Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

’Οταν τρώω τη "φρίκη των αντρών" δεν χαμπαριάζω Χριστό!

Απόψε, Τετάρτη, ήμουν μόνος και πήγα να πιω μια μπυρίτσα στη Revolt, οδός Κωλέττη στα Εξάρχεια. 
Είχα αποφασίσει να διαβάσω μετά από πολλά χρόνια ένα μαρξιστικό βιβλίο με τίτλο "Τι πραγματικά είπε ο Μαρξ" ή κάτι τέτοιο.
Ήταν μόνο ένα τραπεζάκι άδειο και σχεδόν ταυτόχρονα προσπάθησα να το πιάσω με μια γκομενίτσα σκέτη κόλαση. 
Εκείνη προσπαθούσε να τηλεφωνήσει κάπου. Οπότε δεν έχασα την ευκαιρία:
"Δεν χρειάζεται να με πάρεις, ήρθα!", της είπα.
Πήγε να χαμογελάσει αλλά συνειδητοποίησε πόσο καγκούρικο φλερτ της έκανα και πάγωσε.
"Έχεις παρέα ή γουστάρεις να σε κεράσω ένα ποτό;", τη ρώτησα.
"Να η παρέα μου!", μου είπε, και μου έδειξε την κολλητή της που ερχόταν σχεδόν τρέχοντας.
Γαμώ την ατυχία μου! Έχω αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να πιστεύω πως μπορώ να κλέψω και την γκόμενα του Μάρλο Μπράντο, αλλά δεν βρήκα ακόμα τον τρόπο να κλέψω γκόμενα απ’ τη φιλενάδα της!
Ευτυχώς η κολλητή της ή είχε μια επείγουσα δουλίτσα ή κάτι κατάλαβε και φρόντισε να φύγει αμέσως. Οπότε δεν είχαμε άλλη επιλογή απ’ το να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι. "Καθόμαστε σα να μην υπάρχει ο άλλος", συμφωνήσαμε, κι ο καθένας έβγαλε το βιβλίο του...
Γενικά, ήταν μια πολύ ωραία κοπέλα κι όταν γέλαγε γινόταν μια θεά!
"Από σήμερα θα είσαι η πρωταγωνίστρια στα όνειρά μου", της πετάω στο ξεκούδουνο.
"Αυτά τα παλιομοδίτικα να μην έλεγες...", μου κάνει και ξινίζει την ωραία μουρίτσα της.
Εγώ σε τέτοιες περιπτώσεις έμαθα να μην μασάω. 
"Έχω τρομερές κάβλες", της λέω, "αλλά κι αν δεν μου κάτσεις, δε τρέχει μία, πάω στην τουαλέτα, τον παίζω και μου περνάει!".
Δεν περίμενα ν’ ακούσω με την πρώτη το "ναι". Άλλωστε οι γυναίκες όταν λένε κάτι πάντα εννοούν το αντίθετο.
Κάτι ήθελε να μου πει που τελικά δεν το τόλμησε. Αλλά εγώ διάβασα στο βλέμμα της μια γυναίκα που διψάει για έρωτα!
Ήμουν σε παροξυσμό. Της ομολόγησα πως ήθελα να γαμηθούμε επί τόπου. Πως έχω ξεχάσει τι θα πει κρεβάτι. Γουστάρω να πηδιέμαι σε μέρη που οι μικροαστοί ούτε το διανοούνται. Με φτιάχνουν τα σκηνικά με κάμποσο φόβο και σασπένς. Να ’χεις την αγωνία πως κάποιοι ξαφνικά θα μπουκάρουν και θα σε πιάσουν άλα τούρκα...
Της εξήγησα να μην φοβάται τις δεσμεύσεις. Εγώ πάνω από τρεις φορές δεν πηδάω καμία. Γιατί τότε υπάρχει ο κίνδυνος να "κολλήσω". Της πρότεινα μια γκομενουδουλειά δυο-τριών ημερών, μερικά ξεγυρισμένα φασώματα χωρίς καμιά σοβαρότητα και προοπτική.
Η απάντησή της με καθήλωσε:
"Νόμιζα πως θα μου ζητούσες κάτι πιο τολμηρό", είπε.
Ήπιαμε στα γρήγορα τις μπύρες μας και με ανέβασε στ’ αμάξι της. Οδηγούσε σαν τρελή. Χέστηκα πάνω μου.
Με πήγε σ’ ένα ξενοδοχείο στο Λαγονήσι. Πολύ γούσταρα την εξέλιξη της βραδιάς. Είχε πολύ ανατροπή!
Άρχισε να μου τρίβεται. Δεν ήθελε και πολύ να μου σηκωθεί. Κάναμε απίστευτο σεξ. Ήθελε να με χορτάσει και δεν σταματούσε να μου το λέει. Η σφιχτή νεανική σάρκα της με είχε εκτροχιάσει. Δεν έβαλα προφυλακτικό αλλά δεν την είδα να έχει πρόβλημα που τέλειωσα μέσα της.
Κάναμε δέκα λεπτά να μιλήσουμε μετά το χύσιμο.
"Τέλεια δεν ήταν;", με ρώτησε.
"Τα φτιάξαμε τώρα;", μουρμούρισα.
"Ναι, πλάκα δεν έχει;"
Εκεί ακριβώς έφαγα τη φλασιά. Ξαφνικά έπαθα τη "φρίκη των αντρών"! Άρχισα να νιώθω πως πνίγομαι, βαριέμαι, θέλω πίσω την εργένικη ζωή μου, να βγαίνω απ’ το σπίτι μόνος μου χωρίς να πρέπει να κάνω εκατό τηλέφωνα και διακόσιες συνεννοήσεις, θέλω τις ατέλειωτες νύχτες καβλαντίσματος με τους κολλητούς μου, θέλω το μικρό παιδί που κρύβω μέσα μου κι η καριόλα πάει να το σκοτώσει...
Ντύνομαι γρήγορα και ανοίγω την πόρτα να το σκάσω.
Η μαλάκω στον κόσμο της... "Τι θα ’λεγες για έναν γύρω ακόμη παππούλη; Αντέχεις;".

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια! (Γ’) - Βυζιά Αραβίας και αγγουράκια Κρήτης!

