Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (KΔ’ - Αφού είμαι παπαρούνα, γιατί με πιέζεις να γίνω χουρμάς?)

 

Αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι ο άνθρωπος? Ένας σπόρος είναι με το γενετικό υλικό των γονιών του και μια ζωτική ενέργεια που πυροδοτεί τη διαδικασία της ανάπτυξής του.
Κι όπως συμβαίνει με κάθε σπόρο, έτσι και ο άνθρωπος είναι βιολογικά προγραμματισμένος να εξελιχθεί σε συγκεκριμένο άτομο. Ψηλό, κοντό, όμορφο, άσχημο, θεωρητικό, πρακτικό, έξυπνο, λιγότερο έξυπνο κ.λπ. Όπως δεν γίνονται όλοι οι σπόροι το ίδιο φυτό ή δέντρο, έτσι δεν γίνονται κι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ούτε ίσοι...
Για να είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος, κατά τη γνώμη μου, αρκεί να ανακαλύψει τι είδος σπόρος είναι και να προσπαθήσει να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερος στα πλαίσια των ορίων του. 
Να το πω μεταφορικά. Αν εγώ είμαι σπόρος παπαρούνας και προσπαθήσω να γίνω πλάτανος θα είμαι μια ζωή δυστυχισμένος. Κι αν είμαι σπόρος αμπελιού και καταπιεστώ να γίνω κριθάρι πάλι χάλια θα είμαι...
Κι εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Όχι από μας, αλλά από την οικογένεια και γενικά το περιβάλλον που θα βρεθούμε. Εκείνοι που στην ουσία μάς κάνουν δυστυχισμένους είναι αυτοί που στην αρχή της ζωής μας αντί απλά να μας βάλλουν λίγο λίπασμα και να μας ποτίσουν με λίγο νεράκι, αφήνοντάς μας να γίνουμε αυτό που είμαστε, προσπαθούν να μας κάνουν κάτι άλλο. 
Για το καλό μας υποτίθεται. Αλλά πόσο καλό θα κάνεις σε ένα καλαμπόκι αν το υποχρεώσεις να γίνει χουρμάς?
Ο κάθε άνθρωπος νιώθει χαρά μόνο εκεί που πραγματικά ανήκει. Στον έναν αρέσει να περνάει όλη μέρα κάνοντας μαθηματικές πράξεις. Ο άλλος γουστάρει να ζωγραφίζει, να τραγουδάει, να γράφει διηγήματα. Ο τρίτος τρελαίνεται με τον αθλητισμό, με το να φοράει ράσα, ιατρική ποδιά ή στολή στρατιωτικού. 
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αλλά όταν οι γονείς σου, το σχολείο, η κοινωνία γενικά πάνε να σε φυτέψουν σε λάθος χωράκι θα μαραζώσεις...
Το να γίνουμε αυτό που πράγματι είμαστε ονομάζεται αυτοπραγμάτωση. Το ερώτημα είναι αν μετά από χρόνια πλύσης εγκεφάλου και καταπίεσης μπορείς να βρεις τι πραγματικά είσαι. Γι' αυτό και όλος ο κόσμος είναι μια ζωή μπερδεμένος, δεν ξέρει τι θέλει, έχει σωρευμένο θυμό και ξεσπάει με λάθος τρόπο σε λάθος καταστάσεις...

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΚΓ’ - Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!)

 

