Αφήνω πίσω μου την Τραπεζούντα και μπαίνω στην αρχαία Κολχίδα.
Κάπου εδώ, ίσως πιο κοντά ίσως πιο μακριά, υπήρχαν οι κήποι του βασιλιά Αιήτη με το χρυσόμαλλο δέρας που το φύλαγε ο άγρυπνος δράκοντας.
Σ' ένα απ' τ' ακρογιάλια που ξανοίγονται μπροστά μου άραξε η Αργώ με τον Ορφέα, τον Ιάσονα, τον Ηρακλή και τ' άλλα μυθικά παλικάρια...
Μπαίνω στη Ριζούντα ή Ρίζαιο, που οι Τούρκοι το λένε Ριζέ. Είναι η μοναδική περιοχή της Τουρκίας που μπορεί να ευδοκιμήσει το τσάι.
Το έδαφος είναι ασβεστούχο ή αλατούχο και το κλίμα μέτρια υγρό και θερμό. Σχεδόν ίδιο με την μακρινή δυτική Κίνα που παράγει και εξάγει εκατομμύρια τόνους τσαγιού...
Και να 'μαι στην Αθήνα του Πόντου.
"Ατίνα" την έλεγαν οι Τούρκοι μέχρι το 1924 που την μετονόμασαν σε Παζάρ, σε μια εποχή έντονου ελληνο-τουρκικού μίσους.
Σήμερα τα πάθη έχουν καταλαγιάσει κι οι Τουρκαθηναίοι είναι πολύ φιλικοί.
Συζητάμε για την προέλευση του ονόματος της πόλης τους. Υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η πιθανότερη αποδίδει το όνομά της σ' έναν αρχαίο ναό της θεάς Αθηνάς που τώρα δεν υπάρχει.
Πίνουμε στην υγειά της μητροπολιτικής Αθήνας, της ποντιακής Αθήνας και των οκτώ αμερικάνικων πόλεων που έχουν κι αυτές το όνομα "Αθήνα"!
!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή