο του αυτοκρατορικού θεσμού αλλά και της κυριαρχίας της Ρώμης.

Γι’ αυτό κι οι Χριστιανοί διώκονταν για "πολιτική απείθεια" και "συνωμοσία"...

Ίδιο μοτίβο και στο Βυζάντιο: οι επαρχίες που ήθελαν να αποσπαστούν απ’ το διοικητικό κέντρο, είτε δημιουργούν μια νέα χριστιανική αίρεση είτε υιοθετούν μια ήδη υπάρχουσα.

Βλέπουμε, έτσι, τους κατοίκους της Συρίας και της Παλαιστίνης να προσχωρούν μαζικά στο Μονοφυσιτισμό και να υποδέχονται τους ιππείς του Μωάμεθ ως "ελευθερωτές"!

Αλλά, μην πάμε μακριά: και στη χώρα μας πριν λίγες δεκαετίες η ιδιότητα του "άθεου" ταυτιζόταν με εκείνη του "αριστερού επαναστάτη"...