Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (ΙΒ’)

"Χούλιγκανς" ήταν το όνομα μιας οικογένειας Ιρλανδών που τον 19ο αιώνα προκαλούσε φασαρίες στο νότιο Λονδίνο. Από αυτούς η λέξη μπήκε στο αγγλικό λεξιλόγιο και σημαίνει αυτόν που βανδαλίζει-καταστρέφει ξένη περιουσία, γενικά τον αντικοινωνικό. 

Ο όρος έγινε διεθνής. Μέχρι και στον Ποινικό Κώδικα της Σοβιετικής Ένωσης μπήκε, μαντέψτε για ποιο λόγο... Μα για να στιγματίσει τους αντιφρονούντες!

Λέγαμε τις προάλλες πως οι νεαροί άντρες, ειδικά της εργατικής τάξης, δεν έχουν και πολλές ευκαιρίες ν' αναδειχθούν. 

Οπότε τι τους μένει? Η λίγη δημοσιότητα απ' τους τσακωμούς και τα πλακώματα. Αν δεν εκδηλωθούν στα γήπεδα οι επιθετικές και καταπιεσμένες ορμές τους, κάπου αλλού θα ξεσπάσουν. Φυσικό είναι...

Οι ανώτερες τάξεις βρίσκουν άλλους τρόπους να διοχετεύσουν την ενεργητικότητά τους. Το ρίχνουν στα εξτρίμ σπορτς, στον σεξοτουρισμό, στην παιδική πορνογραφία, κρεμιούνται ανάποδα σε πολυελαίους μ' ένα αγγούρι στον κώλο...

Εμείς ανεβάζουμε την αδρεναλίνη μας με τους γηπεδικούς τσαμπουκάδες. Κάποιοι άλλοι το ρίχνουν στο χαρτοπαίγνιο, στον ιππόδρομο, στη ρουλέτα, ή γράφονται σε συλλόγους παλαίμαχων πεζοναυτών και κάθε σου-κου στήνουν εικονικούς πολέμους... 

Απλά, το δικό μας το διεγερτικό κρίθηκε παράνομο!

Κάνοντας τώρα έναν προσωπικό απολογισμό, μπορώ να πω πως απέκτησα πολλές εμπειρίες απ' τη θητεία μου στα γήπεδα. 

Είχα προλάβει και τη "χρυσή εποχή" που ήταν της μόδας να πηγαίνουμε στους εκτός έδρας αγώνες και να καταλαμβάνουμε το πέταλο των φανατικών οπαδών της αντίπαλης ομάδας. Ήταν μια απ' τις πιο επικίνδυνες αποστολές και χρειαζόταν ειδική στρατηγική. Αλλά όταν το καταφέρναμε, αποκτούσαμε πολλά "παράσημα"!

Σίγουρα δεν ωραιοποιούμε καταστάσεις. Ήμουν μπροστά σε πολλές λεηλασίες μαγαζιών, είδα ολόκληρες λεωφόρους να γίνονται βομβαρδισμένο τοπίο και δεν θα ξεχάσω τον φουκαρά πωλητή αναψυκτικών που κράδαινε πέρα-δώθε ένα κουζινομάχαιρο για να διώξει κάποιους χουλιγκάνους που όρμισαν ν' αρπάξουν τις εισπράξεις του...

Γνώρισα και πολλούς απ' τους λεγόμενους "αρχηγούς της εξέδρας". Πρόσωπα σκοτεινά με ύποπτο ρόλο. 

Κάποιος, π.χ., μας πίεζε να καταταγούμε στις Ειδικές Δυνάμεις. Άλλοι μας ανάγκαζαν να τους καταθέτουμε το χαρτζιλίκι μας δήθεν για να καλυφθούν τα δικαστικά έξοδα και τα πρόστιμα των συλληφθέντων συντρόφων μας. 

Πρόλαβα τα γήπεδα με τσιμέντα και θύρες ορθίων στα πέταλα. Τώρα όλα έχουν πλαστικά καθίσματα. Οι νέοι οπαδοί λειτουργούν λες και βρίσκονται σε κινηματογράφο. Για να μην πω σε εκκλησία. 

Εννοείται πως δεν τολμάς πλέον να πετάξεις αντικείμενο στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά ακόμα κι αν βρίσεις όλο και κάποιοι σεκιουριτάδες θα σου κάνουν προειδοποιητική παρατήρηση. Και την επόμενη φορά δυο μπάτσοι θα εμφανιστούν απ' το πουθενά και θα σε βγάλουν έξω σηκωτό για τα περαιτέρω.

