Απ’ το ημερολόγιο ενός άρρωστου Γαύρου (Β’ - Πρόωρη εκσπερμάτιση!)

Θα σας γυρίσω λίγο στους "προϊστορικούς" χρόνους. 

Τότε που το ποδόσφαιρο έφτιαχνε ακόμα φιλίες κι όχι έχθρες.

Οι γιαγιάδες περίμεναν όλη τη βδομάδα για να ’ρθει η Κυριακή και να πάνε στην Εκκλησιά. Κι εμείς για να πάμε στο γήπεδο ή ν’ ακούσουμε στο ραδιάκι το Θρύλο...

Ήμασταν φτωχοδιάβολοι, πολυμήχανοι, αδίστακτοι.

Τότε που το σήμερα ήταν αβέβαιο και το αύριο πολύ μακρινό...

Τότε που η γαυροσύνη ήταν μια ψυχική ροπή που είτε την είχες είτε όχι.

Η ήττα μάς έκανε πτώματα. Ούτε καν μας "σηκωνόταν"! Γι’ αυτό κι όταν χάναμε, δεν πηγαίναμε μπουρδελότσαρκα αλλά τα πίναμε σε παρακμιακές παμπ.

Ένα τέτοιο θλιβερό κυριακάτικο απόγευμα είναι και τ’ αποψινό.

Πήγα με τον κολλητό μου το Λιγδιάρη στο μπαράκι της γειτονιάς.

Με παρακάλεσε να τον κεράσω γιατί, λέει, κάποιοι τον λήστεψαν χθες βράδυ.

Δεν τον πιστεύω. Ο Λιγδιάρης δεν μοιάζει καθόλου με θύμα ληστείας. Μάλλον για ληστής φαίνεται...

Είχε πρόσφατα χωρίσει κι ήταν κάπως ζοχαδιασμένος. 

Ήμουν μπροστά στο χοντρό καυγά τους με το "πρόσωπο" στα μπιλιάρδα. Πολύ σκληρό το πρώην γκομενάκι του. Τον απείλησε πως αν τον ξανάβλεπε μπροστά της θα του ’κοβε τα μπαλάκια και θα ’παιζε σνούκερ!

Το μαγαζί είχε απαίσια μουσική, αλλά κάτι η "μαύρη", κάτι το πιοτί... ένιωσα πολύ ανεβασμένος.

Ξέχασα την ήττα του Θρύλου, κι η λίμπιντό μου "έπιασε κόκκινο"! Κάθε γυναίκα μού φαινόταν μεγάλη μουνάρα. Ακόμα κι ορισμένοι άντρες ήταν να τους πιεις στο ποτήρι...

Η τύπισσα καθόταν μόνη κι έδειχνε πολύ ξινή! Σαν κάποιος να ’χε κλάσει κάτω απ’ τη μύτη της...

Της την έπεσα με τη μία. Ευτυχώς ούτε κι εκείνη γούσταρε τα πολλά διαδικαστικά. Η ίδια με τράβηξε στην τουαλέτα.

Μόλις της το ’χωσα μού φάνηκε πως θα ’χυνα αμέσως.

Η καημενούλα, σίγουρα θα σκεφτόταν... "Όχι άλλο ένα κοκοράκι! Όχι πάλι Θεέ μου!".

Άρχισα το διαλογισμό μπας και το καθυστερήσω.

Σκεφτόμουν πως πηδάω τη Ντόρα, τη Δαμανάκη, τη Θάτσερ, τη Μέρκελ...