Τις τελευταίες μέρες έζησα από κοντά δυο περιστατικά, θα μπορούσες να τα πεις και "καθημερινής τρέλας", που απλώς θέλω να τα δημοσιοποιήσω.
Η Κ. ήρθε πέρυσι στην Αθήνα απ' την επαρχία. Έκανε μια φίλη που τη βοήθησε να στήσει ένα νοικοκυριό, να βρει μια δουλίτσα, να μπει σε μια νέα και καλή σειρούλα. Δεν πέρασε ένας χρόνος και η Κ., έτσι στο ξεκάρφωτο, ξέσπασε την οργή της στη φίλη της, έκοψε κάθε επικοινωνία μαζί της, άλλαξε σπίτι και δουλειά, άρχισε να κάνει τις ολοδικές της επιλογές. Ένιωσε εξουθενωμένη αλλά απόλυτα ελεύθερη.
Τελικά, όταν κάποιος μας ευεργετεί νιώθουμε πως μας στερεί και την ελευθερία μας? Πως είμαστε κατώτεροι απ' αυτόν, πως θα πρέπει να του είμαστε συνέχεια υπόχρεοι? Όλα είναι όπως τα βιώνει κανείς. Κι αν τα βιώνεις έτσι, σίγουρα φορτώνεις θυμό και αγανάκτηση. Και κάποια στιγμή ξεσπάς, επαναστατείς, ξαναπαίρνεις στα χέρια σου τη ζωή, έστω κι αν διακινδυνεύεις να φορτωθείς τη ρετσινιά του αχάριστου. 
Προσωπικά, όταν βοηθήσω κάποιον, φροντίζω να εξαφανιστώ απ' τη ζωή του. Αν θέλει ας με ψάξει αυτός. Γιατί να αποκτήσω απ' το πουθενά έναν "εχθρό"?
Πάμε στη δεύτερη περίπτωση. Ένα ζευγάρι, απ' αυτά που λέμε "καλά" κι "ευτυχισμένα". Όνειρο της συζύγου ένα παραθαλάσσιο σπιτάκι. Ο σύζυγος  κάποια στιγμή αποκτά τη δυνατότητα για την απόκτησή του. Και κάνει το μοιραίο λάθος. Θέλοντας να της κάνει έκπληξη, κανονίζει μόνος του και με άκρα μυστικότητα όλα τα διαδικαστικά. Κι έρχεται η μέρα που τη βάζει στο αμάξι, της κλείνει τα μάτια, την πάει στο νέο σπίτι τους. Όταν εκείνη το είδε, αν και πραγματικό "διαμαντάκι", φέρθηκε ψυχρά. Η σχέση τους άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. Σε έναν χρόνο χώρισαν.
Τι να έφταιξε άραγε? Ίσως πήρε βαριά πως ο σύζυγος δεν της επέτρεψε να ζήσει την όλη διαδικασία υλοποίησης του ονείρου της. Της στέρησε τη χαρά της αναζήτησης, της διαπραγμάτευσης, της αγωνίας για την υπογραφή των συμβολαίων. Δεν της έδωσε το δικαίωμα της επιλογής, της χαράς ν' αγωνιστεί και να κάνει κάποιες θυσίες για να πετύχει τον στόχο της ζωής της. Την έκανε να αισθανθεί πως δεν έχει τον έλεγχο του εαυτού της. 
Να ένιωσε άραγε σαν το μικρό παιδάκι που ο μπαμπάς του του δείχνει το νέο τους σπίτι που εκείνος αποκλειστικά είχε επιλέξει χωρίς να ρωτήσει κανέναν?

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΚΒ' - Χριστιανισμός και Αριστερά μού γάμησαν τη ζωή!)

 

