Το περασμένο σ-κ ήμουν "αλλού"!
Το προηγούμενο Σάββατο μπεκρούλιαζα όλη τη μέρα. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ’ριξα κι έναν μπούτζον.
Δεν άκουσα καθόλου ειδήσεις και δεν πήρα καν χαμπάρι πως τα μικροαστικά ανθρωπάκια έκαναν πάλι επιδρομή στα ΑΤΜ και στα ράφια των σούπερ-μάρκετ.
Την Κυριακή το πρωί πήγα με το ΚΚΕ για προσκύνημα στις φυλακές της Αίγινας. Με χτύπησε το πρωινό αεράκι του Περαία, ξενέρωσα, άρχισα να παίρνω τα πάνω μου και μόλις πάτησα Αίγινα είχα ήδη γίνει τούρμπο!
Παρένθεση: Οι Κνίτες κι οι Κουκουέδες σκέτη απογοήτευση. Σαν τα κακόμοιρα τα προσκοπάκια. Χαζοσυναισθηματισμοί, να ’χουμε την παρεούλα μας, να βρίσκουμε κανένα γκομενάκι, να φωνάζουμε κανένα συνθηματάκι-κονσέρβα... μέχρι εκεί!
Τελικά, νομίζω πως εγώ είμαι απ’ τους λίγους εν Ελλάδι πραγματικούς κομμουνιστές-σοσιαλιστές.
Μπορεί να μην έχω ξεψαχνίσει το μαρξισμό-λενινισμό, αλλά είμαι βιωματικός κομμουνιστής. Και μου βγαίνει αυθόρμητα, από μέσα μου, χωρίς ψυχαναγκασμούς.
Εμένα δεν μου λέει τίποτα η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Είμαι υπέρ της κοινοκτημοσύνης και στην παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας... Κλείνω παρένθεση.
Γυρνάμε, που λέτε, στην Αθήνα κι εκεί πρωτακούω για δημοψηφίσματα, κάπιταλ κοντρόλ και τα ρέστα. Βλέπω γύρω μου έναν ψιλοπανικό μια αίσθηση σοκαρίσματος που έφτανε μέχρι ηττοπάθειας.
Ώπα, λέω, έκαναν πάλι τη βρομοδουλειά τους οι Πρετεντέρηδες. Έπρεπε άμεσα να κινητοποιηθούμε. Δεν είχαμε πολύ χρόνο.
Η συνταγή ήταν σχετικά απλή κι αποτελούνταν από δυο σκέλη. Το βασικό να σπάσουμε τις αλυσίδες του φόβου. Κυρίως με το προσωπικό μας παράδειγμα. Όταν ο άλλος σε βλέπει ατσαλωμένο, παρακινείται κι αυτός και πολλές φορές σε ξεπερνάει σε τόλμη και καλώς εννοούμενο θράσος.
Το δεύτερο ήταν το "φωτιά και τσεκούρι" στους προσκυνημένους. Σ’ όλ’ αυτά τα σκουλήκια που έτρεξαν να προσφέρουν οικειοθελώς τις υπηρεσίες τους στους ξένους δανειστές.
Το ψηφοδέλτιο του "ΝΑΙ" ήταν το "προσκυνητόχαρτο" που υπέγραφαν οι Μωραΐτες το 1826. Το έκαναν υπό τις απειλές των αραπάδων του Ιμπραήμ.
Με τα φοβισμένα ανθρωπάκια δεν έχουμε πρόβλημα. Αλλά με τους συνειδητούς Ναιναίκους έχουμε και πολύ μεγάλο! Είναι αυτοί που αύριο, αν αλλάξουν οι συνθήκες, θα ξαναφορέσουν τις κουκούλες και θα μας δείχνουν με το δάχτυλο!
Για να μην τα πολυλογώ. Μέσα σε λίγες μέρες γυρίσαμε τούμπα το κλίμα. Ο αρχικός δικός μας φόβος έγινε τρόμος στα μάτια των αντιπάλων. Οι ξένοι προστάτες άρχισαν να υποχωρούν άτακτα.
Η μάχη κρίθηκε την Παρασκευή το βράδυ. Έχω πάει σε εκατοντάδες συγκεντρώσεις. Και στις τεράστιες του Αντρέα τη δεκαετία του ’80! Αυτό δεν το ξανάδα. Άνθρωποι έκλαιγαν, άγνωστοι αγκαλιάζονταν, μοναδικές στιγμές...
Ήμασταν μόνοι κι ουσιαστικά άοπλοι εναντίον όλων. Όλοι οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί είχαν λουφάξει. Ακόμα κι οι παλικαράδες οι Σκωτσέζοι έσκυψαν και τον ήπιαν. Κι έπεσε ο κλήρος σε μας να υψώσουμε στο Βερολίνο την αρβανίτικη φουστανέλα, παντιέρα αντικαπιταλίστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου