Απ’ το ημερολόγιο ενός άρρωστου Γαύρου (Α’ - Η "νύχτα των ξερατών"...)

Λέγαμε στο προηγούμενο ποστ για την ιστορική νίκη του Θρύλου στον αγώνα με τη Σάντος του Πελέ.

Εκείνο το παιχνίδι προκάλεσε τόση αίσθηση που ακόμη και το εγκυκλοπαιδικό λεξικό του Ελευθερουδάκη, στη νεώτερη έκδοσή του, στο λήμμα "αθλητισμός" είχε φάση απ’ τον συγκεκριμένο αγώνα.

Οι γαύροι το ’χαν πάρει πολύ πάνω τους και κατέβαιναν στα γήπεδα με πανό που έφεραν την ξενόγλωσση υπογραφή "Ολυμπίκ ντε Πειρέ"!

Οι αντίπαλοι, για να τους κάνουν καζούρα, φώναζαν "Ολυμπίκ ντε κουρελέ", κι οι γαύροι ανταπαντούσαν "σκίσαμε και τον Πελέ"!

Αλλά γιατί να μιλάμε για περασμένα μεγαλεία;

Απόψε είναι Τετάρτη. Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014, και παίζουμε στο Μάντσεστερ για τη μεγάλη πρόκριση.

Κανονικά θα ’πρεπε να ’μαστε στις κερκίδες του Ολντ Τράφορντ, αλλά όταν είσαι σόλο καπίκι βολεύεσαι στη παμπ της γειτονιάς σου.

Ήμουν με τον κολλητό μου, το Λιγδιάρη, και προλάβαμε να πιάσουμε καλή θέση.

Ξέραμε πως οι διαιτητές και το πλήθος θα έσπρωχνε τους αντίπαλους, αλλά είχαμε την κρυφή ελπίδα της νίκης.

Το ματσάκι, ως γνωστόν, στράβωσε. Ήταν και το "χόρτο", βάλε και τη βότκα, στα συν πως δεν είχαμε να πληρώσουμε το λογαριασμό... ε, πολύ θέλει; Το κάναμε λαμπόγυαλο το μαγαζί. Μας την έπεσε κι ο μαγαζάτορας με τους μπράβους του και μας λιάνισαν.

Την άλλη μέρα ξύπνησα σ’ ένα άγνωστο κρεβάτι, σ’ ένα άγνωστο υπνοδωμάτιο. Μη μου πείτε πως δεν σας συνέβη κι εσάς κάποτε!

Μόλις άρχισα να συνέρχομαι θυμήθηκα πως είν’ το δωμάτιο της Ρένας. Ούτε πού θυμάμαι πώς προέκυψε η Ρένα στην όλη φάση.

Αλλά σαν κάτι μύριζε πολύ άσχημα.

Το κρεβάτι το είχα κάνει χάλια. Κι όταν λέμε χάλια, εννοούμε τελείως χάλια.

Ξερατά παντού, κι όχι μόνο. Δεν γράφω περισσότερα για να μην αηδιάσετε.

Πιάνω τα σεντόνια και το πάπλωμα, τα κάνω μπόγο, και κατεβαίνω τις εσωτερικές σκάλες του σπιτιού.

Στη σαλοτραπεζαρία ήταν συγκεντρωμένη όλη η αξιοσέβαστη οικογένεια Βαγενά κι έπαιρνε το πρωινό της. Ο Μπαμπάς, η Μαμά κι η Ρενούλα.

Με τη Ρένα νταραβεριζόμασταν εδώ κι ένα μήνα. Δεν είχαμε ακόμα πηδηχτεί γιατί εκείνη ήθελε κάτι "πιο ουσιαστικό, όχι μόνο σαρκικό". Αλλά εμένα μου είχαν γίνει τούμπανο τόσες μέρες...

Ο Μπαμπάς με κάλεσε ευγενικά στο τραπέζι τους. 

Κάθομαι.

"Κάποιος είχε τα χάλια του χθες βράδυ", λέει η Μαμά.

"Δεν πειράζει", τη διακόπτει ο Μπαμπάς, "καλό είναι να εκτονώνεται το παιδί πού και πού"!

"Ναι, αλλά πρέπει και κάποτε να σοβαρευτεί το παιδί, έχει ήδη σαρανταεφταρίσει!", πετάγεται κι η Ρενούλα.

Την αγριοκοιτάζω και τις κάνω νόημα να βγάλει το σκασμό.

"Λέρωσα λίγο τα σεντονάκια σας", λέω της Μαμάς, "θα τα πάρω να τα πλύνω σπίτι μου και θα σας τα επιστρέψω αύριο".

"Δεν είναι ανάγκη", μου λέει, και σηκώνεται για να πάρει το μπόγο απ’ τα χέρια μου.

Εγώ αντιστέκομαι, η μουρλέγκω είχε φοβερή δύναμη, κι έτσι όπως τραβάγαμε τον μπόγο, εκείνος λύνεται κι όλο το περιεχόμενό του σκορπάει στο πάτωμα.

Η Μαμά πάει τρέχοντας στην τουαλέτα, μάλλον για να ξεράσει.

Δεν βλέπω να ’χει μέλλον η σχέση μου με τη Ρενούλα.

Και μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να την πηδήξω.

Αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει τούτη τη στιγμή.

Το μόνο που θέλω είναι να φύγω το γρηγορότερο από δω μέσα...