Δεν υπερβάλλω καθόλου. Ούτε πλάκα κάνω. Πέρασα κι απ’ τα δύο αυτά μονοπάτια. Και την πάτησα. Γιατί μου έκαναν το μυαλό σούπα. Δεν με κατέστρεψαν ακριβώς. Αλλά παραλίγο. Στο τσακ τη γλίτωσα...
Δεν έχουν καθόλου άδικο αυτοί που θεωρούν τον δογματικό κομμουνισμό ως την "τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία". Θα έλεγα μάλιστα πως η κομμουνιστική αριστερά μοιάζει περισσότερο με κάτι ακραίες σέχτες, τύπου ιεχωβάδων ή πεντικοστιανών παρά με την επίσημη κρατική εκκλησία.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον μακαρίτη πλέον Φαράκο. Που έκανε και γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν καθοδηγητής της ΚΝΕ. Κάτι σαν κατηχητής, που λένε στην εκκλησία. Ε, τι να σας πω. Ή τον Φαράκο άκουγες ή τον (επίσης μακαρίτη) Καντιώτη, το ένα και το αυτό. Μόνο που ο δεύτερος φορούσε ράσα και κράταγε σταυρούς αντί σφυροδρέπανα.
Είτε σε παρεκκλησιαστική οργάνωση ήσουν είτε στο ΚΚΕ, τα βασικά μηνύματα που δεχόσουν ήταν πάνω-κάτω τα ίδια. Μπορεί όχι με τρόπο απροκάλυπτο, αλλά σίγουρα υποδόριο. 
Σου μετέδιδαν μια μιζέρια. Μια ενοχή αν περνούσες καλά. Έπρεπε να αποφεύγεις την καλοπέραση, την απόλαυση των αγαθών του πολιτισμού. Γιατί διαφορετικά ήσουν αμαρτωλός, επιφανειακός, ρεφορμίσταρος. Ό,τι προερχόταν απ’ τη Δύση και κυρίως την Αμερική ήταν του σατανά. Κόκα-κόλα, ροκ και άλλα ξενόφερτα καταναλωτικά ή πολιτιστικά αγαθά ήταν για το πυρ το εξώτερον.
Στην ΚΝΕ αποθάρρυναν ανοιχτά τις προγαμιαίες σχέσεις. Και φυσικά την πολυγαμία, το γκομενιλίκι και ό,τι άλλο μπορούσε να απορροφήσει την ενεργητικότητά μας. Γιατί αυτή έπρεπε να την έχουμε ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη στην επανάσταση. 
Και στο καπάκι δεν έπρεπε να σκεφτόμαστε πώς θα πιάσουμε την καλή. Ούτε πώς θα κονομήσουμε. Για πλούτο ούτε καν κουβέντα δεν σήκωναν. Τελικά μάλλον μας ήθελαν φτωχομπινέδες για να μπορούν να μας χειραγωγούν. Γιατί ο πλούσιος ούτε φανατίζεται με μαλακίες ούτε γίνεται εύκολα κανισάκι κανενός.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχασα κάμποσα ποιοτικά χρόνια απ’ τη ζωούλα μου. Σίγουρα γάμησα λιγότερες γκόμενες απ’ ό,τι ήταν γραφτό μου. Και μου έμεινε και το κουσούρι του σαβουρογαμίσματος. Ακόμα κι όταν μετακόμισα στην ελευθεριακή Αριστερά, και δεν άφησα αγύριστη καμιά κατάληψη των Εξαρχείων, πάλι κάτι μπάζα γαμούσα. Ελάχιστες ήταν πραγματικά αξιογάμητες...
Αλλά και στα οικονομικά μου δεν τα πήγα καλύτερα. Πέρασαν πολλά λεφτά απ’ τα χέρια μου. Αλλά όπως γρήγορα ήρθαν τόσο γρήγορα και εξαφανίστηκαν. Γιατί υποσυνείδητα η Αριστερά και ο Χριστιανισμός είχαν μέσα μου ταυτίσει το χρήμα με κάτι το σατανικό. Άρα έπρεπε να το πετάξω όσο πιο γρήγορα γίνεται από πάνω μου για να γλιτώσω!
Όταν σου έχουν γανώσει τον εγκέφαλο πως το χρήμα είναι η ρίζα όλων των κακών, πως αν βγάλεις πολλά είσαι άπληστος και γερο-Λαδάς, πως αν εσύ επιλέξεις το δρόμο του πλούτου θα εγκαταλειφθείς απ’ τις παλιές παρέες και φιλίες... Ε, δεν θέλει και πολύ να καταντήσεις κλοσάρ!
Τα τελευταία χρόνια έκανα μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Γύρισα οριστικά τις πλάτες μου σε όλον αυτόν τον κομπλεξικό και υστερικό βούρκο. Πίστεψα στον εαυτό μου. Πείστηκα πως αξίζω μια πολύ καλύτερη τύχη και ζωή. Πως τα θεόμουνα δεν είναι αποκλεστικά για τους γόνους των εφοπλιστών. Και πως το χρήμα υπάρχει για όλους και ρέει αύθονο όταν του δείξεις ανιδιοτελή αγάπη κι όχι κτητικότητα. 
Άρχισα σιγά-σιγά, κι ας είμαι πενήντα φεύγα, να ρίχνω αξιολάτρευτα γυναικάκια. Και να ξαναμαζεύω χρήμα, αλλά χωρίς να μου γίνεται έμμονη ιδέα.
Περισσότερο ξοδεύω όχι για τη δική μου ευχαρίστηση αλλά είτε για να βοηθήσω τους άλλους είτε για να κινείται το εμπόριο και ν’ ανασαίνει ο κοσμάκης. 
Σήμερα αγόρασα χειμωνιάτικα ρούχα και πατούμενα. Όταν έβγαλα τα λεφτάκια απ’ την τσέπη μου τα ευχαρίστησα που μου είχαν κάνει ως τότε παρέα, τα ευλόγησα, τους ευχήθηκα καλό δρόμο κι εκείνα μου υποσχέθηκαν πως θα επιστρέψουν πάλι σε μένα φέρνοντας μαζί τους κι όλο τους το σόι ...
Τελικά το να γαμήσεις και να πλουτίσεις θέλει τρόπο κι όχι κόπο!

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (Κ’ - Φέτος λουφάρω οικογενειακές συγκεντρώσεις!)

 