Μη ρωτάς γιατί τ’ αγόρια έχουν λατρεία στα βυζιά. Είναι σα να ρωτάς γιατί ο ήλιος βγαίνει απ’ την ανατολή!
Γενικά, το ’χω φιλοσοφήσει πολύ το πράγμα. Και κατέληξα πως τα γυναικεία βυζιά δεν πρέπει να εκτίθενται φόρα παρτίδα.
Για δυο κυρίως λόγους:
Πρώτον: γιατί δεν έχουμε καμιά διάθεση να τρώμε στη μάπα και όλα εκείνα τα πεσμένα και ζαρωμένα.
Δεύτερον: αν τα βυζιά δεν ήταν κρυμμένα δεν θα μας την έδιναν τόσο. Είμαι σίγουρος πως αν τα γκομενάκια έκρυβαν τ’ αυτάκια τους, τότε θα φαντασιωνόμασταν και θα χύναμε με τη σκέψη των αυτιών!
Το τελευταίο διάστημα είμαι σα μεταχειρισμένη καπότα.
Έχω φάει κόλλημα με μια της τρίτης γυμνασίου, αλλά κυκλοφοράει συνέχεια με τις φιλενάδες της και δεν μπορώ να την προσεγγίσω.
Πάντως κάνω πολύ προπόνηση για να τη ρήξω: προσπαθώ να κόψω μπροστά της τα ρεψίματα, τις ροχάλες, τα μπινελίκια κι όλες γενικά τις αγορίστικες χοντράδες. Και κυρίως προσπαθώ να εξασκηθώ στο καθημερινό μπάνιο. Τα κορίτσια δεν μοσχομυρίζουν μόνο. Έχουν και πολύ λεπτή μύτη τα άτιμα...
Απ’ τη μια φοβάμαι τη χυλόπιτα. Αλλά απ’ την άλλη σκέφτομαι πως όλοι οι άντρες με χυλοπίτες μεγαλώνουν.
Το κακό με τη χυλόπιτα είναι άλλο. Η γκόμενα που θα σου ρίξει χυλόπιτα αποκλείεται να την ξεχάσει. Οπότε, ακόμη κι αν το μετανιώσει, από εγωισμό και μόνο δεν θα δεχτεί να την ξαναπλησιάσεις. Θα νιώθει σαν τον σκύλο που έκανε εμετό και γύρισε να τον φάει!
Γι’ αυτό κι αποφάσισα να μην της την πέσω. Απλά να την καρφώσω με τα μάτια. Αν δεν ανταποκριθεί, αυτό λέγεται "φτύσιμο". Πάντως χυλόπιτα δεν είναι. Άρα, εξακολουθείς να έχεις ελπίδες.
Όπου κι αν βρίσκομαι, στο σπίτι ή στο δρόμο, δοκιμάζω διάφορα βλέμματα μέχρι να βρω το "θανατηφόρο" που θα την κάνει να πέσει ανάσκελα.
Γιούπιιιιι. Νομίζω πως το πέτυχα! Το κάνω σέλφι, πρώτον για να μην το ξεχάσω και, δεύτερον, το στέλνω στα κινητά των κολλητών να το εγκρίνουν. Το βρίσκουν πολύ μπερεκέτι. Το παίρνω λίγο πάνω μου...
Στο σπίτι το πήραν γραμμή πως κάτι γκομενικό παίζει με μένα.
Νόμος: όταν ο άντρας κάνει μπάνιο πάνω από μια φορά τη βδομάδα σημαίνει πως έχει είτε βλεννόρροια είτε γκόμενα!
Ο πατέρας μου είναι έτοιμος να πιάσει δουλίτσα. Να μου παραδώσει τα πρώτα μαθήματα σεξουαλικής αγωγής. 
Θα πάει στη λαϊκή, θ’ αγοράσει ένα αγγούρι και θα μου δείξει πώς φοράνε το προφυλακτικό. 
Ελπίζω να του κόψει και να φέρει κανένα αγγουράκι Κρήτης. Γιατί με τ’ άλλα, τα "μεγάλα", μπορεί να πάθω κανένα ψυχολογικό. Και δεν είμαστε για τέτοια πριν καν πιάσουμε δράση...
Κάποιοι κακόπιστοι ισχυρίζονται πως όλ’ αυτά είναι της φαντασίας μου.
Ορκίζονται πως έχουν πηδήξει μαζί μου τις μισές πουτάνες της Αθήνας, πως δεν είμαι ο αθώος έφηβος που παριστάνω, ούτε το άβγαλτο παιδάκι που δεν ξανάδε προφυλακτικό.
Βάζουν το χέρι τους στη φωτιά πως είμαι 48 ετών, "καλό κουμάσι" και "καθαρματάκι" και πως καλά θα κάνω να πάω να με δει κανένας ψυχίατρος.
Τους αφήνω να λένε. Ο κόσμος είναι κακός και με ζηλεύει! 
Ανοίγω το ψυγείο να πάρω τη φρουτοκρεμούλα μου.
Το βρίσκω τίγκα στις μπύρες.
Ποιος τις αγόρασες όλες αυτές ρε γαμώ το; 

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (95) - Προδότης κι όχι "εθνάρχης" ήταν ο Βενιζέλος!

