Οι Έλληνες είμαστε οι κομπλεξικότεροι άντρες...

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς, αλλά εγώ είμαι βέβαιος πως οι Έλληνες είμαστε οι πιο αντι-ερωτικοί άντρες του κόσμου. Τίγκα στην ανασφάλεια και στο φόβο της απόρριψης. Καρφώνουμε το γκομενάκι στο μπαρ, αυτό μας χαμογελά και μας "ανάβει πράσινο" αλλά εμείς εκεί... κωλόστρες περιωπής, δεν παίρνουμε καμία πρωτοβουλία, συνεχίζουμε να πίνουμε ποτά μπας και ξεπεράσουμε τις φοβίες μας και στο τέλος γυρνάμε σπίτι μόνοι και ντίρλα...

Σε άλλες χώρες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι άνθρωποι έχουν το φλερτ για χόμπι. Δεν προσβάλλονται αν η άλλη τους πει "έχω αγόρι" ή "περιμένω παρέα". Δεν παίρνουν τίποτα προσωπικά, σου λένε "ευχαριστώ για τη γνωριμία" και πάνε παρακάτω. Στην Ελλάδα πλέον φλερτάρουν μόνο οι απελπισμένοι πέφτουλες...

Σίγουρα δεν ταιριάζουμε όλοι με όλες. Η απόρριψη είναι μέρος του παιχνιδιού. Μέγα λάθος να την παίρνουμε προσωπικά. 

Στη δεκαετία της εφηβείας μου ('80) τα "παράσημά" μας δεν ήταν πόσες γκόμενες πηδήξαμε, αλλά πόσες χυλόπιτες φάγαμε. Γιατί "αντράκι" δεν ήταν ο μπήχτης αλλά ο τολμηρός που την έπεφτε στη Σουηδέζα του 1,85 ενώ αυτός ήταν 1,50 με τα χέρια στην ανάταση!

Δεν παίζει ρόλο η εμφάνιση του άντρα, αλλά ο "αέρας", το στυλ, ο τρόπος που προσεγγίζει τα γκομενάκια. Αυτά θέλουν έναν άνθρωπο να τα κάνει να γελάνε, να περνάνε καλά, να μην τους πρήζει τις ωοθήκες. 

Οι γυναίκες είναι τίγκα στις ορμόνες. Τα παίρνουν εύκολα στην κράνα και εκνευρίζονται. Λογικό να σου σπάσουν το κεφάλι αν τους γανώσεις τ' αυτιά με την κωλοδουλειά σου, το γαμημένο κότερό σου και το μπουρδέλο κάμπριο που "περιμένει απ' έξω"! 

Ενώ αν τους πεις κάτι σαν ... "ποιος μαλάκας σε άφησε απόψε να βγεις μόνη?", μπορεί να τις κάνεις να λιώσουν σαν τυράκια γκούντα στο τοστ...

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΘ’) - Η ΕΣΣΔ ήταν αναχρονιστική!

Όπως σας έχω πει, είμαι Χαϊλάντερ και έζησε στα γεμάτα όλη την πορεία του κομμουνισμού απ' την αρχή του έως σήμερα. Απόψε με έχουν στοιχειώσει οι αναμνήσεις μου απ' την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Γιατί, φυσικά, ήμουν κι εκεί παρών, όπως παντού άλλωστε...

Επισήμως η ΕΣΣΔ καταργήθηκε τα Χριστούγεννα του 1991, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Αυγούστου, που άνοιξε το δρόμο για την πτώση Γκορμπατσώφ και την αναρρίχηση του Γιέλτσιν.

Όπως και να το κάνεις ήταν μεγάλο σοκ. Δεν μπορούσε εύκολα να χωρέσει στο μυαλό μας πώς γίνεται να καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτο αυτή η παγκόσμια δύναμη που νίκησε τον αήττητο γερμανικό στρατό το 1942, που εκτόξευσε τον Σπούτνικ, τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο γύρω απ' τη γη, που έστειλε τον Γκαγκάριν, τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα, που ανταγωνιζόταν στα ίσα τις ΗΠΑ σε στρατιωτική τεχνολογία και ισχύ...

Τώρα που τα σκεφτόμαστε όμως πιο ψύχραιμα, ξέρουμε πως το κακό είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Απ' τη δεκαετία το '70 είχε φανεί πως το "σύστημα" ήταν δυσκίνητο και δυσπροσάρμοστο, πως έμπαζε από παντού και ήταν ζήτημα χρόνου να διαλυθεί. Απλά, οι υψηλές τιμές πετρελαίου το κρατούσαν ακόμα ζωντανό...

Θυμάμαι ακόμα την τραγωδία που ακολούθησε την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας. Τον Γενάρη του 1992 επικρατούσε φοβερή αναστάτωση και χάος. Οι τότε κυβερνώντες άσκησαν φιλελέδικη πολιτική, αλλά δεν ξέρω αν είχαν και άλλη καλύτερη επιλογή.

Όπως κι η Ελλάδα το 2010 ήταν με τον τοίχο στην πλάτη. Είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σ' ένα μεγάλο κακό και σ' ένα μεγαλύτερο. Και οι δυο χώρες επέλεξαν, και καλά έκαναν νομίζω, το μικρότερο κακό.

Η τότε ρωσική κυβέρνηση κατήργησε αμέσως κάθε κρατικό έλεγχο στις τιμές. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε μεν να χτυπήσει τη μαύρη αγορά και να φέρει τα είδη πρώτης ανάγκης στα ράφια των καταστημάτων, αλλά ο πληθωρισμός εκτοξεύθηκε στα ύψη. Το πραγματικό εισόδημα των Ρώσων μειώθηκε σε πέντε χρόνια κατά 26%, περίπου όσο και στην Ελλάδα της κρίσης...

Τα θυμάμαι και συγχύζομαι. Πόσες οικονομικές καταστροφές και κρίσεις θα ζήσω τελικά?

Κι όμως, κύριοι! Υπάρχουν ακόμα δασκάλες του σεξ!

Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση πάνω της είναι τα τεράστια νύχια της. Την είδα να πίνει μόνη, έκατσα δίπλα της, την κέρασα ένα ποτό και χάζευα αμίλητος τις νυχάρες της. Είχε ήδη μεθύσει κι άρχισε το παραλήρημα:

"Μη νομίζεις που μ’ αρέσουν τα μεγάλα νύχια. Κι είναι βάσανο να τα διατηρείς. Αλλά ξέρω πως αυτά τρελαίνουν τους άντρες. Στο κρεβάτι τ’ αρσενικά γουστάρουν να τους τα μπήγεις στην πλάτη την ώρα που στον χώνουν, να τους τραβάς ξεγυρισμένες νυχιές και να τους αφήνεις σημάδια. Το νιώθεις μέσα σου πόσο σκληραίνει ξαφνικά, πόσο καυλώνουν απ’ τις νυχιές. Δεν ξέρω πώς λειτουργεί, αλλά ο πούτσος τους γίνεται ντούρος, σαν παλούκι.

Αλλά και στα προκαταρκτικά, σέρνω τα νύχια μου ελαφρά πάνω τους, ίσα που τους αγγίζω, και βλέπεις πώς τους σηκώνεται κι ανατριχιάζουν και σπαρταράνε και τους κυριεύουν ρίγη. Κι όταν αρχίζω το νυχοχάιδεμα στ’ αρχίδια και στον πούτσο τους, παθαίνουν κρίση, χτυπιούνται σαν επιληπτικοί. 

Αλλά το αποκορύφωμα είναι όταν τους βάζω κωλοδάχτυλο με νύχι. Λιγώνονται, φεύγουν γι’ άλλες πολιτείες, τα μάτια τους μπαϊλντίζουν και νομίζεις πως θα σου μείνουν στον τόπο. Μην ακούς αυτούς που δήθεν δε θέλουν ούτε την κωλοτρυπίδα να τους αγγίξεις, μην τυχόν και θιγεί ο ανδρισμός τους. Άκου που σου λέω... σ’ όλους αρέσει, όλοι οι άντρες είναι κρυφογκέι. Η πρώτη φορά είναι λίγο δύσκολη. Οι αναστολές βλέπεις. Αλλά μετά γλυκαίνονται και στο ζητούν οι ίδιοι επίμονα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. 

Και κάτι ακόμη, που ελάχιστες γυναίκες το ξέρουν. Ανάμεσα στην κωλοτρυπίδα του άντρα και στ’ αρχίδια του υπάρχει μια μεμβράνη, κάτι σαν ραφή που ενώνει τα δύο σημεία. Όταν τους σηκώνεται ο πούτσος, το σημείο αυτό πρήζεται κι αν τους βάλεις το δαχτυλάκι σου πάνω της... τους στέλνεις αδιάβαστους. Κι αν το πιπιλίσεις, θα λιώσουν από καύλα. Το καλύτερο είναι να τους τρίβεις το συγκεκριμένο σημείο τη στιγμή που σε γαμάνε. Τους πιάνουν κατευθείαν σπασμοί, τινάζονται ολόκληροι..."

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Β' - Πώς ένας κατά συρροήν δολοφόνος ανακηρύχθηκε άγιος!)

Κατά τη γνώμη μου, ένας απ' τους πολλούς λόγους που παρήκμασε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και άνοιξε ο δρόμος για την επικράτηση του Χριστιανισμού, ήταν η σταδιακή υποβάθμιση της λατινικής παραδόσεως και η επικράτηση του βαρβαρισμού. 

Φυσικά, πολύ πριν τον Κωνσταντίνο άρχισαν να γίνονται αυτοκράτορες συνήθως στρατηγοί καταγόμενοι από βαρβαρικά έθνη, ακόμα κι απ' την Αραβία. Όλες αυτές οι βαρβαρικές φυλές πάντα έβλεπαν τους Ρωμαίους ως κατακτητές, ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με τις "λατινικές αξίες" και στην ουσία μισούσαν τον λεγόμενο ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό, που τον έβλεπαν ως σύμβολο καταπίεσης και εξανδραποδισμού. Σίγουρα, στους κατακτημένους-καταπιεσμένους λαούς, ήταν πολύ πιο συμπαθής ένας ιουδαίος μεσσίας-επαναστάτης που οι κατακτητές καταδίκασαν σε ατιμωτικό-σταυρικό θάνατο.

Ο Κωνσταντίνος, που συμβατικά θεωρείται ως ο "πρώτος βυζαντινός αυτοκράτορας", ήταν μια τέτοια περίπτωση. Γεννήθηκε σε μια βάρβαρη (τότε) περιφέρεια, τη σημερινή Σερβία, είχε ως μητέρα μιαν άξεστη ασιάτισα, κόρη κάπελα, και ο ίδιος μεγάλωσε μέσα στα στρατόπεδα, μιας και ο πατέρας του Κωνστάντιος Χλωρός ήταν σπουδαίος στρατηγός και συναυτοκράτορας στα πλαίσια της τετραρχίας που καθιέρωσε ο Διοκλητιανός.

Στις αρχές του 4ου αιώνα στην αυτοκρατορία επικρατούσε το απόλυτο χάος. Έφτασαν στο σημείο να υπάρχουν ταυτόχρονα επτά (!) αυτοκράτορες, που αλληλοσφάζονταν, την ίδια στιγμή που Γερμανοί, Φράγκοι και Αλαμανοί εισέβαλαν κατά κύματα και λεηλατούσαν τα πάντα. Μέσα από έναν μακροχρόνιο εμφύλιο, ο Κωνσταντίνος κατόρθωσε τελικά να επικρατήσει και να καταστεί μονοκράτορας. 

Είχε όμως διαπιστώσει το αυτονόητο: για να συνεχίσει να υπάρχει η αυτοκρατορία σε ενιαία μορφή έπρεπε να εξαλειφθεί η πολυμορφία και να επιβληθεί, έστω δια της βίας, μία γλώσσα, μία θρησκεία, ένας νόμος. Αρχικά φλέρταρε με το θεό Μίθρα-Ήλιο, αλλά στη συνέχεια, για ιστορικά μη εξακριβωμένους λόγους, επέλεξε ως ενοποιητική θρησκεία τον χριστιανισμό, ο οποίος βέβαια φρόντισε να υιοθετήσει και αφομοιώσει τα περισσότερα δόγματα και τελετές του μιθραϊσμού.

Τα εγκλήματα που διέπραξε ο Κωνσταντίνος είναι πολύ γνωστά. Δεν συμπεριφέρθηκε με απόλυτη σκληρότητα μόνο στους εχθρούς του, παραβιάζοντας τις δήθεν αρχές του χριστιανισμού, αλλά κυριολεκτικά ξεκλήρισε όλο του το σόι. 

Αρχικά είχε παντρευτεί τη Μινερβίνα, που τη χώρισε για να παντρευτεί την Φαύστα, κόρη του Μαξιμιανού, φροντίζοντας ασφαλώς να θανατώσει τον Κρίσπο, γιο του απ' τον πρώτο γάμο. Λίγο αργότερα σκότωσε και τη Φαύστα και τον πεθερό του και γενικά κάθε πρόσωπο που θεωρούσε ύποπτο για συνωμοσία. Ο Κωνσταντίνος ζούσε διαρκώς υπό το άγχος της ανατροπής και δολοφονίας του. Νομίζω έκανε τη ζωή του επίγεια κόλαση.

Η χριστιανική εκκλησία όμως τον ανακήρυξε άγιο. Γι' αυτή μετρά μόνο που της άνοιξε την πόρτα για την κοσμική εξουσία...

Στα παρτουζάδικα της Αθήνας...

Είχε μια παράξενη ομορφιά. Ανασηκωμένη μυτούλα, σκανταλιάρικο στήθος, χαλαρό χαμόγελο, σφιχτός πισινός, πρόσωπο δεκαπεντάχρονης και σώμα εικοσάχρονης. 

Δεν έδειχνε να έχει τα προσόντα για αισχρότητες, αλλά ξεγελάστηκα...

Αυτή ήταν που μου πρότεινε να πάμε σε ένα παρτουζάδικο. "Χώρο ανταλλαγής ερωτικών παρτενέρ" το είπε. 

Οι περισσότεροι πάνε σε τέτοια μέρη όχι με την πραγματική τους γκόμενα. Αλλά με μια καλή φίλη. Έτσι αποφεύγονται οι ζήλιες, οι παρεξηγήσεις και όλ’ αυτά που γεννά ο ελλαναράδικος κομπλεξισμός...

Λοιπόν, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, εκεί μέσα οι άνθρωποι πηδιόντουσαν κανονικά. Μια ανθρώπινη μάζα από σώματα να βυζαίνονται, να ρουφιούνται, να θωπεύονται, να κωλογαμιούνται. Θα τον έλεγα "νερόλακκο ανθρώπων"!

Έγινα κι εγώ μέρος αυτό του "χαλιού με κορμιά" και διαπίστωσα πόσο εύκολο είναι ν’ αποχαλινωθείς. Στην αρχή, αν είσαι άμαθος, νιώθεις κάπως παράξενα. Αλλά σε λίγο τα βλέπεις όλα σαν απλές σούφρες και το μόνο που σε νοιάζει είναι να τους ξεσκίσεις τη ροδέλα. 

Αυτό που οι περισσότεροι άντρες αγνοούν είναι το πόσο οι γυναίκες γουστάρουν το γαμήσι. Έξω το παίζουν κάπως νωχελικές, δεν προσφέρονται ποτέ φανερά, είναι όλο "ποιος ξέρει, ίσως", "έχω πονοκέφαλο απόψε" κ.λπ. 

Δεν θα πω περισσότερα γιατί καραδοκεί η λογοκρισία. Άσε που διαβάζουν κι ανήλικα. 

Αλλά ένα θα σας εξομολογηθώ. Πριν μπω στο παρτουζάδικο, αν με ρώταγες με τι συνδέω τη λέξη "γυναίκα", θα σού ’λεγα με το βραζιλιάνικο, το σουτιέν, το μετάξι, το μέλι. Πλέον η απάντησή μου είναι: μπούτια, μουνί, δωδεκαδάχτυλο, μυρωδιά, ευκολία, γλώσσα και "τι κώλος!"...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Α' - Το ανύπαρκτο Βυζάντιο!)

Όπως έχουμε ξαναπεί, δεν υπήρξε ποτέ ούτε βασίλειο, ούτε κράτος, ούτε Αυτοκρατορία με το όνομα "Βυζάντιο"! Το πραγματικό όνομα αυτής της εδαφικής οντότητας ήταν "Ρωμυλία" ή "Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία". "Βυζάντιο" την ονόμασαν οι δυτικοί, ως όνομα απαξιωτικό, ταυτισμένο με τη βαρβαρότητα και την αμορφωσιά. 