Λέγαμε τις προάλλες πως και από δυσάρεστες καταστάσεις μπορεί να βγει και κάτι καλό. Έτσι, έχει και το λοκ-ντάουν τα καλά του. Και σ' αυτά προσπαθώ να εστιάσω...
Δεν ξέρετε πόση ανακούφιση νιώθω που τώρα τα Χριστούγεννα θα λουφάρω, με το πρόσχημα του κορονοϊού, από ένα σορό βαρετές οικογενειακές συγκεντρώσεις. Τόσα χρόνια έκοβα φλέβες αλλά δεν μπορούσα και να αρνηθώ. Τώρα έχω ατράνταχτο άλλοθι...
Αυτές τις μέρες κάθομαι και λογαριάζω με πόσους απ' τους συγγενείς, γνωστούς, συναδέλφους, γκόμενες κ.λπ. γουστάρω πραγματικά να επικοινωνώ. Και διαπιστώνω πως οι περισσότεροί τους μου είναι βαρετοί, αδιάφοροι, κάποιοι και τοξικοί. Ε, λοιπόν, και απ' αυτούς με απάλλαξε ο κορονοϊός. Δεν το λες και λίγο...
Γενικά υπάρχουν ένα σωρό άνθροιποι εκεί έξω που έχουν εκκρεμότητες με τον εαυτό τους και την πληρώνουν οι άλλοι. Κυρίως πρόκειται για γκόμενες αλλά όχι μόνο. 
Τους δείχνεις κάποια συμπάθεια ή ενδιαφέρον και... τσούκου-τσούκου... καταλαμβάνουν σχεδόν αυθαίρετα ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου. Απαιτούν να βρίσκονται στο επικέντρο του ενδιαφέροντός σου, θέλουν να περνάς κάθε λεπτό της μέρας σου μαζί τους, διεκδικούν αποκλειστικότητες, βγάζουν κτητικότητες, ζητούν συνεχώς εξηγήσεις... 
Με δυο λόγια σου γίνονται μεγάλος μπελάς. Από επιλογή μετατρέπονται σε υποχρέωση...
Κάτι τέτοια θα έζησε σίγουρα και ο μεγάλος φιλόσοφος Σοπενχάουερ κι έγινε διαβόητος μισογύνης. Έδωσε μάλιστα κι έναν πολύ πετυχημένο ορισμό του γάμου: "είναι το να ψάχνεις με τα μάτια κλειστά μέσα σ' ένα σακί με φίδια, ελπίζοντας πως θα πιάσεις ένα χέλι"!
Το 1820 ο φιλόσοφός μας είχε και μια μεγάλη δικαστική περιπέτεια. Μια ράφτρα πολυλογού καθόταν στο κεφαλόσκαλο μπροστά στο δωμάτιό του και γλωσσοκοπανούσε. Συγχίστηκε ο άνθρωπος, βγαίνει έξω, της ρίχνει μια σπρωξιά και την γκρεμοτσάκησε. Η καημένη έπαθε μεγάλη ζημιά και της έμεινε μια αναπηρία. Τον πήγε στο δικαστήριο κι εκεί ο Σόπεν καταδικάστηκε να τις δίνει ένα ισόβιο επίδομα.
Κι όταν η καημένη η ράφτρα μετά από κάμποσα χρόνια τελεύτησε, ο φιλόσοφος σχεδόν το πανηγύρισε, έστω και λακωνικά. "Πέθανε η γριά, έφυγε το φορτίο", έγραψε στο ημερολόγιό του...

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΙΗ’ - Ό,τι φτύνεις σε κυνηγάει!)

Θυμάμαι το 2010. Όταν αρχίσαμε να μπαίνουμε στο μακρύ τούνελ των μνημονίων. Είχαμε σοκαριστεί. Μας φαινόταν σαν ένας εφιάλτης κι όλοι ελπίζαμε πως θα ξυπνούσαμε και με ανακούφιση θα διαπιστώναμε πως όλα ήταν όπως πριν. Αμ δε...
Εκείνη την εποχή οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν με άτομα που έκαναν τζόκινγκ. Οι ψυχολόγοι ερμήνευσαν το γεγονός. Ο άνθρωπος είναι ένα σωματικά αδύναμο ζώο. Και στα πανάρχαια χρόνια, όταν βρισκόταν σε κίνδυνο, η καλύτερη λύση ήταν να το βάλει στα πόδια. 
Κάπως έτσι λειτουργούσε το πράγμα και στα μνημόνια. Σαν τους προϊστορικούς ανθρώπους, το ρίξαμε στο τρέξιμο για να ανακουφιστούμε απ' το άγχος της καθημερινότητας.
Φέτος βρεθήκαμε αντιμέτωποι με έναν ακόμα πρωτοφανή για τη γενιά μας κίνδυνο. Μια παγκόσμια επιδημία. Που μας έκλεισε σπίτια, μείωσε στο ελάχιστο τις επαφές μας και έκοψε με το μαχαίρι σχεδόν κάθε σωματική επαφή. 
Αλλά αυτό είναι εντελώς έξω απ' τη φύση μας. Δημιούργησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Και κάπως έπρεπε να το διαχειριστούμε. Κι έτσι βλέπουμε μια έξαρση της "ζωοφιλίας". Όσους ξέρω έχουν πάρει γατάκια και σκυλάκια, τα έχουν αλαλιάσει στα χαϊδέματα και στο ντάντεμα, βγάζουν πάνω τους όλη την ανάγκη που έχουν για επαφή, προσφορά, εγγύτητα, συναισθηματική ανταπόκριση.
Όλ' αυτά μου έφεραν στο μυαλό έναν Αμερικάνο φιλόσοφο, τον Τζορτζ Σανταγιάνα. Ήταν κι αυτός σαν κι εμένα, γεροντοπαλίκαρο. Κι όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί δεν παντρεύεται, απάντησε... "δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να παντρευτώ ή ν' αγοράσω σκύλο"!
Ο Σανταγιάνα ήταν ειδική περίπτωση. Όταν πέθανε η μητέρα του το 1912, παραιτήθηκε απ' την έδρα του στο Χάρβαντ κι αποφάσισε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Να μην ξαναπατήσει στις ΗΠΑ και να μην ξαναδεί Αμερικάνο. Εγκαταστάθηκε στη Ρώμη και, χωρίς να ασπαστεί τον ρωμαιοκαθολικισμό, έζησε σαν καλόγερος σε ένα μοναστήρι φραγγισκανών στον Καπιτωλίνο λόφο.
Αλλά η ζωή είναι πουτάνα. Κι ό,τι φτύνεις σε κυνηγάει! (Αυτό δεν δουλεύει μόνο στα γκομενικά!). 
Ενώ ο καημένος πίστευε πως δεν θα ξανάβλεπε ποτέ αμερικάνικες σημαίες κι Αμερικάνους στη ζωή του, έγινε το απίστευτο: ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και το 1944 οι Αμερικάνοι εισέβαλαν στην Ιταλία. 
Κάποιο πρωί ο Σανταγιάνα ανοίγει τα μάτια του και τι να δει. Εκατοντάδες Αμερικάνους στρατιώτες να έρχονται στο μοναστήρι του και να εγκαθίστανται προσωρινά. Γέμισε ο τόπος με αστερόεσσες και αμερικάνικα σύμβολα.
Έλεος πια...

