Αρχίσαμε να γινόμαστε "Έλληνες" μετά το 1950!

Είμαστε πλέον μεγάλα παιδιά και δεν είναι σωστό να παραμυθιαζόμαστε!

Οι Αρχαίοι Έλληνες εξαφανίστηκαν γύρω στα 700 μ.Χ.

Πολύ λυπηρό αλλά αληθινό!

Άλλωστε όλοι οι λαοί κάποτε εξαφανίζονται. Πού είναι σήμερα οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Λύδιοι, οι Φρύγες, οι Πάρθοι;

Απ’ το 700 μ.Χ. εγκαταστάθηκε μαζικά στα μέρη μας κάθε καρυδιάς καρύδι: Σλάβοι, Αλβανοί, Γότθοι, Γαλάτες, Κατελάνοι, Φράγκοι, Οθωμανοί, Βουλγάροι κλπ κλπ.

Κι έτσι προέκυψαν οι λεγόμενοι "Ρωμιοί", δηλαδή οι άνευ εθνικότητας Χριστιανοί της Βυζαντινής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτοί που εγώ ονομάζω "τα μπάσταρδα της ιστορίας".

Ειδικά στην Ήπειρο και στη Νότια Ελλάδα επικράτησαν οι εκχριστιανισμένες αλβανικές φυλές, που άρχισαν να εγκαθίστανται μαζικά απ’ τον 13ο αιώνα.

Οι Αλαβανοί-Αλβανοί ήταν λαός απολίτιστος, πολεμοχαρής, βίαιος, με ροπή στο πλιάτσικο και στη ληστεία.

Οι Οθωμανοί τους έτρεμαν και τους αποκαλούσαν "αρναούτηδες", δηλαδή "άξεστους", "γύφτους"...

Αυτό που εμείς ονομάζουμε "ένδοξη κλεφτουριά" δεν ήταν παρά η σιχαμερή δράση των αλβανικών ληστοσυμμοριών που λυμαίνονταν τα χωριά και τους εμπορικούς δρόμους της υπαίθρου.

Οι εκχριστιανισμένες αλβανικές φυλές δεν δίστασαν να τα βάλουν στα ίσα πρώτα με τον Αλί Πασά (κυρίως οι Σουλιώτες) κι αμέσως μετά με την ίδια την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ξεκινώντας αυτό που εμείς ονομάζουμε "ελληνική επανάσταση του 1821"!

Στόχος τους δεν ήταν φυσικά η δημιουργία ελεύθερου "Ελληνικού Κράτους" αλλά το πλιάτσικο και το διαγούμισμα των πλούσιων τούρκικων κάστρων.

Όταν πια δεν είχαν τι να λαφυραγωγήσουν, άρχισαν ν’ αλληλοσκοτώνονται για τα μπικικίνια των αγγλικών "δανείων του αγώνα"! 

Οι λεγόμενοι "εμφύλιοι πόλεμοι της επανάστασης" δεν ήταν τίποτα παραπάνω απ’ την αλληλοσφαγή των αλβανικών συμμοριών της Ρούμελης και του Μωριά για τις αγγλικές λίρες...

Τελικά, με τα χίλια ζόρια, με τη βοήθεια των ξένων, των φιλελλήνων και των διανοούμενων κι εμπόρων Ρωμιών ιδρύθηκε το 1832 αυτό που ονομάζουμε "Ελληνικό Κράτος".

Αλλά η σύνθεση και η νοοτροπία του πληθυσμού δεν άλλαξε! Ειδικά η ύπαιθρος και τα βουνά της Αττικής ληστοκρατούνταν ως τις αρχές του 20ού αιώνα!

Μπορεί στα χαρτιά να λεγόμασταν "Έλληνες" αλλά ζούσαμε και συμπεριφερόμασταν σαν τους Αλβανούς ληστοσυμμορίτες της Οθωμανικής περιόδου.

Αυτό είχε και τα καλά του: η λεγόμενη "πολεμική αρετή των Ελλήνων" δεν ήταν παρά η "αλβανική πολεμική ανδρεία"!

Αν δεν είχαμε μέσα μας τα πολεμοχαρή αλβανικά γονίδια δεν θα είχαμε κάνει πράγματα που τώρα μας φαίνονται αδιανόητα, όπως:

α) την επανάσταση του 1821

β) τις παλλαϊκές διαδηλώσεις του 1896-7 με αίτημα "κηρύξτε αμέσως τον πόλεμο στην Τουρκία"

γ) το παραμάζωμα των Τούρκων-Βουλγάρων στους Βαλκανικούς Πολέμους και το έπος της Μικρασίας (μην το ξεχνάμε: φτάσαμε ως τον Σαγγάριο!)

δ) το απίστευτο έπος του ’40, με τους φαντάρους να τρέχουν στο μέτωπο λες και παν για γλεντοκόπι

ε) την Εθνική Αντίσταση 1941-44, και τα λεγόμενα "Δεκεμβριανά" της Αθήνας που οι γαυριάδες των συνοικιών τα έβαλαν με τις Ειδικές Δυνάμεις του αγγλικού στρατού.

Η τελευταία πράξη του δράματος με την ονομασία "δράση αλβανικών ληστοσυμμοριών στην Ελλάδα" παίχτηκε την περίοδο 1946-49, σ’ αυτό που ονομάζουμε "σύγχρονο ελληνικό εμφύλιο πόλεμο".

Ο εμφύλιος αυτός δεν ήταν ούτε πολιτικός ούτε ιδεολογικός ούτε ταξικός-κοινωνικός. Αυτά ήταν απλές προφάσεις και προσχήματα. 

Ο μακαρίτης ο παππούς μου, που συμμετείχε, δεν είχε ιδέα για "ιστορικά προτσές" και μαρξισμούς-λενινισμούς! Απλά, είδε φωτιά, μυρίστηκε αίμα και χώθηκε! Ούρλιαξε μέσα του το αλβανικό γονίδιο και... ο λύκος στην αντάρα χαίρεται!