Πλέον τα αγγλικά γήπεδα χάλασαν. Καιρός να επιστρέψω στην Ελλάδα...

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Κ’) - Ο Άγιος Μαρτίνος ευλόγησε την Πρώτη Διεθνή!

Ρε πώς περνάνε τα χρόνια! Σα χθες ήταν, Σεπτέμβρης του 1864 αν θυμάμαι καλά, που ιδρύσαμε στο Λονδίνο την "Πρώτη Διεθνή". 

Δεν κάνω πλάκα, αλλά η αίθουσα που συνεδριάσαμε λεγόταν "Άγιος Μαρτίνος"! Μεγάλη η χάρη του...

Το Συνέδριο είχε πάθος και ένταση. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τη σύγκρουση του πρώσου Μαρξ με τον ρώσο Μπακούνιν. 

Εγώ, ως κομμουνιστής, ήμουν με το μέρος του Κάρολου, αλλά, αν και δεν πολυγούσταρα τ’ ανάρχια, δεν με άφηνε ασυγκίνητο ο ορμητικός και παθιασμένος θεωρητικός του αναρχισμού.

Και οι δυο πλευρές θέλαμε την κατάργηση του κράτους, αλλά οι αναρχικοί θέλαν να γίνει αυτό "εδώ και τώρα"! 

Εμείς οι μαρξιστές τους απαντούσαμε πως δεν γίνονται έτσι στο άψε-σβήσε αυτά τα πράγματα και πως απαιτείται ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ κεφαλαιοκρατίας και κομμουνιστικής κοινωνίας, ένα είδος κράτους των εργατών, μια "δικτατορία του προλεταριάτου" όπως τη λέγαμε.

Ένα άλλο σημείο τριβής ήταν η ανάγκη και ο ρόλος του επαναστατικού κόμματος. 

Εμείς τα κομμούνια θεωρούσαμε αυτονόητο πως απαιτείται η ύπαρξη ενός πρωτοπόρου κομμουνιστικό κόμματος που θα οργανώνει και θα καθοδηγεί τους προλετάριους. Τα ανάρχια ήταν υπέρ της αυτοδιαχείρισης και δεν ήθελαν ν’ ακούν για κόμμα!

Τελικά και οι δυο πλευρές είχαμε δίκιο. Χωρίς Κόμμα δεν θα πετύχαιναν οι επαναστάσεις στη Ρωσία, στην Κίνα και στην Κούβα. Αλλά και το κόμμα, όπως προβλέπανε οι αναρχικοί, μετατράπηκε σε μια κυβερνητική αριστοκρατία που δεν εκπροσωπούσε το λαό και προσπαθούσε να διαιωνίσει τα προνομιάκια της...

Η κριτική που άσκησαν οι αναρχικοί στον κρατικό κομμουνισμό της Σοβιετικής Ένωσης κι αλλού ήταν ασφαλώς βάσιμη αλλά και μονομερής. Γιατί παράβλεπαν τα οφέλη για τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης, της στέγασης κ.λπ.

Απ’ την άλλη, το να κατακρίνουμε τα άλλα κοινωνικο-πολιτικά συστήματα είναι πολύ εύκολο. Κι οι αναρχικοί είχαν το πλεονέκτημα πως δεν είχαν την ευκαιρία να εφαρμόσουν κάπου το πρόγραμμά τους για να δούμε κι εμείς πόσα απίδια έπιανε ο σάκος τους...

ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ της κεφαλαιοκρατίας και μια πλήρως ώριμης κομμουνιστικής κοινωνίας, που περιλάμβανε ένα κράτος υπό την μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου (δηλ ένα κράτος των εργαζομένων),

Πηγή: https://frapress.gr/2018/02/marx-bakounin-gia-pious-logous-epilthe-sygkrousi-anamesa-tous/

ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ της κεφαλαιοκρατίας και μια πλήρως ώριμης κομμουνιστικής κοινωνίας, που περιλάμβανε ένα κράτος υπό την μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου (δηλ ένα κράτος των εργαζομένων)

Πηγή: https://frapress.gr/2018/02/marx-bakounin-gia-pious-logous-epilthe-sygkrousi-anamesa-tous/

ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ της κεφαλαιοκρατίας και μια πλήρως ώριμης κομμουνιστικής κοινωνίας, που περιλάμβανε ένα κράτος υπό την μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου (δηλ ένα κράτος των εργαζομένων)

Πηγή: https://frapress.gr/2018/02/marx-bakounin-gia-pious-logous-epilthe-sygkrousi-anamesa-tous/

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (ΙΑ’)

Για δύο περίπου δεκαετίας, ο χουλιγκανισμός ήταν η μεγαλύτερη μόδα μεταξύ των νεαρών της εργατικής τάξης της Αγγλίας. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δεν "δοκίμασαν το φρούτο", έστω κι ένα φεγγάρι...