Το ’χουμε ξαναπεί χιλιάδες φορές: μην πιστεύετε κανένα από το βιβλία "ιστορίας" που διδάσκονται στα σχολεία μας. Ούτε κι αυτά που μοιράζουν δωρεάν οι νταβατζήδες του τύπου! Δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. 
Ή, μάλλον, έχουν: είναι ακριβώς το αντίθετο της πραγματικότητας.
Παρ’ τε ένα απλό παράδειγμα. Οι νταβατζήδες, ποιους θέλουν να μας φορέσουν κολάρο ως "εθνάρχες"; Τον Βενιζέλο και τον Καραμανλή. 
Δηλαδή δυο πρόσωπα που έχουν τα εξής κοινά: πρώτον, κανένα σεβασμό στη δημοκρατική νομιμότητα και, δεύτερον, ήταν μεγάλοι κωλαγλείφτες των ξένων αφεντικών μας, Αγγλογάλλων κι Αμερικανών.
Θα μιλήσουμε άλλη φορά για τον Καραμανλή και για τις δυο δικτατορίες του Βενιζέλου, της περιόδου 1917-1920 και του "ιδιωνύμου" του 1929.
Τώρα, μια κι ετοιμαζόμαστε να εγκαταλείψουμε τη Μικρασία, ας πούμε δυο λογάκια για την εξωτερική πολιτική του "εμπνευσμένου οραματιστή" Βενιζέλου.
Κι ας γυρίσουμε πίσω το χρόνο, στο Γενάρη του 1915. Ο Πρώτος Παγκόσμιος έχει αρχίσει κι η Ελλάδα ψάχνει τα βήματά της.
Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, γαμπρός του Γερμανού Κάιζερ, επιθυμεί αυστηρή ουδετερότητα. Γιατί η μη συμμετοχή της χώρας μας στον Πόλεμο ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει στη Γερμανία.
Απ’ την άλλη ο Βενιζέλος σκίζεται να μας χώσει στον πόλεμο, στο πλευρό των φίλων του Αγγλογάλλων.
Η Βουλγαρία είναι ακόμα ουδέτερη κι οι Μεγάλες Δυνάνεις προσπαθούν να την προσεταιρισθούν δίνοντάς της διάφορα ανταλλάγματα. 
Ο Βενιζέλος, για να διευκολύνει την ένταξη της Βουλγαρίας στην Αντάντ, κάνει μια απίστευτη πρόταση: στέλνει επιστολή στο Βασιλιά και του προτείνει να παραχωρήσει η Ελλάδα στη Βουλγαρία την περιοχή της Δράμας και της Καβάλας, ως αντάλλαγμα της βουλγαρικής ένταξης στο αγγλογαλλικό στρατόπεδο. Και  η Ελλάδα θα έπαιρνε ως "αντάλλαγμα" την πολύ μεγαλύτερη Μικρασία!
Αντιλαμβάνεστε τι πρότεινε ο Βενιζέλος;
Θα δίναμε κάτι σίγουρο, δηλαδή τη Δυτική Μακεδονία, για να πάρουμε αέρα κοπανιστό. 
Γιατί ούτε σίγουρο ήταν πως η Αντάντ θα κέρδιζε τον πόλεμο, ούτε πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα διαμελιζόταν, άσε που τα μικρασιατικά εδάφη θα τα διεκδικούσαν ένα σωρό μικρές και μεγάλες δυνάμεις.
Για να καταλάβετε πόσο μεγάλη απάτη ήταν η αγγλική υπόσχεση πως δήθεν θα μας παραχωρούσαν τη Μικρασία, σας λέω μόνο τα εξής:
Πρώτον, η Μικρασία δεν ήταν ούτε προβλεπόταν να τεθεί υπό αγγλικό έλεγχο ώστε να μας την παραχωρήσει.
Δεύτερον, τμήματα της Μικρασίας διεκδικούσαν η Ιταλία και η Γαλλία.
Τρίτον, στη Μικρασία έπαιζε χοντρά κι η τσαρική Ρωσία. Που σίγουρα θα καταλάμβανε τα παράλια του Πόντου, θα διεκδικούσε την Κωνσταντινούπολη, κι αν δεν την έπαιρνε θα "ισοφάριζε" με μικρασιατικά παράλια.
Τέταρτον, μεγάλο μέρος της ίδιας περιοχής διεκδικούσε και το υπό ίδρυση Αρμενικό Κράτος, που θα τελούσε υπό την υψηλή προστασία της Ρωσίας. Οι Αρμένιοι ονειρεύονταν τη "Μεγάλη Αρμενία", με ένα λιμάνι στη Μαύρη Θάλασσα (Βατούμ) κι ένα στο Αιγαίο (Σμύρνη). Ναι, καλά ακούσατε: τη Σμύρνη τη διεκδικούσαν κι οι Αρμένιοι. Και μέσω αυτών θα κατέβαινε κι η Ρωσία στα "θερμά ύδατα" της Μεσογείου.
Πέμπτον, κράτος διεκδικούσαν κι οι Κούρδοι, επίσης με την προστασία της Ρωσίας. Πόσα και ποια μικρασιατικά εδάφη θα περιλάμβανε αυτό θα κρινόταν τελικά από τη δύναμη των όπλων.
Έκτον, και τελευταίο, υπήρχαν και τα εκατομμύρια Τούρκων, που ασφαλώς δεν θα κάθονταν με σταυρωμένα χέρια να τον πιούν!
Καταλαβαίνετε τώρα πόση αξία είχαν οι υποσχέσεις των Άγγλων πως "θα παραχωρούσαν τη Μικρά Ασία στους Έλληνες". Και πόσο σοβαρές ήταν οι διάφορες Συνθήκες που υπογράφηκαν και που δημιουργούσαν στα χαρτιά την εικονική εικόνα της Ελλάδος των δέκα ηπείρων και των πέντε γαλαξιών.
Με απλά λόγια: η πρόταση του Βενιζέλου σήμαινε την απώλεια όλων των εδαφών. Και της Δυτικής Μακεδονίας (συνεπώς και της Θράκης) και της Μικρασίας. Ευτυχώς που οι Βούλγαροι την απέρριψαν...
Ο Βενιζέλος ένα μόνο είχε στο νου του: πώς θα εξυπηρετούσε τα αγγλικά συμφέροντα μέχρι τελευταίας ρανίδος ελληνικού αίματος!
Γι’ αυτό και όταν πέθανε, το 1936, το αγγλικό κράτος θεώρησε "ζήτημα τιμής" να αγοράσει την κατοικία του Βενιζέλου στην οδό Βασ. Σοφίας και να τη μετατρέψει σε κατοικία του εκάστοτε Άγγλου πρέσβη στην Αθήνα.
Την βλέπουμε και σήμερα δίπλα στην αγγλική πρεσβεία στο Κολωνάκι...

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Τα μυστικά της επιτυχίας μου!

Είναι αυτό που λέμε "ψαρωτική γκόμενα".
Όχι πολυλογού και κουτσομπόλα. Λίγα λόγια και σταράτα.
Ξέρει τι θέλει, πώς να το πάρει και τι να το κάνει...
Μ’ αυτήν δεν παίζουν τα στερεότυπα. Είναι ειλικρινέστατη: "Δεν είμαι και πολύ του καφέ ξέρεις. Πάμε στα θρι σταρς;".
Έχει απίστευτα πόδια κι ο κώλος της είναι σκέτο καθαρτήριο πυρ!
Όταν τελειώσαμε, άναψε τσιγάρο και μου ’πε... "Λοιπόν, σ’ ακούω, τι θέλεις να με ρωτήσεις; Πώς πέρασα κι αν σε γουστάρω;".
"Και τα δύο", της λέω.
"Δεν είσαι και του πεταματού, αλλά ένα σου λέω: δεν αντέχω τους άντρες που μου ζαλίζουν τον έρωτα. Κι εσύ είσαι φαφλατάς. Τα βαριέμαι κάτι τέτοια. Αν δεν κόψεις το μπίρι-μπίρι σε σχόλασα!"
Η γνωριμία μου μαζί της ήταν επεισοδιακή.
Έπινα το καφεδάκι μου στην Κιμωλία στην Πλάκα. Ξαφνικά βλέπω μια θεά να ρχεται προς το μέρος μου να χώνει κάτι στη χούφτα μου και να πηγαίνει κατευθείαν στην τουαλέτα.
Κοιτάζω επιφυλακτικά αυτό που μου ’βαλε στο χέρι. Ήταν το κιλοτάκι της! Το πλησίασα στο πρόσωπό μου και το μύρισα. Πήρα μια βαθιά τζούρα και το ’χωσα βιαστικά στην τσέπη μου. Έφυγα σφαίρα για την τουαλέτα. Δεν θα συνεχίσω γιατί το μαγαζί είναι σοβαρό και σούπερ...
Βγαίνοντας απ’ την τουαλέτα μάς βλέπουν δύο κοριτσάκια, μάλλον φοιτητριούλες.
"Δεν είν’ αυτό που νομίζετε", τους λέω, "δεν έγινε τίποτα απολύτως, αλλά όπως και να ’χει το πράγμα καλησπέρα σας"...
Θέλω να σας περάσω ένα αισιόδοξο μήνυμα. Όλ αυτά συνέβησαν σε μια περίοδο που είχα αρχίσει ν’ απελπίζομαι. Μάζεψα αμέτρητες χυλοπίτες κι άρχιζα να το παίρνω απόφαση πως δεν περνάει πλέον η μπογιά μου.
Κάθε μέρα ήταν ίδια κι απαράλλαχτη με την προηγούμενη.
Άπραγος κι άφραγκος, περίμενα να συμβεί κάτι συγκλονιστικό ν ανατρέψει τη ζωή μου, να της δώσει λίγο χρώμα, άρωμα, γεύση.
Μάγκες μου, το μυστικό της ζωής είναι να μην χάνεις την ελπίδα σου. 
Να σκέφτεσαι και να συμπεριφέρεσαι σα να πρόκειται την επόμενη στιγμή να γίνεις πλούσιος και να σε καψουρευτεί η Μις Υφήλιος που θα’ χει ψυχούλα ρίο μάρε και μάτια μόνο για σένα.
Να τρέφεσαι σωστά, να προσέχεις τη σιλουέτα σου, να ψιλογυμνάζεσαι, να περπατάς, να διαβάζεις, ν’ ακούς μουσική, να κυκλοφοράς πολύ και σε διαφορετικά μέρη, να έχεις επιθετική κοινωνικότητα, να είσαι αριστερός-αντιρατσιστής-αντιφασίστας, να γράφεις ποιήματα (έστω και μάπες), να μην κάνεις παρέα συντηρίκλες και θρησκόληπτους, να μην αγοράζεις εφημερίδες του Ψυχάρη και του Αλαφούζου, να μην τον παίζεις πάνω από μια φορά τη μέρα και να πίνεις ελληνικές μπύρες και καφέ σκέτο-τούρκικο
Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας...

