5:50 π.μ. (ποίηση Κώστα Αραβανή)

  

   Χθες βράδυ χάζευα τους σκουπιδιαρέους 

να μαζεύουν τα πολύτιμα  περιττά μας 

κι αναρωτιόμουν 

πόση αγάπη δεν υπάρχει στα έγκατα του κάδου.

   Αναρωτιόμουν πώς αυτοί οι πολύτιμοι εργάτες του τιποτά μας, έρχονται κάθε βράδυ σταθερά, επαναλαμβανόμενα, 

                   να ανασύρουν άδειες μπανανόφλουδες                          συναισθημάτων που κείτονται.

             Ανοίγοντας το καπάκι να φτάνει πρώτη στα ρουθούνια 

η δυσωδία παγιωμένων πεποιθήσεων, 

αυτή η ύλη που εξαρχής πετιέται στη μηχανή 

να πολτοποιηθεί μαζί με πλαστικές σακούλες 

ανίκητων αγκυλώσεων, 

κι όπως ήδη αναφέρθηκε

              συναισθημάτων που ποτέ δεν αφέθηκαν να εκφραστούν καταπλακωμένα από  άλλα πιο ποταπά 

και γι' αυτό πιο δυνατά, 

όπως ο φόβος κι ή ματαίωση.

Έτσι χάραξε μια άλλη μέρα!