Για αρκετούς είχε μετατραπεί και σε τρόπο ζωής. Είχε πολλά πλεονεκτήματα. Όπως, π.χ., η διασημότητα έστω και των πέντε λεπτών. 

Οι γηπεδικές συμμορίες ήθελαν πάση θυσία να δουν τους άθλους τους τυπωμένους στο χαρτί, ή, έστω, στις οθόνες της τηλεόρασης. Αν τους έκοβες τη δημοσιότητα, ήταν σα να τους στερείς το οξυγόνο...

Απ' την άλλη, κάθε νεαρός άντρας αναζητά συγκινήσεις. Ένας καλός καυγάς, ένα κυνηγητό ίσως αρκεί για να κερδίσει τον σεβασμό των συνομηλίκων του.

Όταν βρεθείς αντιμέτωπος με μια εχθρική ορδή, η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη. Η σύγκρουση είναι μεγάλη ντόπα. Δεν γνωρίζεις ποιον έχεις απέναντί σου. Μπορεί κι έναν μανιακό με ματσέτα στο χέρι. 

Πρέπει να φτάσεις στο μάξιμουμ των σωματικών και διανοητικών ικανοτήτων σου. Κι αυτό σου προκαλεί οργασμό. Δεν ξέρω πώς ακριβώς λειτουργεί, αλλά είναι αλήθεια...

Βάλε και τη συντροφικότητα, τις πολυάριθμες παρέες που αποκτάς άκοπα, κάποια σχετική αλληλοϋποστήριξη, την όντως θαυμάσια ατμόσφαιρα των παλιών πετάλων με τους όρθιους θεατές... δεν θέλει και πολλά ένα αμόρφωτο παιδί που βράζει το αίμα του να παγιδευτεί.

Αλλά, ας πούμε και μερικές αλήθειες: Μη μου πείτε πως οι υπόλοιποι θεατές δεν τα γούσταραν όλα όσα κάναμε στα γήπεδα?

Η μισή διασκέδασή τους, μην πω και παραπάνω, ήταν να βλέπουν τους δικούς μας τσαμπουκάδες. Αντί να ασχολούνται με τον αγώνα, παρακολουθούσαν τον τρόπο που πανηγυρίζαμε, τα συνθήματα που σκαρώναμε, και κατά βάθος προσεύχονταν να μπουκάρουμε στον αγωνιστικό χώρο να δείρουμε αντιπάλους παίχτες και διαιτητές ή να επιτεθούμε στους φιλοξενούμενους οπαδούς που ήταν στο απέναντι πέταλο...

Η "εκδίκηση" της Χιονάτης... (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Το τσάι έρεε στα μεταξένια χείλη της Λαίδη Μπολέυν, την ώρα -που άνοιξε η πόρτα και πρόβαλε δειλά-δειλά το κεφάλι του νεαρού λειτουργού. Έχοντας λάβει ελληνοχριστιανική παιδεία, ιδιαιτέρως αυστηρή, ήταν αλήθεια πως δεν του δινόταν η ευκαιρία να επιδίδεται συχνά σε σαρκικές απολαύσεις. 

Το σπίτι της μαντάμ Μπολέυν ήταν το πρώτο του είδους του που άνοιγε στη φτωχική εκείνη γειτονιά των Πατησίων του 1950, λίγο μετά αφότου ο πόλεμος είχε ρημάξει τη χώρα..

Η Γκέρτρουντ ήταν μια γυναίκα κυριαρχική από τη φύση της, η οποία απέπνεε αρχοντιά, όχι μόνο εξ επόψεως εμφάνισης, αλλά κι από τρόπων. Παρά την κυριαρχικότητα που τη χαρακτήριζε δεν έπαυε να διαθέτει σε ανάλογο μεγάλο βαθμό το "μητρικό φίλτρο", την τρυφερότητα εκείνη που κάνει τον κάθε άντρα να υποτάσσεται στα πόδια της...

Ήταν το αρχέτυπο της "Μητέρας", της "Γυναίκας Αρχέγονης Θεάς", της "Αγίας-Πόρνης"... ενσάρκωνε πληθώρα ρόλων στο πρόσωπό της.

Ο παπάς ήταν άνθρωπος με καταπιεσμένες ευαισθησίες και ελαφρώς ευνουχισμένος από το ελεεινό περιβάλλον της ιερατικής σχολής που φοίτησε...

