Πατημασιές στο ταβάνι...

Σοκάκια υψικάμινοι

σαν ύπουλα σκυλιά

ξοπίσω μου τρέχουν.

Πηχτός αέρας σαν θειάφι φυσάει...

Στο ταβάνι μια κουκκίδα.

Μύγα, αράχνη, ίχνος μπογιάς;

Μάλλον πατημασιά

από τότε που περπατούσα ανάποδα!

(Μήπως και τώρα ανάποδα δε ζω;)

Βράδια θλιμμένα,

μοναξιά,

διψά η ψυχή 

του έρωτα το χάδι.

(Τα χείλη σου ροζ ορτανσίες)

Παρελαύνω καθημερινά,

επέτειος του τίποτα.

Έρωτες κατασχεμένοι, 

τρεμάμενες φλόγες 

φιλιών αδέξιων...

Στην πλάτη μού ’μεινε

μια γρατσουνιά παλιά,

πουλί του πόθου.

Τη βλέπω στο σκοτεινό καθρέφτη

της ύπαρξής μου,

στο μικροσκοπικό δωμάτιο

της επιβίωσής μου...

(Η επαφή μας, παρ’ όλ’ αυτά,

δεν ήταν κάτι το φοβερό.

Απεναντίας,

σιωπηρά αποφανθήκαμε

πως ήταν μια αποτυχία!)