Πού τα ’χουν τα μάτια οι πρεσβύωπες;

Ας αφήσουμε τις χαζοπαρθενιές και τις ψευτοντροπές κι ας το παραδεχτούμε δημόσια:

Εννιά στους δέκα από μας έχουμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εξώγαμα!

Δεν μπορεί, κάποτε ήμασταν κι εμείς πιτσιρικάδες, όλο και κάποιο καλοκαίρι γουστάραμε να το παίξουμε γκρικ κάμακες, και να το το γκάστρωμα τις Καναδέζας.

Αλλά και τους χειμώνες, το πιο καλό καλοριφέρ είν’ τα φιλιά, δεν μπορεί να μην επήλθε το απρόοπτο με καμιά ημεδαπή ή αλλοδαπή μετανάστρια...

Πάντα, βέβαια, μιλάμε για εξώγαμο, γιατί το άλλο, το "εντός γάμου", πάει πακετάκι με τη μαμά του και δε λέει καθόλου!

Κι έτσι μπορεί να βρεθείς στο χαλαρό μ’ ένα γιόκα στο Κεμπέκ που μεγαλώνει σε μια οβρέικη οικογένεια που σου κάνει και τη χάρη να του δώσει το όνομα του Προφήτη που ανέβηκε ολόσωμος στους ουρανούς.

Κι επειδή πήρε περισσότερο από κείνο το σόι, και ποιος ξέρει και τι το ταΐζουν το παιδάκι, σου ρίχνει απ’ τα 14 δυο κεφάλια, και πάει και στο εφηβικό των Γκρίζλις και στο παίζει και σούπερ μπασκετμπολίστας.

Αλλά σαν του κάνεις την σταυρωτή ντρίπλα κάτω απ’ τα πόδια, σε χάνει απ’ το ραντάρ του!

Γιατί, κακά τα ψέματα, αν δεν μεγαλώσεις στο γκρίκλαντ, δεν τη γλυτώνεις τη βοϊδοσχολή...

Το βλέπεις το παιδί να θέλει να κάνει κωλοδάχτυλο και να υψώνει το μεσαίο δάχτυλο.

Και σε πιάνει απελπισία...

Και προσπαθείς να του μάθεις τη σωστή κίνηση, αυτή με τον παράμεσο κρυμμένο μέσα στη χούφτα.

Κίνηση γεμάτη με τη θρησκευτική ευλάβεια και το μυστικισμό της Ανατολής.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που κι οι παπάδες μας ευλογάνε με το δάχτυλο αλά τούρκα.

Αλλά, κακά τα ψέματα, όσ’ αγόρια και να κάνεις, αν δεν γεννήσεις κορίτσι πατέρας δεν λογιέσαι!

Τ’ όνειρο κάθε νορμάλ άντρα: να κάνει κορίτσι και να το μεγαλώσει σαν αγόρι.

Μόλις κλείσει τα έντεκα το πας για πρώτη φορά στο Καραϊσκάκη να δει το Θρύλο.

Στην αρχή στο χαλαρό, σε κανένα φιλικό ματσάκι τ’ Αυγούστου.

Ρίχνετε τα πρώτα μπινελίκια για προθέρμανση.

Και στο ημιχρόνιο πάτε τουαλέτες.

Στις αντρικές εννοείται!

Πρέπει το κοράσιον να μάθει να κατουράει όρθιο, καλύτερα κι από σένα.

Και μόλις μπει στα δεκατρία αρχίζει η πολυπολιτισμική διαπαιδαγώγηση της νεάνιδος.

Τη μέρα της γιορτής σου την πας στο ταβερνείο, στα Κάτω Πατήσια, δίπλα στην εκκλησιά των Ουνιτών.

Εκεί θα γνωρίσει τους κολλητούς σου: Τούρκους, Αιγύπτιους, Σύρους, Ινδούς κι Αφρικανούς.

Κάποια στιγμή θα μείνετε τρεις: εσύ, η κορούλα σου κι ο μουσουλμάνος χότζας απ’ το Σουδάν.

Το γκαρσόνι θα φέρει το λογαριασμό, εσύ απ’ τα ξίδια βλέπεις μόνο σκιές γύρω σου και δίνεις το χαρτάκι στον χατζη-Οσμάν να σου πει το ποσό.

Εκείνος, ως πρεσβύωψ, το φέρνει κοντά στη μέση του για να το δει.

Τούτη είναι η κρίσιμη στιγμή που δίνει εξετάσεις η κοράκλα σου.

Αν δεν βγάλει τσιμουδιά... μεταξετεστέα και με τον κηδεμόνα της.

Αλλά αν γυρίσει και ρωτήσει τον σεβάσμιο ιμάμη ... "ρε συ, στ’ αρχίδια τα ’χεις τα μάτια σου;", ε... τότε περνάει με άριστα!