Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Εκτός ελέγχου...

Ο πόθος,
αυτό το σαρκοφάγο μέσα μου
μ’ αφανίζει.

Στόμα γλυκό
ευωδιαστό
καυτό...

"Σ’ αγαπώ, σε θέλω,
τι θα κάνουμε;"

Ερωτεύτηκες;
Δεν το θες,
δεν είν’ αμαρτία.
Είναι παντρεμένη;
Μα ο κύκλος έκλεισε,
χωρίζουν, ανοίγει καινούργιος...

Η αξιοπρέπεια στα δύσκολα φαίνεται.
Πώς θες κάποιον μαζί σου με το ζόρι;

Μπήκαν και τα σόγια στο χορό.
Δήθεν "πρόθυμοι" συγγενείς.
"Τι θα πει ο κόσμος;
Σκέψου και το παιδί σου!",
και τα τοιαύτα...

Κι εμείς; 
Στάχτη να γίνουν τα πάντα!

Επινοούμε ασύλληπτες δικαιολογίες
για να βρισκόμαστε.
Για δέκα λεπτά
πριν το γραφείο
στις τουαλέτες,
στα πάρκα, 
σε αυτοκίνητα...

Έχουμε χάσει τον έλεγχο!

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Στο Μπουρανί, αδέλφια μου, στο Μπουρανί!

Όπως λέει κι η σοφή παροιμία, "με καλή παρέα και στην κόλαση πάω"!
Οπότε φέτος, που εξασφάλισα "καλή παρέα", σκέφτηκα να πάω κάπου να ξεσαλώσω το τριήμερο της Αποκριάς. Αλλά δεν ξέρω ποιο μέρος να διαλέξω. Βοηθήστε με...
Ο Βλάχικος Γάμος στη Θήβα δεν με πολυτραβάει. Πρώτον, γιατί έχω ξαναπάει. Και, δεύτερον, δεν πολυγουστάρω τον βλάχικο συντηρητισμό. 
Ακόμα και τα προστυχόλογά τους ("γαμικά" τα λένε) είναι για παιδάκια του δημοτικού. Άσε που με χαλάει και μόνο η ιδέα του γαμπρού και της νύφης.
Μάλλον ξενέρα είναι κι οι γιορτές της Κοζάνης. Ο "Φανός" που ανάβουν δεν με "φτιάχνει" και τα σκωπτικά τραγουδάκια τους τα βρίσκω πολύ παιδαριώδη. Αυτοί τα λένε "ξινέντραπα".
Στη Νάξο τα πράγματα είναι κάπως πιο ζωντανά. Στα ορεινά χωριά μας περιμένουν οι "Κουδουνάτοι" και στα πεδινά οι "Κορδελάτοι".
Αν πάμε Νάουσα θα ντυθώ "Γενίτσαρος"! Θα φορέσω τη φουστανέλα μου, θα τη γεμίσω φλουριά και φυλαχτά, θα ζωθώ και την πάλα μου. 
Κι η δικιά μου θα ντυθεί "Μπούλα", μια και τόσο πολύ της αρέσουν τα κακόγουστα πολύχρωμα φορέματα...
Το Ναύπλιο δεν είναι και τόσο παραδοσιακό αυτές τις μέρες. Ούτε και το βενετσιάνικο καρναβάλι με συγκινεί, ούτε τα δρώμενα στο Τολό, ούτε και το πέταμα του χαρταετού στην αμμουδιά του Καραθώνα...
Η Νέδουσα Μεσσηνίας είναι μια "δυνατή" επιλογή. Και πολύ γνωστή δεν είναι και συνοψίζει τις τρεις πανάρχαιες τελετουργικές πράξεις που αναβιώνουμε το τριήμερο της Αποκριάς. 
Η πλατεία "οργώνεται" τρεις φορές, ακολουθούν ο "γάμος" και η "τεκνοποιία", ο "φόνος" του γαμπρού και τελειώνει με την κάθαρση, δηλαδή την "ανάστασή" του...
Αλλά τώρα που το καλοσκέφτομαι, πολύ συμβολισμός πέφτει και δεν θέλω να ταλαιπωρήσω το μυαλό μου τέτοιες μέρες...
Στο καρναβάλι της Πάτρας θα πήγαινα αν ήμουν μόνος. Με τρελαίνουν τα "Μπουρμπούλια". Που γυναίκες και άντρες μασκαρεμένοι του δίνουν και καταλαβαίνει διατηρώντας την ανωνυμία τους...
Στα Καρναβάλια της Ξάνθης και του Ρεθύμνου ούτε έχω πάει ούτε πρόκειται μάλλον και να πάω ποτέ. Σιγά μην εντυπωσιαστώ απ’ το "κάψιμο του Τζάρου", το έθιμο που έφεραν οι πρόσφυγες απ’ το Σαμακώβ της Ανατολικής Θράκης. Ούτε κι οι κρητικές καντάδες μου λένε κάτι...
Στη Σκύρο θα πήγαινα υπό προϋποθέσεις. Γουστάρω να ντυθώ τσοπάνος με καμπούρα, κοντοβράκι, κάπα, γκλίτσα και κουδούνες. Να κάνω σαματά, να ξορκίσω τα "κακά", να διώξω τα δαιμόνια και και να "ξυπνήσω" τη γη που την πήρε ο ύπνος τόσους μήνες...
Κουδουνοφόρος θα μπορούσα να ντυθώ και στο Σοχό του Λαγκαδά. Να τιμήσω τον αρχαίο θεό Διόνυσο που, όσο κι αν χτυπιούνται οι παπάδες, πάντα θα λατρεύουμε στα καπηλειά και στους αχυρώνες...
Χμμμμ... γουστάρω και Μπαμπόγερος στο Φλάμπουρο και στην Ανθή Σερρών. Πάντα με τραβούσαν οι τρομαχτικές φορεσιές, τα νταούλια κι οι ζουρνάδες! Κι εμείς να χορεύουμε εκστατικά για να διώξουμε την ασχήμια και το κακό από μέσα μας κι από έξω μας...
Τελικά, μάλλον το αποφάσισα: θα πάμε στο τυρναβίτικο Μπουρανί! Θα πλακωθούμε στις πουτίγκες και στα τσίπουρα, θ’ αφήσουμε στην άκρη της ψευτο-συστολές (που άλλωστε δεν έχουμε), θα δεχθούμε και θα κάνουμε του κόσμου τα αισχρά πειράγματα και, φυσικά, θα προσκηνύσουμε το "Βασιλιά Φαλλό"!
Θα ψήσω και τη δικιά μου να πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα στο φέρετρο του "πεθαμένου φαλλού" και να πρωτοστατήσει στην "ανάστασή" του! Τα έχει τα προσόντα...

