Ένας Καρπενησιώτης στα καράβια! ("Ναυτάκι του γλυκού νερού")

("Καρπενησιώτης είσαι?", με ρώτησες.

"Πού το κατάλαβες?"

"Πρύμνες! Είπες πρύμνες!"

"Και λοιπόν?"

"Ένας πραγματικός θαλασσινός

θα 'λεγε πρύμες!

Οι πρύμνες είναι των στεριανών τερτίπια...")

Εμείς δεν κάνουμε ταξίδια αναψυχής,

κοσμοπολίτικα.

Φορτία παίρνουμε, 

για πόρτα μακρινά κινάμε.

Σαν ανταμώσουμε καράβια,

δυτικά κι ανατολίτικα,

"καλά ταξίδια", τους ευχόμαστε, "παιδιά",

και προχωράμε.

Τσιγγάνοι είμαστε της θάλασσας,

απόκοσμοι και ξεχασμένοι,

στην παγωνιά της ξενιτιάς

θερμή αγκαλιά ζητάμε.

Στους τροπικούς ψηνόμαστε,

στ' ωκεανού την άβυσσο ξερνάμε.

Κι αν καπριτσιώσει η θάλασσα

και το σκαρί σπιρτόξυλο το σπάσει,

άκλαφτοι βυθιζόμαστε

χωρίς κανένα χέρι σπλαχνικό

τα μάτια μας να κλείσει...

(Ναυάγησα σ' όλες τις άκρες 

της θάλασσας!

Όμως,

στο δωμάτιό μου ήταν

που χάθηκα...)