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον που και η παραμικρή νύξη για αισθησιασμό ποδοπατείτο αμείλικτα, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως όλη αυτή η διαδικασία έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία νέων παθών! Δεν ήταν η πρώτη φορά εξάλλου που ο λειτουργός υπέκυψε στην αμαρτία με την ίδια γυναίκα! Γύρω στα 50, καλοστεκούμενη, ψηλή και γεμάτη, τον καλωσόρισε μ' ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο!  "Χιονάτη" τη φώναζε χαϊδευτικά κι εκείνη ανταποκρινόταν με ευχαρίστηση, όπως ακριβώς τη φώναζε ο πατέρας της λόγω της άσπρης σα γάλα επιδερμίδας της...

Τα ξανθά της ξέπλεκα, αλλά όχι λιγότερα γοητευτικά, μαλλιά της, η φυσική ομορφιά που εξέπεμπε το πρόσωπό της αμέσως μετά τον ύπνο κόντεψαν να κάνουν τον λειτουργό μας να συγκινηθεί πριν την ώρα του!  

Εκείνη το κατάλαβε, δεν κρατούσε άλλωστε χωρίς λόγο τη βέργα στο χέρι της. Και για του λόγου το αληθές την εγκαινίασε στον πισινό του ιερέως, με ιδιαίτερα χαριτωμένο τρόπο...

Ο λειτουργός το ένιωθε, δοκίμαζε την ηδονή να αισθάνεται αδύναμος κι απροστάτευτος μπροστά σε μια τέτοια Μετρέσα! Εκείνη του χάιδεψε τα μάγουλα και δίνοντάς του χαστουκάκια τον διέταξε να πιει στην υγειά της! 

Ο λειτουργός άργησε να καταλάβει, περίπου 0,5 δευτερόλεπτο, αλλά όταν έπιασε το μήνυμα υπάκουσε αμέσως! Εκείνη κάθισε σε ένα "έπιπλο", ειδικό για τις περιστάσεις, που έμοιαζε με λεκάνη τουαλέτας, με μόνη διαφορά πως η βάση του  ήταν κούφια από κάτω, σε σχήμα κουτιού· το μέσον της δε, ήταν ειδικά διαμορφωμένο ώστε να χωράει  να μπει  ένα ανθρώπινο κεφάλι μέχρι το λαιμό, στη συγκεκριμένη περίπτωση εκείνο του κάθε επίδοξου εραστή. (Στ' αλήθεια η ανθρώπινη διάνοια είναι ιδιαιτέρως εφευρετική, όταν έχει κέφια!)

Ο λειτουργός αποφασίζοντας να περάσει απροσδιόριστη ώρα της ζωής του εκεί μέσα, χώθηκε κάτωθεν του Θρόνου και περίμενε...

Η Δεσποινίς κάθισε επάνω του κι ο ιερέας ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, ωσάν εκείνη ενός ερωτευμένου. Προσπαθούσε να ελέγξει την αδημονία του, διότι ήταν και τζέντλεμαν, δεν ήθελε να ενοχλεί τα οπίσθια της Κυρίας του με μυκηθμούς και ρουθουνίσματα, όμοια με εκείνα των χοίρων. Ακόμα και στις πιο διαστροφικές στιγμές του δεν έπαυε να είναι διακριτικός.

Εκεί κάτω ένιωθε πως είχε επιφορτιστεί με ένα ιερό καθήκον. Αισθανόταν φύλακας, κλειδοκράτορας των μυστικών διεργασιών που λάμβαναν χώρα στο κορμί της Θεάς του. Τα μυστήρια της βασιλείας των Ουρανών πάλευε να βιώσει τόσα χρόνια, αγνοώντας πώς έφτασε στη θέση να θαυμάζει από τα χθαμαλά στρώματα την τρυπίτσα της Γκέρτρουντ, η οποία προσπαθώντας να ανοίξει, παλλόταν πέρα δώθε, σαν μπουμπουκάκι, το οποίο πάλευε να γίνει τριαντάφυλλο, πριν την ώρα του...

Ξάφνου, τα κόκκινά της χείλη άφησαν να τους ξεφύγει ένας ελαφρύς στεναγμός..

Κάτω από τους τροφαντούς μηρούς Εκείνης ένιωθε ασφάλεια, ανάλογη, με εκείνη που νιώθει ένα μικρό πουλάκι κάτω από τα φτερά της μάνας του!

Αρκούντως καλός γνώστης της ελληνικής μυθολογίας ήταν ενήμερος για την ιστορία του Δία και της Δανάης, που είχε φυλακίσει ο πατέρας της Ακρίσιος σε μια υπόγεια φυλακή. Ο πατέρας των Θεών, όμως, είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή και γονιμοποίησε μ' αυτό τον τρόπο τη νεαρή γυναίκα!

