Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (ΙΑ' - Ομάδα-ζεϊμπέκικο!)

 

Αλήθεια, τι είναι για μας τους θρυλοπιστούς η ομάδα μας;

Μια σύντομη, εύστοχη και πολύ περιεκτική απάντηση έδωσε πρόσφατα απ’ τη στήλη του σε εφημερίδα ο Νίκος Μαυρωνάς. Σας τη μεταφέρω στο περίπου, όπως τη συγκράτησα στο μυαλό μου...

Για μένα ο Ολυμπιακός είναι σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς μου.

Είναι το ταξίδι κι η εκδρομή μου.

Είναι ένα μακρύ ζεϊμπέκικο.

Που στις χαρές και στις νίκες το χορέυω με τα χέρια ανοιχτά στον ουρανό.

Και σκυφτός στις ήττες και στις λύπες...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Κ' - Ένας "Δον Κιχώτης" στο θρόνο!)

Το 1061 ανέβηκε στο θρόνο ο Κωνσταντίνος Ι', απ' τη γνωστή και μεγάλη οικογένεια των Δουκών εκ Παφλαγονίας. Ήταν άνθρωπος απόλεμος, που διακρινόταν κυρίως για τις οικονομικές του μελέτες, "φορολογικές" όπως τις έλεγαν τότε.

Ήταν και εκ φύσεως τσιγκούνης, έβλεπε και τα οικονομικά χάλια του κράτους και αποφάσισε να κάνει μεγάλες οικονομίες περικόπτωντας κυρίως τις στρατιωτικές δαπάνες. Οπότε έγινε εξ ανάγκης "φιλειρηνιστής". Προσπαθούσε να λύνει τις διαφορές του με τις βαρβαρικές ορδές με διπλωματικό και συμβιβαστικό τρόπο. 

Επόμενο ήταν οι εισβολείς να κάνουν πάρτι. Οι Σελτζούκοι υπέταξαν την Αρμενία, οι Ούγγροι κατέλαβαν το Βελιγράδι κι ένα άλλο τουρκικό φύλο, οι Ούζοι, πέρασαν τον Δούναβη κι έφτασαν έξω απ' τα τείχη της Θεσσαλονίκης. 

Ο αυτοκράτορας αποφάσισε να αντιδράσει δυναμικά. Οργάνωσε εκστρατεία, αλλά το θέαμα του στρατού του ήταν εντελώς γελοίο. Έτσι όπως είχε απολύσει τους μισθοφόρους και κατάργησε κάθε κίνητρο στράτευσης των πολιτών, κατάντησε να συγκεντρώσει έξω απ' τα τείχη της Πόλης μερικές εκατοντάδες άτομα. Κάτι σαν Δον Κιχώτης δηλαδή. Ευτυχώς γι' αυτόν οι Ούζοι αποδεκατίστηκαν από μια επιδημία και δεν χρειάστηκε να τους αντιμετωπίσει...

Το 1066 ήταν μια περίεργη χρονιά. Η χαρά του θρησκόληπτου καλόγερου. Μεγάλοι σεισμοί συντάραξαν τη Μακεδονία και τη Θράκη, ένας κομήτης δέσποζε για πολλές μέρες στον ουρανό κι ο αυτοκράτορας πέθανε από μια παράξενη αρρώστια. 

Όμως είχε ήδη προλάβει να δημιουργήσει στην αυλή του μια νέα τάξη πραγμάτων, όπου κυριαρχούσαν οι λόγιοι και οι γραφειοκράτες ενώ παραμερίστηκαν οι στρατιωτικοί.

Ο μακαρίτης έκανε κι ένα άλλο παράξενο: άφησε στα χέρια του πατριάρχη Ιωάννη Ξιφιλίνου ένα έγγραφο με το οποίο απαγόρευε στη χήρα του Ευδοκία να ξαναπαντρευτεί. Όμως η Ευδοκία είχε λιγουρευτεί ένα ωραίο παλικάρι, που είχε διαπρέψει και στις πολεμικές αναμετρήσεις, τον Ρωμανό Δ', που τον έλεγαν και "Διογένη" γιατί ήταν βουλγαρο-αρμενικής καταγωγής.

