Τα δικά μου Εξάρχεια (Γ’) - Οδοφράγματα, καταλήξεις, κοινόβια...

Τη γνώρισα ένα από κείνα τα βράδια που η Αθήνα καιγόταν.

Στα Εξάρχεια άρχισαν ήδη να στήνονται τα πρώτα πρόχειρα οδοφράγματα.

Κάποιοι νεαροί άδειαζαν με σωληνάκια τα ρεζερβουάρ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, φτιάχνανε βόμβες μολότωφ και τις στοιβάζανε πίσω απ’ τους κάδους απορριμμάτων που τοποθετήθηκαν κάθετα στο δρόμο.
Εγώ, ως συνήθως ατάραχος, έκανα το βραδινό μου περίπατο ανεβαίνοντας την Εμμανουήλ Μπενάκη προς του Στρέφη.

Έβλεπα μετανάστριες μπροστά σε σκοτεινά παράθυρα ν’ απλώνουν πλυμένα εσώρουχα. Και κρυφάκουγα απ’ τα ισόγεια στεναγμούς, αγκομαχητά κι όλες τις ιερές κραυγές του έρωτα.

Μια ψιλικατζού κατέβασε με πάταγο τα ρολά της, με κοίταξε αγριεμένα και μου φώναξε: "Είσαι κι εσύ ένα χαμένο κορμί απ’ αυτά που καίνε την πόλη, που πλιατσικολογούν τα μαγαζάκια των κακομοίρηδων"!

Δεν της απάντησα. Το μυαλό μου αναπολούσε ξεχασμένες αισθήσεις, ερωτικά αγγίγματα από παλιούς έρωτες που ’χαν σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους.

Μπήκα σε ένα μπαράκι και παρήγγειλα ένα ποτήρι μπύρα. Στα μάτια της γκαρσόνας καθρεπτιζόταν το μίσος για τη δουλειά της.

Ξαφνικά μια κοπέλα άρχισε να χορεύει δίπλα μου. Ήταν ό,τι έπρεπε για να ξαναζωντανέψει το ναρκωμένο μου ερωτισμό. Τσουρουφλιζόμουν για νιάτα, πάθος κι αβεβαιότητα.

Ήρθε απρόσκλητη στο τραπέζι μου. Έχωσε το δάχτυλό της στο ποτήρι μου κι ανακάτεψε τον αφρό της μπύρας. "Ποια είναι η ουσία των πραγμάτων;", με ρώτησε. "Ποιες οι βαθύτερες επιθυμίες σου;".

Δεν τα έχασα.

"Η ουσία", της είπα, "είναι έξω, στους σκοτεινούς κι επικίνδυνους δρόμους. Στα διαλυμένα μυαλά, στους τυπάδες με τους ακατάληπτους μονολόγους, που παραμιλάνε με γεμάτες σάλια κουβέντες"!

Της άρεσε η απάντησή μου. Πέρασα τις εξετάσεις. Και μπήκε αμέσως στο παρασύνθημα. Με κάλεσε να μείνουμε στο κοινόβιο μιας κατάληψης.

Δεν είχα λόγο ν’ αρνηθώ.

Περάσαμε μέσα απ’ τα οδοφράγματα που ’χαν ήδη λαμπαδιάσει. Εκεί δώσαμε το πρώτο μας φλογερό φιλί.

"Θέλω να ταξιδέψω, να γνωρίσω χώρες, ν’ αποκτήσω εμπειρίες", μου είπε.

"Όποιος ζει στη σημερινή Αθήνα, τα ’χει ζήσει όλα", της απάντησα. 

Κι έχωσα το ’να μου χέρι κάτω από τη μπλούζα της χαϊδεύοντας το λευκό στήθος της με τις ορθωμένες ρώγες. 

Τ’ άλλο ανασήκωσε τη φουστίτσα της, ένιωσε τις υγραμένες τρίχες της ν’ αναδεύονται, τα χείλη του κόλπου να συσπώνται σαν στόμα που κάτι θέλει να πει, τις δονήσεις της αναψοκοκκινισμένης κλειτορίδας. 

Ύγρανα το δάχτυλό μου στο αιδοίο της και το ’φερα στο στόμα μου να το γευτώ.

Μόλις μπήκαμε στο κοινόβιο με τύλιξε η θολούρα της υγρασίας.

Έπιασα στον αέρα τη ζαλάδα απ’ το πλησίασμα των ιδρωμένων πόθων, οσμές από μουσκεμένα απόκρυφα και διάφορα ναρκωτικά. 

Όταν το κορμί ελευθερώνεται έχει την ευκαιρία να ματώσει, να τελειώσει, να φτάσει στ’ άκρα, στην ολοκληρωτική παραζάλη και στη φθορά.

Τα παιδιά με δέχτηκαν σα να με περίμεναν από καιρό. Δεν έγινε καμιά συζήτηση. Όλα θεωρούνταν αυτονόητα. Όλα ήταν κοινά. Δεν υπήρχε "δικό μου" και "δικό σου". Όποιος ξυπνούσε πρώτος έφτιαχνε πρωινό για όλους. Κανένα αίσθημα ιδιοκτησίας, κανένας εγωισμός ή ανταγωνισμός.

Νομίζω πως εκεί ξαναβρήκα τη χαμένη μου παιδικότητα...