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

Μπουρδελοξενοδοχείον "Η Πατρίς"...

Απόψε δεν θα ’πρεπε να γράφω ποιήματα.
Έπρεπε ν’ αφήνω τις λέξεις μου
ήσυχες να πίνουν τις μπυρίτσες τους....

Ώρες στέκομαι και κοιτάζω το λευκό χαρτί.
Χθες μου πρότεινες κάτι σαν "συμβίωση".
Δεν το ’πες ακριβώς έτσι.
"Συνύπαρξη", "συγκατοίκηση"
κάτι τέτοιο είπες.
Κι εγώ σου απάντησα:
"Μη μου μιλάς για κοινή ζωή,
προτιμώ έναν κοινό θάνατο"...

Φεγγάρι γεμάτο
ξύνω τις πληγές τ’ ουρανού.
Τις σάρκες μου τρώω
κάνοντας ελιγμούς.
Να κόψω δρόμο προσπαθώ
από κορμί σε κορμί
από φευγιό σε φευγιό!

Η ζωή με προσπερνάει,
γκαζώνει στα σπλάχνα μου.
Σε ποιον ανήκει αυτό το σώμα;

Μέρες γεμάτες όνειρα
νύχτες ολόφωτες
στον αφαλό μιας πόρνης στοιχηματίζω.
Σμήνη άγριων πουλιών με τριγυρίζουν
ηδονές της νύχτας λιγώνουν το κορμί μου
νυχτερίδες μασάω...

Μην αγαπάς εμένα.
Τ’ όνειρό μου μόνο αγάπησε
αυτό δεν πρόκειται να σε προδώσει.

Επιτέλους εκσπερμάτωσα!
Τώρα μπορώ να πάρω πάλι
το περισπούδαστο ύφος μου. 
Να ηθικολογίσω,
ν’ αρχίσω πάλι ν’ αγωνιώ
για τα κοινωνικά θέματα βρε αδελφέ.

Η πινακίδα του ξενοδοχείου 
γράφει: "Η Πατρίς"!
Κακόφημο διαφθορείο.
Τραγική ειρωνεία...

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Το μυαλό μου τις θέλει όλες! Αλλά το σώμα αδυνατεί...


Γυναικάς δεν ξέρω αν είμαι. Αλλά χωρίς σεξ δεν αντέχω!
Η Α. είναι μια κλασική άπληστη τσούλα. Τα θέλει όλα απ’ τη ζωή. Βγάζει τη γλώσσα στη ζωή. Όταν τη γνώρισα, όλα πάνω της φώναζαν "διαθέσιμη"...
Στο πρώτο ραντεβού μας τη ρώτησα: "Και πώς θ’ αντιδρούσες αν σε κεράτωνα;".
Την είχε στο τσεπάκι την απάντηση η καριόλα:
"Πρώτον, δεν θα σε χάριζα σε κείνη! Δεύτερον, θα σε έπαιρνα πίσω νταηλίκι! Και τρίτον θα σε έκλανα εγώ! Κι όταν αποφάσιζα εγώ. Κι αφού πρώτα θα είχες γίνει για κάμποσο καιρό το δουλάκι μου για να ξεπληρώσεις την κουτσουκέλα"!
Η Α. είναι γκόμενα "νέας εσοδείας"! 
Έτσι είναι τα σημερινά γκομενάκια: γρήγορα ερωτεύονται, γρήγορα έρχονται σε οργασμό, γρήγορα σε βαριούνται και με συνοπτικές διαδικασίες σε χωρίζουν. Με ένα γραπτό μηνυματουλάκι στο κινητό...
Α, ξέχασα: και πολύ γρήγορα τρώνε τα λεφτά από κάτι πενηντάρηδες σαν κι εμένα!
Εγώ είμαι ένα "αδέσποτο της αγάπης".
Μπορεί να το παίζω πότε "μαγκάκι" και πότε "σέξι-μπουρζουά". Αλλά πίσω απ’ τη βιτρίνα φωνάζω "αγαπήστε με"!
Εκεί που με έχεις για αρχι-γάιδαρο, σου ξεφουρνίζω κάτι ευαισθητιούλες και σε στέλνω...
Αλλά είμαι και άντρας. Άρα και ηλίθιος. Κι όταν ένας άντρας είναι ηλίθιος, είναι πολύ ηλίθιος. Νόμος!
Έχω φιλοσοφήσει τη ζωή.
Θέλω η μόνη μου έγνοια να είναι ο έρωτας. Ούτε λεφτά ούτε δόξες ούτε εξουσίες.
Η ευτυχία δεν έχει προδιαγραφές, ούτε έρχεται κατά παραγγελία.
Μπορεί σήμερα να μου αρέσει η Α. Κι αύριο η Τ. Τις θέλω και τις δυό!
Τις παρακαλώ να δείξουν κατανόηση και να φανούν ανώτεροι άνθρωποι. Μόνο κάτι βλαμμένες κλαψομούνες αντιδρούν υστερικά.
Κατά την Α., η ανωτερότητα, όπως εγώ την εννοώ, είναι σκέτη μαλακία.
Η Τ. μιλάει πιο κουλτουριάρικα κι αινιγματικά:
"Να φοβάσαι τη γυναίκα που σκέφτεται. Γιατί η σκέψη είναι ένα άλμα προς την ελευθερία"!
Τρεις μέρες παλεύω να λύσω το γρίφο της...

