Σελίδες αυτοβελτίωσης (2)

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο χαμηλά πέφτουμε όσοι δεν διαθέτουμε την απαιτούμενη αυτοεκτίμηση, στην προσπάθειά μας να κερδίσουμε την προσοχή και την αποδοχή των άλλων?

Και τι δεν κάνουμε! Εννοείται όλο ανοησίες...

Σε πρώτη φάση προσπαθούμε να γίνουμε στους άλλους απαραίτητοι. Να εξαρτηθούν από εμάς. Αφού δεν γίνεται να μας αγαπήσουν, τουλάχιστον να μας έχουν ανάγκη...

Αν η πρώτη συνταγή δεν πετύχει... επιχειρούμε να τους κάνουμε να μας λυπηθούν. Το παίζουμε θύματα της ζωής. Είναι ένα κλασικό κόλπο ψυχολογικής πίεσης και χειραγώγησης.

Αν οι άλλοι συνεχίσουν ν' αδιαφορούν για εμάς, περνάμε στο παρασύνθημα: Δεν μπορώ να ανεχθώ την αδιαφορία σου. Οπότε, αφού ούτε να σου γίνω απαραίτητος πέτυχα, ούτε να σε κάνω να με λυπηθείς, θα σε κάνω να με μισήσεις. Έτσι, έστω κι αρνητικά, θ' ασχολείσαι μαζί μου...

Κι αν κι εδώ αποτύχουμε, ακολουθεί το τελευταίο, πιο επικίνδυνο και χειρότερο στάδιο του ξεπεσμού. Πλέον θέλουμε να κάνουμε τους άλλους να μας φοβούνται...

Ένας Καρπενησιώτης στην Αρχαία Αθήνα (Β’ - Θουκυδίδης ο ανιστόρητος!)

Τον Θουκυδίδη τον πρωτογνώρισα την εποχή του μεγάλου λοιμού της Αθήνας, στην αρχή του πολέμου με τη Σπάρτη. Καταγόταν από αριστικρατική οικογένεια κι είχε τη φήμη του κωλόφαρδου. Να φανταστείτε αρρώστησε απ’ την πανώλη αλλά την σκαπούλαρε στο χαλαρό ο τύπος. Τι να πω...

Στη συνέχεια τον γνώρισα καλύτερα την περίοδο που εκτελούσε καθήκοντα διοικητή του στόλου. Ήμουν στην τριήρη του όταν σταλθήκαμε στη Θράκη για να βοηθήσουμε μια συμμαχική πόλη που την πολιορκούσαν οι Σπαρτιάτες. 

Εκεί ο Θουκυδίδης αποδείχθηκε τελείως άμπαλος και άσχετος. Ενώ έπρεπε να δράσουμε ταχύτατα, εκείνος χασομερούσε κολλημένος σε κάτι τυπικότητες και σχολαστικότητες. Κι όταν φτάσαμε η πόλη είχε ήδη κυριευθεί. Οπότε, δεν ήθελε και πολύ, η Εκκλησία του Δήμου αποφάσισε να τον εξορίσει.

Από τότε ο Θουκυδίδης αποσύρθηκε στα οικογενειακά του κτήματα στη Θράκη κι άρχισε να γράφει την ιστορία του πολέμου. Ποια ιστορία δηλαδή, μια παπαριά ήταν αυτό που έγραψε. 

Υποτίθεται πήγαινε προσωπικά και εκ των υστέρων στα μέρη που έγιναν οι μεγάλες μάχες, συγκέντρωνε κάτι αναξιόπιστες πληροφορίες από δήθεν αυτόπτες μάρτυρες και έγραφε ουσιαστικά ό,τι του κατέβαζε η κούτρα του. Αυτά είναι τελείως αντιεπιστημονικά με βάση τις σύγχρονες απόψεις και απαιτήσεις της ιστοριογραφίας. Κι εσείς κορόιδα νομίζετε πως τα γεγονότα έγιναν όπως σας τα λένε στο σχολείο με βάση το βιβλίο του Θουκυδίδη...