Οπότε η Ευδοκία μηχανεύτηκε το εξής κόλπο. Είπε στον πατριάρχη ψέματα πως θέλει να παντρευτεί τον αδελφό του, τον Βάρδα, οπότε πλέον είχαν κοινό συμφέρον να καταστραφεί το έγγραφο του μακαρίτη, όπως και έγινε.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε απ' την ιστορία. Ο Ρωμανός έγινε αυτοκράτορας, είχε αρκετές στρατιωτικές επιτυχίες αλλά συνεχώς τον σαμποτάριζε η καμαρίλα της Πόλης. Μετά από διαδοχικά λάθη τακτικής, ηττήθηκε στο Μάτζικερτ το 1071, αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένος, αλλά ο Σελτζούκος ηγέτης τον σεβάστηκε και τον ελευθέρωσε σε λίγες μέρες. 

Στο μεταξύ στην Πόλη είχε λάβει χώρα συνωμοσία, και στο θρόνο ανέβηκε ο γιός του Κωνσταντίνου Ι', ο Μιχαήλ Ζ΄Δούκας. Ο Ρωμανός συνελήφθη, τυφλώθηκε, εξορίστηκε και σε λίγες μέρες πέθανε...

Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Ι' - Στο Παρίσι μας φωτογράφιζαν σαν τις μαϊμούδες!)

 

Ο άνθρωπος πρέπει να ζει πολλές εμπειρίες, να περνάει τις φάσεις του και τα στάδιά του, αλλά δεν πρέπει να κολλάει. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει. 

Όταν είσαι έφηβος είναι φυσικό να αποζητάς δράση. Δυναμισμό, ένταση, αίσθηση δύναμης, ακόμα και τη βία. Είναι νομίζω στη φύση του ανθρώπου και ειδικά του νέου άντρα. 

Δηλαδή ένας 16άρης, με τις ορμόνες του ν' αρχίζουν να φουλάρουν, με τι έπρεπε να ασχολείται? Με το τριαδικό δόγμα ή τα παράδοξα του Ζήνωνα? Και ποιον θα έπρεπε να θαυμάζει? Τον Πασκάλ ή τον Σπινόζα? 

Ας είμαστε σοβαροί τώρα. Η ηλικία αυτή έχει άλλα πρότυπα κι άλλες ανάγκες να καλύψει. Θα έρθει η εποχή (αν έρθει) που θα ασχοληθεί και με τα λεγόμεσα "πιο σοβαρά".

Δε λέω πως οι νέοι της εποχής μου ήταν όλοι γηπεδόβιοι. Αλλά οι περισσότεροι νομίζω από εμάς, ιδίως όσοι μεγαλώσαμε στις αλάνες, ταυτιστήκαμε από νωρίς με κάποια ομάδα. 

Και στην πορεία βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε τη μυσταγωγία των τσιμεντένιων πετάλων. Εκεί, μαζί με τους πιο φανατικούς οπαδούς. Που έχουν τους δικούς τους άγραφους νόμους, τους δικούς τους ήρωες και μύθους, τις δικές τους τελετές ενηλικίωσης.

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο αγγλικός χουλιγκανισμός είχε έρθει και στην Ελλάδα. Έζησα στα γεμάτα τη γενιά που τα έσπαγε στα γήπεδα, επειδή άλλωστε τα έσπαγε παντού. Προσωπικά, κάποια περίοδο με συγκινούσαν οι συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ίσως να μιλούσε μέσα μου ένα αντάρτικο προγονικό γονίδιο που τότε αγνοούσα. 

Αλλά ποτέ δεν συμφωνούσα με τη βία ενάντια σε αντίπαλους οπαδούς. Αν είναι δυνατόν. Με ποιον να πλακωθώ στο ξύλο? Με τον συμμαθητή μου τον βάζελο ή με τον ξάδελφό μου τον χάνουμο?

Όπως είπα στην αρχή, καλό είναι να ζεις μερικά πράγματα. Να τα δεις απ' την καλή και την ανάποδη. Να τα χορτάσεις, να τα βαρεθείς και να πας παρακάτω. 

