Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (Α’) Αμοργός - Η γυναίκα με το κόκκινο γέλιο...

Την έλεγα "γυναίκα με το κόκκινο γέλιο".

Γδυνόταν μπροστά μου ατάραχη, χωρίς αιδώ μα και δίχως αναίδεια...

Σα να μην ήμουν πλάι της εγώ αλλά ο ίσκιος μου.

Με αγνοούσε;

Με ξεχνούσε;

Ποιος ξέρει...

Γδυνόταν...

"Μ’ αγαπάς;", τη ρωτούσα.

"Όχι!"

"Δεν μ’ αγαπάς;"

"Όχι!"

"Θα μ’ αγαπήσεις;"

"Ίσως"

Μια νύχτα θέλησα να της ακουμπήσω τα μάτια της με τα δικά μου.

Ένα σμίξιμο των βλεφαρίδων.

Φρένιασε!

- Τι θες να μου κάνεις;

- Ένα χαδάκι!

- Στα μάτια μου;

- Γιατί όχι;

- Γιατί τα μάτια μου θα τα χαρίσω μόνο σ’ αυτόν που θ’ αγαπήσω!

Φαίνεται πως στα μάτια της θρόνιαζε η τιμή της...

Όμως τα χείλη της ήταν πάντα κατακόκκινα, μέρα και νύχτα.

Δεν ξέβαφαν ποτές.

Ακόμα και το σάλιο της κατακόκκινο ήταν.

Ο δαίμονας κι εγώ...