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Ένας Καρπενησιώτης στη Λεγεώνα των Ξένων! (Γ’ - Έριχνα γεμάτο ζάρι, δεν με έπαιρναν χαμπάρι!"

Έτσι, για την ιστορία, να πούμε πως η Λεγεώνα ιδρύθηκε το 1831.
Όταν υπογράφεις το πενταετές συμβόλαιο και γίνεσαι "Λεγεωνάριος", ξέρεις πολύ καλά πως αρχίζεις μια νέα ζωή.
Πλέον θα συζείς με μια συμμορία φονιάδων, ληστών, ανώμαλων, χασικλίδων και μέθυσων...
Οι στολές που μας μοιράζουν είναι κατάλληλες για τα γυμνάσια της ερήμου: κοντό παντελόνι, κάσκα, πουκαμισάκι σαφάρι, πέδιλα αντί άρβυλα.
Έτσι για πλάκα μας κάνουν μια "βολτούλα" 15 χλμ φορτωμένους με κάτι οπλοπολυβόλα βαρύτερα από μας και τα πόδια μας να χώνονται με κάθε πάτημα 20 εκατοστά στην άμμο...
Τα νεύρα είναι πάντοτε τεντωμένα και οι καυγάδες πολύ συνηθισμένοι. 
Κάθε οπλίτης μπορεί να λύσει τις προσωπικές του διαφορές με βαθμοφόρο μόνο όταν ο δεύτερος δεν φέρει τα διακριτικά του. Καταλαβαίνετε τι γίνεται στις λιγοστές εξόδους...
Πολλοί δεν αντέχουν και χειροδικούν σε ανώτερους εν υπηρεσία. Τους μπουζουριάζουν σε κάτι φριχτές φυλακές που στην είσοδό τους είναι γραμμένο με τεράστια γράμματα "Μπαίνεις σα λιοντάρι, θα βγεις σαν αρνί"!
Στις τρεις τα ξημερώματα ζω την πρώτη φοβερή ανεμοθύελλα της βόρειας Αφρικής. Ο δυνατός αέρας ξεριζώνει τους πασσάλους της σκηνής και εμείς, 13 άντρες, προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τον κεντρικό πάσσαλο σαν ιστό σημαίας...
Στο στρατόπεδο λειτουργούσε ένα "κινητό μπουρδέλο"! Είναι μια λυόμενη παράγκα που στριμώχνονται καμιά δεκαριά "κορίτσια". 
Η υπηρεσία μάς δίνει κάθε μήνα ένα "δελτίο σεξ", τέσσερα κουπόνια με τα οποία μπορείς να πας να γαμήσεις δωρεάν. Οι περισσότεροι τα ξοδεύουν απ’ την πρώτη βδομάδα. Οπότε, μέχρι τον επόμενο μήνα, αν θέλουν να ξαναπηδήξουν πρέπει να πληρώσουν...
Οι περισσότεροι προσπαθούν με διάφορα τεχνάσματα να βγουν "εκτός υπηρεσίας". Προσποιούνται τους αρρώστους. Αυτό δεν πιάνει. 
Οπότε ανακάλυψαν χίλιους δυο τρόπους να φαίνονται άρρωστοι. Άλλοι ανοίγουν ένα τσιγάρο, του βάζουν λίγη ζάχαρη, το ξαναστρίβουν, το καπνίζουν και σε λίγες ώρες τα μάτια τους γίνονται κίτρινα και το πρόσωπό τους χλομιάζει σαν πεθαμένων!
Άλλοι πίνουν μπαρούτι και σε λίγο ανεβάζουν τρελό πυρετό!
Τις λίγες ελεύθερες ώρες μας κλέβουμε ο ένας τον άλλον. 
Εγώ εφαρμόζω τα κόλπα που έμαθα στην οδό Αθηνάς και στο Μοναστηράκι.
Είμαι άσος στο να "πειράζω τα ζάρια"! Λιμάρω με υπομονή τις επιφάνειες για να χαλάσω την ισορροπία του κύβου, τρυπάω τον άσσο με ένα τριχωειδές εργαλείο και ρίχνω μια στάλα υδράργυρου ώστε το ζάρι να κάθεται στον άσσο και η πάνω επιφάνεια να είναι έξι.
Επίσης τους έμαθα και τον "παπά"!
Έκανα μια μικρή συμμοριούλα με άλλους τρεις.
Εγώ ανακατεύω δήθεν τα τρία τραπουλόχαρτα φροντίζοντας να τσαλακώσω "κατά λάθος" τον παπά. Και στραβός να είσαι δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον βρεις. 
Οπότε, πέφτουν όλοι και ποντάρουν χοντρά. Λίγα δεύτερα πριν σηκώσω τα χαρτιά, ο ένας της συμμορίας φωνάζει "σύρμα, μας τσακώσανε", εγώ εξαφανίζω τα χαρτιά μαζί με τα λεφτά και γίνομαι μπουχός...

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (94) - Στη Φρυγία του μυστικισμού....