Πλέον δεν με συγκινούν ούτε οι οργανωμένες οπαδικές εκδρομές, ούτε οι αρχηγοί της εξέδρας, ούτε ο πανζουρλισμός μετά από κάθε γκολ. Κάποτε ταξιδεύαμε στην Ευρώπη, γεμίζαμε τις πλατείες των ξένων πόλεων και καμαρώναμε που οι τουρίστες μας φωτογράφιζαν. Τώρα πλέον ξέρω πολύ καλά πως μας τραβούσαν φωτογραφίες όπως το έκαναν και με τις μαϊμούδες του ζωολογικού κήπου!

Βέβαια, το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να μου αρέσει. Σχεδόν κάθε βράδυ, είτε μόνος είτε με παρέα, βλέπω ένα ματσάκι στην τηλεόραση. 

Και φυσικά εξακολουθώ να αγαπάω τον Θρύλο. Αλλά με μια αγάπη ήρεμη και τρυφερή. Δεν γυαλίζει το μάτι μου ούτε βλέπω κανέναν ως αντίπαλο. Κάθομαι στον καναπέ μου και το απολαμβάνω. Κι όταν ξανανοίξουν τα γήπεδα θα ξαναπάω στον οικείο μου χώρο. Αλλά πλέον με άλλον αέρα, ας τον πούμε φιλοσοφικότερο...

Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Β' - Πώς μίσησα τη Λουιζιάνα!)

Μας ναυτολόγησαν σε μια σιχαμερή ταβέρνα στην άκρη του Περαία, στον Άι-Διονύση. Εκεί μαζευόμασταν κάθε απόγιομα κάτι ναυάγεια της ζωής. Χωρίς ελπίδα, μέλλον, προοπτική. Αποφασισμένοι για όλα και για τίποτα.

Μας μίλησαν απλά για "ύποπτο φορτίο". Εννοείται πως δεν κάνεις και πολλές ερωτήσεις. Τα χαρτιά μας θα ήταν όλα πλαστά. Ταυτότητες, διαβατήρια, ναυτικά δελτία. Τα πάντα. Ουσιαστικά θα ήμασταν "ανύπαρκτοι". Οτιδήποτε κι αν συνέβαινε, κανείς δεν θα μας έψαχνε. Κανείς δεν θα μας έσωζε. Αποστολή απελπισίας κι αυτοκτονίας. Θα ήμασταν κάτι σαν το "πλοίο των πεθαμένων"...

Δεν το πολυσκεφτήκαμε. Άλλωστε αν είσαι παντού ανεπιθύμητος, δεν σε πολυνοιάζει πού τελικά θα σε ξεβράσει η ζωή.

Η δικιά μου δουλειά θα ήταν "ναύτης καταστρώματος". Δηλαδή εργάτης. Κουβάλημα, μικροεπισκευές, καθαριότητα, βάψιμο. Μην ακούτε τι λένε οι ποιητές κι οι πεζογράφοι. Η ζωή στη θάλασσα δεν είναι καθόλου ρομαντική. Δυστυχώς ξέρω πολλά παλληκάρια που είχαν την αφέλεια να νομίσουν πως η καραβίσια ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και προκλήσεις. 

Ένας απόπατος είναι. Δουλεύεις σαν σκλάβος. Και σου φέρνονται σαν σκύλο. Περιμένεις πώς και πώς να πιάσεις κανένα λιμάνι. Αλλά κι εκεί τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ωραία, βγαίνεις στη στεριά και πού πας? Στα μουσεία ή στις λυρικές σκηνές? Όχι βέβαια. Πάλι στον υπόνομο θα βρεθείς. Πόρνες, ρεμάλια, χασικλίδες, μαχαιροβγάλτες. Ο σκουπιδοτενεκές της κοινωνίας.

Στη μέσα τσέπη του μπουφάν μου έχω ένα σημειωματάριο. Το βγάζω και γράφω...