Αλλά μια και είπα για τριήρεις, ε ρε τι θυμήθηκα τώρα. Τι πλοία του διαβόλου ήταν αυτά αδελφάκια μου! Ό,τι πιο τέλειο είχε να επιδείξει η τεχνολογία της εποχής. Σαν τα σημερινά αμερικάνικα αεροπλανοφόρα. 

Η καθεμία είχε τρεις σειρές κουπιά, σχήμα αεροδυναμικό και μπροστά ένα φοβερό έμβολο. Και μπορούσαν να χωθούν σε πολύ ρηχούς όρμους για να καταστρέψουν τα λημέρια των πειρατών.

Στα φόρτε της η πόλη είχε σχεδόν 250 τριήρεις. Οι πλούσιοι Αθηναίοι χρηματοδοτούσαν ο καθένας τις δικές του τριήρεις, κι όλοι ανταγωνίζονταν ποιος θα φτιάξει την ταχύτερη, την ομορφότερη και την πιο αξιοπόλεμη...

Θυμάμαι σαν χθες που μπαίναμε στις τριήρεις στο Φάληρο και κάναμε περιοδία στα νησιά του Αιγαίου και στα παράλια της Θράκης και του Ελλησπόνδου για να μαζέψουμε τους ετήσιους φόρους απ’ τα μέλη της αθηναϊκής συμμαχίας. Μαζί μας είχαμε ειδικούς διπλωμάτες και ρήτορες που μάζευαν τους ντόπιους στην παραλία και τους εξηγούσαν πόσο ανταποδοτικοί ήταν οι υψηλότατοι φόροι που πλήρωναν στην Αθήνα. 

Κι όταν διαπίστωναν πως δεν γίνονταν ιδιαίτερα πιστευτοί, δήθεν ρητορική αδεία έδειχναν τις τριήρεις στα ανοιχτά που ήταν έτοιμες να επέμβουν και να επιβάλλουν με τη βία την αξηναϊκή κυριαρχία. Έτσι τότε πείθαμε τους συμμάχους μας...

Απόψε θα τη χωρίσω! Πάει και τέλειωσε!

Παλεύω να πάρω την απόφαση να τη χωρίσω!

Το μόνο που με κάνει να διστάζω είναι η καύλα. Η Χ. είναι όμορφη γυναίκα. Θα έλεγα πολύ όμορφη. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη παγίδα με τις γυναίκες ρε φίλε! Είναι όλ’ αυτά που βλέπουμε πάνω τους αλλά και πολλά άλλα που δεν τα βλέπουμε με την πρώτη ματιά. 

Πίσω απ’ την εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, κι ενώ η βιτρίνα δείχνει μια γυναίκα δυνατή, ελεύθερη και αυτάρκη, κρύβεται εκείνο το ανασφαλές και απαιτητικό κοριτσάκι που θέλεις να αποφύγεις. Φαντασιώνεται έναν παντοτινό σύντροφο, έναν γελοίο γαλάζιο πρίγκιπα που θα κάνει μαζί του μακροχρόνια σχέση, οικογένεια και παιδιά! Έλεος...

Εγώ θέλω να είμαι μαζί της, αλλά όχι και τόσο...

Εκείνη θέλει λίγο παραπάνω, αλλά δεν ξέρει πόσο...

Ο έρωτας είναι μια θαυμάσια εμπειρία που κρατάει μόνο μερικούς μήνες και μετά ξεπέφτει σε συνήθεια, ρουτίνα, ανία και πλήξη! 

Με τον καιρό έχω μάθει ν’ αναγνωρίζω τα συμπτώματα του τέλους μιας σχέσης. Π.χ. όταν αρχίζω να μην γουστάρω τις τηλεφωνικές μας επικοινωνίες ή αποφεύγω να απαντώ στις κλήσεις της...

Έμαθα επίσης να χειρίζομαι σωστά τους χωρισμούς ώστε να αποφεύγονται κλάματα, σκάνδαλα, μίση, τραγωδίες. Απλά ρίχνω το φταίξιμο σε μένα, στην ανωριμότητά μου και στον ασταθή χαρακτήρα μου. 