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (120) - Στην Ανατολή είναι τα μεγαλύτερα "τρελάδικα"!

Όσοι νομίζετε πως οι δικοί μας παπάδες το "έχουν τερματίσει" με τα κοκαλάκια, τα ματογυάλια και τις παντούφλες των αγίων, έχετε πέσε έξω. 
Ή, μάλλον, δεν έχετε γνωρίσει ακόμα τους Σούφι! Εδώ ισχύει το "όσο πιο ανατολικά τόσο πιο κοντά στο τρελάδικο"...
Οι Σούφι δεν ανοίγουν βιβλία να διαβάσουν πώς λειτουργεί το τηλέφωνο, το ίντερνετ, το φαξ κ.λπ. 
Την απάντηση την έχουν ήδη έτοιμη. Παντού βλέπουν γύρω τους πνεύματα, "τζίνι" τα λένε, έναν ολόκληρο αόρατο κόσμο που καθιστά αυτονόητα και αυταπόδεικτα όσα η ανθρωπότητα μόχθησε αιώνες να κατακτήσει...
Ένας σεΐχης με κατακρίνει για τον ορθολογισμό μου. Με προτρέπει να πέσω σε έκσταση. 
Τότε το πέπλο που μου κρύβει τον αόρατο κόσμο θα αποσυρθεί και θα μπορέσω να δω όλα αυτά τα τζίνι να κάνουν τις δουλειές που εγώ ο αφελής πιστεύω πως γίνονται μέσω της τεχνολογίας!
"Για να γίνεις κι εσύ άγιος", μου λέει, δεν χρειάζονται ούτε θεολογικές γνώσεις, ούτε καλά έργα, ούτε ασκητισμός. Φτάνει η έκσταση και το φανά, δηλαδή το σβήσιμο του εαυτού σου στους κόλπους του Θεού"!
Ρωτώ να μάθω περισσότερα για τους "αγίους" των Σούφι.
Ακούω απίστευτα πράγματα. 
Πως είναι συγκροτημένοι σε μια "αόρατη ιεραρχία". Σε τακτά χρονικά διαστήματα συναθροίζονται, κάτι σαν τις τακτικές κοινοβουλευτικές συνόδους. Οι συναθροίσεις αυτές δεν εμποδίζονται από το χρόνο και το χώρο. Σε όποια εποχή κι αν έζησαν, σε όποιο σημείο της γης κι αν βρίσκονται, μ’ ένα απλό ανοιγόκλεισμα των ματιών τους, διασχίζουν θάλασσες, βουνά κι ερήμους και καταφέρνουν να συναντηθούν!
Οι άγιοι γυρίζουν κάθε νύχτα γύρω απ’ όλον τον κόσμο κι αν τύχει να μην πέσει το βλέμμα τους σε κάποιο μέρος, τότε, την άλλη μέρα, εκεί θα συμβεί μια συμφορά!
Εννοείται κάνουν θαύματα και μάλιστα με το καντάρι: περπατούν στο νερό, πετούν στον αέρα, προκαλούν βροχοπτώσεις, ανασταίνουν νεκρούς, θεραπεύουν κάθε ασθένεια, διαβάζουν τη σκέψη, προλέγουν τα μέλλοντα, συνομιλούν με ζώα και φυτά, τιμωρούν τους κακούς, μετατρέπουν ευτελή μέταλλα σε χρυσάφι. 
Όλ’ αυτά γίνονται με τρόπο αβίαστο και αυτονόητο. Σχεδόν κανείς δεν εκπλήσσεται γιατί είναι βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση πως "οι άνθρωποι του Θεού είναι ικανοί για όλα"...
Μου πρότειναν να συναντήσω έναν "σπουδαίο άγιο" που έχει τη φήμη πως μπορεί ανά πάσα στιγμή να μεταμορφωθεί, να εμφανιστεί ταυτόχρονα σε διαφορετικά μέρη κ.λπ. 
Ακούω διάφορα γι’ αυτόν. Πως του φιλάς το χέρι και αμέσως πέφτεις αναίσθητος στο έδαφος. Αν αληθεύει κάτι τέτοιο μάλλον θα είναι περίπτωση υπνωτισμού.
Πάντως, γενικώς, τα αποφεύγω κάτι τέτοια...