Οι Αλβανοί ληστοσυμμορίτες και των δυο παρατάξεων τράβηξαν μαζί τους στο τρελάδικο και το υπόλοιπο εθνολογικό μας μωσαϊκό: Βλάχους της Θεσσαλίας, Σλάβους και Πόντιους της Μακεδονίας, Μικρασιάτες των συνοικιών κλπ, κι έγινε αυτή η παράλογη αλληλοσφαγή!

Ο "ελληνικός εμφύλιος" είχε όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της αλβανικής ψυχοσύνθεσης: προσωπικά μίση, αντιζηλίες, οικογενειακές βεντέτες, προδομένες φιλοδοξίες, απίστευτο πλιάτσικο, κτηνωδία, δίψα για αίμα...

Κοιτάξτε τη φωτογραφία. Είναι μέλη μιας φοβερής παραστρατιωτικής ληστοσυμμορίας που έδρασε στην Αττικοβοιωτία επί εμφυλίου. Δεν γράφω τα ονόματά τους γιατί οι απόγονοί τους ζουν ανάμεσά μας. Ένας μάλιστα ήταν πρόσφατα και Υπουργός. Σας ρωτώ: σας φαίνονται "ελληνικές" αυτές οι σκατόφατσες;

Ο εξελληνισμός μας άρχισε μετά το 1950!

Δε λέω, πολύ καλός ο πολιτισμός, αλλά έχει και τα κακά του: βλέπετε πουθενά σήμερα την "πολεμική αρετή" των Ελλήνων; Όχι φυσικά! Από τότε που "εξελληνιστήκαμε" γίναμε κότες λυράτες!

Αν δεν είχαμε σκοτώσει τον Αλβανό μέσα μας δεν υπήρχε περίπτωση οι Τούρκοι να έκαναν απόβαση στην Κύπρο!

Κι οι καραβανάδες του Τούρκικου Επιτελείου ούτε θα σκέφτονταν να πουλήσουν ψευτοτσαμπουκάδες τύπου Ιμίων...

Οι αγάπες μου... (Αφιερωμένο στη Φωτεινή Παναγιωτοπούλου)

(Στο νου μου θριαμβευτικά παρελαύνεις

καλλίγραμμη και μυρωδάτη

ελκυστική

μ’ αραχνοΰφαντη εσθήτα

τον πόθο τον αντρίκειο μού ανάβεις

προκλητικά σαν το ολόθερμο κορμί σου

ξεπροβάλλεις...)

Οι αγάπες μου

είναι σαν άλογα

που απ’ το βουνό κατηφορίζουν.

Άλογα μαύρα

κι άσπρα

και σταχτιά.

Δεν τρέχουν

κι ούτε καλπάζουν

μα μήτε χλιμιντράνε.

Μονάχα αργοδιαβαίνουνε

στοχαστικά

και πένθιμα...

Σα να στριφογυρίζουν σε μαγγανοπήγαδα

σα ν’ αποξεχάστηκαν

και ξέμειναν

στην ερημιά...

Είν’ κάτι άλογα

που απ’ το βουνό

μέσ’ απ’ τα σύννεφα βγαίνουν.

Πάνε κι έρχονται

δίχως καβαλαραίους.

Και μόλις νυχτώνει χάνονται

και δεν ξαναφαίνονται

και δεν τα ξέρει κανείς

κι ούτε ρωτά...

(Τα μυστικά μου

πάρε Φωτεινή

μαζί σου, 

στα χιονισμένα βουνά της Μακεδονίας.

Κι όταν την Άνοιξη

λιώσουν τα χιόνια, Φωτεινή,

και τα κλαριά ανθίσουν

βγάλε τα μυστικά μου

και σκόρπα τα πάνω στ’ άνθη.

Στάσου

κι άκου τ’ αηδόνια

με μιαν έκσταση.

Τ’ αηδόνια του Αίμου

όμοια με της Πάρνηθας 

είν’ Φωτεινή...)

Να σας συστήσω τον αδελφοποιτό μου, τον Σκεντέρ Λάλα!

Ο Σκεντέρ ήρθε στην Ελλάδα πριν 20 χρόνια, σχεδόν νεογέννητο.

Εγώ τον γνώρισα στην πιο δύσκολη φάση του.

Ήμουν ο πρώτος και ο μόνος άνθρωπος στη ζωή του που ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν.

Για πάρτη μου ποτέ δεν χρησιμοποίησα πολιτικό μέσο.

Αλλά για τον Σκεντέρ έβαλα λιτούς και δεμένους, φίλησα κατουρημένες ποδιές, λάδωσα, τον "καθάρισα", μέχρι κι ελληνικό διαβατήριο του ’βγαλα!

Τότε ο Σκεντέρ ήταν ένα μικρό αγρίμι. Κι όπως όλα τα θηρία της ζούγκλας, αν τα σώσεις απ’ την παγίδα σού χρωστούν αιώνια ευγνωμοσύνη.

Αδελφοποιηθήκαμε τηρώντας όλο το αλβανικό τυπικό. Σαν τους αρβανίτες οπλαρχηγούς του ’21.

Πήγαμε με το μηχανάκι του στην παραλία της Κερατέας, στην Κακιά Θάλασσα. Καταχείμωνο, θεοσκότεινα, εντελώς μόνοι μας.

Χαράξαμε τις φλέβες μας απ’ τη μέσα μεριά και ενώσαμε τα αίματά μας. Ήπιαμε απ’ το ίδιο ποτήρι μια γουλιά κρασί και το υπόλοιπο το χύσαμε στο χώμα.

"Να, έτσι να χύσουμε και το αίμα μας ο ένας για τον άλλον"!

Καθίσαμε αντικριστά γονατιστοί, αγκαλιαστήκαμε και μείναμε έτσι βουβοί για κάμποση ώρα.