Το κόλπο αυτό πιάνει συχνά εκτός απ’ τις περιπτώσεις που η άλλη μόνη της αποφάσισε πως ΕΓΩ ήμουν ο άντρας της ζωής της και δεν είναι διατεθειμένη να παραιτηθεί από ΜΕΝΑ!

Όμως εγώ δεν θέλω να εμπλακώ στα μακροπρόθεσμα σχέδια κανενός και καμιάς. Θέλω την ελευθεριά μου, την ανεξαρτησία μου, το χρόνο με τους κολλητούς μου, τις στιγμές της μοναξιάς μου. 

Αλλά όταν η άλλη επενδύει πάνω σου και καλλιεργεί από μόνη της τις δικές της προσδοκίες το πράγμα σκαλώνει. Αυτό που στην αρχή αντλούσες γλύκα κι ευχαρίστηση μετατρέπεται σε διαρκή αγωνία, καβγάδες, κλάματα και συγκαλυμμένες απειλές...

Όλ’ αυτά τα σκέφτομαι καθώς κατεβαίνω με τον ηλεκτρικό στον Πειραιά. Ένα δρομολόγιο που το ’χω κάνει άπειρες φορές  και πλέον μοιάζει μ’ ένα τελείως ανιαρό τοπίο. 

"Σαν τη συζυγική ζωή!", σκέφτηκα...

Οι τρεις κολλητοί...

Λένε πως οι δυνατότερες φιλίες είναι αυτές που ξεκινούν απ’ τα μαθητικά χρόνια. Δεν αμφιβάλλω. Αλλά εμείς είμαστε η εξαίρεση. Η γνωριμίας μας άρχισε πριν περίπου πέντε χρόνια. Και την τελευταία τριετία είμαστε αυτοκόλλητοι. 

Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Μπαίνω στα 52. Οι άλλοι δυο είναι κάτω απ’ τα σαράντα. Δεν το παίζω αρχηγός λόγω ηλικίας. Ούτε κι ο σοφός της παρέας. Αλλά είμαι ο συνδετικός κρίκος της. Η συγκολλητική ουσία. Γιατί ο χαρακτήρας μου είναι κάπου στο ενδιάμεσο. Ο ένας είναι πολύ ορμητικός, ο άλλος μάλλον παθητικός κι εγώ ισορροπώ στη μέση...
Πολλά λεφτά δεν έχουμε. Αλλά όταν βγαίνουμε δεν υπάρχει δικό μου και δικό σου. Είναι όλα κοινά. Μπορούμε να μοιραστούμε μια μπύρα, να καπνίσουμε το ίδιο τσιγάρο, να χωρίσουμε στα τρία μια σοκοφρέτα.
Πηγαίνουμε μαζί στα γήπεδα. Μας ενώνει ο θρύλος. Γουστάρουμε κάτι ρεμπέτικα πάρτι σε καταλήψεις των Εξαρχείων. Εκεί συχνά κάποιοι μεθάνε ή μαστουρώνουν και γίνονται διάφορα τζέρτζελα. Αλλά εμείς είμαστε τρεις κι ενωμένοι. Μεγάλη αποτρεπτική ισχύς. Δύσκολο να στην πέσουν κάποιοι...
Δε νιώθουμε πως μας λείπει κάτι. Το αντίθετο. Πιστεύουμε πως περνάμε καλύτερα κι απ’ τους ωνάσηδες. Γιατί είμαστε μέλη μιας σφιχτής κι αλληλέγγυας παρέας. Το ιδανικότερο κλίμα για να γιγαντωθεί μια δυνατή και ειλικρινής φιλία...
Τις προάλλες χώρησε ο μικρότερος. Το πήρε βαρειά ο καημένος. Ανέλαβα τη δύσκολη αποστολή να κάνω την ύστατη προσπάθεια επανασύνδεσης του ζευγαριού. Συναντήθηκα σε ένα καφέ της Πλάκας με τη λεγάμενη. Δέχθηκα σφοδρή επίθεση. Και τι δεν άκουσαν τ’ αυτιά μου. Πως εμείς χαλάσαμε τον πρώην δικό της. Που με τον υπερπροστατευτισμό μας δεν τον αφήνουμε να ωριμάσει, πως τον κακομαθαίνουμε και πως όλο αυτό το κολλητιλίκι μας έχει κάτι το αδελφίστικο...
Γενικά, έκανα πολλές θυσίες γι’ αυτή την παρέα. Σαν πιο έμπειρος προσπαθούσα να μην αφήνω να δημιουργηθούν ανταγωνισμοί κι εσωτερικές έριδες. 

Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να κρατηθούν οι ισορροπίες. Κι όλο αυτό κάπου με κούρασε. Κι άρχισαν να μου βγαίνουν κι εμένα κάποια κομπλεξάκια και καταπιεσμένοι θυμοί.
Πριν μια βδομάδα γέννησε ο μεσαίος της παρέας το δεύτερο παιδί του. Εννοείται πως ήμουν συνεχώς κοντά του. Περνούσαν και στριμόκωλα οικονομικά τα παιδιά κι ανέλαβα εγώ όλα τα έξοδα. Το κοριτσάκι ήταν ζαρωμένο όπως όλα τα νεογέννητα. Έμοιαζε με τον Εξωγήινο, το αγαθό τερατάκι του Σπίλμπεργκ.

Χθες βράδυ βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα για να γιορτάσουμε το γεγονός. Κι εκεί έγινε η μαλακία. Ήπια και λίγο παραπάνω, είχα πολλά πράγματα που με βάραιναν κι άρχισα τις εκμυστηρεύσεις. Είπα στα κολλητάρια μου πως κάπου τα ζηλεύω που εκείνα έχουν οικογένειες κι εγώ όχι. Εντάξει, έχω αυτούς, αλλά δεν μου φτάνει. Κι όσο περνάει ο καιρός μου φτάνει όλο και λιγότερο. Τι, ψέματα να λέμε τώρα;
Τους είπα πως κι εγώ ονειρεύομαι να έχω μια κορούλα. Να της κάνω κοτσίδια τα μαλλιά, να τη μαθαίνω να κατουράει όρθια, να καπνίζουμε παρέα αργιλέδες, να πίνουμε τσίπουρα στα Εξάρχεια και να πηγαίνουμε μαζί στη Θύρα 7!
Τα κολλητάρια με άκουγαν χωρίς να μιλάνε. Αλλά ξέρω πολύ καλά τη σκέφτονταν. Με τέτοια μυαλά που κουβαλάω δεν υπήρχε περίπτωση να βρω γυναίκα να συμπράξει στο έγκλημα. Γιατί εγώ θέλω τη γλύκα της κόρης με την αληταμπουρία του γιού. Όλα στη συσκευασία του ενός...

Ένας Καρπενησιώτης στην Αρχαία Αθήνα (Α’ - Παρέα με τον Αριστοφάνη)

Εκείνα τα χρόνια ούτε καν σκεφτόσουν να κάνεις μόνος τη διαδρομή Καρπενήσι-Αθήνα απ’ την ξηρά. Κάθε χίλια μέτρα στην είχε στημένη και μια ληστρική συμμορία. Για να μην αναφέρω τα άγρια θηρία, τα καιρικά φαινόμενα κ.λπ. Οπότε έκανα κι εγώ το ταξίδι με πλοίο. Μέσω αυτών που σήμερα λέμε πατραϊκό και κορινθιακό κόλπο.

Όταν φτάσαμε στον Πειραιά ήταn φυσικό να εντυπωσιαστώ. Το λιμάνι ήταν γεμάτο από μεγάλα εμπορικά πλοία, τριήρεις αλλά και ψαρόβαρκες. Μια ατμόσφαιρα χαοτική αλλά γεμάτη ενέργεια. Περπάτησα μέχρι την αγορά της Αθήνας ακολουθώντας τα μακρά τείχη. Εντυπωσιάστηκα. Πώς ήταν δυνατόν ένας στενός περιτοιχισμένος διάδρομος να ενώνει μια πόλη με το λιμάνι της; Κι όμως ήταν.

Ο πόλεμος με τη Σπάρτη είχε αρχίσει προ πολλού. Αλλά δεν με ένοιαζε. Μέχρι βέβαια που με επιστράτευσαν και μένα, κι ας ήμουν μόνο ένας φουκαράς μέτοικος, χωρίς πολιτικά δικαιώματα. Αλλά αυτά θα σας τα πω άλλη φορά...

Μου άρεσε να τριγυρνώ στην αγορά και να χαζεύω την κίνηση αλλά και κάποιες παράξενες φάτσες που αργόσχολες αμπελοφιλοσοφούσαν στις στοές. 

Η αλήθεια είναι πως έκανα πολλές γνωριμίες. Με πρώτη και καλύτερη τον κωμικό ποιητή Αριστοφάνη. Εσείς νομίζετε πως αυτός ήταν ο μεγαλύτερος κωμικός ποιητής της αρχαιότητας. Γιατί μόνο οι δικές του κωμωδίες έχουν σωθεί. Σας πληροφορώ λοιπόν πως δεν είχε και καμιά ιδιαίτερη φήμη. Τα βραβεία που πήρε ήταν ελάχιστα, συγκρινόμενος με τα πραγματικά αστέρια της εποχής...

Ο Αριστοφάνης είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία. Κι όπως όλοι οι μεγαλοκτηματίες είχε φοβερή χασούρα απ’ τον πόλεμο. Γι’ αυτό κι έκανε το συμφέρον του αρετή. Το έπαιζε φιλειρηνιστής η κουφάλα γιατί δεν άντεχε κάθε άνοιξη να βλέπει έξω απ’ τα τείχη της πόλης τον σπαρτιατικό στρατό να καίει και να κόβει τις ελιές του... 

Και πολεμούσε παθιασμένα το κόμμα των Δημοκρατικών που τώρα το έλεγχαν οι διάδοχοι του Περικλή. Ειδικά τον Κλέωνα τον είχε ξεσκίσει στη σάτιρα. Ποια σάτιρα δηλαδή; Ένα φτηνό υβρεολόγιο ήταν. "Αυτός ο αχρείος, ο ξεδιάντροπος κλέφτης, ο αχρείος, ο αχρείος... όσες φορές και να πω τη λέξη δεν είναι αρκετές"! Γελάσατε; Καθόλου! Αλλά κάτι τέτοια έγραφε στους Ιππής και έφαγε μια μηνυσάρα ξεγυρισμένη.

Σατίριζε και τον φιλόσοφο Σωκράτη. Εσείς νομίζετε πως οι "Νεφέλες" είναι αριστούργημα. Το έχετε δει ή διαβάσει ποτέ"; Δεν υπάρχει πιο χαζό και βαρετό έργο. Ανέβηκε στα Διονύσια, τότε που στην Αθήνα πλακώνουν όλοι οι επαρχιώτες. Ένας απ’ αυτούς ρώτησε κατά την παράσταση "μα ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Σωκράτης;". Κι ο φιλόσοφος που ήταν παρών και παρακολουθούσε το έργο, σηκώθηκε απ’ τη θέση του και αυτοσυστήθηκε χαμογελώντας!

Η Λυσιστράτη; Άλλη μούφα κι αυτή. Παρουσιάζει τους άντρες σαν κρετίνους πολεμόχαρους. Ρε πάτε καλά; Για μαλάκες τους έχετε τους αρχαίους Αθηναίους; Ποιος θέλει τον πόλεμο; Έλα μου όμως που ο κερατάς ο Περικλής (που σας μαθαίνουν να θαυμάζετε) είχε στήσει όλο το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα της πόλης με τρόπο που να εξαρτάται απόλυτα απ’ τον πόλεμο; 

Αλλά αυτά δεν σας τα μαθαίνουν στο σχολείο...