"Η ζωή μου όλη είναι σπασμένα πεζοδρόμια. Βουλωμένα φρεάτια. Χυμένοι φραπέδες!". Μου θυμίζει λίγο στίχους της Κατερίνας Γώγου...

Μοιράζομαι το διόροφο κρεβάτι μ' έναν ναύτη Αμερικάνο. Σκυλάραπας του κερατά. Μέρα-νύχτα μου μιλάει για την πατρίδα του τη Νέα Ορλεάνη. 

Γι' αυτόν ο κόσμος χωρίζεται μόνο σε δύο ζώνες. Στις πόλεις του Βορρά, τις σαπισμένες απ' το παγωμένο κάτουρο του ουρανού, και στη γελαστή κι ηλιόλουστη Λουιζιάνα. Φυσικά δεν έχει ποτέ αντικρίσει τον αττικό ουρανό. 

Τραγουδάει συνεχώς ένα εκνευριστικό τραγουδάκι. Οι στίχοι του έχουν κάπως έτσι...

Σταμάτα πια μικρούλα μου να κλαις

σήκω και στην πλατεία Τζάκσον βγες

στην όμορφη Λουιζιάνα

στην ηλιόλουστη Νέα Ορλεάνη.

Στης θάλασσας τον πάτο με νομίζεις

και στην πλατεία πια δεν ξεμυτίζεις.

Κι όμως δεν έχω ξεψυχήσει

στο πλοίο του θανάτου έχω κολλήσει

μ' έναν μαλάκα από κάτω να με πρήζει (εννοεί εμένα!)

τόσο μακριά απ' την ηλιόλουστη Νέα Ορλεάνη

απ' την όμορφη Λουιζιάνα...

Άβυσσος η καρδιά κι ο οργασμός της γυναίκας! (Κι ο Άι-Βαλεντίνος βοήθειά μας...)

Τι ζητάει μια γυναίκα από έναν άντρα; Της παναγίας τα μάτια.

Και τι ζητάει ένας άντρας από μια γυναίκα; Δυο απλά πραγματάκια: να του κάτσει και να μην του τα πρήζει...

Γενικά, κυκλοφορούν πολλοί μύθοι γύρω απ’ τη γυναίκα και το σεξ. Όπως, π.χ., πως για να φτάσεις στο κρεβάτι μιας γυναίκας πρέπει πρώτα να περάσεις απ’ την ψυχή της. Που, ως γνωστόν, είναι άβυσσος, άρα πού θα πας, σίγουρα θα χαθείς...

Αρκετοί  άντρες αναρωτιέμαστε γιατί οι γυναίκες γίνονται τόσο απότομες όταν τους την πέφτουμε. Αφού και γι’ αυτές το σεξ είναι το ίδιο σημαντικό με μας. 

Η απάντηση ίσως είναι γιατί εμείς οι άντρες βγάλαμε τη φήμη των μεγάλων παραμυθάδων. Πως για να ρίξουμε μια γυναίκα πρέπει πρώτα να της κάνουμε μια μίνι ερωτική εξομλόγηση, να προσποιηθούμε συναίσθημα και ρομαντισμό, ενώ το μόνο που θέλουμε είναι ένα καλό ξαλάφρωμα των όρχεων...

Μετά την εκσπερμάτωση τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Οι φυσιολογικοί άντρες το μόνο που θέλουμε είναι να ντυθούμε στα γρήγορα και να γίνουμε λούηδες απ’ τη ζωή των γυναικών. Μετά τον οργασμό δεν νιώθουμε καμία τρυφερότητα. Μόνο λίγο ανάλαφροι, λιγότεροι αγχωμένοι και κάπως άδειοι. Για μας η γυναίκα είναι μόνο ένα κρεβάτι, τίποτα παραπάνω. Αν θέλουμε παρέα και συζητήσεις έχουμε τους κολητούς μας...

Αν το σεξ ήταν καλό, η γκομενίτσα ίσως επιδιώξει να μας ξαναδεί. Αλλά σίγουρα δεν θα επενδύσει σε μας, δεν θα μαγειρέψει για μας και δεν θα μας γνωρίσει στη μαμά και στις φίλες της...

