Νομίζω πως την ξεπέρασα την πρώην! (Ημερολόγιο χωρισμού - Ζ')

Νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο. Ξεπερνάω την πρώην μου με ταχύτατους ρυθμούς!

Είδατε; Την λέω ήδη "πρώην". Έπαψα να χρησιμοποιώ ακόμα και τ’ όνομά της.

Σιγά-σιγά οι καλές μέρες γίνονται περισσότερες απ’ τις κακές. Δεν περνώ πλέον από τα μέρη που συχνάζαμε μαζί. Δεν έχω ανάγκη από εργασιοθεραπεία. Ξανάρχισα να διαβάζω "Γαύρο", δεν τη θάβω κι έπαψα ν’ ακούω στ’ αυτιά μου τη γκρινιάρα φωνή που μου ’λεγε "δεν πρόκειται ποτέ να βρεις τη γυναίκα των ονείρων σου"!

Παρατηρώ τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες και διαπιστώνω πως έχω αλλάξει, δεν είμαι ο ίδιος. 

Μαθαίνω ν’ αντιμετωπίζω μόνος τις ανάγκες μου κι αυτό μου δίνει μια αίσθηση αυτοπεποίθησης. Νιώθω να ξαναπαίρνω τη ζωή στα χέρια μου.

Γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου, διαπίστωσα πως η μοναξιά δεν είναι τόσο φοβερή όσο νόμιζα, πως δεν έχω κανέναν ανάγκη, πως η εμμονή σε αποτυχημένες σχέσεις είναι απλά μια άσκοπη σπατάλη χρόνου και ενέργειας.

Αν το καλοσκεφτούμε, κι αυτό ας μην ακουστεί εγωιστικό, το πιο σημαντικό άτομο στη ζωή μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι αυτός, με λίγη προσπάθεια, μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος μας. Άρχισα να χαίρομαι τη συντροφιά του εαυτού μου και διαπιστώνω πως αυτό με κάνει πιο ελκυστικό και ερωτεύσιμο...

Σιγά-σιγά ξανανακαλύπτω τα ωραία της εργένικης ζωής:

- Πάω για ύπνο ό,τι ώρα θέλω και μπορώ να κοιμηθώ αμέσως.

- Όταν οι κολλητοί μου γκρινιάζουν για τις γυναίκες τους, λέω "δόξα τω θεώ, καλά είμαι!".

- Μπορώ να μείνω στο κρεβάτι όλο το σαββατοκύριακο χωρίς να είμαι αναγκασμένος να πάω με την καλή μου στο καρφούρ ή στα τζάμπο, ούτε να επισκεφτώ την πεθερά μου τη φάλαινα ή τον κουνιάδο μου το δυσκοίλιο!

- Δεν υπάρχει λόγος να το παίζω καλός με τις κάργιες τις φίλες της, δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν, κάνω ό,τι μου καπνίσει και μπορώ να πάω ακόμα και στη Τανζανία, που λέει ο λόγος, αν έτσι γουστάρω.

- Και το σπουδαιότερο: δεν θα πρέπει να απαντάω στην εκνευριστικότερη ερώτηση έβερ που μπορεί να σου κάνει γκόμενα: "τι θα γίνει με τι σχέση μας;". Που, φυσικά, μεταφράζεται "πότε θα φορέσω κι εγώ νυφικό;".