Αυτοψυχανάλυση (Δ’) - Ψάχνω δουλειά σε τσίρκο...

Στη ζωή μου πάντα περιτριγυριζόμουν από ανθρώπους που μου 'λεγαν πώς πρέπει να ζω. Τι να κάνω και τι να μην κάνω.

Έπαψα πλέον να συζητάω μαζί τους. Τους λέω μόνο "μάλιστα, είναι μια καλή ιδέα", και μετά κάνω το δικό μου...

Το σύμπαν είναι δημιούργημα της τύχης. Ηθικά αδιάφορο και εξαιρετικά βίαιο. 

Και δυστυχώς διαπίστωσα πως ο έρωτας δεν είναι καθόλου αποτελεσματικό γιατρικό ενάντια στην ωμότητα της ζωής...

Η ζωή είναι ένα τραίνο που σε οδηγεί στον τάφο. Αλλά εσύ έχεις δικαίωμα να διαλέξεις το βαγόνι που θα ταξιδέψεις. Θα μπεις σ' αυτό με τους καταθλιπτικούς ή στο άλλο με τους γλεντζέδες?

Η ζωή μοιάζει με το καζίνο. Κάποιες φορές κερδίζεις, αλλά στην τελική βγαίνεις πάντα χαμένος. Τουλάχιστον κοίτα να το διασκεδάσεις...

Το ξέρω, ζούμε μόνο μια φορά, αλλά φτάνει και περισσεύει αν περνάμε καλά.

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω όσους ασχολούνται με την υστεροφημία τους.

"Τι θα 'θελες να λεν για σένα μετά από 500 χρόνια?", με ρωτάνε.

Πως "κρατιέται μια χαρά για την ηλικία του!", τους απαντάω.

Περνάω ενοχική φάση.

Νιώθω πως φταίω κι ας μην έχω κάνει τίποτα κακό! Μάλλον έχει δίκιο ο παπάς της ενορίας μου που λέει πως όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού.

"Πιστεύεις στο Θεό?", με ρώτησε τις προάλλες.

"Όχι, πάτερ μου, αλλά κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι πιο ένοχος!"...

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι να γίνω εγκληματίας.

Νομίζω πως είναι καλή δουλειά. Πληρώνει καλά, τα ωράρια μου ταιριάζουν, θα είμαι ανεξάρτητος και θα γνωρίσω κι ενδιαφέροντες τύπους.

Καμιά ανθρώπινη ή θεία δικαιοσύνη δεν πρόκειται να με σταματήσει. Θα διαπράττω τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα και είμαι σίγουρος πως ούτε οι μπάτσοι θα με πιάσουν ούτε ο ουρανός θα πέσει να με πλακώσει.

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Μπα! Αδύνατον να σταδιοδρομήσω ως εγκληματίας.

Μάλλον θα πρέπει να ψάξω για δουλειά σε κανένα τσίρκο ως "ο ψηλότερος νάνος του κόσμου"!