Μπενίτο Μουσολίνι (Γ’) - Οριστικό κι αμετάκλητο: μουσειακό είδος η "γκλίτσα του τσολιά"!

Στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ο Μουσολίνι ήταν 14 ετών.

Αλλά ήθελε να έρθει στην Ελλάδα, με το σώμα των Γαριβαλδίνων, για να πολεμήσει κατά των Τούρκων.

Όμως μετά το 1922 που ’γινε πρωθυπουργός άλλαξε διαθέσεις.

Θεωρούσε την Ελλάδα "ύπουλο εχθρό", σφιχτοδεμένο στο άρμα της Αγγλίας.

Δηλαδή του μεγαλύτερου εχθρού της Ιταλίας.

"Οι Έλληνες μισούν τους Ιταλούς όπως κανείς άλλος λαός", έλεγε. 

"Το γιατί είναι μυστήριο. Ίσως γιατί ο Σανταρόζα ξεκίνησε απ’ την πατρίδα του το Πεδεμόντιο να πάει να πεθάνει ηρωικά στη Σφακτηρία για την Ελλάδα. Ίσως γιατί ένας γαριβαλδινός απ’ το Φορλί, ο Αντόνιο Φράττι, εβδομήντα χρόνια αργότερα έπεσε στο Δομοκό πολεμώντας τους Τούρκους"...

Αλλά το πόσο "μίσος" και "αχαριστία" νιώθαμε για τους Ιταλούς φάνηκε μετά τη συνθηκολόγησή τους τον Σεπτέμβρη του ’43, όταν οι Γερμανοί κατεξεφτύλιζαν και εξόντωναν όσους Ιταλούς στρατιώτες αιχμαλώτιζαν.

Είχαν μεταφέρει χιλιάδες Ιταλούς αιχμαλώτους στο στρατόπεδο του Γουδιού κι οι Αθηναίοι με κίνδυνο της ζωή τους πλησίαζαν και τους πέταγαν τρόφιμα, φανέλες και κάλτσες.

Κι αυτό έγινε παντού στην Ελλάδα.

Ο παππούς μου στην ορεινή Ευρυτανία, αν και πάμφτωχος με 6 πεινασμένα παιδιά, έκρυβε για έναν χρόνο δυο Ιταλούς στρατιώτες.

Ο ένας μας έστελνε κάθε Χριστούγεννα ευχετήρια κάρτα απ’ την Ιταλία μέχρι το 1980. Μετά δεν ξανάδωσε σημεία ζωής...

Το 1952 επισκέφτηκε την Ελλάδα ο τότε Ιταλός πρωθυπουργός Ντε Γκάσπερι, χριστιανοδημοκράτης και αντιφασίστας.

Ήταν αρκετά κουμπωμένος, φοβούμενος ψυχρή υποδοχή.

Αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο!

Μάλιστα, στο δρόμο για τις Μυκήνες, η αυτοκινητοπομπή σταμάτησε σ’ ένα μαντρί κι ο Ιταλιάνος πρωθυπουργός ρώτησε τον βοσκό: "Τι είν’ αυτό που κρατάς;".

"Είν΄η γκλίτσα μου! Σ’ αρέσει; Πάρ’ τηνε!", του ’πε ο βλάχος.

Η γκλίτσα αυτή φυλαγόταν μέχρι πρόσφατα ως κειμήλιο στα κεντρικά γραφεία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στη Ρώμη...