Και τώρα πετάγομαι σ’ ένα άλλο θέμα, σχετικό και άσχετο. Πρόσφατα ανακάλυψα πως οι γυναίκες έρχονται σε οργασμό όταν νιώσουν έντονα συναισθήματα, όχι απαραίτητα θετικά. Έτσι εξηγείται γιατί μετά από μεγάλους καυγάδες γίνονται τα πιο επικά πηδήματα. Πλακωνόμαστε, είμαστε στα πρόθυρα του χωρισμού, αιωρείται η συναισθηματική φόρτιση πως δεν θα ξαναειδωθούμε, αποφασίζουμε ένα τελευταίο σεξάκι και... πήραν τα φρύγανα φωτιά!

Οπότε αποφάσισα να αξιοποιήσω τις νέες σεξουαλικές μου ανακαλύψεις. Τα έντονα συναισθήματα, όπως είπαμε, και κυρίως ο φόβος, μπορεί να προκαλέσουν στις γυναίκες οργασμό μέχρι λιποθυμίας. Οπότε αξίζει να το ρίξουμε στα ερωτικά παιχνίδια. Να θυμάστε όμως πως ξεκινάμε πάντα με λάιτ καταστάσεις. Π.χ. της δένουμε τα μάτια, της ψυθιρίζουμε στο αυτί πως είναι κακό κορίτσι, την πετάμε πάνω σ’ ένα τραπέζι και της τον χώνουμε. 

Στη συνέχεια βέβαια τα παιχνίδια γίνονται πιο πικάντικα και σκληρά. Αλλά μη θέλετε να σας τα πω όλα με τη μία...

Τι λένε οι άλλοι για μένα (Μπλόγκερ... "Μι": ο πλανήτης-καρπούζι με τις ρουμοπηγές!)

Διαβάζει λάθος τα μηνύματα! Tο έχει αυτό... αλλά ξέρεις γιατί? Tα διαβάζει στην ψονθομφανηχίκχίκ διάλεκτο... Aυτή η διάλεκτος λέγεται ψoνθομφανηχίκχίκ γιατί είναι από τον πλανήτη ψονθομφανηχίκχίκ.

Αλλά η διάλεκτος εκεί δεν είναι το πιο περίεργο. Το περίεργο εκεί είναι το σχήμα του πλανήτη... δεν είναι στρογγυλό, έχει σχήμα καρπουζιού... Λένε ότι στις λίμνες του πλανήτη δεν υπάρχει νερό αλλά χυμός καρπούζι και τα λουλούδια δεν μοιάζουν με λουλούδια... έχουν μεν κοτσάνι αλλά το άνθος είναι σε σχήμα καρπούζι...

Όλα αυτά τα ανακάλυψε ο Ψονθομφανήχ, που βρέθηκε εκεί κατά λάθος με διακτίνιση... Το θέμα είναι ότι δεν βρέθηκε μόνος του εκεί. Η διακτίνιση μετέφερε μαζί της και το αγροτικό του που το είχε ως τότε ως αντικείμενο εργασίας... με αυτό πουλούσε καρπούζια... όλα πήγαν καλά και με τη διακτίνιση και με τη διαμονή...

Βρέθηκε λοιπόν μετά από καμιά δεκαριά χρόνια και ο πλανήτης και ο Ψονθομφανήχ και το αγροτικό με τα καρπούζια... όχι γιατί τον βρήκαν, αλλά γιατί επέστρεψε μόνος του με την κλασική μέθοδο της διακτίνισης...

Το πώς βρέθηκε όμως τόσο ρούμι φορτωμένο στο αγροτικό, το "απάντησε έμμεσα" ο ίδιος στη συνέντευξη που έδωσε!!! Όταν έγινε η συνέντευξη και ρώτησαν τον Ψονθομφανήχ πώς ήταν η εμπειρία του αυτή, εκείνος είπε ότι για καλή του τύχη στο αγροτικό υπήρχε άφθονο ξεχασμένο ρούμι και είπε ότι η διαμονή του ήταν υπέροχη γιατί ήπιε άπειρα κοκτέιλ με ρούμι, χυμό καρπούζι και κάποιων άλλων συστατικών που βρέθηκαν στον πλανήτη εκεί -κάτι σαν τον δυόσμο που βάζουμε στα μοχίτο ήταν αυτά- οι δημοσιογράφοι όμως δεν πείστηκαν με την απάντησή του.