Μετά σκάψαμε ένα λάκκο, ανάψαμε φωτιά και ψήσαμε ένα κατσίκι με τον "κλέφτικο τρόπο". Μέχρι το πρωί το είχαμε ξεκοκαλίσει.

Από τότε ανέλαβα τη "διαπαιδαγώγησή" και τον "εξελληνισμό" του.

Το δικό μου σόι εξελληνίστηκε πριν 200 χρόνια. Εμείς οι παλιοί οφείλουμε να βοηθήσουμε τη νέα φουρνιά Αλβανών.

Αλλά θέλει ρέγουλο. Δεν γίνεται απ’ τη μια μέρα στην άλλη μπεκατσούλα ο αητός του Μαυροβουνίου! Η δικιά μου οικογένεια μέχρι το 1948 ήταν "ληστρική και ωμοφάγα"!

Αρχαίοι Έλληνες μπορεί να μην υπάρχουν πλέον, αλλά η λέξη "Έλλην" έχει τεράστια αφομοιωτική δύναμη.

Ο Σκεντέρ είναι σε καλό δρόμο. Ήδη δρομολογήσαμε κάθε νόμιμη διαδικασία ν’ αλλάξει και τ’ όνομά του. Στο επίθετο βάλαμε το "τελικό ελληνικό ς" (από Λάλα έγινε Λάλας), και το Σκεντέρ το αντικαταστήσαμε με το δικής μου έμπνευσης διπλό όνομα "Αρμόδιος-Αριστογείτων"! Πολύ φοβάμαι πως σύντομα η Δημοκρατία μας θα κινδυνεύσει, οπότε θα μας χρειαστούν οι τυραννοκτόνοι...

Ο Σκεντέρ, απ’ τη μεριά του, έχει αναλάβει την άτυπη προστασία μου. Είναι ένα είδος "καλού άγγελου", σωματοφύλακα, "ιδιωτικού Βεληγκέκα"!

Μ’ έχει σώσει από πολλές άσχημες καταστάσεις.

Πέρσι το Σεπτέμβρη τα πίναμε σ’ ένα στενάκι στο Μεταξουργείο. Εγώ όταν πίνω δεν ξέρω τι λέω και τι κάνω. Προκάλεσα ένα παταρδί και μου την πέσανε τρεις Σενεγαλέζοι με κάτι φαλτσέτες να, θα με κάνανε κομμάτια.

Ευτυχώς μπήκε στη μέση ο Αρμόδιος και μ’ έσωσε.

Αλλά ο καημένος έφαγε μια μαχαιριά απ’ τον ώμο μέχρι τα δάχτυλα.

Όταν είδα το αίμα να τρέχει ποτάμι πήγα να λιποθυμήσω.

Εκείνος απόλυτα ψύχραιμος έσκισε το πουκάμισό του κι έσφιξε την πληγή.

Στο νοσοκομείο ούτε κι εγώ ξέρω πόσα ράμματα του έκαναν.

Τον θυμάμαι να σιγομουρμουρίζει: "τ’ αρχίδια, μου τσαλάκωσαν το τατουάζ"!

Να σας πω ένα ακόμα μυστικό? Δεν είμαστε Έλληνες! (Καταγγέλλω και τον Θουκυδίδη!)

Τις προάλλες σας πέταξα την πρώτη βόμβα-μυστικό: δεν υπάρχει ψυχή, πνεύμα, συνείδηση κλπ, και πως όλ' αυτά είναι απλά ανώτερες λειτουργίες του εγκεφάλου.

Τώρα ρίχνω και τη δεύτερη βόμβα: δεν είμαστε Έλληνες!

Για τον απλούστατο λόγο πως οι τελευταίοι εκείνων που αποκαλούμε "αρχαίους Έλληνες" εξαφανίστηκαν γύρω στο 700 μ.Χ.

Η διαδικασία της εξαφάνισης άρχισε απ' τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, με τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.

Τον 4ο αιώνα ο Μέγας Αλέξανδρος (ως "ένδοξος Έλλην") κατέστεψε εκ θεμελίων τη Θήβα και έσφαξε τους κατοίκους της, οπότε πάπαλα το ένα μεγάλο κέντρο του "ελληνισμού".

Λίγο αργότερα οι Ρωμαίοι έκαναν το ίδιο στην Κόρινθο, οπότε πάνε κι αυτοί οι "αρχαιοέλληνες".

Τον 3ο αιώνα π.Χ. οι Σπαρτιάτες είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές είχαν απομείνει μόνο 400 άντρες, μαζί με τους γέρους και τα παιδιά.

Γύρω στα 280 π.Χ. έγινε επίσημη απογραφή του πληθυσμού ολόκληρης της Αττικής και βρέθηκαν 400.000 δούλοι και μόνο 30.000 "ελεύθεροι πολίτες"! Καταλαβαίνετε ποιοι απορρόφησαν ποιους...

Το τελειωτικό χτύπημα στον "αρχαίο ελληνισμό" το έδωσαν οι χριστιανοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου (330-600 μ.Χ). Παρά τα ψεύδη των εθνόκαυλων, κανένας απ' τους βυζαντινούς αυτοκράτορες δεν ήταν Έλληνας. Ήταν όλοι τους βάρβαροι, κομπλεξικοί και μισούσαν τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό. Οι περισσότεροι ήταν Αρμένιοι και οι υπόλοιποι Παφλαγόνες, Καππαδόκες, Σλάβοι και Γότθοι...

Αυτοί έκλεισαν τα ιερά των Ελλήνων, τα μαντεία, τα ασκληπιεία, τα αμφιαράεια, τις φιλοσοφικές τους σχολές, τους αθλητικούς τους αγώνες, τα πάντα! 