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΑ’ - Με Παΐσιους δεν προκόβουν οι κοινωνίες!)

Τον Μαρξ πρέπει να τον προσεγγίζουμε κυρίως ως φιλόσοφο κι όχι ως "προφήτη", "ιερό τέρας" ή "εικόνισμα".
Τα περισσότερα απ’ όσα είπε ή έγραψε πριν 150 χρόνια είναι πλέον παρωχημένα αλλά όχι και του πεταματού. Και σίγουρα είναι πιο ακριβή και αξιόλογα απ’ τις πλατωνικές μπαρούφες που τόσο πολύ θαυμάζουν ορισμένοι...
Στην πραγματικότητα ο Μαρξ δεν όρισε τι είναι "κομμουνισμός". Ή, μάλλον, τον προσδιόρισε πολύ αόριστα σε σχέση με τον καπιταλισμό.
Μαρξ και Ένγκελς παρομοίασαν τον κομμουνισμό μ’ ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Προφανώς σήμερα τέτοιο φάντασμα-μπαμπούλας δεν υπάρχει. Αλλά είμαι της άποψης πως ο Σοσιαλισμός πάντα θα πλανιέται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, όχι ως απειλή αλλά ως όραμα...
Ο Μαρξ είχε εύστοχα αντιληφθεί πως καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αδιάκοπη "επαναστατικοποίηση" των εργαλείων παραγωγής. 
Επιβεβαιώνεται καθημερινά με τις συνεχείς επαναστατικές εξελίξεις στις επιστήμες και στην τεχνολογία. Οι οποίες, με τη σειρά τους, αλλάζουν συνολικά τη δομή της κοινωνίας, οδηγούν σε νέες διαστρωματώσεις και συνθέσεις που κανείς δεν ξέρει την κατάληξή τους...
Κλασσική μαρξιστική θέση είναι πως μέσα απ’ το παλιό ωριμάζουν οι συνθήκες για το καινούργιο. Οι υλικές προϋποθέσεις προηγούνται των λύσεων. Ο κομμουνισμός προϋποθέτει την αστική ολοκλήρωση. Η δικτατορία του προλεταριάτου θα μπορούσε να ευδοκιμήσει μόνο σε χώρες όπως η Γερμανία και η Αγγλία. Όχι σε κοινωνίες αγροτικές, βουτηγμένες στη θρησκοληψία και στις δεισιδαιμονίες όπως ήταν η ρωσική στις αρχές του 20ού αιώνα.
Προσωπικά δεν θεωρώ καν ορθή την άποψη πως η αστική ολοκλήρωση οδηγεί νομοτελειακά στον κομμουνισμό. Τα κοινωνικά συστήματα δεν είναι τσιμενταρισμένα ούτε λειτουργούν με αυτοματισμούς. Συνεχώς εξελίσσονται και δημιουργούνται συγκλίσεις και συνθέσεις απρόβλεπτες και ακαθοδήγητες...
Ο Μαρξ έβλεπε τους προλετάριους ως εξαθλιωμένους και αλυσοδεμένους. Εμείς τους βλέπουμε με Ι.Χ. και εξοχικό! Οι σύγχρονες καταπιεστικές σχέσεις είναι πολύ λιγότερο ορατές. Και η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με την κοινωνική ιδιοκτησία χωρίς φόβους και προκαταλήψεις...
Η συμμετοχική δημοκρατία δεν είναι πλέον ουτοπία ούτε και ανέφικτη πρακτικά. Αλλά απαιτούνται ριζικές αλλαγές, κυρίως στην εκπαίδευση, ώστε να καλλιεργείται ο αντιδογματισμός, ο ορθολογισμός και η πολυφωνία. Απαιτείται πλήρης εκκοσμίκευση, αυστηρή αποθρησκειοποίηση της κοινωνίας μας. Κοινωνική πρόοδος με Άγιους Παΐσιους δεν μπορεί να υπάρξει...
Το αστικο-δημοκρατικό σύστημα πλέον δεν λειτουργεί. Όλοι αντιλαμβάνονται πως η "κοινοβουλευτική δημοκρατία" είναι ... μούφα δημοκρατία. Μας κάνουν τη χάρη να ψηφίζουμε κάθε 4 χρόνια και μας υποβάλλουν σε καθημερινή πλύση εγκεφάλου ώστε να θέλουμε αυτό που θέλουν κι εκείνοι. 
Οι τεχνικές επηρεασμού της κοινής γνώμης είναι πανίσχυρες. Το βλέπεις καθημερινά δίπλα σου: στο πρόσωπο του φουκαρά που ψηφίζει ενθουσιασμένος τους νεο-φιλελεύθερους νεκροθάφτες του!
Σήμερα οι συνθήκες ωρίμασαν. Για μια πιο ουσιαστική-ανθρωπιστική δημοκρατία. Χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Με ελεύθερη σκέψη-γνώμη-δράση-έκφραση. 
Και για μια κοινωνική δημοκρατία όπου όλοι θα συμμετέχουμε εξίσου στην κάρπωση των κοινωνικών αγαθών. 
Ο Μαρξισμός δεν είναι επιστήμη αλλά επιστημονική μέθοδος ανάλυσης της πραγματικότητας. Δεν είναι ούτε καν η "περιούσια" μέθοδος. Είναι μια απλή μέθοδος σαν όλες τις άλλες. Είναι ένα απ’ τα πολλά "κλειδιά" που μας βοηθούν να κατανοήσουμε και ν’ αλλάξουμε την κοινωνία μας χωρίς εμμονές, στερεότυπα, προδεσμεύσεις.
Από μας εξαρτάται αν θα την κάνουμε δύναμη προόδου και αλλαγής ή θα τον καταντήσουμε ένα απλό αναμάσημα συνθημάτων μιας άλλης εποχής...

