Πάσχα στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας...

Απ’ το παράθυρο βλέπω το Σταθμό Λαρίσης.

Σε τούτο το ξενοδοχείο έχω να ’ρθω απ’ το 1992!

Τότε που ’μουν κωλοφάνταρο κι όταν έμενα σόλο καπίκι δύσκολα έλεγα "όχι" σε κάτι αδελφές του ελέους.

Έσβηνα τα φώτα, έκλεινα τα μάτια κι όπως έλεγε και το αρχαίο ρητό... λυχνίας σβεσθείσης πάσα τρύπα ομοία!

Από κάτω, στο δρόμο, ένας νταβατζής ουρλιάζει στις τσούλες του: "Άμα δεν σταματούν μπρος στα βυζιά σας, βγάλτε στη φόρα τα μουνιά σας μπας και ταρακουνηθούν οι πούστηδες!"...

Τούτο το "πηδηχτάδικο" ήταν κάποτε ξενοδοχείο πολυτελείας.

Τώρα μόλις σκάσεις μύτη, αμέσως στην πέφτουν: "Έχω πρώτο πράμα, απ’ το Χαλέπι κολλητέ!"...

Στην κοινή τουαλέτα ένας γερο-μεθύστακας ξερνάει με το κεφάλι χωμένο στη λεκάνη...

Αυτή που "ψώνισα" απόψε, στο μισοσκόταδο μού φάνηκε σπουδαίος πούτανος!

Αλλά έκανα λάθος.

Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο την έπιασαν οι φρίκες της κοκαΐνης κι άρχισε να ουρλιάζει πως την κυνηγάν να τη σφάξουν μπασκίνες απ’ την Κίνα.

Βγαίνει τρέχοντας στο δρόμο και χώνετε σ’ έναν κάδο σκουπιδιάρικο.

Τρέχω στο κατόπι της.

"Τι κάνεις δω μέσα μωρή;"

"Δίνε του γιατί στην άναψα! Εδώ δεν θα με βρουν με τίποτα..."

Κάτω απ’ τη λάμπα του δήμου βλέπω καλύτερα την αλήτικη φάτσα της. Κουρελιασμένη απ’ τις μαύρες χαρακιές της πρέζας...

Κάποιος με πλησιάζει από πίσω. Τρομάζω.

Ουφ... ένα ακίνδυνο γεροντο-πρεζάκι είναι. Ένα ψοφο-ραμόλι που το ’χει τσακίσει η "παραμύθα".

"Γουστάρεις να νταγκλάααααρεις;", με ρωτάει τραγουδιστά.