Πρώτον γιατί όλοι τους ήξεραν ότι ο Ψονθομφανήχ πίνει σκέτο το ρούμι του και κατά δεύτερον? Κατά δεύτερον, πόσο πια ρούμι είχε αυτό το αγροτικό... οπότε κατάλαβαν ότι ο Ψονθομφανήχ είχε βρει πηγές με ρούμι -άφθονες πηγές αλλά δεν ήθελε να το πει- στην ερώτηση δε που του έκαναν πώς είναι το όνομά του -και το ρώτησαν αυτό για να δουν πόσο μεθυσμένος είναι και αν θυμάται το όνομά του- απάντησε ότι τον λένε Ψονθομφανήχ -και όμως, παρά το ρούμι που είχε πιεί και ήταν λιάρδα, το θυμόταν και το πρόφερε και σωστά- και τους είπε, επίσης, οτι αυτός ο πλανήτης έγινε το δεύτερο σπίτι του και απαγορεύεται να τον πλησιάσει ο οποιοσδήποτε...

Κάτι άλλο δεν τους είπε γιατί πήρε το αγροτικό με τα καρπούζια και έκανε βόλτες φωνάζοντας από το μικρόφωνο "κοκτέιλ με ρούμι και καρπούζι, κοκτέιλ με ρούμι και καρπούζι.. έλα πάρε πάρε πάρε"... Από τότε αυτός ο πλανήτης πήρε το όνομά του και ονομάστηκε ψονθομφανηχίκχίκ... και ο τρόπος που απαντούσε στους δημοσιογράφους -λόγο επήρειας αλκοόλ- χαρακτηρίστηκε ως ψονθομφανηχίκχίκ διάλεκτος.

Το ρούμι φυσικά το πουλούσε -και ακόμα το πουλάει- ο ίδιος μόνο, έφτιαξε ταμπελάκια για τα μπουκάλια, το εμφιαλώνει και σε οποιοδήποτε μπαράκι να πας στη Μύκονο και Σαντορίνη, θα το βρεις με το όνομα ψονθομφανηχίκχίκ... έτσι λέει η ταμπέλα από το ρούμι, έχει πάνω της τις μοίρες ζωγραφισμένες αγκαλιά, με ένα σφηνοπότηρο ρούμι στο χέρι και μοιάζουν μεθυσμένες -κάτω απο το όνομα στην ταμπέλα όλα αυτά- και αυτό το ρούμι πίνεται σε σφηνοπότηρο, που έχει τοποθετηθεί πριν στο ψυγείο για να δώσει τη σωστή θερμοκρασία στο ρούμι...

 

Ομαδικό σεξ: μια αναγκαία εμπειρία...

Το ομαδικό σεξ, σε όλες του τις παραλλαγές, είναι μια κοινή φαντασίωση αντρών και γυναικών. Βέβαια, κατά τη γνώμη μου, στο ομαδικό σεξ πρέπει τα άτομα να είναι από τέσσερα και πάνω. Γιατί μέχρι τρία θεωρείται σχέση. 

Το ομαδικό σεξ μεταξύ αγνώστων δεν έχει χάρη. Πρέπει να γίνεται μεταξύ κανονικών ζευγαριών. Εκεί είναι η κάβλα...

Νομίζω πως πέρασαν οι εποχές που ο έρωτας ήταν τόσο κτητικός. Πλέον η εικόνα του συντρόφου σου να κάνει σεξ με κάποιο άλλο άτομο δεν προκαλεί ρίγη αγανάκτησης αλλά αλλεπάλληλους οργασμούς. Ανανεώνει τη σχέση, ουσιαστικά καταργεί το κέρατο, είναι πολύ διεγερτικό και συνάμα ειλικρινές και ντόμπρο! 

