Αίαντας ή Οδυσσέας;

 

Σήμερα μου συνέβη μια περίεργη φάση. Είχα πάει για μια δουλίτσα στην πλατεία Αγίου Θωμά στο Γουδή. 

Ξαφνικά, από την είσοδο του Λαϊκού Νοσοκομείου πετάγεται τρέχοντας ένας νεαρός, σε κατάσταση αμόκ, προφανώς με κάποια σοβαρή ψυχική διαταραχή. Έτρεχε προς την οδό Μιχαλακοπούλου, όπου τα αυτοκίνητα κινούνταν με σχετικά υψηλή ταχύητητα.

Τον κυνηγούσαν δύο μεσόκοποι νοσηλευτές που ήταν προφανές πως δεν επρόκειτο να τον προφθάσουν. Και πιο πίσω η καημένη η μανούλα του να τον φωνάζει... "Νίκοοοοο, Νίκοοοοο".

Ο νεαρός ερχόταν προς το μέρος μου. Στον δρόμο του υπήρχε μια ψαροταβέρνα, άρπαξε μια ψάθινη καρέκλα και την έσπασε στο κεφάλι του καθώς έτρεχε. 

Τώρα εγώ τι έπρεπε να κάνω; Αν αδιαφορούσα, κανείς δεν θα μου έλεγε τίποτα. Αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα ο νεαρός θα επιχειρούσε να διασχίσει την οδό Μιχαλακοπούλου. Ο κίνδυνος να τον χτυπήσει ένα διερχόμενο όχημα ήταν σχδόν 80%.

Μεγάλο το δίλημμα. Αποκλείεται να αδιαφορίσω. Αλλά έπρεπε να αποφασίσω άμεσα αν θα αντιδρούσα ως Αίαντας ή ως Οδυσσεάς. 

Αν επέλεγα τη δυναμική λύση μάλλον θα αποτύγχανα. Ο τύπος ήταν σε έξαλλη κατάσταση, πολύ ογκώδης και γεροδεμένος. Σίγουρα θα με παρέσερνε με τη φόρα του. Ίσως να μου έχωνε και καμιά γερή μπουνιά ή κλωτσιά.

Οπότε αποφάσισα να γίνω Οδυσσέας. Παραμέρισα λίγο και την κατάλληλη στιγμή του έβαλα τρικλοποδιά. Ο καημένος έφαγε τα μούτρα του, έπεσε στο πεζοδρόμιο και μάτωσαν αγκώνες και γόνατα. Όμως γλίτωσε τα χειρότερα. Οι νοσηλευτές πρόλαβαν να τον φτάσουν και κάπως κατάφεραν να τον τιθασεύσουν...

Δεν έκατσα να δω τη συνέχεια. Απομακρύνθηκα αθόρυβα. Δεν ήθελα και να μπλέξω σε διαδικασίες του τύπου ... τραυμάτισες τον άνθρωπο κ.λπ.