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Ως και το γαμόσκυλο με πρόδοσε τη μέρα των ερωτευμένων!

Εδώ και πέντε χρόνια ήταν "ο σκύλος μου"!
Αδέσποτος κοπρίτης, βέβαια, αλλά εγώ τον τάιζα, εγώ τον φρόντιζα, εγώ τον αγαπούσα.
Όλη η πιάτσα το ήξερε. "Ο σκύλος του Ψόνθο!", έλεγαν...
Τον είχα βαφτίσει "Νταλί" επειδή ήταν μουστάκιας.
Και τον έβρισκα μονίμως εκεί: είτε στον πεζόδρομο πίσω απ’ το Μινιόν, είτε στη γωνία Βερατζέρου και Γ’ Σεπτεμβρίου.
Κάθε πρωί μοιραζόμασταν την τυρόπιτά μου, κάθε μεσημέρι το κουλούρι μου και κάθε απόγευμα το κρουασάν μου. Και μη νομίσετε πως τον "έριχνα". Ήμουν πάντα ακριβοδίκαιος στη μοιρασία. Κι ας χτυπούσε πολλές φορές ταμπούρλο το στομάχι μου.
Του μίλαγα στοργικά, τον χάιδευα, τον έξηνα, δεν επέτρεπα σε κανέναν να τον βασανίσει. "Όποιος τον πειράξει θα ’χει να κάνει μαζί μου!"...
Μόνο εγώ είχα δικαιώματα πάνω του. Τα οποία σπάνια ασκούσα. Μόνο καμιά βροχερή μέρα που λάσπωναν τα παπούτσια μου, τα γυάλιζα με τις αυτάρες του...
Για να είμαι ειλικρινής πάντα είχα την απορία τι στο διάολο έκανε ο Νταλί τις νύχτες. Αλλά δεν το πολυέψαχνα. Με βόλευε να πιστεύω πως ήταν πάντα "εκεί", σαν τον πιστό Άργω, να με περιμένει...
Ώσπου σήμερα ξημερώματα έγινε το κακό.
Βρέθηκα κατά τις 4 το πρωί στην πλατεία Βάθης. Κι εκεί που αρχίζει η Μάρνη, τσουπ, να ’τος ο δικός μου.
"Νταλί!", φώναξα. Δεν με άκουσε, έκανε πως δεν με άκουσε, θα σας γελάσω. Με "έγραψε" κανονικά και συνέχισε το δρόμο του.
"Ευκαιρία να δω που πηγαίνει τα βράδια", σκέφτηκα και τον ακολούθησα από σχετική απόσταση.
Διασχίσαμε όλες τις κακόφημες γειτονιές ώσπου χωθήκαμε σ’ ένα στενό δρομάκι πίσω απ’ το ΠΕΡΟΚΕ. 
Εκεί ο Νταλί επιτάχυνε κι άρχισε να κουνάει την ουρά του σαν ελικόπτερο. 
Κοντοστάθηκα. Τον είδα να πηγαίνει τρέχοντας σ’ ένα γιαπί και να πέφτει με φόρα πάνω σ’ έναν άστεγο που τον περίμενε με ανοιχτές τις αγκάλες.. Δεν φαντάζεστε τι παχνίδια κι αγαπούλες έκαναν οι δυο τους...
Αποφάσισα να πλησιάσω. Ο άστεγος τρόμαξε κάπως. Αλλά η έκπληξη ήταν ο Νταλί. Μου έδειξε τα δόντια του και γρύλισε απειλητικά!
Ήταν ολοφάνερο: ήμουν ανεπιθύμητος!
Πούστικο, μπάσταρδο, γαμόσκυλο. Αλλού τρως, αλλού πίνεις, αλλού πας και το δίνεις...