Η περιοχή που σήμερα λέμε Μικρά Ασία κάποτε λεγόταν Φρυγία. Ήταν ο τόπος που γεννήθηκαν, εδραιώθηκαν και εξαπλώθηκαν οι περισσότερες μυστηριακές θρησκείες της Ανατολικής Μεσογείου.
Η βίαιη θρησκευτική έκσταση ήταν ενδημικό φαινόμενο της Φρυγίας. 
Ακόμα κι οι πρώτοι Χριστιανοί στην περιοχή αυτοί, οι λεγόμενοι "Μοντανιστές", κάτι σαν τους σημερινούς Χιλιαστές, συνήθιζαν να πέφτουν σε έκσταση και να προφητεύουν διάφορες ανοησίες. 
Αλλά και οι δερβίσηδες, οι μυστικιστές του Ισλάμ, που με την περιστρεφόμενη κίνησή τους πέφτουν σε βαθιά έκσταση, εδώ μεγαλούργησαν για αιώνες...
Εκείνη όμως η λατρεία που κατεξοχήν θεωρείται "ντόπια" είναι της Μεγάλης Μητέρας, που διαδόθηκε στον υπόλοιπο κόσμο με διάφορα ονόματα όπως Ρέα, Κυβέλη κ.λπ.
Αυτή η Θεά ερωτεύτηκε κι ένα νεαρό βοσκό τον Άττη, που τυχαίνει να είναι και γιος της. Η σχετική μυθολογική πλοκή κυκλοφορούσε σε πολλές εκδοχές με έρωτες, θανατικά, ευνουχισμούς, αναστάσεις νεκρών κ.λπ.
Η λατρεία του Άττη, που διαδόθηκε σ’ όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διαρκούσε 13 μέρες, πριν και μετά την εαρινή ισημερία. Δηλαδή κατά τον ίδιο χρόνο που οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί γιορτάζουν το δικό τους Πάσχα.
Πρόκειται για μια κλασική λατρεία της γονιμότητας που περιλάμβανε και ομαδικά όργια. Τα οποία έβλεπαν οι χριστιανοί και φρίκαραν. Και μέσω της στρατευμένης ιστοριογραφίας μάς τα πλασάρουν ως δείγμα "ρωμαϊκής παρακμής" ενώ ήταν απλά η ιεροτελεστία προς τιμή της Κυβέλης και του Άττη...
Ο Άττης, όπως κι ο φοινικικός Άδωνις, ο αιγυπτιακός Όσιρις, ο ασιατικός Διόνυσος, ο χριστιανικός Ιησούς,  είναι η προσωποποίηση-θεοποίηση του θανάτου και της ανάστασης της φύσης. Της χειμερινής παρακμής και της ανοιξιάτικης φούντωσης.
Οι πιστοί του Άττη πενθούν και θρηνούν το θάνατό του. Τα πάθη του θεού συμβολίζονταν μ’ έναν άντρα καρφωμένο στον κορμό ενός δέντρου. Και κάτω απ’ αυτό ήταν ένας αμνός, ο "Κριός της εαρινής ισημερίας". 
Το πεύκο συμβόλιζε το πτώμα του θεού. Το έκοβαν, το στόλιζαν με βιολέτες και το έφερναν στο ναό. Ταυτόχρονα απείχαν από κάθε είδους σεξουαλική πράξη, πολυφαγία κ.λπ. Εκδήλωναν τη θλίψη και την οδύνη τους αυτομαστιγούμενοι, όπως οι σιίτες μουσουλμάνοι που βλέπουμε κάθε χρόνο στους δρόμους του Πειραιά.
Οι ιερείς χαράκωναν τα κορμιά τους και οι νεοφώτιστοι αυτοευνουχίζονταν. Αυτό μας θυμίζει μια ανάλογη έντονη τάση των πρώτων χριστιανών, που την καταδίκασε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος.
Στις 25 Μάρτη ο Άττης κάθε χρόνο ανασταίνεται. Ακολουθούν ξέφρενοι πανηγυρισμοί και ξεφαντώματα. Αυγά βάφονται κόκκινα και μοιράζονται. 
Και φυσικά ακολουθεί θυσία ταύρου, γνωστή ως "ταυροβόλιον". Το έθιμο αυτό της ταυροθυσίας επιβιώνει ακόμα και σήμερα σε κάποιες περιοχές στα Μεσόγεια Αττικής κάτω απ’ τη μύτη των τοπικών παπάδων και δεσποτάδων...
Αξίζουν δυο λόγια για την ταυροθυσία της φρυγικής λατρείας, που είχε έντονο σωτηριολογικό χαρακτήρα.
Κάτω απ’ το σημείο της σφαγής του ζώου ανοιγόταν ένας λάκκος που έμπαινε ο μυούμενος πιστός. Πάνω τοποθετούσαν μια σχάρα απ’ όπου περνούσε το αίμα του ζώου και έρενε τον μυούμενο. 
Έτσι μεταδιδόταν στον πιστό η σφύζουσα δύναμη του ιερού ζώου, τον αναγεννούσε, τον καθιστούσε άφθαρτο και αθάνατο, τον ταύτιζε με το Θεό. Ήταν σαφώς ένα είδος "θέωσης". 
Ύστερα, τον έβγαζαν απ’ το λάκκο του φορούσαν ένα γιορταστικό φόρεμα και στο κεφάλι στεφάνι και τον τιμούσαν σα θεό, σαν έναν "άλλον Άττη"...
Βέβαια, οι ιερείς του Άττη δεν υστερούσαν καθόλου απ’ τους χριστιανούς συναδέλφους τους. 
Ο Φιλόστρατος αναφέρει πως κάποιοι ιερείς της Κυβέλης συγκροτούσαν θιάσους (δηλαδή μοναστικές αδελφότητες) γύριζαν τα χωριά κουβαλώντας σ’ ένα γαϊδούρι το άγαλμα της Θεάς, ντύνονταν με γυναικεία ρούχα, τραγουδούσαν, χόρευαν, ασχημονούσαν, ζητιάνευαν και εξαπατούσαν τους αγράμματους χωρικούς με προφητείες, εξορκισμούς, νεκροφανείες.
Ήταν ένα μάτσο ακόλαστων και βρωμοκίναιδων παπάδων...

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Αποκλείεται να είσαι Αθηναίος και να μην ξετσιμπουκιάζεσαι!


Ξέρω πως γίνομαι κουραστικός αλλά δεν θα πάψω να το λέω: η Αθήνα είναι η καλύτερη πόλη του κόσμου!
Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κλίμα της. Καλά, γι’ αυτό γράφουν όλοι οι ξένοι ταξιδιωτικοί οδηγοί.
Αναφέρομαι κυρίως σε όλα εκείνα που ο τουρίστας ποτέ δεν θα δει.
Γιατί η πόλη δεν είναι η βιτρίνα της, αλλά το "πατάρι" και το "υπόγειό" της.
Κατ’ αρχήν η Αθήνα είναι ατέλειωτη. Μια ζωή δεν σου φτάνει να τη γυρίσεις.
Απ’ την άλλη, μετά το 1990, ξανάγινε πολυπολιτισμική. Έσπασε η γραικύλα, είδαμε κόσμο και κοσμάκη, άνοιξαν τα μάτια και τα μυαλά μας, πήραμε μπρος!
Φυλετικά είμαι αρβανιτό-βλαχος. Αλλά παρατηρώ τελευταία πάνω μου πολλά "κουσούρια" των αρχαίων Αθηναίων.
Π.χ. θεωρώ πατρίδα μου την πόλη μου κι όχι την Ελλάδα.
Μ’ αρέσει να τριγυρίζω στην αγορά και να πιάνω κουβέντα με άγνωστους, κατά προτίμηση με ξένους, που ’χουν έρθει από εξωτικά μέρη. Τους ρωτάω για τη χώρα τους, πώς είναι εκεί η ζωή, το πολίτευμα, η νοοτροπία, σε ποιον θεό πιστεύουν, πώς και πόσο συχνά γαμάνε...
Με διακατέχει το άγχος του αρχαίου Αθηναίου. Ξέρω πως η πόλη μου είναι γαμάτη, αλλά σίγουρα κάπου θα υπάρχει και κάτι καλύτερο. Πρέπει γρήγορα να το μάθω και να το προσαρμόσω δω πέρα...
Τελευταία, έτσι στο ξεκούδουνο, κόλλησα κι άλλο κουσούρι των αρχαίων Αθηναίων. Άρχισα να έχω πολλά πάρε-δώσε με γκέι!
Όλα ξεκίνησαν λίγο πριν το Πάσχα που ’χα πάει σ ένα μπαράκι στο Γκάζι με μια παρέα. Μπαίνω στην τουαλέτα χωρίς να κλειδώσω την πόρτα. Ποτέ δεν κλειδώνω άλλωστε
Οπότε, ξαφνικά, μπουκάρει μέσα σα σίφουνας ένας καλοστεκούμενος αθλητικός τύπος γύρω στα πενήντα, γονατίζει, μου τον αρπάζει στο φτερό και με ξετσιμπούκιασε!
Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά που δεν πρόλαβα ν’ αντιδράσω. Δεν πρόλαβα; Δεν μπόρεσα; Δεν ήθελα; Μάλλον το τελευταίο.
Για να μην τα πολυλογώ άρχισα νταραβέρι με τον τύπο. Είναι πολύ γενναιόδωρος, ανοιχτόμυαλος και γλεντζές. Μου κάνει εντύπωση πως δεν θέλει να το πηδάω. Γουστάρει μόνο να μου τα καταπίνει όλα και να μου δαγκώνει τις ρόγες! Αδυναμία έχει μόνο στα μεγάλα "όργανα"!
Τον παραδέχομαι που ποτέ δεν μου δίνει λεφτά στο χέρι. Μόνο στις πουτάνες τα πετάνε στη μάπα και φεύγουν. Ο μάγκας πάντα βρίσκει τρόπο να μου τα βάζει στην τσέπη χωρίς να το καταλάβω.
Γενικά, κάνουμε τους μπάφους μας, τραβάμε τις "γραμμές" μας, μου "παίζει τη φλογέρα" ασταμάτητα, ξενυχτάμε κάθε μέρα... 
Ωραία εμπειριούλα, ελπίζω να μη μου βγει ξινή...