Κι από πάνω κατέστησαν τη λέξη "Έλλην" ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα. Όποιος τολμούσε ν' αποκαλέσει τον εαυτό του "Έλληνα" τιμωρούνταν με δήμευση περιουσίας, απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων κι αν δεν μετανοούσε με θανατική ποινή.

Γύρω στα 700 μ.Χ. ολόκληρη η περιοχή που σήμερα ονομάζουμε Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο είχε ερημώσει εντελώς. Μόνο στη θέση των αρχαίων μεγάλων πόλεων υπήρχαν μικροί συνοικισμοί φοβισμένων κατοίκων, που συνολικά δεν ξεπερνούσαν τους 10.000!

Τότε ήταν που άρχισαν να κατεβαίνουν τα πρώτα σλαβικά φύλλα και λίγο αργότερα τα ιλλυρικά, που μετά ονομάστηκαν Αλαβανοί-Αλβανοί! Το ίδιο το βυζαντινό κράτος τους έδινε την άδεια, με την προϋπόθεση να εκχριστιανιστούν.

Κι έτσι φτάσαμε στην επανάσταση του 1821, που  την έκαναν οι εκχριστιανισμένες αλβανικές φυλές, ως μόνες ικανές να τα βάλλουν στα ίσα με τους Οθωμανούς. Οι αλβανικές ληστοσυμμορίες ήταν ετοιμοπόλεμες και αδίστακτες και κίνητρό τους ήταν όχι η δημιουργία "ελληνικού κράτους" αλλά η λαφυραγώγηση των τούρκικων κάστρων και ιδίως της Τριπολιτσάς!

Προσωπικά, έχω ψάξει τις ρίζες μου και ανακάλυψα (τι σύμπτωση?) πως είμαι Ιλλυριός-Αλαβανός!

Άλλωστε και η Ευρυτανία, απ' την οποία κατάγομαι, ήταν η κοιτίδα των Αιτωλών, που ήταν Ιλλυρικό φύλλο.

Κι εδώ θέλω να καταγγείλω τον αχρείο τον Θουκυδίδη τον Αθηναίο, που συνέβαλλε στη κατασυκοφάντηση των Αιτωλών!

Τρία πράγματα γράφει για μας τους Αιτωλούς αυτή η λούγκρα της Αθήνας:

α) Πως μιλούσαμε μια γλώσσα "άγνωστη και ακαταλαβίστικη"! Ακαταλαβίστικη από σένα ρε λαμόγιο! Γιατί εμείς μια χαρά την καταλαβαίναμε τη γλωσσούλα μας. Και δεν ήταν καθόλου άγνωστη. Αποτελούσε ένα ιδίωμα της Ιλλυρικής, κάτι σαν τα σημερινά αρβανίτικα, που την μιλούσαν δεκαπλάσιοι απ' τους Αθηναίους.

β) Μας λέει "ληστρικούς"! Οκ, το παραδέχομαι, ήμασταν μέχρι και το 1950 κατσικοκλέφτες και ληστοσυμμορίτες. Ληστεύαμε τους εμπόρους και τα καραβάνια τους. Αλλά αν εμείς ήμασταν "ληστρικοί", οι Αθηναίοι που βούτηξαν ολόκληρο το συμμαχικό ταμείο της Δήλου και με τα κλοπιμαία έχτισαν την Ακρόπολη τι ήταν? Για πες μας Θουκυδιδάκο...

γ) Μας λέει και "ωμοφάγους"! Κι αυτό είναι αλήθεια. Όταν κλέβαμε κανένα κατσικάκι, το γδέρναμε επί τόπου και το τρώγαμε άψητο. Πού χρόνος για ψησίματα. Αλλά αν η δική μας "ωμοφαγία" είναι βαρβαρισμός, αυτό που έκαναν οι Αθηναίοι που κατέσφαξαν όλους τους κατοίκους της Μήλου πώς λέγεται? Πολιτισμός?

Τα κωλόμπαρα της Μιχαλακοπούλου (Β’) - Οι ... κωλοδαχτυλοδειχτούμενες!

Μπαίνω στο μπαρ λίγο μετά της 11.

Ένα απ’ τα κορίτσια του μαγαζιού τρέχει να μου πάρει παραγγελία.

Με σερβίρει, στέκεται όρθια μπροστά μου και συστήνεται.

Δεν έχω και πολύ όρεξη, οπότε παίρνει μόνη της την πρωτοβουλία:

"Θα με κεράσεις ένα ποτάκι;"

Το ένα ποτάκι φέρνει τ’ άλλο.

Για κάθε ποτό που παραγγέλνει για λογαριασμό της, ο τσεκαδόρος της δίνει και μια στρόγγυλη μάρκα.

Με βάση αυτές θα πληρωθεί στο σχόλασμα...

Συνήθως το κάθε ποτό καταναλώνεται σε δέκα λεπτά. Εκτός κι αν το αφεντικό τής κάνει ειδικό νόημα να συντομεύει...

Όλοι ξέρουμε πως τα ποτά των κοριτσιών είναι ... απ’ τη βρύση!

Γι’ αυτό και συχνά τις ειρωνευόμαστε... "πρόσεχε μη μεθύσεις απ’ τα νερά!".

Εμείς γουστάρουμε να τις μεθύσουμε, αλλά τ’ αφεντικά του μαγαζιού απαγορεύουν αυστηρά στα κορίτσια να πίνουν κανονικά ποτά:

"Δουλειά σας δεν είναι να σουρώνετε! Ο κάθε μαλάκας νομίζει πως αν σας σουρώσει θα σας πηδήξει. Ο τραχανάς πληρώνει την παρέα σας κι όχι τα ποτά σας, πάρ’ τε το χαμπάρι!"...

(Όπου... "μαλάκας" και "τραχανάς" είμ’ εγώ, ο πελάτης)

Πάντως τα λυπάμαι τα καημένα τα κορίτσια.

Η δουλειά τους είναι πολύ ψυχοφθόρα.