Ο ήρωάς μας περίμενε κι αυτός τα δικά του "Επιφάνεια".. Λαχταρούσε να ανοίξουν οι "ουρανοί" και να τον λούσουν με ό,τι ευλογία τούς "περίσσευε" εκείνη την ώρα..

Ξάφνου τα ανήσυχα σκέλια της Κυρίας παραμέρισαν και εκείνος ανασκουμπώθηκε. Η ευγνωμοσύνη που ένιωθε όταν τον πλημμύρισε το θείο νέκταρ της ήταν απερίγραπτη, ήταν τόσο δυναμικό το συναίσθημα που ένιωθε την ίδια ώρα που βαπτιζόταν στα νερά της!! Νόμιζε πως γινόταν ένα με την άβυσσο της ύπαρξής της, το πιο "ιερό" και συνάμα το πιο "καταραμένο" πράγμα πάνω της, τον έκανε να σπαρταράει από ηδονή. 

Την ίδια ώρα που γινόταν αυτό, η κωλότρυπα του ιερέως παλλόταν και είχε μετατραπεί σε μουσικό όργανο, ικανό για τις πιο γλυκιές μελωδίες, στα χέρια της...

Τα δάχτυλά της παραβίαζαν χωρίς αιδώ την απαγορευμένη περιοχή του, πράγμα το οποίο λάμβανε χώρα ταυτόχρονα με τη μυστικιστική του βάπτιση.

Ο πατέρας Γεώργιος είχε την αίσθηση ότι του ρουφούσε την ψυχή όλο αυτό το ηδονικό παραλήρημα, διάβολος και θεός είχαν γίνει ένα!

Έπαιζε το πουλί του, την ίδια ώρα που η Γκέρτρουντ τού προσέφερε αυτή την εκδούλευση· ξάφνου εκείνη αφήνει μια πορδή...

Την ίδια ακριβώς στιγμή, η θυσία επετεύχθη! Ο ήρωάς μας ένιωσε τους υπαρξιακούς του "κρουνούς" να σπάνε και αφέθηκε να τον πλημμυρίσει ένας ποταμός πηχτού, κρεμώδους, άσπρου υγρού μαζί με ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης...

Δυστυχώς, δεν έχω ιδέαν από γυναίκες (Γ’)

Υπήρξε περίοδος στη ζωή μου που δεν είχα συνειδητοποιήσει πως κάθε στύση δεν σημαίνει και πήδημα! Που αγνοούσα πως το ποιοτικό σεξ προϋποθέτει οικειότητα. Που δεν λάμβανα ούτε τις στοιχειώδεις προφυλάξεις. Που το μόνο που γούσταρα ήταν να γεμίσω, ν' απασφαλίσω, να πυροβολήσω και μετά να γυρίσω σπίτι και μόνος μου...

Στη φάση εκείνη οι γυναίκες ήταν για μένα ένας αριθμός στατιστικής. Στους περισσότερους άντρες κάθε φορά που πάνε με μια γυναίκα συνήθως κάτι μένει αξέχαστο. Ή η νύχτα ή γυναίκα. Εγώ τα διέγραφα και τα δύο απ' τον σκληρό μου δίσκο.

Από την παραπάνω φάση, που πηδούσα ό,τι περπατούσε, πετούσε και κολυμπούσε, πέρασα στην εντελώς αντίθετη. Σχεδόν ξαφνικά έγινα απόλυτα εκλεκτικός. Από σαβουρογάμης, πλέον την έβρισκα μόνο με θεές. 

Δεν με ένοιαζε αν με κάποια είχαμε πολλά κοινά, χημεία, ήταν έξυπνη, με αυθόρμητο χαμόγελο κ.λπ. Δεν έψαχνα για καθημερινές κοπέλες. Ούτε καν για ημίθεες. Μόνο για προδιαγραφές κορυφαίων μοντέλων...

Κι από το στάδιο του μοντελοπνίχτη, πέρασα σ' εκείνο της συντροφικότητας. Άρχισα να αναζητώ γκόμενες-φιλενάδες. Το τέλειο ραντεβού δεν ήταν πλέον αυτό που κατέληγε σ' ένα επικό πήδημα, αλλά σε μια εκ βαθέων συζήτηση. Μάλλον είχα ανάγκη περισσότερο για ψυχαναλυτή.