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Καριολίκια στην κατάληψη ΒΟΞ στα Εξάρχεια...

Μάγκες μου, έχω πέσει σε μεγάλη λούμπα. Σιχάθηκα τον εαυτό μου και πρέπει κάπου να εξομολογηθώ.
Ο κολλητός μου, ας τον πούμε Τίμο, είναι πολύ ξηγημένο παιδί. Γέννημα-θρέμμα Εξαρχειώτης, αντιεξουσιαστής και ακτιβιστής. Εδώ και χρόνια αγωνίζεται με τους συντρόφους του να διώξουν απ’ την πλατεία τους εμπόρους ναρκωτικών. Πέρασα μαζί του μερικές πολύ δύσκολες ώρες...
Σίγουρα διαβάσατε χθες για την εκτέλεση του Αιγύπτιου εμπόρου ναρκωτικών στην οδό Θεμιστοκλέους. Λίγο πάνω απ’ την καφετέρια Ίντριγκα.
Ξέρω πως δεν πρέπει να πω πολλά. Αλλά οι αντιεξουσιαστές δεν είναι ΚουΚουέδες! Θυμάστε πριν λίγα χρόνια που οι Χρυσαυγίτες άνοιξαν τα κεφάλια κάποιων συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο Πέραμα. Κι αυτοί βγήκαν ματωμένοι στα κανάλια σαν κλαψομούνες γριές!
Στον αντιεξουσιαστικό χώρο δεν έχει τέτοια. Αν σηκώσεις χέρι, αργά ή γρήγορα θα στο κόψουν. Μπορεί και να δεις τα ραδίκια ανάποδα...
Τέλος!
Ο Τίμος, λοιπόν, καψουρεύτηκε μια γκόμενα. Και τι πιο λογικό να τη γνωρίσει στον κολλητό του, δηλαδή εμένα. 
Η τύπισσα ήταν ο ιδανικός συνδυασμός κυρίας κι αλήτισσας που γουστάρω.Παρέα ευχάριστη, κορμί θανατηφόρο.
Η γνωριμία μας έγινε στην κατάληψη του ΒΟΞ στην πλατεία Εξαρχείων.
Με τη δεύτερη μπύρα γέμισε η φούσκα μου και πήγα να την αδειάσω. 
Η μαλάκω προσποιήθηκε κι αυτή "ανάγκη" και με ακολούθησε. Στα σκαλιά με προλαβαίνει και μου χουφτώνει τον καβάλο.
"Εσένα θα σε φάω, δεν μου γλιτώνεις", μου λέει.
Εγώ, σαν σχολιαρόπαιδο άβγαλτο, τα χάνω, βραχυκυκλώνομαι πλήρως, και τη ρωτάω: "Πού θα βρεθούμε;".
"Τηλεφώνα μου"
"Δεν έχω το κινητό σου"
"Βρες το ρε μαλάκα, απόδειξέ μου πόσο με θέλεις".
Είμαι ένα σκουλήκι. Δεν πρέπει να φοράω παντελόνια. Ντρέπομαι που το λέω. Μπήκα κρυφά στις "επαφές" του Τίμου και βρήκα τον αριθμό της. Αλλά, ευτυχώς, δεν της τηλεφώνησα αμέσως. Κάθε φορά που ενεργώ παρορμητικά το μετανιώνω. ’Ηθελα να το ξανασκεφτώ.
Παίζει και το εξής σενάριο: ο μαλάκας ο Τίμος να την κεράτωσε με καμιά κολλητή της κι αυτή να θέλει να τον εκδικηθεί χρησιμοποιώντας εμένα.
Έχω πιει δεν ξέρω πόσες μπύρες, κι ο κύβος ερρίφθη.
Πάνω απ’ όλα η αντρική φιλία ρε μουνόπανα!
Παρ’ όλ’ αυτά δεν θα μείνω απόψε με το πουλί στο χέρι.
Τηλεφώνησα σε μια καβατζούλα κι έκλεισα. Κάνει καλό κρεβάτι, γκόμενα αυταρχική που γουστάρει να ’χει το πάνω χέρι...

Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Πενηνταρίζω και "ξεφεύγω"!