Τη ρωμαϊκή κληρονομιά θέλησαν να την κρατήσουν εκείνοι για τον εαυτό τους. Οι ανατολικοί τσίμπησαν και υιοθέτησαν έναν όρο που δεν λέει απολύτως τίποτα και απλά ταυτίστηκε με την θεοκρατική απόλυτη μοναρχία, αυτή που ήθελε να επιβάλει και στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος ο νεο-ρωμιός Καποδίστριας!

Εντελώς συμβατικά η λεγόμενη "βυζαντινή αυτοκρατορία" ξεκινάει απ' την εποχή του Κωνσταντίνου, και πιο συγκεκριμένα απ' τη μεταφορά της πρωτεύουσας του ρωμαϊκού κράτους απ' την Παλαιά στη Νέα Ρώμη. Γιατί αυτό ήταν το όνομα που επίσημα δόθηκε στη νέα πρωτεύουσα, κι όχι "Κωνσταντινούπολη". 

Αλλά υπάρχει και μια ακόμη σημαντική "λεπτομέρεια" που αποσιωπούν οι χριστιανο-ορθόδοξοι νεο-ρωμιοί. Η πόλη Βυζάντιο είχε πάψει να υφίσταται απ’ το 196 μ.Χ. που το ισοπέδωσε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Σεπτήμος Σεβήρος. Και στη θέση του έχτισε εξ υπαρχής μια ολοκαίνουργια πόλη, με καθαρά ρωμαϊκό χαρακτήρα και εντελώς διαφορετική πληθυσμιακή σύνθεση, την Αυγούστα Αντωνίνα. 

Αυτή την πόλη επέλεξε για νέα πρωτεύουσά του ο Κωνσταντίνος, την επεξέτεινε και την ονόμασε "Νέα Ρώμη"! Συνεπώς είναι μέγα ιστορικό λάθος να μιλάμε για "Βυζάντιο", ακόμα και για "Κωνσταντινούπολη"...

Από τούτο το ιστολόγιο είπαμε να ξεκινήσουμε μια σύντομη αναφορά σε όλους αυτούς τους αυτοκράτορες του "Βυζαντίου", για να δούμε πόσο αξίζει να τους θαυμάζουμε ή να τους θεωρούμε πρότυπα για να χτίσουμε πάνω τους τη διακυβέρνηση της χώρας που ζούμε...

Αλλά τώρα που σας άνοιξα την όρεξη, σταματάω και δίνουμε ραντεβού για να αναφερθούμε στο πρώτο "μπουμπούκι" της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τον Κωνσταντίνο. Αυτόν που η Εκκλησία κήρυξε άγιο αποκλειστικά και μόνο επειδή τη βοήθησε να πετύχει τον στόχο της, δηλαδή την εγκατάσταση ενός θεοκρατικού καθεστώτος όπου ο εκάστοτε αυτοκράτορας, στην καλύτερη γι' αυτόν περίπτωση, συγκυβερνούσε με το δεσποταριό και το ηγουμεναριό...

Ετοιμάζομαι για πρώτο ραντεβού λέμε!

Όσο έμπειρος και να ’σαι, μια κάποια αμηχανία στο πρώτο ραντεβού δεν γίνεται να μην την έχεις.

Πού να την πάω; Η επιλογή πάντα δίνει ένα δυνατό στίγμα, είναι μια δήλωση ταυτότητας, αποκαλύπτει ένα μέρος του χαρακτήρα σου. Δεν πρέπει ούτε να την προσβάλλεις ούτε να την ξενερώσεις.

Να την πάω στο Θησείο; Χμμμ ... μάλλον όχι. Θα δείξω πως είμαι κολλημένος στο παρελθόν και δεν δοκίμασα τίποτα νέο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Στου Ψυρρή πάλι είναι πολύ μπανάλ και δήθεν. Θα δείχνω σαν ένας μεσόκοπος χωρισμένος που κυκλοφοράει την εικοσάρα "εκεί που συχνάζουν οι νέοι"...

Το συγκεκριμένο ραντεβού έχει γεύση αμαρτίας. Το γκομενάκι δείχνει να γουστάρει πραγματικά αλλά θέλει πολύ προσοχή γιατί οι σημερινοί νεολαίοι "χαλιούνται" εύκολα!

Πλέον ελάχιστα πράγματα μου δημιουργούν τόση ευεξία κι ενθουσιασμό όσο ένα ραντεβού με τρυφερούδι όλο χαμόγελο, ζωντάνια και κέφι. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσε όταν την πρωτοείδα. Ελπίζω να μην αποδειχθεί περισσότερο ξινισμένη παρά καυλωμένη...