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Καταστρέφω θεές;

Οι άλλοι φαντάζονται για μένα πράγματα που δεν ισχύουν. Με θεωρούν αυτάρκη, ψύχραιμο, συμπαγή. 
Αλλά εγώ, χρόνια τώρα, περιμένω πίσω από ένα παράθυρο. Τι περιμένω; Μήπως τη δικαίωση των φόβων μου;
 Όλα τα χρόνια κάτι περιμένω. Μήπως το χειρότερο; 
Στο μεταξύ φοράω το προσωπείο της ηρεμίας. Βοηθάω όποιον και όσο μπορώ. Δίνοντας βοήθεια διαλέγεις να είσαι εσύ ο δυνατός. Κρύβεις καλά το ανασφαλές παιδί μέσα σου...
Με τους αγνώστους που συχνάζουμε στις ίδιες μπυραρίες, με τον καιρό αρχίζουμε να γινόμαστε αναγνωρίσιμες φάτσες. Πίνουμε και συζητάμε. Μιλάμε μόνο για προβλήματα. Αλλά ποτέ τα προσωπικά μας...
Πιάνω τον εαυτό μου να είναι κολλημένος μονίμως με κάποια εκκρεμότητα. Νιώθω να μην ανήκω πουθενά. Δε συμμετέχω πραγματικά και ειλικρινά σε κάτι...
Μπαίνω στο μπαρ Χ. Όλα χάσκουν χρεοκοπία. Τα πάντα παλιά και φθαρμένα. Όλα μέσα μου κι έξω μου σπασμένα. 
Ένας λερωμένος καθρέφτης φέρνει μπροστά μου αυτό που πάντα προσπαθούσα ν’ αποφύγω: μια κακοκρυμμένη παραίτηση!
Το μπουκάλι κι εγώ έχουμε αδειάσει. 
Αλήθεια, τι απόγινε το γέλιο κι η ανεμελιά μου; Γελάω τόσο σπάνια πλέον... Γιατί εγκλωβίστηκα στη σοβαροφάνεια των ενηλίκων; Γιατί χάθηκαν οι μικρές και ξαφνικές λάμψεις ευτυχίας;
Θα βρω άραγε τη δύναμη να ελευθερωθώ; Να δραπετεύσω; 
Απέναντί μου στέκεται ένα χαμόγελο ανατριχιαστικά νεανικό και γλυκό. Μου κάνει μια μικρή αλλά πεντακάθαρη κίνηση οικειότητας. Με φλερτάρει με το βλέμμα της. Σα να μου λέει... "θα τολμήσεις;".
Θα γνωρίσει άραγε απόψε ο ένας τον άλλον ή θα μείνει κι αυτή μια συνάντηση χωρίς γνωριμία;
Σιχάθηκα πια τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου. Δε φοβάμαι τον κόσμο, απλά τον βαριέμαι. Δεν ανοίγομαι εύκολα αλλά απόψε νιώθω την ανάγκη ν’ αφήσω μια χαραμάδα.
Νιώθω να κουβαλάω μέσα μου κάτι πεθαμένο. Δυσκολεύομαι να το αποβάλω. Τρέμω μη ξαναζωντανέψει. Ίσως φοβάμαι και το κενό που θα προκύψει. Αλλά έρχεται η στιγμή που δεν σηκώνει άλλη αναβολή...
Την πλησιάζω.
"Έλα μαζί μου να παραβιάσουμε κανόνες και πρέπει!".
Το ξέρω, είναι χιλιοειπωμένο, αλλά αυτό μου βγήκε.
Το κορίτσι ήταν ολόκληρο μια έκπληξη. Όμορφη, χαλαρή, γεμάτη ήρεμη χάρη. Γεννημένη να τη λατρεύουν. Πιο γλυκό χαμόγελο δεν ξανάδα. 
Γιορτάζει τα γενέθλιά της απόψε. Έχει απίθανα κέφια. Παίζει μ’ όλους τους άντρες. Νιώθει δυνατή και τολμηρή. Αλλά εγώ βλέπω καθαρά μέσα της το χαμένο παιδί που ψάχνει το δρόμο του...
Τα λέγαμε για πολύ ώρα. ΄Ωσπου κάποιος άγνωστος την πλησιάζει και της λέει: "Μακριά απ’ αυτόν. Είναι ικανός να μετατρέψει μια θεά σε σκουπίδι!".
Κι έδειξε εμένα...

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (119) - Ξενάγηση σ’ έναν τεκέ!

