Σκέψεις στ’ αγιονορείτικο μονοπάτι...

Κάποιοι λένε πως για να βιώσεις καινούργιες εμπειρίες θα πρέπει να ζήσεις το αντίθετο απ’ αυτό που προσωπικά σ’ αρέσει.

Δεν ξέρω τι με φέρνει κάθε χρόνο στ’ Αγιονόρος...

Ίσως να φτάνει αυτό που πριν χρόνια μου ’πε ένα νέο καλογέρι:

"Το χαμόγελό σου μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι για να μπορέσω να συνεχίσω"...

Είχαμε πιάσει κουβέντα θυμάμαι.

Διαπίστωσα πως ένα μέρος του εαυτού του περίμενε μια λύση "απ’ έξω".

Νοσταλγούσε απεγνωσμένα τ’ αγαπημένα του πρόσωπα.

Βίωνε μια ζωή σε ανάκληση...

Ξυπνάω με δυσκολία στις 4 τα ξημερώματα.

Είναι η ώρα που η "σχετική γνώση" αντικαθιστά την "ακριβή γνώση".

Παίρνω το μονοπάτι σκεφτικός.

Προσπαθώ ν’ ανακαλύψω το μέτρο, αν αυτό υπάρχει.

Παλεύω με τον τρόπο που μέχρι τώρα έβλεπα τα πράγματα, δηλαδή διανοητικά και γνωσιολογικά.

Πρέπει, έστω και για λίγο, ν’ απενεργοποιήσω αυτές τις ιδιότητες.

Ν’ ανακαλύψω άλλες, συμπληρωματικές και ταυτόχρονα βασικές για την ανθρώπινη ύπαρξη...