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΙΖ’ - Η χαρά του αν έχεις φίλους!)

 

Προχθές βράδυ βρεθήκαμε η παλιοπαρέα να δούμε το ματσάκι στην τι-βι. Είχαμε καιρό να ειδοθούμε κι άξιζε να κάνουμε μια μικροπαραβασούλα στη νυχτερινή απαγόρευση.
Κάποια στιγμή η μπάλα φτάνει στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, ο δικός μας παίχτης τη σταματάει, προσπαθεί να τη φέρει στο καλό του πόδι αλλά οι αντίπαλοι προλαβαίνουν και τη διώχνουν μακριά. Εγώ αγανακτισμένος πετάγομαι όρθιος, φεύγουν μπύρες και πίτσες, κι αρχίζω να φωνάζω ... "το ξυράφι του Όκαμ, το ξυράφι του Όκαμ!". 
Οι άλλοι με πέρασαν για τρελό. Νόμισαν πως λάλησα. Άντε τώρα να τους εξηγήσω τη φιλοσοφία του Γουλιέλμου του Όκαμ. Που λέει με δυο λόγια πως αφού μπορείς να κάνεις κάτι με μια κίνηση, γιατί το κάνεις με τρεις? Η αρχή αυτή ισχύει κατεξοχήν στο ποδόσφαιρο. Παστέλωσέ το, ρε φίλε, το γκολάκι με τη μία και μην το παιδεύεις το τόπι! Μάθε μπαλίτσα...
Γενικά, όταν βρίσκομαι με τους κολλητούς μου νιώθω χαρούμενος. Χωρίς να κάνουμε ή να πούμε κάτι ιδιαίτερο. Κυριαρχεί ένα αίσθημα χαλαρότητας, ζεστασιάς, ανοίγματος, ευθυμίας και πληρότητας. 
Τελικά αυτό είναι το κριτήριο να επιλέγεις φίλους. Μετά τη συνάντηση μαζί τους τι αίσθηση σου μένει. Μια ξινίλα και ένας εκνευρισμός? Ή δεν βλέπεις την ώρα που θα ξαναβρεθείτε? Σε γεμίζουν ή σε αδειάζουν?
Κάποιοι λένε πως η χαρά δεν εξυπηρετεί κάποιον φυσικό σκοπό. Και πως η Φύση δεν ενδιαφέρεται για το αν είμαστε χαρούμενοι ή όχι. Διαφωνώ. Η χαρά σου μεταμορφώνει τη ζωή. Σε κάνει να βλέπεις τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Σου δίνει ένα συνεχές κίνητρο να ζήσεις και να δημιουργήσεις. Όπου η χαρά εκεί και η θέση σου. Σου δείχνει πως βρίσκεσαι στο σωστό μονοπάτι.
Βλέπω πώς πανηγυρίζουν οι ποδοσφαιριστές όταν βάζουν γκολ. Σηκώνουν τα χέρια στον ουρανό, κεφάλι και βλέμμα ψηλά, ψυθιρίζουν ένα "ευχαριστώ" σε κάποιον άγνωστο (θεό, τύχη, μακαρίτη πατέρα κ.λπ.). Και χάνονται στις αγκαλιές των συμπαιχτών τους. 
Ακριβώς έτσι κάνει κι η παρέα μας όταν ανταμώνει. Πανηγυρίζουμε γιατί νιώθουμε χαρά. Κι ας μη βάζουμε γκολ...

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2020

Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Θ' - Σύνδεσμος χαμογελαστών αντρών!)

 