Όπως είπαμε, τα μοναστήρια των Σούφι λέγονται "τεκέδες". Ο χώρος διακρίνεται σε δύο κύρια μέρη.
Το πρώτο το λένε "μαγειρείο"! Είναι ο περίβολος που μαθητεύουν οι αρχάριοι μοναχοί. Ο όρος είναι μεταφορικός. Όπως στην κουζίνα μπαίνουν διάφορα ωμά υλικά και κάτω απ’ την επίβλεψη του έμπειρου μάγειρα μετατρέπονται σε γευστικότατες τροφές, έτσι και μια ομάδα απαίδευτων ατόμων υπό την καθοδήγηση του έμπειρου πνευματικού ("σεΐχη") μετατρέπονται σε μύστες των βαθύτερων αληθειών!
Ο δεύτερος χώρος είναι τα "κελιά". Σε αυτά μένουν οι δερβίσηδες, ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, επιδίδονται σε νηστεία-μετάνοια-προσευχή και αγρυπνία.
Κάποιες συγκεκριμένες βραδιές της βδομάδας οργανώνουν ειδικές τελετές μυσταγωγίας και κατάνυξης.
Απαγγέλλονται αποσπάσματα απ’ το Κοράνι, ψαλμοί και ποιήματα, ακούγεται μουσική και όλ’ αυτά συνοδεύονται από ελεύθερες χορευτικές κινήσεις.
Οι Σούφι δεν μένουν κολλημένοι στο ξερό τυπικό της θρησκείας. 
Αναζητούν το βαθύτερο-εσωτερικό νόημα των ιερών κειμένων, απορρίπτουν κάθε διάκριση φύλου, θρησκείας, καταγωγής, εθνικότητας, κοινωνικής τάξης. 
Στους τεκέδες τους δέχονται ακόμα και γυναίκες χωρίς μαντίλες που μετέχουν ισότιμα στις μυσταγωγίες τους. Κάποιες γυναίκες έφτασαν ακόμα να γίνουν και "σεϊχισσες"! 
Οι Σούφι αναγνωρίζουν πως όλες οι θρησκείες κι οι Εσωτερικές Σχολές έχουν πολλά κοινά: "Δεν έχω μία θρησκεία ή παράδοση, ανήκω στον "Αγαπημένο"!
Διακρίνεις επιδράσεις ακόμα κι απ’ τον Ηράκλειτο ("Ερεύνησε τον εαυτό σου!"). Και φυσικά απ’ τον Πλωτίνο ("Επέστρεψε στον εαυτό σου!", "Η Πηγή βρίσκεται στον εαυτό σου, κι ό,τι βλέπεις στον κόσμο, αυτός το δημιούργησε!")...
Στην είσοδο του τεκέ διαβάζω: "Έλα! Έλα όποιος κι αν είσαι. Έλα! Ας είσαι άπιστος ή λατρεύεις τα είδωλα. Έλα! Ετούτο το κατώφλι δεν είναι της απόγνωσης..."

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Είμαι κακοδιάθετος σήμερα...

Μόλις βγαίνω απ’ το σπίτι αρχίζει το ψιλόβροχο.
"Με φτύνει ο καιρός!", σκέφτομαι. 
Δεν έχω καλή διάθεση. Κανονικά θα ’πρεπε να κάνω πιο αισιόδοξες σκέψεις. Ας πούμε, πως η βροχή ξεπλένει την ατμόσφαιρα και τους δρόμους, ποτίζει τη γη, θα ’χουν και τα ζωντανά να πιουν νερό.
Αλλά έχω ξεχάσει ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ευδιάθετος...
Κάποια άγνωστη κοπέλα μού χαμογελάει. 
Η ανάγκη για επαφή και επικοινωνία με κάνουν να βλέπω κάθε χαμόγελο σαν "ευκαιρία". Παραμυθιάζομαι πως κάτι βαθύτερο μπορεί να με ενώνει με την άγνωστη αυτή ύπαρξη.
Λένε πως δεν πρέπει ν’ αφήνεις ευκαιρίες γνωριμίας ανεκμετάλλευτες. 
Στη βράση κολλάει το σίδερο. Αλλά να μην δείξεις και λιγούρης, ούτε να γίνεις τσιμπούρι. Δύσκολη εξίσωση...
Γύρω μου οι άνθρωποι βρίσκονται σε υπερένταση. Έτοιμοι να αρπαχτούν και να τσακωθούν με το παραμικρό. 
Όλη αυτή η βία είναι πλέον πολύ μακριά απ’ την φιλήσυχη ψυχολογία μου. Ίσως να παίζει ρόλο κι η ηλικία. Οι ορμόνες στα πενήντα καταλαγιάζουν. Η επιθετικότητα ελαττώνεται...
Όμως τους κατανοώ όλους αυτούς. Βιώνουν (βιώνουμε) καθημερινά κάθε είδους βία. Γιατί βία είναι η απλήρωτη εργασία, η εργασιακή ανασφάλεια, η ανεργία. 
Έχω φίλους που αδυνατούν να φροντίσουν τα ίδια τους τα παιδιά. Μιλάμε για το αίσθημα της απόλυτης απελπισίας. Που σε ακυρώνει σαν γονιό και σαν άνθρωπο...
Μορφωμένοι νέοι συνειδητοποιούν πως άδικα πήγαν τόσοι κόποι, τα προσόντα κι οι σπουδές τους είναι άχρηστα. Και φρικάρουν...
Προτιμούν να μείνουν βυθισμένοι στην ομίχλη της εφηβικής αοριστίας. Αρνούνται να μεγαλώσουν. Αποφεύγουν να εκτεθούν, να σχετιστούν, να ρισκάρουν. 
Κάποιοι υιοθετούν το ρόλο του θύματος. Η ηττοπάθεια τους έχει παραλύσει. Οι αμυντικοί μηχανισμοί στις δόξες τους. Πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε. Απόλυτη στασιμότητα ζωής...

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Ποτέ μην τα μπλέξετε με Κνίτισσα!