Κάνω ένα ελαφρό τσιγαριλίκι για να κατασταλεί η κλιμακούμενη ένταση. 

Πριν αποφασίσω τι θα φορέσω κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Τι είναι καλλίτερο; Γενάκι τριών ημερών, έστω και γκριζαρισμένο, ή μάγουλο-γυαλόχαρτο, σαν τον ποπό μωρού;

Πρέπει ακόμα να προβάρω τις σωστές ατάκες που θα της ρίξω... Το χιούμορ, οι ευρηματικές αναλύσεις, τα αιχμηρά σχόλια εξιτάρουν τις γυναίκες. Είναι το καλύτερο διαβατήριο για το κορμί τους! 

Πρέπει να της πω κάτι πρωτότυπο κι έξυπνο, κι όχι όποια μαλακία μου πρωτόρθει. Όσο πιο πολύ γουστάρεις μια γυναίκα τόσο περισσότερο χρόνο χρειάζεσαι για να ξεδιπλώσεις τις αρετές σου. Να την εντυπωσιάσεις, να παίξεις παιχνίδια, να της ανάψεις τη φιτιλιά και μετά να της φουντώσεις τη φωτιά..

Θ’ ακολουθήσω την κλασική τελετουργία της αποπλάνησης. Δεν θα επιδιώξω πήδημα με την πρώτη. Δεν θα φανώ τόσο λιγούρης και πεινασμένος. Αλλά φιλί στο στόμα σίγουρα θα της ρίξω. 

Νομίζω πως πρέπει να προχωρήσω και στις ρόγες της. Να αρκεστώ σε πιπίλισμα με τα χείλη ή θα ’ταν καλύτερο ένα ελαφρό δαγκωματάκι; Καλύτερα ν’ αποφύγω το δάγκωμα. Στην άλλη το παράκανα και της καταμελάνιασα το βυζί. Την επόμενη μέρα έδειχνε σαν τρακαρισμένο περίπτερο! 

Μήπως θα ’πρεπε να κατέβω και λίγο πιο κάτω; Ν’ αγγίξω ευλαβικά το επίκεντρο των πάντων; 

Η φαντασία μου αρχίζει να τρέχει αχαλίνωτα. Έφτασα κι όλας στο πρώτο στάδιο της συμβίωσης όπου εκείνη εγκαθιστά στο μπάνιο μου την οδοντόβουρτσα και τις σερβιέτες της. 

Και περνάω στο δεύτερο, αυτό του σακ βουαγιάζ και των πρώτων δειλών διακοσμητικών παρεμβάσεων: "Είσαι πενήντα χρονών γλυκέ μου, δεν γίνεται να ’χεις ακόμα στο δωμάτιό σου αφίσες ποδοσφαιριστών"!

Φαντάζομαι την πρώτη φορά που βρισκόμαστε γυμνοί στο κρεβάτι. Εμένα απ’ το άγχος, την ηλικία και το πιοτί δεν μου σηκώνεται. Εκείνη αποδεικνύεται έμπειρη και δεν φρικάρει. "Έλα, αγκάλιασέ με, μου αρκεί να με φιλάς. Δεν είσαι και εξωγήινος να δώσεις ρέστα με την πρώτη! Όσο για τον κύριο εκεί κάτω που μας κάνει τον δύσκολο, σκοπεύω να διαπραγματευτώ μαζί του ώσπου ν’ αλλάξει γνώμη"...

Πάω στο ραντεβού μισή ώρα νωρίτερα. Στο παλιότερο μπαρ της Αθήνας, στην Πατησίων. 

Γύρω κάτι άλλα μπακούρια περιμένουν κι αυτά μια ανύπαρκτη-φανταστική παρέα. Πλέον δεν είμαι κι εγώ σίγουρος αν το ραντεβού μου είναι πραγματικό ή απλώς το φαντάστηκα...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 165 - Απ' την Ιερουσαλήμ στην ... Αιλία Καπιτωλίνα!