Απόψε ο Θρύλος παίζει με την πορτογαλλέζικη ομάδα στο στάδιο Καραϊσκάκη. Σε μια έκταση που ανήκε στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο και παραχωρήθηκε στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως ποδηλατοδρόμιο στους ολυμπιακούς αγώνες του 1896.
Ήταν ένας μικρός περιμανδρωμένος χώρος με περιστροφικό επικλινή στίβο από τσιμέντο. Κερκίδες για τους θεατές δεν υπήρχαν. Μόνο μια μαρμάρινη μικρή εξέδρα για τη βασιλική οικογένεια και τους επισήμους.  
Στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα το ποδόσφαιρο, και γενικά τα ομαδικά αθλήματα, δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στην Ελλάδα. Παρ’ όλ’ αυτά κάποιοι νέοι του Πειραιά, μερικοί απ’ τους οποίους αργότερα πρωτοστάτησαν στην ίδρυση του Θρύλου, ονειρεύτηκαν τη μετατροπή του Ποδηλατοδρομίου σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. 
Κι έπιασαν αμέσως δουλίτσα. Μπήκαν ένα βράδυ κρυφά στον χώρο και με γκασμάδες και φτυάρια έσπασαν σε πολλά σημεία το τσιμέντο. Φυσικά ακολούθησαν ανακρίσεις από την αστυνομία. Αλλά ο πρώτος μεγάλος τσαμπουκάς είχε γίνει...
Έτσι, για την ιστορία, να πούμε πως ο πρώτος "μεγάλος αγώνας" του Θρύλου στο ποδηλατοδρόμιο έγινε στις 13 Απρίλη 1925 με την ομάδα του γαλλικού καταδρομικού Ζαν Ντ’ Αρκ. Τα γαλλάκια τον ρούφηξαν τον κρόκο. Αλλά οι απόψεις για το τελικό σκορ διίστανται. Άλλοι λένε πως νικήσαμε 5-0 κι άλλοι 6-0!
Δεν ξέρω αν σε αυτό το γεγονός οφείλεται πως πολλοί γάβροι άρχισαν να χρησιμοποιούν τη γαλλική ονομασία του Θρύλου... Ολυμπίκ ντε Πιρέ! Οι αντίπαλοι αντιδρούσαν με το σύνθημα ... Ολυμπίκ ντε Κουρελέ, για να πάρουν την πληρωμένη απάντηση... Σκίσαμε και τον Πελέ!
Ο Πελέ, ίσως ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, με την ομάδα του τη βραζιλιάνικη Σάντος, έκανε το 1961 πανευρωπαϊκή περιοδεία, παίζοντας συνεχή φιλικά ματσάκια σε όποια πόλη σταματούσε. Τους είχε νικήσει όλους. Και στην Ελλάδα ξεπέταξε τον βάζελο και τους χάνουμους. Μόνο απ’ τον Θρύλο ηττήθηκε με 2-1. 
Ήταν η ιστορικότερη νίκη του Συνδέσμου μας. Γιατί ο Θρύλος δεν είναι απλό σωματείο. Είναι κάτι πολύ ανώτερο... Σύνδεσμος! Πάνω από κόμματα και θρησκείες. 
Και για να το πω πιο ποιητικά... Θρύλος είναι τα χαμογελαστά κυριακάτικα απογεύματα των αντρών...

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΙΣΤ’ - Θα το κάνω όπως ο Τόμας Χομπς...)

 

Σκέφτομαι σοβαρά ν' ακολουθήσω το παράδειγμα του φιλόσοφου Τόμας Χομπς, που έζησε γύρω στα 1650 μ.Χ. και μακροημέρευσε. Χαλαρά ξεπέρασε το 90!
Γενικά απέφευγε τις πολλές ασωτίες, τα γλέντια και τις πουτάνες. Ειδικά μετά τα 60 έκοψε εντελώς και το κρασί. Συνεπώς έχω μερικά χρόνια ακόμα να απολαύσω τα τσιπουράκια και τις μπύρες μου...
Ο Χομπς πρόσεχε και τη δίαιτά του. Έτρωγε συχνά ψάρι και έκανε ζωηρούς περιπάτους για να ιδρώσει. Τότε πίστευαν πως όταν χύνεις ιδρώτα φεύγει η υγρασία απ' το σώμα σου, άρα εδραιώνεις την υγεία σου.
Στα 75 του άρχισε να παίζει ένα είδους τένις. Και τις νύχτες στο κρεβάτι τραγουδούσε δυνατά. Γαϊδουροφωνάρα είχε αλλά πίστευε  πως το τραγούδι κάνει καλό στους πνεύμονες...
Με τόσα χρόνια που έζησε φυσικό ήταν να πάει σε πολλές κηδείες φίλων και συγγενών. Αλλά είχε τετράγωνη λογική. "Δεν πρέπει να πενθούμε κάποιον για πολύ καιρό", έλεγε. "Γιατί τότε ο χρόνος δεν θα φτάνει να πενθήσουμε τους άλλους"! 
Είχε προετοιμάσει κατάλληλα και την κηδεία του. Φρόντισε εκ των προτέρων να υπάρχει για όσους παρευρίσκονταν σε αυτή άφθονος οίνος, μπράντυ, πίτες, μπισκότα και τα συναφή! 
Ε, μια φορά στη ζωή μας πεθαίνουμε, να μην το φχαριστηθούμε?
Στα 90 του είχε και μια πολύ νεαρή ερωμένη. Της αφιέρωσε κι ένα ωραίο ποιηματάκι. Αλλά δεν την κατονομάζει για να μην το εκθέσει το κορίτσι. Σας το προσφέρω σε ελεύθερη δική μου μετάφραση:
Κι αν έχω κλείσει ήδη τα ενενήντα
κι είμαι πια γέρος
εκ νέου με αποβλάκωσεν ο έρως!
Και ν' αγαπήσω δύναμαι
και να 'χω ερωμένη
ωραιοτάτη μάλιστα
και σούπερ μυαλωμένη!
Θρασύ θα ήταν φίλτατε να την ονοματίσω.
Μα μη βιαστείς "παιδέρα" να με πεις!
Κι εσύ εις τα γεράματα κουτός δεν θα κριθείς
ωραία γκόμενα αν βρεις...