Ήθελα να γνωρίσω πραγματικά τη γυναίκα που είχα απέναντί μου. Να της πω και να μου πει για τα άγχη, τις ανασφάλειες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Αλλά η εμμονή μου σε αυτές τις πρόωρες εξομολογήσεις δεν βρήκε ανταπόκριση. Οι περισσότερες με πέρναγαν για ψυχάκια, χωρίς και να αποκλείεται να ήμουν. 

Το σύστημα αυτό το εγκατέλειψα όταν ένας καλός φίλος με συμβούλευσε διακριτικά να μην λέω πολλά για τη ζωή μου. Και κυρίως να μην τα λέω εύκολα και γρήγορα. Οι άλλες σκιάζονται και λακάνε.

Και κλείνω για σήμερα με δυο άσχημες εμπειρίες μου. 

Η πρώτη είχε να κάνει με μια τύπισσα που έδινε μεγαλύτερη σημασία στο μέρος της πρώτης συνάντησης και στο μενού του μαγαζιού παρά στην επικοινωνία μας. Ενδιαφερόταν περισσότερο για ένα καλό γεύμα παρά για μια καλή σχέση. 

Έτσι έμαθα πως μια κατηγορία γυναικών επιδίδεται σκόπιμα σε πολλά ραντεβού για να εξασφαλίσουν δωρεάν και πολυτελείς βόλτες...

Η δεύτερη, για πρώτο ραντεβού ήρθε σπίτι μου. Είχα κυριολεκτικά σκιστεί για να το σουλουπώσω και να το κάνω ζεστό και χουχουλιάρικο. Και νομίζω πως είχα καταφέρει να το μεταμορφώσω σε ερωτική φωλίτσα. 

Αλλά εκείνη δεν έβρισκε τίποτα σωστό. Για όλα είχε να κάνει κάποιο αρνητικό σχόλιο. Δεν είπε ούτε μια καλή λέξη. Ούτε μία!

Χωρίς Σοσιαλδημοκρατία η Ευρώπη είναι αμάξι με σπασμένα φρένα...

Το ιστολόγιο δεν είναι πολιτικό, αλλά ούτε και απολιτίκ. Δεν είναι ούτε πολιτικά ουδέτερο, αλλά συμπαθεί την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, κι ας είναι πλέον αυτή ένα "άδειο πουκάμισο"!

Δεν θα πούμε και τίποτα καινούργιο. Όλοι ξέρουμε πως τις τελευταίες δεκαετίες η δυτική σοσιαλδημοκρατία έχασε την ψυχή της, ταυτίστηκε με νεοφιλελεύθερες λύσεις, κι έχασε και τους οπαδούς της...

Μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις έπεισαν τους λαούς πως μπορούν να βιώσουν μια αδιάκοπη βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών μεγεθών. Άρα είναι εφικτή η συνεχής βελτίωση της ζωής των πολιτών. Όμως αυτό το μοντέλο κάποια στιγμή σταμάτησε να λειτουργεί με τα αναμενόμενα αποτελέσματα...

Τα ελλείμματα κι ο δανεισμός διογκώνονταν συνεχώς για να εξασφαλιστεί η συνέχιση του "κοινωνικού κράτους". Αλλά τα έσοδα συνεχώς μειώνονταν. Πλέον η παραγωγή άρχισε να μεταφέρεται στην Ανατολή. Οι παλιοί καιροί της εκμετάλλευσης των φτωχών χωρών άλλαξαν, το δυτικό πολιτικό σύστημα έδειξε μια χαρακτηριστική δυσκαμψία, η Ευρώπη εξασθένησε συνολικά και μαζί της κι η σοσιαλδημοκρατία...

Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον. Όλα δείχνουν πως οι εθνικισμοί, λαϊκισμοί και το κακό συναπάντημα δεν θα είναι προσωρινά φαινόμενα. 

Γενικά, καλό είναι να έχουμε το νου μας...

Bγάζουμε Κούλη και φεύγουμε για διακοπές...

Δεν χρειάζεται να ξανα-αναλύσουμε τους χιλιάδες λόγους που πρέπει ο Σύριζα να φύγει. Γινόμαστε κουραστικοί. Η αυτοδυναμία της Νου-Δου, με τα σημερινά δεδομένα, είναι δυστυχώς μονόδρομος. 

Ίσως να είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Σύριζα. Έκανε ανθρώπους που ποτέ δεν ψήφισαν Δεξιά τώρα να εύχονται να κερδίσει ο ... Κούλης!

Πλέον πρέπει να εστιάσουμε στην επόμενη μέρα. Στις 8 Ιουλίου. Για να είμαστε ειλικρινείς ο Κυριάκος είναι ο μετριοπαθέστερος ηγέτης που είχε ποτέ η ελληνική Δεξιά. 