Είναι 28 ετών. Στην ηλικία που οι Ελληνίδες γίνονται από κορίτσια γυναίκες.
Στην ηλικία της η γιαγιά της όταν ξάπλωνε σκεφτόταν την γκαστρωμένη γελάδα, τη σκύλα που αλιχτούσε και αν θα ’βρεχε την επόμενη να ποτιστούν τα χωράφια. 
Ενώ αυτή είναι απασχολημένη με τη "διαλεκτική"...
Η φιλοδοξία της από μικρή ήταν να γίνει άξια να μπει στο Κόμμα! 
Δεν αφήνει πεζοδρόμιο για πεζοδρόμιο, διαδήλωση για διαδήλωση. Πάντα πιστή στη "γραμμή". Γεμάτη βεβαιότητες. Φωνακλού και παθιασμένη. 
Μιλάει πάντα με θρησκευτική ευλάβεια για το Κόμμα. Στα κείμενα που γράφει δεν θα βρεις τελεία, μόνο κόμματα...
Της έχει καρφωθεί πως κατάγομαι απ’ το Αγρίνιο. Κι ας της έχω πει χίλιες φορές πως είμαι Καρπενησιώτης. Κάθε φορά που της χαλάω χατήρι, μου τα χώνει: "Αιτωλοακαρνάνες, παλιοφάρα του κερατά!".
Έχει κι ένα ακόμη κολληματάκι. Κάθε φορά μου τσαμπουνάει πως "Πριν γνωρίσεις εμένα δεν ήξερες τι θα πει γυναίκα! Στο χωριό σου μόνο προβάτες έβλεπες!". Κι ας το ξέρει πως το Καρπενήσι δεν είναι κωλοχώρι και πως εγώ ζω ήδη 40 χρόνια στην Αθήνα.
Τι να πω... Λένε πως πράμα που αρχίζει να βρομάει. χαλασμένο θα ’ναι. Κάτι δεν πάει καλά με το κορίτσι...
Ενώ ποτέ δεν της έχω κάνει ζήλια ή σκηνή, και ποτέ δεν σχολίασα τον τρόπο που ντύνεται, μου τα χώνει πως δήθεν "εμένα με θες καλόγρια, να μην σε απατάω ούτε στις φαντασιώσεις μου, αλλά τις άλλες τις γουστάρεις ξεβράκωτες!".
Προχθές μου αποκάλυψε πως μέχρι τώρα τα έφτιαχνε μόνο με "κρετίνους δεξιούς"!. Δεν ξέρω πως να το πάρω. Λέτε να είναι μπηχτή πως είμαι κι εγώ δεξιός;
Ένα απόγευμα βρήκε στο τραπέζι κάποιο απ’ τα ποιηματάκια μου. Το έδειξε στον καθοδηγητή της. Κι εκείνος, χωρίς καν να το διαβάσει, της είπε πως "ποιήματα γράφουν μόνο οι γυναίκες κι οι πούστηδες"!
Παριστάνουμε τους αγαπημένους αλλά η σχέση μας είναι ανταγωνιστική, μικροαστική, φασιστική. Κι αυτό μας βγαίνει και στον έρωτα. Είναι μόνο σωματικός και καθόλου διανοητικός. 
Το σεξ, αν δεν συμμετέχει και το μυαλό, είναι ανάπηρο. Αλλά πώς, μωρέ, να κάνουμε σωστό έρωτα με τα σκατομυαλά που κουβαλάμε; Γι’ αυτό δεν χρησιμοποιούμε ούτε χάπι ούτε προφυλακτικό... όλα μέσα κι ό,τι έρθει!
Κι εκεί που είχαμε βαλτώσει, μιζέρια και ταμπούρωμα, έγινε το θαύμα.
Η δικιά μου κάτι έπαθε κι άρχισε να ξεμπλοκάρει.
Ξεκίνησε να ψάχνεται. Κι όσο ψαχνόταν τόσο κι ερχόταν σε σύγκρουση με το Κόμμα. Ώσπου κατέληξε πως το Κόμμα ήταν απλό υποκατάστατο του πατέρα της. Και πως εντάχθηκε σ’ αυτό από μια βαθιά ψυχολογική ανάγκη, καθώς  αναζητούσε την αναπαραγωγή του εξουσιαστικού μοντέλου της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. 
Κι ας μη γελιόμαστε. Το ΚΚΕ, αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια, είναι τίγκα στην ομοφοβία, τον ηθικό συντηρητισμό και την φαλλοκρατία...
Φυσικά άρχισε να ψυχαναλύει και τη σχέση μας. 
Με έχει πρήξει πως κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας τους φόβους, τις ανασφάλειες και τις απορρίψεις μας, και διέγνωσε πως ειδικά τις Κυριακές συμπεριφέρομαι σαν συνταξιούχος γυμνασιάρχης που βγάζει βόλτα το φασισμό του.
Σκέφτομαι να τη σχολάσω γιατί αυτή, στην τελική, θα με στείλει όντως σε τρελογιατρό...

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Η’ - Πώς "απαλλοτριώνονται" τ’ αμάξια...