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε από την ιστορία την πρώτη μεγάλη εξέγερση των Εβραίων κατά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που ξεκίνησε επί Νέρωνα το 66 μ.Χ. και πνίγηκε στο αίμα απ' τον Τίτο το 70 μ.Χ., οπότε και ολόκληρη η πόλη της Ιερουσαλήμ και ο Ναός καταστράφηκαν εκ θεμελίων.

Λίγοι όμως ξέρουν πως περίπου 50 χρόνια αργότερα, επί Αδριανού, έγινε μια πιο μεγάλη εβραϊκή εξέγερση, με ακόμη καταστροφικότερη κατάληξη...

Η Ιερουσαλήμ μετά την πρώτη καταστροφή της εποικίστηκε από Σύρους και Ελληνιστές, που μισούσαν τους Εβραίους. Ήταν μια μικρή κι ασήμαντη κωμόπολη που ο αυτοκράτορας Αδριανός αποφάσισε να την καταστήσει κέντρο της περιοχής, ονομάζοντάς την Αιλία Καπιτωλίνα. 

Για το λόγο αυτό την επισκέφτηκε γύρω στα 130 μ.Χ. και μάλλον χάραξε τα νέα διευρυμένα όριά της. Σχεδίασε μια κλασική ρωμαϊκή πόλη και έδωσε άφθονο χρήμα για την κατασκευή μεγαλόπνοων δημόσιων έργων, όπως σύγχρονους δρόμους, εντυπωσιακές πύλες, λαμπρό ναό του Διός με άγαλμα της Αφροδίτης στον βράχο της σταύρωσης του Ιησού, άλλο ιερό με τεράστιο έφιππο ανδριάντα του στο λόφο του Ναού κ.λπ. 

Όταν ο Αδριανός απομακρύνθηκε, ξεκίνησε ίσως ο τρομερότερος ιουδαϊκός πόλεμος. Ηγέτης των επαναστατών ήταν ο Σίμων Μπαρ Κοχμπά, που αυτοανακηρύχθηκε "πρίγκιπας" και "γιος του Αστερίου". Το "αστέρι" συνδεόταν με το περιβόητο άστρο του Δαβίδ, το οποίο, κατά "σύμπτωση", συναντάμε και στη γέννηση του μεσσία-Ιησού!

Τώρα, ο Μπαρ Κοχμπά είναι ο νέος "Μεσσίας", ο "φωτοδότης", που στην αρχή πέτυχε σπουδαίες νίκες κατά των ρωμαϊκών δυνάμεων που στάθμευαν στην Ιουδαία. Ο Αδριανός κάλεσε αμέσως απ' τη Βρετανία τον καλύτερο στρατηγό του, τον Ιούλιο Σεβήρο, που με δέκα περίπου λεγεώνες έσπευσε να καταστείλει την επανάσταση.

Για να μην πολυλογούμε, η μάχη ήταν αδυσώπητη και αιματηρότατη. Τελικά επικράτησαν οι Ρωμαίοι. 

Ο Κοχμπά σκοτώθηκε στις μάχες, εκατοντάδες χωριά ισοπεδώθηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες Ιουδαίοι σκοτώθηκαν και όσοι επέζησαν πουλήθηκαν σκλάβοι. Ήταν τόσοι πολλοί που στα σκλαβοπάζαρα της Χεβρώνας ένας άνθρωπος κόστιζε λιγότερο από ένα άλογο...

Απ' ό,τι φαίνεται η Αιλία Καπιτωλίνα (πρώην Ιερουσαλήμ), έδρα της Δέκατης Λεγεώνας με σήμα τον κάπρο, δεν αποτέλεσε θέρετρο συγκρούσεων, γι' αυτό και απέφυγε την καταστροφή. Μόνο που πλέον δεν κατοικούνταν από Εβραίους, οι οποίοι, όσοι κατόρθωσαν να επιβιώσουν, εγκαταστάθηκαν στη Γαλιλαία. 

Η τύχη όμως χαμογέλασε στους Εβραίους που στα τέλη του β' αιώνα τάχθηκαν με το μέρος του νικητή στους τότε εμφύλιους πολέμους των Ρωμαίων. Μετά το 200 μ.Χ. άρχισαν να επιστρέφουν στην "Αγία Πόλη" και να αποκτούν σταδιακά κάποια απ' τα παλαιά τους προνόμια. 

Πλέον η Ρώμη δεν κινδύνευε απ' αυτούς, αλλά από μια παραφυάδα τους, τους Χριστιανούς...