Πρέπει να το παίζουν καραγκιόζηδες. Αλλιώς να αισθάνονται κι αλλιώς να φαίνονται.

Είναι υποχρεωμένες να συμμετέχουν σε συζητήσεις που τις αφήνουν αδιάφορες, να κάνουν παρέα με τύπους αντιπαθητικούς, να το παίζουν χαρούμενες, χαβαλέ, πως δήθεν συμπάσχουν μαζί μας...

Πρέπει να λένε και να κάνουν σενεχώς μπούρδες, κουβέντες του αέρα, να φέρνουν τη συζήτηση στα σεξουαλικά, να προσπαθούν να μας εξάψουν τα ερωτικά πάθη.

Να μιλάν για γαμήσια, πούτσους, τέτοια πράγματα...

Ένα βράδυ αρνήθηκα να κεράσω μία τους.

Έσκυψε στο αυτί και μου είπε καυλιάρικα:

"Θα δεχτώ να με κεράσεις μόνο αν μου πεις πως γουστάρεις κωλοδάχτυλο!".

Παλιό το κόλπο: οι πελάτες "τέτοια θέλουν ν’ ακούν"! Κάθε πιπεράτη αναφορά στο σεξ επιδρά καταλυτικά στη διάθεσή τους και τα πορτοφόλια ανοίγουν γι’ αβέρτα κεράσματα...

Αδιέξοδα σοκάκια...

"Εσύ", μου λέγαν, 

"που ’σαι μορφωμένος

πρέπει να ξέρεις,

έλα να σε ρωτήσουμε

το και το,

τι γνώμη έχεις;"

Έκλεισα τα μάτια μου να σκεφτώ.

Κι είδα το κλουβί που μου ετοίμαζαν,

το καλάμι που ’θελαν να μ’ ανεβάσουν.

Ο καπνός του λιβανιού τους μ’ έπνιξε.

Και πήρα την απόφαση:

παραιτήθηκα από άνθρωπος!

Κι έγινα σπίνος!

Ένας τοσοδούλης σπίνος.

Καλύτερα σπίνος και λεύτερος

παρά άνθρωπος και σκλάβος.

Μ’ αρέσουν πολύ τα σοκάκια

τ’ αδιέξοδα.

Δεν τους μπορώ τους δρόμους τους μεγάλους,

τους εμπορικούς..

Και σαν τυχαία βρεθώ

σε κάποιον από δαύτους

τρέχω να κρυφτώ

πίσω απ’ τις νάιλον τις κιλότες!

Όχι, όχι...

καλύτερα σπίνος

συντροφιά με τα πετούμενα!

Το χειμώνα 

να παριστάνω τον ποιητή

και τα καλοκαίρια

να τραγουδάν οι φλέβες μου...

Δε φαντάζεστε πόσο καλό παιδί...

Στο κάδρο

μια φωτογραφία μου παλιά

θολή και κουνημένη.

Η μάνα μου δε με γνώρισε!

"Ποια είν’ αυτή;", μου λέει.

"Η μαϊμού! Τι ποια είν’ αυτή ρε μάνα;

Εγώ είμαι! Δε με γνώρισες;"

Δαγκώθηκε.

Θυμήθηκε πως εκείνη με ξεπέταξε.

Αλλιώς όμως με ήθελε!

Δεν ξέρει πώς...

Ινδία: η "Χώρα των Αγίων" (Ζ') - Ιησούς: ο μεγαλύτερος γιόγκι όλων των εποχών!

Για τους Ινδούς οι μεγαλύτεροι γιόγκι είναι ο αναστημένος Μπαμπατζί, ο Λαχόρι Μαχασάγια κι ο Σρι Γιουκτεσβάρ.

Αλλά για μένα κανείς τους δεν ξεπερνάει τον Ιησού Χριστό!

Ο Γκάντι το ’χει πιάσει το υπονοούμενο κι έλεγε: "Αν σε μια δίκαιη μάχη είναι απαραίτητο να χαθεί μια ζωή, θα πρέπει να είσαι έτοιμος, όπως ο Ιησούς, να χύσεις το δικό σου αίμα κι όχι των άλλων"!

Η ατυχία του Ιησού ήταν πως είχε μπουμπουνοκέφαλους μαθητές και λαμόγια διαδόχους!

Οι αθεόφοβοι έφτασαν στο σημείο να τον εμφανίζουν ως βίαιο (ξυλοφόρτωσε δήθεν τους εμπόρους έξω απ’ το Ναό) κι ως καταστροφέα της φύσης (δήθεν ξέρανε τη συκούλα κι έπνιξε τα φουκαριάρικα τα γουρουνόπουλα)...

Ένας σεβάσμιος γερο-γκουρού μού εξομολογείται: "Ο Μπαμπατζί βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με το Χριστό. Μαζί στέλνουν λυτρωτικές δονήσεις και σχεδιάζουν τη σωτηρία αυτής της εποχής. Έργο των δύο φωτισμένων δασκάλων είναι να εμπνεύσουν τα έθνη να εγκαταλείψουν τον πόλεμο, τα φυλετικά μίση και τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς"...

Αρχίζω να ξαναδιαβάζω την Αγία Γραφή με άλλη ματιά.

Και όντως βρίσκω ξεκάθαρες τις έννοιες του κάρμα και της μετενσάρκωσης.

Αλλά αυτά θα τα πούμε μια άλλη φορά.

Προς το παρόν, ένα είναι το κρατούμενο: έφαγα με το κουταλάκι τα δικαστήρια, κάθε μέρα διασχίζω όλη την Αθηνάς και τα πέριξ, είδα κι αν είδα, αλλά τους (Μ)παπατζήδες κι αβανταδόρους των θρησκειών δεν τους βρήκα πουθενά στον υπόκοσμο...

Ανήλιαγα στενά!

Πανσιόν ημιπαραμονής.

Μια νύχτα

δυο μαξιλάρια

τρεις πρίζες

τέσσερις τοίχοι

ένα μουνί

(μπορεί και μισό, θα σας γελάσω...)