Κοντεύω τα πενήντα.
Άρα υποχρεούμαι να είμαι ειλικρινής.
Στη ζωή μου έριξα κι έφαγα πολύ κέρατο!
Και ποτέ μου δεν βγήκα πρώτο ραντεβού ξεμέθυστος.
Το πιοτί μού δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Με βοηθάει να ξεστομίζω εκείνα τα βρομόλογα που ξέρω πως γουστάρουν οι γυναίκες. Τα "μωρό μου είσαι μεγάλη καύλα" και τα ρέστα...
Απ’ την άλλη αντιπαθώ τον σκέτο καπνό. Αλλά λατρεύω τον "καλό"!
Με κάνει πιο τρυφερό και κοινωνικό. Σα να ζω σε ένα διαρκές πάρτι.
Δεν με νοιάζει αν κάψω φλάντζα. Πίνω μπύρες, στρίβω τσιγαριές στη ζούλα, βρίσκω την ιδανική αναλογία και γίνομαι το "κακό" παιδί που γουστάρει κάθε χαζογκόμενα.
Μόνο που τα "κακά" παιδιά" είναι όντως κακά και προβληματικά...
Τις γκόμενες δεν τις ακούω. Υποκρίνομαι πως τις ακούω.
Το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι αν φοράνε ή όχι στριγκάκι.
Δε θέλω δεσμούς. Δε γουστάρω σοβαρές σχέσεις.
Μ’ αρέσουν τα "γκρίζα" πάρε-δώσε, τα σκοτεινά κι αδήλωτα.
Αν μιλάω με μια γυναίκα και δε νιώσω την ανάγκη να της βάλω χέρι σε πέντε λεπτά, πάει τέλειωσε... είναι σα να μην υπάρχει!
Ποτέ δεν ήθελα τη γυναικεία φιλία.
Αν μια γυναίκα μου αρέσει, προσπαθώ να τη φανταστώ γυμνή, τη χουφτώνω, τη μουρνταρεύω.
Μάγκες, έτσι δουλεύει το πράμα. Γυναίκα που δεν γουστάρεις ν’ ανταλλάξεις μαζί της σωματικά υγρά, τι νόημα έχει να την πιλατεύεις;
Προσωπικά δεν απευθύνω το λόγο σε γυναίκα αν προηγουμένως δεν έχω σκεφτεί χίλιους δύο διαφορετικούς τρόπους να τη βιάσω!
Οι κουλτουριάρηδες λένε πως σε μια σχέση υπάρχουν πράγματα πιο σημαντικά απ’ το αιδοίο. Αν εννοούν το "οθωμανικό", θα συμφωνήσω μαζί τους...

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Πρώτη φορά στη ζωή μου πήδηξα χοντροκώλα λεσβία!


Δεν έχω προτίμηση στις μικρές ή στις μεγάλες. Όλες οι γυναίκες μου αρέσουν, αρκεί να είναι μουνάρες. Γκόμενες που διψάνε για πούτσο, που μετράνε και το λέει η περδικούλα τους, όχι κάτι ψόφια μπάζα...
Σάββατο μεσημέρι και στην πλατεία Μοναστηρακίου κάτι λεσβιάκια χοροπηδάνε με κάτι πολύχρωμες σημαίες και κάτι μπλούζες μπλε που γράφουν "γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι".
Είναι πιτσιρίκες αλλά οι περισσότερες με τεράστιους κώλους, πιο μεγάλους κι απ’ της μάνας μου.
Οι περαστικοί, κι εγώ, τις φωτογραφίζουμε με τα κινητά μας.
Αλλά, ως εκ θαύματος, ξεχωρίζω μια θεά. Λεσβία ξελεσβία, εγώ γκάβλωσα. Προσπαθώ να της την πέσω. Δεν μου δίνει σημασία. Αυτό με ανάβει περισσότερο. Οι δύσκολες είναι πιο γκαβλαδερές!
Μετά από μεγάλη πολιορκία, δέχεται επιτέλους να την κεράσω έναν καφέ στην Καπνικαρέα. Είναι απ’ τις τύπισσες που δεν μιλάνε, δεν γελάνε, διαβάζουν πολύ και δεν κάνουν ποτέ λάθος. Δεν ξέρω πώς να τη χειριστώ. Υποτίθεται πως όλες οι γυναίκες γουστάρουν να καβλώνουν τους άντρες, Αλλά τι γίνεται με τις λεσβίες;
Αποφάσισα ν’ αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να αυτοσχεδιάσει. Τώρα θα μιλήσει το ένστικτό μου. Αλλά μάλλον την πάτησα γιατί μου βγήκε το καγκούρικο.
"Μόλις σε είδα", της λέω, "αποφάσισα μετά από πολλά χρόνια να ξαναρχίσω τη μαλακία!".
Αχνογέλασε.
"Κάτι μου λέει πως είσαι η γυναίκα της ζωής μου", συνεχίζω απτόητος. "Αν με απορρίψεις δεν θα ξαναπηδήξω μουνί. Μόνο θα τον παίζω, έτσι για να φεύγουν τα χοντρά"!
Εκείνη συνέχιζε να με γράφει στο μουνί της. "Συγγνώμη", μου κάνει, "αλλά δεν είσαι ο τύπος μου".
Εγώ αλλάζω τροπάρι. "Εντάξει μωρέ, ξέρω πως είσαι λεσβία, αλλά μη νομίζεις πως θα σου γίνω και φόρτωμα. Μια-δυο φορές τη βδομάδα θα φασωνόμαστε κι αυτό είν’ όλο. Θα με παρουσιάσεις και στους γονείς σου ως γκόμενο, έτσι για το ξεκάρφωμα".
Την κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. Μάγκες μου, να ξέρετε πως τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέματα.
Η πιτριρίκω κάτι έπαθε. Δε λέω πως έπεσε ανάσκελα απ’ την ομορφάδα μου. Αλλά κάτι δούλεψε μέσα της που εγώ ποτέ δεν πρόκειται να το μάθω. 
Με πήγε σπίτι της, σε ένα δυαράκι στο Μοσχάτο. Κάναμε απίθανο έρωτα. Δεν την είχε ξαναδεί άντρας γυμνή. 
Καθόταν με τις ώρες και παρατηρούσε τις αντρικές ανατομικές λεπτομέρειες. Ήταν και λίγο ατσούμπαλη. Με πόνεσε όταν χούφτωσε με δύναμη τα μπαλάκια κι όταν το έπιασε απ’ το πετσάκι και το κούναγε με δύναμη πέρα-δώθε σαν γλωσσίδι καμπάνας.
Για να μην τα πολυλογώ, πέρασα υπέροχα. Αλλά το βράδυ του Σαββάτου, όταν έπινα μόνος μου τις μπυρίτσες στα Εξάρχεια, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.
"Εγώ να ρίξω έναν πούτσο ήθελα", σκέφτηκα. "Και φτιάχτηκα με την ιδέα πως ξεμυάλισα μια λέσβω. Αλλά αν είναι καμία απ’ αυτές που μες στην καύλα σου τις πηδάς μια φορά και μετά θέλουν συνέχεια; Και πήγαινέ με ταβέρνα, τράβα με στα σινεμά, γουστάρουν σαλιαρίσματα. Εγώ δεν είμαι για τέτοια. Γουστάρω μόνο ν αλητεύω"....
Κυριακή πρωί με πήρε τηλέφωνο. "Δεν σε ξέρω!", της είπα και της το ’κλεισα!
Πριν από λίγο μου έστειλε μήνυμα: "Γιατί ρε αλήτη αναστάτωσες τη ζωή μου; Δεν πρόκειται να σου ξανατηλεφωνήσω γιατί δεν έχω και μονάδες. Ένα μόνο σου λέω: άντε γαμήσου".
Ουφ, μάλλον φτηνά τη γλίτωσα πάλι...