Επιπλέον είναι ο καταλληλότερος να χειριστεί δυο θεματάκια που όσο κι αν μας ξενερώνουν είναι σημαντικά για τις ζωές μας: να μειώσει τους φόρους να να προσελκύσει επενδύσεις. Αν η πίτα δεν μεγαλώσει, πώς θα διεκδικήσουμε μεγαλύτερο κομμάτι? Αν δεν έλθει ανάπτυξη θα φαγωθούμε μεταξύ μας και στο τέλος θα φάμε και τις σάρκες μας.

Βέβαια, με τη Νου-Δου του Κούλη υπάρχει κι ένα άλλο καθόλου ευκαταφρόνητο ζητηματάκι: τι θα γίνει με το κοινωνικό κράτος? 

Απλά θα εξορθολογιστούν οι σχετικές δαπάνες ή θα έχουμε σημαντική υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών και της κοινωνικής μέριμνας? Τα πάντα είναι ανοιχτά...

Εμείς από Δευτέρα θα είμαστε πάλι στον γνωστό και οικείο μας χώρο. Της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης. Το πιθανότερο είναι να μην ξαναψηφίσουμε Δεξιά. Δεν αποκλείεται και τα πράγματα να πάρουν άσχημη τροπή, οπότε κι η δική μας στάση θα σκληρύνει απέναντι στη νέα κυβέρνηση...

Ένα άλλο μετεκλογικό ζήτημα είναι τι θα γίνει με τον Σύριζα. Ο Τσίπρας είναι πλέον καμμένο χαρτί. Ό,τι πιάνει γίνεται κάρβουνο. Δεν του βγαίνει τίποτα, κανείς δεν θέλει να τον ακούσει. 

Αλλά αυτός και η τσογλανοπαρέα που τον στηρίζει έχουν εθιστεί στην εξουσία. Τι θα κάνουν μετά την ήττα? Θα αποχωρήσουν αξιοπρεπώς αφήνοντας χώρο μπας και έρθει κάτι καλύτερο για τη  φουκαριάρα ελληνική Αριστερά? Ή θα διαλύσουν τον Σύριζα, όπως φημολογείται, και θα φτιάξουν τη σοσιαλδημοκρατική "Προοδευτική Παράταξη", που θα είναι απλά μια ελεεινή πασοκοποίηση? Μήπως ο τζουμακισμός είναι το τελευταίο στάδιο του αριστερισμού?

Ποιος ήταν τελικά ο Μαρκήσιος ντε Σαντ? (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Μαρκήσιος ντε Σαντ!

Πόσοι δεν έχουν ακούσει αυτό το όνομα;

Ποικίλες οι αντιδράσεις που προκαλεί, από πονηρά βλέμματα μέχρι απόλυτη αηδία..

Άλλοι πιστεύουν πως ήταν ένας πορνογράφος, άλλοι ένας επικίνδυνος και παρανοϊκός άνθρωπος.

Ποιος ήταν όμως τελικά;

Προσωπικά, εκείνο που μου έκανε εντύπωση σε αυτόν ήταν πως όλη του η ζωή καθώς και τα γραφόμενά του ήταν μια τεράστια αντίφαση, ένα "χάσμα"! Οι θεωρίες που αναπτύσσονται στα βιβλία του, οι ερμηνείες που μπορούν να διεξαχθούν, θυμίζουν από μορφολογική σκοπιά, σε πολλά τα ιερά κείμενα. Παράδοξο, εκ πρώτης όψεως, αλλά εξηγούμαι.
Χτυπητό κοινό και των δύο είναι πως κατά την ανάγνωσή τους, ο καθένας μπορεί να βρει συγκεκριμένα και αντικρουόμενα, μεταξύ τους, στοιχεία και να "ντύσει" ιδεολογικά, όπως γουστάρει, τον συγγραφέα!
Ποικίλοι χαρακτηρισμοί τού έχουν αποδοθεί. Aπό "πρώτος αναρχικός", "δημοκράτης της Γαλλικής επανάστασης" μέχρι και "απολογητής των στρατοπέδων συγκέντρωσης", σκιαγραφήθηκε από μερικούς!! Αν πάρει, επιπλέον, κάποιος, ξέχωρα, κομμάτια από τα κείμενά του, σε άλλα προβάλλει ως φεμινιστής, σε άλλα ως φαλλοκράτης... 
Και το θεμελιώδες ερώτημα που προβάλλει είναι: "τι απ' όλα αντιπροσώπευε τελικά;". Μήπως ένας απλός οπορτουνιστής; Ή επιπλέον του άρεσε να παίζει με το μυαλό μας και με τον παρόντα τρόπο κατόρθωνε εκείνο που πάντα, κατά βάθος, ήθελε; Nα ασχολούνται όλοι μ' αυτόν; Ίσως, -η πιο απλοϊκή εξήγηση- ήταν απλά τρελός; Αν ήταν όμως το τελευταίο θα ήταν σε θέση να προβαίνει σε τόσο αξιοσημείωτες παρατηρήσεις και φιλοσοφικούς συλλογισμούς;