Η φωνή του γλάρου γλυκιά μού φάνηκε.

Ταβέρνα "Τ’ άστεγα"

ερημιά...

Τ’ αρμυρίκια μόνα

σκοπιά φυλάνε.

Φίλε, ξέρεις τι είμαστε;

Θα σου πω εγώ.

Σπόροι είμαστε!

Φυσάει αέρας και μας παίρνει.

Άλλοι πέφτουμε σ’ ανήλιαγα στενά 

κι άλλοι σε μέρη φωτεινά.

Άλλοι μεγαλώνουμε και λουλούδια γινόμαστε

κι άλλοι κοπριά...

Κοιτάω μια φωτογραφία απ’ το 1978.

"2ο Δημοτικό Σχολείο Καρπενησίου".

Οι συμμαθητές μου κι εγώ.

"Η ελπίδα του έθνους

της πατρίδος το μέλλον"

μας έλεγαν οι δάσκαλοι πριν 40 χρόνια.

Μάλλον κανείς από μας

δεν θα ’θελε να ’ξερε τότε

την τωρινή μας κατάσταση...

Η Άθη η Ρεμπέτισσα προσφυγοπούλα στην Κοκκινιά...

Σαν έγινε το ρήγμα στο Αφιόν Καραχισάρ, μέσα σε λίγες ώρες ο ελληνικός στρατός διαλύθηκε.

Όσοι γλίτωσαν τσουβαλιάστηκαν στα πλοία για Χιό και Μυτιλήνη.

Εκείνες τις μέρες η Άθη πολιτικοποιήθηκε.

Το βράδυ στο κατάστρωμα, μόνη, γρατσούναγε το μπαγλαμαδάκι της και σκάρωνε τραγουδάκια:

Η Σμύρνη και το Κορδελιό δεν ήταν του Κεμάλη

μόνο την επουλήσανε Άγγλοι, Ιταλοί και Γάλλοι.

Η Σμύρνη και το Κορδελιό δεν ήταν του Κεμάλη

μόνο την επουλήσανε βασιλικοί ρουφιάνοι!

Μόλις πάτησαν το πόδι τους στον Περαία, η Αθούλα μ' άλλους πρόσφυγες πέρασε απ' το λοιμοκαθαρτήριο, κουρεύτηκε γουλί και βουρ για τα παραπήγματα και τις παράγκες στα Κόκκινα Χώματα, τη σημερινή Κοκκινιά.

Οι ντόπιοι έβλεπαν τους πρόσφυγες με μισό μάτι.

Φοβόντουσαν πως θα τους πάρουν τις δουλειές, θα τους φαν το λιγοστό ψωμί και θα τους πιουν το νερό.

Πολλοί τους θεωρούσαν υπεύθυνους για τους συγγενείς που σκοτώθηκαν στο μέτωπο, ενώ κάποιοι έτρεμαν μην ξελογιστούν οι γιοι τους απ' τις "ξεβράκωτες" τις Σμυρνιές, τις "καμωματούσες"...

"Να φύγετε από δω τουρκόσποροι, να σας σφάξει ο Κεμάλ!", τους φώναζαν.

Η Αθούλα έκανε υπομονή κι έπιανε τον μπαγλαμά της...

Όταν παίζω ταξιμάκι μερακλώνω

την πατρίδα μου θυμάμαι κι όλο λιώνω

και το ρίχνω στο κρασάκι

να μου φύγει το μεράκι

που 'χω γίνει προσφυγάκι

Το 1926 άρχισαν να καταβάλλονται οι αποζημιώσεις των περιουσιών που ΄χαν αφήσει στη Μικρασία.

Περιλάμβαναν το 1/5 της πραγματικής τους αξίας και δίνονταν σε ελάχιστα μετρητά και τα υπόλοιπα σε "ομολογίες" του Δημοσίου, που μετά την πτώχευση του 1932 έγιναν κουρελόχαρτα!

Η καημένη η Αθούλα το 'ριξε στο καλαμπούρι για να μην τρελαθεί!

Ειρωνευόταν το κράτος-απατεώνα αλλά και τους προικοθύρες γαμπρούς:

Αν δε μου δώσει η μάνα σου 40 ομολογίες

και άλλα τόσα μετρητά, θα ΄χουμε ιστορίες!

Πανάθεμά σε τράπεζα, που δίνεις "μολογίες"

και δεν τα δίνεις μετρητά

να παντρευτεί καμιά Σμυρνιά...

Τα κωλόμπαρα της Μιχαλακοπούλου (Α’) - Το δρομολόγιο των στεναγμών...

Αν με ρωτούσατε ποιοι δρόμοι σημάδεψαν ως τώρα τη ζωή μου, θα σας απαντούσα αδίστακτα: Πατησίων και Μιχαλακοπούλου!

Για την πρώτη θα τα πούμε άλλη φορά.

Τώρα είναι η ώρα να "δοξαστεί" η Μιχαλακοπούλου. 

Ο δρόμος που απ’ το 1985 ως το 2000 είχε τα περισσότερα "κωλάδικα" στην Ελλάδα.

Στις αρχές του ’80, σε τρία μόνο οικοδομικά τετράγωνα έβρισκες πάνω από δεκαπέντε μπαράκια με κορίτσια που ’καναν κονσομασιόν.

Τα μπαράκια αυτά έχουν πολλά ονόματα: κωλόμπαρα, κωλάδικα, πουτανάδικα, πωσελενάδικα...

Λένε πως το πρώτο κωλόμπαρο της Αθήνας άνοιξε στη Βάθη πριν τον πόλεμο.

Το λέγαν "Χαβάη" και δούλευε με πούστηδες. δηλαδή μ’ άντρες ντυμένους γυναίκες.

Απ’ ό,τι μου λένε κάτι γεροντόπουστες, αυτό το πουστράδικο δούλευε μέχρι το 1960.