Ψόνθο: Μήτσο, εσύ που πέρασες απ’ το ΠΑΣΟΚ τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, πώς είδες το κόμμα μετά το 1979 που όλα έδειχνα ότι πάει για εξουσία;
Κούφο: Το 1979 το ριζοσπαστικό λαϊκό και εργατικό κίνημα βρισκόταν ήδη σε μεγάλη κάμψη. Όσο ανέβαινε η ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ τόσο επικρατούσε στον χώρο της κινηματικής Αριστεράς ο σκεπτικισμός, η απογοήτευση, η αποστράτευση. Ο δογματισμός, ο σεχταρισμός και ηγεμονισμός της Άκρας Αριστεράς έπνιξε τη ζωντάνια της αυτοοργάνωσης, έδωσε έμφαση σ’ έναν σοσιαλισμό θεωρητικό κι όχι έμπρακτο, κι επόμενο ήταν να έρθει η οπισθοχώρηση κι η παρακμή. Ταυτόχρονα με την απομάκρυνση των παλιών αγωνιστών άρχισαν να έρχονται άλλοι, με διαφορετική νοοτροπία, συχνά με παραβατικές εμπειρίες και περιθωριοποιημένοι. Άτομα που έλκονταν απ’ την ένοπλη πάλη καθ’ αυτή και δεν την ενέτασσαν σ’ ένα ευρύτερο αγωνιστικό πλαίσιο. Έδιναν προτεραιότητα στο γκρέμισμα των δομών κι όχι στην οικοδόμηση νέων. Συχνά ασκούσαν ισοπεδωτική κριτική ακόμα και στις αριστερές παραδόσεις ...
Ψόνθο: Κάπως έτσι φθάσατε και στη διάσπαση του ΕΛΑ...
Κούφο: Το θέμα είναι τεράστιο και δεν μπορούμε να το εξαντλήσουμε τώρα. Γενικά υπήρχαν πολλές και μεγάλες εσωτερικές διαφωνίες. Π.χ. σχετικά με το πότε πρέπει να καταφεύγουμε σε ένοπλες συγκρούσεις, ποιοι σύντροφοι και πότε πρέπει βγαίνουν στην παρανομία, πώς θα χρηματοδοτούνταν η παράνομη δράση, αν θα προτάσσονται οι βίαιες ενέργειες ή άλλες μορφές πάλης, αν θα υπάρχει ενιαία πολιτικοστρατιωτική διοίκηση, ποια θα είναι ακριβώς η δομή της επαναστατικής οργάνωσης και, στην τελική, αν θα προέχει το γενικότερο συμφέρον του λαϊκού κινήματος ή της δικής μας "κλειστής" οργάνωσης...
Ψόνθο: Ρε φίλε, εγώ ως άσχετος, πάντα είχα την απορία πώς διάολο κλέβατε τόσα αυτοκίνητα; Είχατε συγκεκριμένο σύστημα;
Κούφο: Κατ’ αρχήν δεν μου αρέσει η ορολογία σου. Εμείς δεν "κλέβαμε", απλά "απαλλοτριώναμε"! Όσο για το σύστημα, που λες, ήταν πολύ απλό. Σε κάθε περίπτωση συμμετείχαμε τέσσερα άτομα. Οι δύο πιάνουν τις εισόδους του δρόμου και οι άλλοι δύο επεμβαίνουν στο όχημα. Ο ένας το ανοίγει κι ο άλλος κρατάει οπτική επαφή με τους δυο τσιλιαδόρους και ελέγχει τα γύρω μπαλκόνια. Αν οι τσιλιαδόροι αντιληφθούν κάποια ύποπτη κίνηση συσπειρώνονται προς το όχημα ώστε η ομάδα να αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη πυρός...
Ψόνθο: Σας τρόμαζε το ενδεχόμενο ένοπλης σύγκρουσης με τους μπάτσους;
Κούφο: Το ζήτημα της ένοπλης συμπλοκής απασχολούσε έντονα την οργάνωση. Θέμα φόβου δεν έμπαινε. Είχαμε ήδη επιλέξει τον δύσκολο δρόμο και ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε. Το πρόβλημα ήταν αν θα έπρεπε να θεωρούμε την ένοπλη συμπλοκή ως "εξαίρεση" ή ως "κανόνα" της παράνομης δράσης μας. Η δική μου άποψη ήταν πως γενικά έπρεπε να αποφεύγουμε τέτοιες συμπλοκές. Έναντι των μπάτσων μειονεκτούσαμε. Όχι μόνο στα μέσα αλλά και στον ψυχολογικό τομέα. Εκείνοι πυροβολούσαν αδίστακτα. Εμείς έπρεπε να ξεπεράσουμε αναστολές και ηθικά διλήμματα. Μεσολαβούσε η παρεμβολή του μυαλού. Αλλά, τελικά, αυτό ήταν και το μεγάλο μας πλεονέκτημα έναντι των μπάτσων: η ύπαρξη και λειτουργία μυαλού! Εμείς ακολουθούσαμε μια ολόκληρη συλλογιστική. Που συνοψιζόταν και σε προειδοποίηση προς τους κατασταλτικούς μηχανισμούς: "Αν δεν μας πυροβολήσετε πρώτοι, δεν θα σας πυροβολήσουμε"...