Αλλά βέβαια πρέπει κι εδώ να τηρούνταν κάποιοι βασικοί κανόνες. Τίποτα δεν λειτουργεί χωρίς κανόνες...

Π.χ. θεωρώ σκόπιμο ο άντρας να επιλέγει τους άντρες που θα συμμετάσχουν στο ομαδικό, κι οι γυναίκα τις γυναίκες. Είναι βαθιά φιλοσοφημένο αυτό που λέω, κι ας βαριέμαι να το αναλύσω περισσότερο.

Επίσης πρέπει να τηρούμε κι ένα σαβουάρ βιβρ. Όπως σερβίρουμε πρώτα τους καλεσμένους μας, έτσι πρέπει να ενδιαφερθούμε πρωτίστως για την ικανοποίηση των τρίτων.

Καλό είναι πριν βρεθείτε στα κρεβάτια, να προηγηθούν μερικές κοινές έξοδοι για καφέ, ποτό κ.λπ. Να γνωριστείτε λίγο καλύτερα, να δείτε αν κολλάτε στοιχειωδώς, να μην προκύψουν τίποτα "έκτακτα" την κρίσιμη ώρα που είναι δύσκολο να διαχειριστούν...

Αν δεν νιώθετε απόλυτα έτοιμοι, αφήστε το καλύτερα γι' αργότερα. Μην πιέζετε καταστάσεις ούτε τον εαυτό σας. Τίποτα δεν κάνουμε ψυχαναγκαστικά. 

Κάθε παρτουζίτσα έχει τη δική της ιστορία και χημεία. Και πρέπει να ξέρουμε πως μετά από μια τέτοια εμπειρία καμία σχέση δεν μένει ίδια. Περνάει σε άλλη διάσταση ή φάση. Είναι ένα ρίσκο αλλά αξίζει τον κόπο. Ειδικά αν έχει βαλτώσει η σχέση...

Επίσης να φροντίζετε ν' ανανεώνονται οι συμμετέχοντες. Για να αποφεύγεται η πιθανότητα κάθε συναισθηματικού δεσίματος. Έτσι την πατάνε κυρίως οι γυναίκες. Πρέπει να ξεκαθαριστεί απόλυτα: κανείς δεν παντρεύεται με κανέναν στο τέλους του οργίου...

Οι γυναίκες επίσης πρέπει να προσέξουν να μην το κάνουν βούκινο στην κοινωνία. Μπορεί, κυρίες μου, να έχετε ενθουσιαστεί, αλλά πολλοί εκεί έξω δεν είναι έτοιμοι να συμμεριστούν όσα αισθάνεστε και, το χειρότερο, από χαιρεκακία θα σας "θάψουν" όλους κανονικά...

Και μια τελευταία συμβουλή: το ομαδικό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνει ρουτίνα. Δεν είναι για χόρταση, αλλά μόνο το κερασάκι στην τούρτα. 

Πρέπει να είναι το "βότσαλο στη λίμνη", που αραιά και πού θα ταρακουνάει τα βαλτωμένα ύδατα της σχέσης. Αν το κάνετε τρόπο ζωής θα μπείτε σε άλλους λαβυρίνθους, που προσωπικά δεν τους συνιστώ...

Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Α' - Αύριο σαλπάρουμε!)

Ο Νίκος Καββαδίας έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια στα μαραμπού, αυτά τα παράξενα και "βλακώδη", όπως τα αποκαλεί, τροπικά πουλιά της Αφρικής και της Ασίας.

Εγώ γουστάρω ένα άλλο πουλί, που ζούσε ως τον 17ο αιώνα στον ινδικό ωκεανό, και κυρίως στον Άγιο Μαυρίκιο. Είναι το ντόντο, που βλέπετε στη φώτο, κι έχω γεμίσει με αφίσες του όλο το γιατάκι μου.

Στο Καρπενήσι όταν γεννήθηκα δεν είχε γίνει ακόμα το κολυμβητήριο. Ούτε και θάλασσα είχαμε κοντά, οπότε... πού και ποιος να με μάθει κολύμπι? 