Κωλόμπαρα υπήρχαν πριν τον πόλεμο και στην Τρούμπα.

Όταν την έκλεισαν, τα "μαγαζιά" μεταφέρθηκαν αρχικά στην παραλιακή και στο Καλαμάκι και σταδιακά σε Κυψέλη, Παγκράτι, Μιχαλακοπούλου.

Για να είμαι ειλικρινής, πριν ανακαλύψω τα κωλόμπαρα της Μιχαλακοπούλου, είχα στέκι ένα μπαράκι στον Άγιο Ελευθέριο Αχαρνών.

Είχα καψουρευτεί μια "κούκλα" και την πολιορκούσα ασύστολα.

Κάθε βραδάκι έπαιρνα το τρόλεϊ και βουρ για άι Λευτέρη.

Πλατεία Μαβίλη-Αχαρνών... το δρομολόγιο των στεναγμών!

Μέχρι και γάμο είχα τάξει στη λεγάμενη. Για πάρτη της είχα νοικιάσει κι ένα ημιυπόγειο στη Λαυρίου.

Αλλά η τύπισσα ήταν "αντράκι"! Ξηγιόταν ντάμα σπαθί: "Εσύ δεν θες γάμο, κονσομασιόν 24 ώρες το 24ωρο γουστάρεις!", με αποστόμωνε.

Δεσμεύτηκα μέχρι και το εξώγαμό της ν’ αναγνωρίσω, ν’ αναλάβω τη διατροφή και τα σχετικά του.

"Το παιδί μου δεν έχει την ανάγκη σου", μου ’λεγε, "το ταΐζει το μουνί μου! Από κει που βγήκε, από κει και τρώει!"...

Μπενίτο Μουσολίνι (Ι΄) - Τα προσωπεία δεν αργούν να πέσουν!

Πλησιάζουν οι ευρωεκλογές κι όλα δείχνουν πως ο μεγάλος νικητής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο θα  ‘ναι η ακροδεξιά.

Οπότε, ας ξαναγυρίσουμε για λίγο στη "συμπάθεια" του ιστολογίου, τον "φίλο" μας τον ... Ντούτσε.

Ο Μουσολίνι ίδρυσε το Φασιστικό Κόμμα στο Μιλάνο το 1919, και μάλιστα τη μέρα των γενεθλίων του... στις 23 Μαρτίου!

Το πρόγραμμα του κόμματός του θα μπορούσες και να το πεις "ακραίο σοσιαλιστικό": προέβλεπε κατάργηση των τραπεζών και των αριστοκρατικών τίτλων, κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας και όσων πλούτισαν στον πόλεμο, διανομή της γης στους αγρότες κλπ.

Βασικός του στόχος να αποσπάσει τις λαϊκές μάζες απ’ το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Στις εκλογές του 1919 δεν κατάφερε τίποτα. Ενδεικτικά, στο Μιλάνο πήρε μόνο 4.000 ψήφους έναντι 200.000 των σοσιαλιστών.

Αλλά στις εκλογές του 1921 τα πήγε περίφημα, οπότε "άρχισαν τα όργανα"... τα "καλά" τα δικά μας με τη Χρυσή Αυγή: συγκρότηση ομάδων κρούσης κατά των Αριστερών και ταυτόχρονο φλερτ με τους εκπροσώπους της μεγαλοαστικής τάξης. Οι τελευταίοι άρχισαν να βλέπουν τους Φασίστες ως τη μόνη "σωτηρία" απ΄τον αναρχικό και κομμουνιστικό κίνδυνο...

Τον Οκτώβρη του 1922 το Φασιστικό Συνέδριο της Νάπολη αποφασίζει την περιβόητη "πορεία προς τη Ρώμη" των μελανοχιτόνων.

Αν η τότε κυβέρνηση αντιδρούσε αποφασιστικά επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο ίσως οι Φασίστες να είχαν διαλυθεί και η Ιταλία να είχε σωθεί απ’ την καταστροφική της συμμετοχή στον παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό του Χίτλερ.

Αντίθετα, στον ιταλικό αστικό και πολιτικό κόσμο επικράτησε η άποψη πως ο Μουσολίνι είναι ο εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας. Κι ο Ιταλός Βασιλιάς τού έδωσε την εξουσία στο πιάτο!

Τα δύο πρώτα χρόνια της κυβέρνησής του ο Μουσολίνι ήταν μετριοπαθής.

Χωρίς να παραβιάζει τους δημοκρατικούς θεσμούς, έβαλε τέλος στις πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις, οι απεργίες και οι βιαιότητες σταμάτησαν, η τάξη κι η ασφάλεια φαινόταν πως βασίλευε στο ιταλικό κράτος.

Η ειδυλλιακή αυτή ατμόσφαιρα διαλύθηκε όταν οι φασίστες δολοφόνησαν ξαφνικά τον σοσιαλιστή βουλευτή Ματτεότι.

Το προσωπείο του "αγαθού Κυβερνήτη" κατέρρευσε!

Στις 3-1-1925 ο Μουσολίνι επιβάλει δικτατορία, τα κόμματα διαλύονται, η φασιστική πολιτοφυλακή κι η Μυστική Αστυνομία οργιάζουν ασύστολες...

Αυτοψυχανάλυση (Β’) - Μισώ την Άνοιξη!

Σκέφτομαι πώς θα βρω την τόλμη να φτάσω στα άκρα τη μιζέρια του εαυτού μου.

Ως τώρα, κάθε φορά που το προσπάθησα, υποχώρησα πανικόβλητος: κανόνισα στα γρήγορα μια βραδινή έξοδο, έτρεξα ν’ αγοράσω κάτι, άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο...

Αλήθεια, ποιος τολμάει να μην κάνει τίποτα;

Απόψε συνάντησα τη Μ. 

Ήμουν χρόνια ερωτευμένος μαζί της. 