Δυστυχώς, δεν έχω ιδέαν από γυναίκες (Β’)

Πολλοί λένε πως μια σωστή σχέση πρέπει να σου κάνει απ' την αρχή "κλικ". Έλα μου όμως που εγώ αυτό το "κλικ" πάντα το μπερδεύω με το "τικ-τακ" που κάνει μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί! 

Γενικά, πάντως, δυο άνθρωποι πρέπει να κάνουν "κλικ" για τους σωστούς λόγους. Γιατί υπάρχουν και λάθος λόγοι. Όπως, π.χ., όταν αυτό που εισπράττεις δεν είναι ειλικρινές ενδιαφέρον αλλά αποτελείς για την άλλη "επιλογή απελπισίας". Πώς το λένε? Ψώνιο απ' τα Λιντλ...

Αλλά νομίζω πως πρέπει να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος. Οι φίλοι μου λένε πως είμαι πολύ λεπτολόγος με τις γυναίκες και πως συχνά αντιδρώ υπερβολικά. 

Να, τις προάλλες σηκώθηκα κι έφυγα απ' το τραπέζι του μεζεδοπωλείου όταν η άλλη άρχισε να τσιμπολογάει απ' το πιάτο μου τις πατατούλες και κάποια στιγμή κάρφωσε με το πιρούνι της ένα απ' τα τρία μπιφτεκάκια μου. 

Στην κίνησή της αυτή είδα το δυσοίωνο κοινό μας μέλλον, αν αποφασίζαμε να κάνουμε σχέση. Τη φαντάστηκα να κάνει επιδρομές σε ό,τι τρώγεται, να παχαίνει ολοένα και περισσότερο μέρα με τη μέρα... γενικώς άρχισα να βλέπω ολοζώντανα μπροστά μου το οδυνηρά χρόνια που με περίμεναν μαζί της...

Ωραία, να το δεχτώ. Ήμουν αρκετά υπερβολικός έως και απαράδεκτος. Αλλά όταν έχω πάθει τόσες νίλες, λογικό δεν είναι να φυσάω και το γιαούρτι? 

Και για μην αυτομαστιγώνομαι συνεχώς, ορίστε μερικές περιπτώσεις που γκομενάκια με έκαναν να βγαίνω από τα ρούχα μου και από κάποια στιγμή και ύστερα να γίνομαι "υπερβολικός":

Η μία, απ' τη στιγμή που καθόμαστε στο μαγαζί δεν σταματάει να γκρινιάζει. Όλα τις φταίνε. Το κρύο, η ζέστη, η κλεισούρα, η φασαρία, η ησυχία, το ντεμοντέ, το υπερμοντέρνο, το πιπεράτο, το ανάλατο, όλα γμτ την καταδίκη μου.

Η άλλη αλλάζει τρία τραπέζια μέχρι να καταλήξει κάπου. Στέλνει πίσω το κρασί, χωρίς λόγο, έτσι για την αλητεία. Και στο φινάλε τσακώνεται με όλο το προσωπικό του εστιατορίου.

Η τρίτη χαζεύει συνέχεια και κρυφακούει τους άλλους θαμώνες. Περνάει περισσότερο χρόνο στην τουαλέτα παρά στο τραπέζι. Και τηλεφωνεί κάθε τόσο να δώσει αναφορά στην κολλητή της, στη μαμά της και στον γκέι συμφοιτητή της.

Μην ξεχάσω κι αυτή που παραγγέλνει μονίμως ό,τι πιο ακριβό, μιλάει συνεχώς χωρίς να λέει απολύτως τίποτα και καλεί κάθε τόσο τον σερβιτόρο να του υποδείξει να χαμηλώσει ή να δυναμώσει την ένταση της μουσικής, του κλιματιστικού, των φώτων...

Ε, μετά από τόσα κι άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα πώς να μην μου σπάσουν τα νεύρα και να μην περνάω τις γυναίκες από ψιλό κόσκινο?

Εντάξει κυρία μου, δε λέω, να με τρομάξεις, αλλά μόνο στις Απόκριες!