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΙΕ’ - Εαυτέ μου, σ' αγαπώ!)

 

Οι ζωές όλων μας έχουν κάποια κομβικά σημεία. Κάποιες "στροφές" που τις παίρνουμε με σπασμένα φρένα, παίζουμε το κεφάλι μας κορώνα-γράμματα, κι αν την σκαπουλάρουμε βγαίνουμε άλλοι άνθρωποι. 
Σ' ένα από αυτά τα ορόσημα της ζωή μου κατάφερα και συνειδητοποίησα ορισμένα πράγματα. Κάποτε ήμουν περιτριγυρισμένος από παρέες, σχέσεις, θαυμαστές. Γλεντούσα, είχα επαγγελματικές επιτυχίες, κυκλοφορούσα με γεμάτες τσέπες και φουλαρισμένους τραπεζικούς λογαριασμούς.
Είχα πείσει τον εαυτό μου και τους πάντες γύρω μου πως είμαι ευτυχής. Και λογικό ήταν να είμαι, αφού πληρούσα σχεδόν όλα τα κριτήρια της ευτυχίας.
Ώσπου κάτι συνέβη, δεν έχει σημασία τι, και κάτι έκανε τσαφ στο μυαλουδάκι μου.
Συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν και τόσο χαρούμενος όσο έδειχνα. Κι ας γέλαγα τρανταχτά. Ο σούπερ-μαν που πίστευα πως ήμουν κατάλαβα πως ήταν απλά ένα κατασκεύασμα. Ένα άδειο πουκάμισο. Ήμουν αιχμάλωτος της ίδιας μου της εικόνας που εγώ είχα κατασκευάσει. 
Οι γύρω μου θαύμαζαν μια ψεύτικη ταυτότητα. Ένα απλό προσωπείο. Το οποίο έπρεπε συνεχώς να υπηρετώ και να καλλιεργώ για να συνεχίσω να είμαι ο περιζήτητος, ο ουάου, ο "πρώτος".
Αλλά κάπως έτσι είχα χάσει τον εαυτό μου. Δεν ένιωθα πλήρης. Ήμουν ένας ξένος στο ίδιο μου το σώμα. Καταπίεζα τα συναισθήματά μου. 
Δεν έπρεπε να κλαίω, να δείχνω ανασφαλής και φοβισμένος, να θυμώνω, να χάνω την ψυχραιμία μου. Γενικά δεν έπρεπε να είμαι τίποτα που να θυμίζει έναν φυσιολογικό ένθρωπο. Και κάπως έτσι κόντεψα να τρελαθώ...
Ευτυχώς πήρα ανάποδες κι έστριψα το τιμόνι αλλιώς. Σταμάτησα να παριστάνω τον "καθώς πρέπει". Τον άνθρωπο που έχει τα πάντα σε απόλυτο έλεγχο. Άρχισα να γίνομαι αυτό που πραγματικά είμαι. Ένα χειμαδιό! Στον μπούτζον μου όλα, που έλεγε κι ο Καραϊσκάκης. 
Δεν ήθελα πλέον τις τιμές τους, ούτε την εκτίμησή τους. Καλύτερα να γιορτάζω και να μου στέλνουν ευχές τρία άτομα που πραγματικά με αγαπούν, παρά να γίνεται ένα "λαϊκό προσκύνημα" ιδιοτελών και ζηλόφθονων ανθρωπαρίων...
Έτσι όπως έγινα, κυριολεκτικά χαίρομαι τον εαυτό μου. Τον αγάπησα και με αγάπησε. Περνάμε μέρες ολόκληρες μόνοι μας. Χωρίς να σηκώνουμε τηλέφωνα. Χωρίς να λέμε κουβέντα σε άλλους. 
Ο εαυτός μου είναι ο πιστότερος φίλος μου. Αυτός πλέον δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ. Κι ούτε κι εγώ θα τον ξαναπροδώσω...

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2020

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΙΔ’ - Ο άνθρωπος που έπηξε τον ίδιο τον Θεό!)