Κι είχα πολύ καιρό να τη δω.

Την κοίταξα προσεκτικά ν’ ανεβαίνει τη Σταδίου.

Δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Ούτε πέρασε καν απ’ το μυαλό μου η ιδέα να την πηδήξω.

Ένιωσα κάποτε έρωτα γι’ αυτή; Κι αν ναι, τώρα πού πήγε αυτός ο έρωτας;

Ποια δύναμη μας είχε ενώσει τότε; Μάλλον η ίδια που μας χώρισε...

Το σαγόνι της κάποτε το λάτρευα. Τώρα μου φάνηκε μάλλον στραβό κι άχαρο...

Δε θέλω να ’ρθει η Άνοιξη!

Τη μισώ.

Σιχαίνομαι το άνθισμα των λουλουδιών.

Στην αυλή μου δεν είχα ποτέ ούτε μια τόση δα γλαστρούλα!

Δηλαδή, τι θέλει να μας πει το άνθος;

Πως αυτό μαραίνεται και ξανανθίζει κάθε χρόνο, ενώ εγώ ο μαλάκας μαραίνομαι όλο και περισσότερο;

Αυτοψυχανάλυση Α' (Παραιτούμαι από άνθρωπος)

Για να 'μαι ειλικρινής, εδώ μου καθόταν η εποχή της ευμάρειας και του καταναλωτισμού.

Η εποχή που ανάβαμε τα πούρα με τα δεκαχίλιαρα.

Κι είδαμε το ευρώ σαν μια "συμμαζεμένη μορφή χρήματος", έτσι, για να μην παραφουσκώνουν και χαλούν τα πορτοφόλια μας. Και να μην υπερκαλύπτουν το άλλο το φούσκωμα, το "μπροστινό"...

Αποθεώσαμε τη μετριότητα και την κακογουστιά μας.

Δε λέω, περάσαμε και μοναδικές στιγμές, πνιγμένες στο γέλιο και στις μπύρες...

Αλλά είχαμε ξεχάσει πως υπάρχουν στροφές ακόμα και στο ίσωμα.

Λέω ν' αρχίσω να μιλάω λιγότερο.

Οι σιωπηλοί άνθρωποι έχουν κεραίες τεντωμένες, πιάνουν το παραμικρό.

Η ηρεμία είναι επιβλητική, σε ημερεύει κι εσένα, σαν την καλοσύνη της θάλασσας...

Και λέω να μην ξανακουρευτώ!

Με το κοντό μαλλί ξεθαρρεύει η κακία και πάει και φωλιάζει στο βλέμμα...

Διαβάζω πως ό,τι γράφει μέχρι τα τρία, δεν ξεγράφει. Εκεί γίνεσαι φονιάς κι άγιος!

Κι εγώ μέχρι τα τρία, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις είχα το χούι να χώνομαι κάτω απ' το τραπέζι. Να βλέπω τους ανθρώπους απ' τη μέση και κάτω. Στο κομμάτι του σώματος που κρύβεται η αλήθεια, στα κρυφά σκουντήματα και στα φουσκωμένα γεννητικά όργανα.

Εκείνες ήταν οι πρώτες μου "μπουρδελότσαρκες"!

Τότε έμαθα πως οι ωραίοι κώλοι κλάνουν κι όλας...

Από τότε μ' άρεσε ν' αγγίζω τα όρια, να δοκιμάζω την παρανομία.

Στο Δημοτικό, τις όμορφες συμμαθήτριες τις έλεγα χαζές!

Αλλά μου άρεσε να τους ρίχνω και πεταχτά φιλάκια και να τους τρίβω τη ρόγα.

Κι ας είχαμε έναν δάσκαλο κέρβερο: "Τι κάνεις εκεί ρε, το ξεσταυρίδι σου βρομόσκυλο!"...

Στο εξωτερικό δεν ήθελα ποτέ να πάω.

Γούσταρα πάντα τον ελληνικό καφέ σε καυτό πλαστικό ποτηράκι.

Και τον έρωτα αλά ελληνικά... παλιοπουτάνα, καβλιάρα... τέτοια πράγματα.

Να κάθομαι αργόσχολος σε καφενέδες, με φραπόγαλο, τα πόδια στην πλαστική καρέκλα και να μιλάω για το ποδόσφαιρο, την πολιτική, τις γκόμενες, μ' αυτή ακριβώς τη σειρά...

Γουστάρω να βολοδέρνω άσκοπα σε άγνωστους δρόμους, να μιλάω σε καινούργιους ανθρώπους σε κακόφημα μπαρ.

Και να ρουφάω σα σφουγγάρι βρόμικες εικόνες που θα μετατρέπονται στο περιεχόμενο του γαμησιού τη νύχτα στο κρεβάτι...

Βαφτίζω "έρωτα" το φόβο μου να πάρω πρέζα. Να βάλω το ζουρλομανδύα...

Ποτέ δε γούσταρα τη φάτσα μου, γι' αυτό κι έλεγα πάντα ψέματα πως "δεν μου αρέσουν οι φωτογραφίες".

Πάντα έλεγα πως οι μάνες χαλάνε τα παιδιά τους. Και κυρίως τ' αγόρια.

Μάνες, ύπουλες καθοδηγήτριες, φασιστόμουτρα, πετάτε τα παιδιά σας κατευθείαν στο ναρκοπέδιο, μασουλώντας την καραμέλα της αγάπης.

Ντε και καλά έπρεπε να ντυθώ το ρόλο του άντρα κουβαλητή, του κατακτητή, του προστάτη-δουλευταρά, του άντρα-οτιδήποτε...

Αλλά εγώ παλεύω να λυτρωθώ απ' τους ρόλους μου!

Προτιμώ να παραιτηθώ από άνθρωπος.

Καλύτερα να γίνω ένα ροζ γουρουνάκι παρά ένα σκατί ανθρωπάκι...