Το ’δαμε κι αυτό: η Εκκλησία αγιοποίησε τον Δαυίδ Κομνηνό! (Τα μυστικά του βούρκου)

Ο Δαυίδ Κομνηνός ήταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας Τραπεζούντας.

Ο Μωάμεθ ο Πορθητής το 1461 έζωσε την πόλη από ξηρά και θάλασσα.

Η Κωνσταντινούπολη είχε πέσει, η βοήθεια απ’ τη Δύση που ζήτησε ο Κομνηνός δεν ερχόταν, η θέση του ήταν απελπιστική, αποφάσισε με τους προκρίτους του να διαπραγματευτούν και να παραδώσουν την πόλη τους στους Οθωμανούς.

Δεν είναι πρέπον να το παίξουμε ήρωες εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς.

Πάντως πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Κομνηνό πως φέρθηκε άνανδρα και δεν μιμήθηκε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

Ο Μωάμεθ, όμως, ήταν άνθρωπος που τηρούσε στο ακέραιο το λόγο του και δεν έπαιρνε πίσω τις υποσχέσεις του.

Φόρτωσε ένα τούρκικο πλοίο με την οικογένεια, τους υπηρέτες και τους θησαυρούς του Κομνηνού και τον μετέφερε στην Ανδριανούπολη κι από κει στο Στρυμόνα της Μακεδονίας όπου του παραχώρησε μια μεγάλη έκταση γης με πολλά έσοδα.

Από δω αρχίζουν κάποιες σκοτεινές ιστορίες. Φαίνεται πως ο Κομνηνός ήρθε σε επαφή με Δυτικούς ηγεμόνες, με Σέρβους και άλλους ορθόδοξους ηγέτες των Βαλκανίων για τη συγκρότηση αντιτουρκικού μετώπου. 

Μπορεί να ήταν και απλές συκοφαντίες, έφτασαν όμως στ’ αυτιά του Μωάμεθ που μετέφερε τον Κομνηνό, τους τρεις γιους του και τον ανιψιό του στην Πόλη όπου τους αποκεφάλισε το 1463.

Το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης θυμήθηκε το γεγονός μετά από 550 χρόνια και με τη δικαιολογία πως δήθεν αποκεφαλίστηκαν για θρησκευτικούς λόγους, τους αγιοποίησε πριν λίγους μήνες.

Γιατί άραγε οι παμπόνηροι Φαναριώτες αποφάσισαν έτσι ξαφνικά να "ξεθάψουν" τους Κομνηνούς και να ξύσουν παλιές πληγές;

Η απάντηση είναι απλή: όσοι παρακολουθούν την εκκλησιαστική επικαιρότητα γνωρίζουν πως είναι θέμα χρόνου να επέλθει σχίσμα στην Ορθοδοξία μεταξύ σλαβόφωνων και ελληνόγλωσσων Εκκλησιών. Ή, αν θέλετε, μεταξύ των Πατριαρχείων Μόσχας και Κωνσταντινούπολης.

Ο Δαυίδ Κομνηνός θεωρείται από τους Σέρβους ως γενάρχης του βασιλικού τους οίκου Μπράγκοβιτς, λόγω των πολλών επιγαμιών μεταξύ των δυο οικογενειών. Γι’ αυτό και η Σερβία ισχυρίζεται πως είναι το διάδοχο Βασίλειο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Το κόλπο του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης είναι απλό: αγιοποιεί τον γενάρχη του σέρβικου βασιλικού οίκου κι έτσι "δεσμεύει" την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας στο άρμα του, ελπίζοντας πως θα την αποσπάσει απ’ τη μεγάλη σλαβόφωνη οικογένεια!

Αλλά μια και μιλήσαμε για τους γάμους μεταξύ των βασιλικών οικογενειών του Βυζαντίου και της Σερβίας, να θυμίσουμε πως και η μάνα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ήταν Σέρβα, το γένος Ντράγκαν, εξού και το όνομα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα "Δραγάσης"!

Πιο έντονος όμως είναι ο δεσμός των Σέρβων με το σόι των Κομνηνών και την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Υπάρχουν πολυάριθμοι σέρβικοι θρήνοι, ποιήματα και δημοτικά τραγούδια που θρηνούν την πτώση της Τραπεζούντας και το θάνατο των τελευταίων Κομνηνών-"προπατόρων" τους.

Όλα έχουν κυκλοφορήσει στο Σεράγεβο και στο Βελιγράδι αλλά κανένας δεν τόλμησε να τα μεταφράσει στα ελληνικά. Φοβούνται, βλέπετε, μην γκρεμιστεί ο μύθος των "Ελλήνων Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου"...