"Ημερολόγιο λιποταξίας" (45) - Ερωτεύτηκα έναν χότζα!

Η αλήθεια είναι πως δεν χορταίνω τις ιωνικές αρχαιότητες. Αυτοί οι Ίωνες ήταν, σα να λέμε, οι Αμερικάνοι της αρχαιότητας.

Αν η Μίλητος δεν είχε καταστραφεί απ’ τους Πέρσες μπορεί να ήταν διαφορετική η ιστορία της ανθρωπότητας. Η πόλη αυτή ήταν η πρωτεύουσα της φιλοσοφίας και της επιστήμης πολλά χρόνια πριν την Αθήνα.

Ένας μεγάλος και υπέροχος πλακόστρωτος δρόμος ένωνε στην αρχαιότητα το θέατρο της Μιλήτου με το ναό του Διδυμαίου Απόλλωνα. Το μεγαλύτερο τμήμα του ήταν στολισμένο με γλυπτά, που όσα σώθηκαν κοσμούν σήμερα το Βρετανικό Μουσείο.

Το λιμάνι του Κουσάντασι δεν μπορεί να χωρέσει τα κρουαζιερόπλοια που φέρνουν τουρίστες για να δουν την αρχαία Έφεσο, την πατρίδα του Ηράκλειτου.

Διασχίζω το αρχαίο θέατρο της πόλης με τα τρία διαζώματα που χωρούσε τουλάχιστον 25.000 ανθρώπους. Φαντάζομαι το φρενιασμένο πλήθος να ουρλιάζει ... "Μεγάλη η Άρτεμις των Εφεσίων"!

Ο τεράστιος ναός της θεάς ήταν φημισμένος για τα θαύματά του. Απ’ όλο τον κόσμο έρχονταν άρρωστοι και δυστυχισμένοι για να γιατρευτούν και να βρουν παρηγοριά. Το εντυπωσιακό άγαλμα της θεάς ήταν "αχειροποίητο", δηλαδή δεν κατασκευάστηκε από ανθρώπινα χέρια αλλά το έστειλε ο Δίας απ’ τους ουρανούς. Γι’ αυτό και λεγόταν "Διοπετές"!

Οι Χριστιανοί ήρθαν να χαλάσουν την πιάτσα, αμφισβητώντας το θαυματουργικό χάρισμα της θεάς. Φυσικό ήταν να ξεσηκωθούν εναντίον τους όλοι οι έμποροι και χρυσοχόοοι της Εφέσου...

Πηγαίνοντας προς τη βιβλιοθήκη του Κέλσου, σε μια πολυσύχναστη περιοχή, βλέπω πλήθος κόσμου συγκεντρωμένο. Μετά βασάνων κατάφερα να τους διασχίσω και να βρεθώ μπροστά σ’ ένα αξιοθαύμαστο μνημείο: στο αρχαίο μάρμαρο ήταν σκαλισμένο το αποτύπωμα του ποδιού μιας ιέρειας της Αφροδίτης που έδειχνε το δρόμο για το σπίτι της ηδονής. Τον "οίκο της απωλείας" όπως τον ονόμασαν αργότερα οι κομπλεξάρες οι Χριστιανοί...

Για να γυρίσω όσο γίνεται πιο πολλά μέρη, αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τα λεωφορεία των τουρκικών ΚΤΕΛ. Εντυπωσιάζομαι απ’ την πολυτέλειά τους. Μπαίνοντας στο πούλμαν, ένας υπάλληλος βάζει στα χέρια μας κολόνια. Και στο ταξίδι φροντίζει ν’ ανανεώνει συνεχώς και δωρεάν στα ατομικά μας τραπεζάκια το εμφιαλωμένο νερό και την κόκα-κόλα!

Σταματάμε για λίγο σ’ ένα χωριό. Κάτω από ένα κόκκινο τζαμί που στον μιναρέ του ένας παραδοσιακός χότζας αρχίζει να καλεί μελωδικά σε προσευχή. 

Ήταν απ’ τις λίγες φορές στη ζωή μου που είπα "Θεέ μου, δως μου άλλα δυο αυτιά να τον ακούω"...