 

Λέγαμε προχθές πως η ενασχόληση με τη φιλοσοφία, τη θεολογία και τις θρησκείες είναι χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Κι όχι μόνο. Γεμίζουμε και το μυαλό μας με σαβούρες, βραχυκυκλωνόμαστε και χάνουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα. 
Αλλά ας μιλήσουμε σήμερα για έναν απ' τους μεγαλύτερους χριστιανούς φιλοσόφους όλων των εποχών...
Ο Θωμάς Ακινάτης έζησε γύρω στα 1250 μ.Χ. και η δυτική εκκλησία των έχει ανακηρύξει μεγάλο άγιο. Έχει το προσωνύμιο "Αγγελικός Δάσκαλος".
Εμφανισιακά ήταν μπαούλο. Τετράπαχος κι αργοκίνητος. Γι' αυτό και οι κοντινοί του τον αποκαλούσαν "βόδι"!
Την εποχή εκείνη ήταν της μόδας ο αριστοτελισμός. Θεωρούσαν πως όλα όσα έγραψε ο Αριστοτέλης ήταν αλήθεια. Γι' αυτό σε κάθε ερώτημα αναζητούσαν την άποψη του Αριστοτέλη. Και μελετούσαν χρόνια ολόκληρα τα έργα του μπας και βρουν την άκρη.
Ο Ακινάτης έκανε μια επιτυχημένη σύνθεση της χριστιανικής διδασκαλίας και της αριστοτελικής φιλοσοφίας. Με άλλα λόγια συμφιλίωσε τη φιλοσοφία με τη θεολογία. Τη λογική με την πίστη. 
Ναι μεν ο Θεός αποκάλυψε άνωθεν τις αλήθειες του στους ανθρώπους, αλλά οι αλήθειες αυτές άνετα μπορούν να θεμελιωθούν και λογικά. Έτσι τουλάχιστον δίδασκε ο Θωμάς και προσπάθησε σε κάποιο βαθμό να το θεμελιώσει.
Όμως η μεγαλύτερη μαγκιά του Θωμά ήταν άλλη. Είναι ο μόνος άνθρωπος που κυριολεκτικά έπηξε τον Χριστό. Του έβαλε χόμγουερκ, τον έστρωσε στο θρανίο, τον έχωσε στη μελέτη. Ιδού η ιστορία εν συντομία: 
Ο Θωμάς πριν γράψει τις θεολογικές διατριβές του έπεφτε σε πολύωρη προσευχή και έκσταση. Όταν γύριζε απ' το υπερπέραν διατύπωνε γραπτώς τις απόψεις του, άφηνε τα χειρόγραφα στα πόδια του Εσταυρωμένου και ξανάπεφτε σε προσευχή. Στο διάστημα αυτό ο Ιησούς κατέβαινε απ' τον σταυρό, μελετούσε τα κείμενα και τα ενέκρινε! 
Απίστευτο? 
Ρε τι σκέφτηκε ο άνθρωπος για να μην τολμήσει να του πει κανείς "τι αρλούμπες γράφεις εδώ ρε βόδι?"...

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Η' - Μπορεί ο Σα να γίνει Καμύ?)

  
Απόψε παίζουμε πάλι με την Ολυμπίκ Μαρσέιγ. Αυτή τη φορά στην έδρα της.
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά τη Μαρσέι την έχω ταυτίσει στο μυαλό μου με τον μεγάλο Γαλλο-αλγερινό φιλόσοφο Αλμπέρ Καμύ. 
Τον βλέπετε στην εικόνα. Είναι αυτός με την τραγιάσκα και το κασκόλ που κάθετε σταυροπόδι. Ήταν κοντοστούπης, αλλά πολύ ταλαντούχος τερματοφύλακας. 
Η μεγαλύτερη ομάδα της Αλγερίας τον είχε μυριστεί, τον ενέταξε στις ακαδημίες της. Και η ομάδα της Μασσαλίας ήταν έτοιμη να τον αγοράσει. Αλλά προσβλήθηκε από φυματίωση και αναγκάστηκε στα 18 του, το 1932, να παρατήσει το ποδόσφαιρο.
Αυτό του προκάλεσε μεγάλο ψυχολογικό τραύμα.
Σύμφωνα με τον Καμύ, το πλεονέκτημα του ποδοσαφαίρου είναι πως έχει μια εσωτερική τάξη σ' έναν παράλογο κόσμο. Και πώς να μην είναι εντελώς παράλογος ένας κόσμος ρατσιστικός, που στην εποχή του Καμύ αποκαλούσε τους βορειοαφρικανούς ποδοσφαιριστές "μαυροπόδαρους" (πιέ νουάρ)?
Ο ίδιος αποκάλυψε αργότερα πως προτίμησε τη θέση του τερματοφύλακα για να προστατεύει το μοναδικό ζευγάρι παπούτσια που διέθετε.
Αλλά σίγουρα θα είχε κι άλλους ενδόμυχους λόγους. Η θέση του τερματόρου είναι πολύ σημαντική και ταυτόχρονα μοναχική. Βλέπει όλο το γήπεδο και μπορεί να κατευθύνει την ομάδα, άρα να λειτουργεί ως άτυπος αρχηγός. 
Αν δεν είσαι οξυδερκής, με ισχυρή προσωπικότητα και λίγο... υπαρξιστής φιλόσοφος δεν μπορείς να σταθείς με αξιώσεις κάτω απ' τα δοκάρια.
Στο αποψινό ματσάκι νομίζω πως για να τη βγάλουμε καθαρή πρέπει ο τερματοφύλακάς μας να γίνει για δυο ωρίτσες ... Καμύ!