Η γκόμενα με την τραγιάσκα!

Τη γνώρισα πέρσι το καλοκαίρι, στο πάρτι μιας κατάληψης.

Μου έκανε εντύπωση που φορούσε τραγιάσκα. Τη συμπάθησα με την πρώτη...

Συζητούσαμε σε μια μεγάλη παρέα για τον Μπακούνιν, τον Κροπότκιν, τον Λένιν.

Ήρθε εντελώς αυθόρμητα και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Μπα. Ούτε καν τα χάιδεψε. Απλά το χέρι της ανεβοκατέβασε για μια στιγμή στο κεφάλι μου.

Γνωριστήκαμε καλύτερα. Και κάπου κολλήσαμε. Μείναμε μαζί δέκα μήνες. Πολλοί ακούγονται, αλλά ήταν σαφώς λιγότεροι. Γιατί, στην ουσία, βρισκόμασταν δυο φορές τη βδομάδα, δυο-τρεις ώρες τη φορά. Όταν νιώθαμε φαγούρα στα γεννητικά μας όργανα διοργανώναμε βραδιές επανασύνδεσης.

Γενικώς, ήταν μοναχική τύπισσα. Εκτός απ’ τις στιγμές που την κυρίευε η επιτακτική της βιολογική ανάγκη.

"Να μην υπάρχει ένας κωλότοπος σ’ όλη την οικουμένη που να μπορείς να ηρεμήσεις!", διαμαρτυρόταν. Της ζητούσα ειδική άδεια για να της κάνω παρέα! Τις περισσότερες φορές μου απαντούσε "Όχι!". "Θες να φύγω;", τη ρωτούσα. "Αφού το κατάλαβες και μόνος σου"...

Ήταν Αγγλιδούλα. Νόστιμη προς το ωραία. Ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών. Μου έριχνε ένα κεφάλι. Το βυζί της χαλαρό, έδειχνε ακόμα χαλαρότερο χωρίς σουτιέν...

Είχε γεννηθεί σε μια παραλιακή κωμόπολη της Αγγλίας που δεν μπορώ να θυμηθώ.

Η μάνα της θρήσκα κι ο πατέρας της ορθόδοξος κομμουνιστής, απ’ τους φανατικούς υποστηρικτές του "καταπροδωμένου Στάλιν". 

Κομμάτιαζε με μανία κάθε δίσκο των Ρόλλινκ Στόουνς, των Χου κι όλων των άλλων "αποβρασμάτων" που έβρισκε στο δωμάτιο της μοναχοκόρης του. Μισούσε τους λούμπεν προλετάριους που κάθε σαββατόβραδο μπεκρούλιαζαν στις παμπ κι έτρεχαν πίσω απ’ τα βρωμερά πορνίδια των λιμανιών. Ήθελε την εργατική τάξη ηθικά ακέραια, μαχητική, ιεραποστολική...

Η δικιά μου, από αντίδραση στον πατέρα της, προσχώρησε στην τροτσικιστική φράξια. Κάπου έμπλεξε και με κάτι μούτρα, ήρθε σκαστή στην Ελλάδα, δεν ρώτησα περισσότερα.

Θυμάμαι μόνο που της έριξα μια ξανάστροφη όταν την έπιασα να ρίχνει μια ασπιρίνη στην κόκα κόλα μου...

Της πρότεινα να πάμε λίγες μέρες διακοπές στην Άνδρο. Τι το ’θελα; Ήταν το βατερλό μας!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βαριεστημάρα να βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο όλο το εικοσιτετράωρο. Μαζί στη θάλασσα, στο εστιατόριο, στο μπαρ, στην ντισκοτέκ. Μαζί και το σεξ! 

Στο εβδομαδιαίο ραντεβού, Πέμπτη απόγευμα επτά μ’ εννιά, κρεβάτι σήμαινε ανατριχίλα. Τώρα σημαίνει χασμουρητό, υπνηλία, αυτοκτονία! Τ’ αγκαλιασμένα κορμιά που σπαρτάραγαν, τώρα μουλιάζουν. Το πτώμα της παλιάς μεγάλης αγάπης τώρα, πυροβολημένο εξ επαφής, μένει άταφο και μυρίζει.

Σκεφτόμουν πως να την ξεφορτωθώ.

Ευτυχώς με πρόλαβε εκείνη. 

Πετάχτηκα ν’ αγοράσω εφημερίδα κι όταν γύρισα βρήκα την ντουλάπα του δωματίου άδεια, το κρεβάτι ξέστρωτο κι ένα σημείωμά της πάνω στο τραπέζι...