Νομίζω πως ανήκω στην τυχερή γενιά που πρόλαβε στο τσακ τη γραφική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Την Αριστερά που το στοιχείο του απρόσμενου πάντα καιροφυλαχτούσε. Με το πανίσχυρο οπλοστάσιο των τσιτάτων. Με τις τραγιάσκες, τις καμπαρντίνες και τα ταγάρια...
Πρόλαβα τα "έντυπα βαριάς θεωρίας", με τα πολυσέλιδα άρθρα χωρίς παραγράφους και φωτογραφίες! Σκέτος θάνατος...
Έζησα από μέσα μερικές απ’ τις συχνές πολυδιασπάσεις του χώρου. Ο κάθε υποψήφιος αρχηγίσκος έψαχνε να διαφοροποιηθεί έστω και σε μια λέξη. Να πλειοδοτήσει έναντι των υπολοίπων. Κινούσε γη και ουρανό να βρει έστω κι έναν προσήλυτο...
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πρόλαβα να ζήσω τον ακροαριστερό βερμπαλισμό, τις ατέλειωτες λεκτικές υπερβολές εντυπωσιασμού, που πέρασα έστω και για ένα φεγγάρι από "άστεγες οργανώσεις" που δεν τις ήξερε ούτε η μάνα τους.
Γνώρισα μια πανσπερμία ανθρώπινων συμπεριφορών, μοναχικούς κι ανένταχτους επαναστάτες, πρόλαβα τα ωραία κορίτσια της Ομάδας του Καραμπελιά, τα τεράστια πανό από καραβόπανο που έπιαναν ολόκληρο το πλάτος της Πανεπιστημίου!
Δυστυχώς, όσο τα μέλη των γκρουπούσκουλων μειώνονταν, τόσο μεγάλωναν τα πανό και τα σφυροδρέπανα. Τόσο αγρίευε η επαναστατική αυτοπεποίθηση όσων απέμεναν...
Θυμάμαι αμυδρά τους "Σκανδιναβούς" του Κοροβέση, τους "μαοϊκούς" με τα πέντε κεφάλια (Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν-Μάο), τους Τρότσκες με τα τεράστια "τεσσάρια" (4η Διεθνής), τους οπαδούς του Αλβανού απομονωτιστή Εμβέρ Χότζα, τις φοιτητικές παρατάξεις ΠΠΣΠ και ΑΑΣΠΕ.
Στη δεκαετία του ’80 οι περισσότερες αριστερίστικες οργανώσεις προσωποποιούσαν έντονα τα πράγματα. Διάβαζαν την ιστορία περισσότερο ως αποτέλεσμα προσωπικών παρεμβάσεων κάποιων ανθρώπων. Ακόμα κι όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απέδωσαν το γεγονός σε προσωπική ευθύνη του Γκομπαρτσώφ.
Επίσης κυριαρχούσε απόλυτα η τρέλα της συνωμοσιολαγνείας. Παντού έβλεπαν χαφιέδες, ασφαλίτες, ρουφιάνους, προβοκάτορες.
Αυτές οι υπερβολές δηλητηρίαζαν τις σχέσεις μας, χάναμε το χιούμορ μας και μετατρεπόμασταν σε βλοσυρά ιεροεξεταστικά ανθρωπάκια...
Αν σε όλα αυτά προσθέσεις και το κυριώτερο, ότι η Ελλάδα είναι μια μαλακία και μισή, φθάνουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι τσάμπα ασχολούμαστε με ελλαδίτικες μαλακίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκουσα πως στη Νέα Υόρκη φτιάχνουν δημόσιους
ΑπάντησηΔιαγραφήχώρους για αυνανιστικό χαλάρωμα των περαστικών!
Βρήκαμε το δάσκαλό μας...
kalami.net
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί μου θύμισες τώρα ρε φίλε... Αμ το ξύλο που έπεφτε στις σχολές μεταξύ των διαφόρων φραξιών; Τα πανώ και τα πλακάτ αποκτούσαν νέα χρησιμότητα...
ΑπάντησηΔιαγραφήε αφού τα έζησες ΤΥΧΕΡΟΣ είστε
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε, τα στηλιάρια των πανό
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι των σημαιών είναι κλασικά
επιθετικά όπλα!
Αφού κι εσύ ρε Άκρατ τα έζησες και τα ζεις!