Αλλά ας φύγουμε από το τι μπορεί να ήτανε, διότι ίσως στην περίπτωσή του επαληθεύεται απόλυτα το ρητό: "ο άνθρωπος το μυστήριο αυτό ον", και ας περάσουμε σε μια αυστηρά προσωπική μου εκτίμηση, σχετικά με το τι εγώ θεωρώ πως ήτανε, σίγουρα· ο Σαντ είχε κατά βάθος -πολύ βάθος!- ιδιαίτερες ευαισθησίες!

Αλλά εκείνες ήταν τόσο καταπιεσμένες που του έβγαιναν σε σκληρότητα..

Έχει εκφραστεί σχετικώς σ' ένα βιβλίο του περί της σκληρότητας, όπως αυτή αναπτύσσεται και εντέλει εκδηλώνεται από ευαίσθητους χαρακτήρες..

Ένα στοιχείο, επιπλέον, που καταδεικνύει τους λόγους πίσω από τους μορφασμούς αηδίας, οι οποίοι συνοδεύουν την ενθύμηση των έργων του αποτελεί πως ο Σαντ δεν άρεσε και δεν αρέσει διότι, εμμέσως πλην σαφώς, κατέδειξε πως όλοι οι τύποι ανθρώπινων χαρακτήρων είναι ικανοί για όλα!!

Δεν αρέσει αυτή η ιδέα σ' όσους σκέφτονται με την ταμπέλα: "καλό παιδί- κακό παιδί"!

Χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσο βάναυσοι μπορούν να γίνουν οι "ευαίσθητοι" χαρακτήρες;

Ας το αφήσουμε καλύτερα..

Εκείνος που γνωρίζει πραγματικά πόσο εν δυνάμει κτήνος είναι, εκείνος και διαθέτει λιγότερο κίνδυνο να εκδηλωθεί στην πράξη! Ο άλλος, τώρα, που πορεύεται με βάση την "αποκλειστικά καλή φύση του ανθρώπου" -τη δική του δηλαδή!-, ε.. τι να πω; Βοήθειά του!

Ο Σαντ με βάση αυτά που λέω υπήρξε μπερδεμένος χαρακτήρας, αλλά τουλάχιστον ειλικρινέστερος από πολλούς άλλους! Δεν είναι μυστικό ότι αυτά που έκανε εκείνος συνηθίζονταν στους αριστοκράτες της εποχής του! 

Απλά "έπρεπε" να γίνονται στα κρυφά για να μη τους βγει το όνομα (σας θυμίζει κάτι αυτό;)...

Από την άλλη μεριά, μία εκ φύσεως ροπή προς τη βιαιότητα, ένας έκλυτος και απών πατέρας, μια τελείως αδιάφορη και πληκτική, θρησκόληπτη, μάνα με το βάρος της ανατροφής του να δίνεται στη γιαγιά -η οποία τον καλόμαθε για τα καλά!!- και τον θείο του μοναχό -σε μπορντέλο τον είχαν συλλάβει, τον άτιμο!, τι παραδείγματα να' χει κανείς;;; Ποια θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη; Πού είναι η περίφημη ελεύθερη βούληση των χριστιανών εδώ;

Έπειτα, στα 10, σε Κολέγιο Ιησουιτών, όπου κάθε αταξία τιμωρούνταν με μαστίγιο και ξύλο, από τα 14 έως τα 22 συμμετοχή στον Επταετή πόλεμο...

Και ήρθε κι έδεσε το "γλυκό"!!

Στο μυθιστόρημά του "Ιουστίνη", στον κεντρικό του χαρακτήρα που πέφτει από το ένα καθίκι στο άλλο κι από τη μία συμφορά στην άλλη, εγώ βλέπω το "παιδί Σαντ", κάποιους απόηχους του "παιδιού", που άλλο ήθελε και άλλο του δώσανε, που τον πετούσαν σα να ταν "μπαλάκι" από τη γιαγιά στον θείο κι από τον θείο στη γιαγιά - με όλα τα συμπαρομαρτούντα που είδε και βίωσε...