Αλλά τη θάλασσα την αγάπησα και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή. Σάμπως και πού θα μου χρειαστεί το κολύμπι? Αν βουλιάξει το πλοίο όλο και κάποια νεράιδα θα με βγάλει στη στεριά...

Είναι μια απ' τις πιο παγωμένες νύχτες. Απ' αυτές που ζητάς το σπίτι σου. Το πρωί οι ναύτες κρεμασμένοι στις σκαλωσιές έβαφαν τις άγκυρες. Κι ο καπετάνιος δοκίμαζε τη μπουρού. Αύριο φεύγουμε...

Βαριά η μοίρα των ναυτικών. Η αγωνία της επιστροφής, οι χαμένοι έρωτες, οι τσακισμένες γυναίκες των λιμανιών. 

Αλλά η ατμόσφαιρα του καραβιού είναι μοναδική. Αντρίκια. Οι πραγματικοί άντρες είναι ευαίσθητοι, παθιάζονται, γελάνε, κλαίνε, παλεύουν, ματώνουν, γλείφουν τις πληγές τους, πέφτουν αλλά ξανασηκώνονται...

Η φλόγα της φυγής με καίει. Ας γυρίζω κάθε φορά με το πρόσωπο χλωμό, το κορμί τσακισμένο και τις τσέπες άδειες. Δεν βλέπω την ώρα να ξαναφύγω. Νέες εμπειρίες, νέοι άνθρωποι, νέες θάλασσες, χλιαρές, παγωμένες, βρόμικες, γαλάζιες...

Η μυρουδιά του καραβιού και της θάλασσας με διεγείρουν ακόμα και σεξουαλικά. Όταν το πλοίο σαλπάρει ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Τον τυχοδιώκτη, τον ποιητή, τον εραστή, τον θαλασσόβιο. 

Κι όταν βρεθούμε στο Ασουάν δεν θα ξεχάσω ποτέ να δω τον Σταυρό του Νότου, που δεν τον βλέπουμε στη Μεσόγειο...

Μέσα στην αμαρτία και στην ήττα μου νομίζω πως διασώζω την παιδικότητά μου. Μια ιδιότυπη παρθενιά, ας πούμε. Μιαν αγνότητα. 

Γιατί εγώ δεν έψαχνα -ούτε και ψάχνω- τη γυναίκα πάθος-σάρκα-αμαρτία. Ούτε καν τις γυναίκες μυστήριο, τις γεμάτες υποσχέσεις και ευωδιές. Πάντα αναζητούσα το απλησίαστο. Την άπιαστη γυναίκα. Τη διάφανη. Τη γυναίκα-οπτασία...

Μαϊμούδες, γάτες, παπαγάλους, όλα γενικά τα ζώα που 'χουν για παρέα οι ναυτικοί εμένα δεν με συγκινούσαν. Ούτε και τα ναρκωτικά με έθελξαν ιδιαίτερα, αν και τα δοκίμασα. 

Όσο σκληρός κι αν έδειχνα -όλοι οι ναυτικοί δείχνουμε σκληροί κι ατσαλωμένοι- τόσο ζητούσα κάποια ζεστασιά. Κάποια δροσούλα, ένα νεανικό χαμόγελο, ένα μαντήλι να μ' αποχαιρετά. Κι άλλο ένα να με καλοδέχεται...

Στους ξένους τόπους η μοναξιά δεν αντέχεται εύκολα. Κανείς δεν υπάρχει να σου κάνει συντροφιά, ν' ανταλλάξετε μια κουβέντα. Όλοι γύρω σου μόνο να βλαστημάνε ξέρουν. 

Κάθομαι με τις ώρες πάνω στη δέστρα και κοιτάω τη θάλασσα του λιμανιού. Όλοι οι απόπατοι του κόσμου, όλο το αγκομαχητό της νύχτας, στη θάλασσα κατεβαίνει. 

Κάποτε, όταν πέθαιναν ναυτικοί στο ταξίδι τούς φούνταραν στο πέλαγος. Καλύτερα να σε φαν οι καρχαρίες παρά τα σκουλήκια. Όσες οικογένειες έχασαν έτσι τα παλικάρια τους, δεν ξανάφαγαν ψάρι...