Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (IB’ - Όταν ψοφάει ο γάιδαρος καβλώνει!)

Το μπάρκο δεν είν' απλός ξενιτεμός. Μοιάζει με θάνατο. Φεύγεις μακριά και μπορεί να μην ξαναγυρίσεις. Μπορεί να σε σαγηνέψουν εξωτικές σειρήνες, μπορεί και να πεθάνεις...

Κι όταν ξαναγυρίσεις, μετά τις πρώτες χαρές τ' ανταμώματος, αρχίζει να μαυρίζει ο τόπος γύρω σου, σκέφτεσαι συνεχώς πώς θα ξαναφύγεις. Το ταξίδι είναι μεγάλο αλκοολίκι! Νιώθεις παντού μουσαφίρης...

Ο κόσμος του καραβιού είν' μια μικροσκοπική ζούγκλα. Έχει πολλά κοινά με το στρατό και τη φυλακή. 

Πρέπει να ξέρεις να κρατάς αποστάσεις. Να δείχνεις αντράκι σκληρό. Να σπας τον τσαμπουκά όποιου σε διπλαρώνει για να τσεκάρει τις αντοχές και τα "καρύδια" σου. 

Πρέπει να είσαι αποφασισμένος να τα παίξεις όλα για όλα. Την πρώτη φορά που θα προσπαθήσει κάποιος να σου κολλήσει ένα παρατσούκλι, αν δεν μετρήσει τα δόντια του στη χούφτα, θα μετράς εσύ καρπαζιές αιωνίως...

Δυστυχώς, στα βαπόρια σπάνια να βρεις ανθρώπους ευγενείς, καλλιεργημένους, πολιτισμένους. Χωρίς να το θες δέχεσαι αρνητική αλληλεπίδραση απ' τους μαλάκες που σε περιβάλλουν κι η συμπεριφορά σου τραυματίζεται σοβαρά.

Να 'μαστε τώρα στον Ατλαντικό, πορεία από Αγγλία για Νιού Γιόρκ. Όλοι οι βοριάδες κι οι χιονιάδες πέφτουν πάνω μας. Αυτά τα τέρατα, συνδυασμένα με το Γκολφ Στριμ, σε φέρνουν στην κόλαση πριν την ώρα τους!

Άκουσα το πρώτο μουγκρητό τ' αγέρα τη στιγμή που άλλαζα σώβρακο. Γιατί η βλεννόρροια θέλει μεγάλη καθαριότητα, "τόσο βρωμιάρα που 'ναι"... Αντρίκειο πράμα η βλεννόρροια στα βαπόρια. Δεν πρέπει να την ντρέπεται κανείς αλλά να καμαρώνει.

Αλλά ο αέρας όλο και δυνάμωνε. Θα μας ξυρίσει τις κωλότριχες ο πούστης! 

Ήμουν άμαθος από τέτοια ταρακουνήματα. Το στομάχι μου ανεβοκατέβαινε.  Ένιωθα τα σωθικά μου τη μια στιγμή έτοιμα να πεταχτούν απ' το στόμα και την άλλη να βγουν απ' τον κώλο μου.

Οι άλλοι γύρω μου ισορροπούσαν θαυμάσια στα πόδια τους, σα να σουλατσάρουν στην πλατεία Συντάγματος.

"Θα πεθάνω ρε μαλάκες!", τους φώναξα. "Μουνιιιί, μοδίστρα, από θάλασσα δεν πέθανε κανείς", έπαιρνα την πληρωμένη απάντηση.

Πέντε μερόνυχτα κράτησε το "πανηγύρι". Ήμασταν όλοι σε μεγάλη υπερένταση, η αδρεναλίνη στα ύψη, γεγονός που μας έφερνε σε συνεχή υπερδιέγερση. Ήμασταν όλη την ώρα καβλωμένοι!

Ρώτησα τον καπετάνιο αν αυτός ο πριαπισμός του πληρώματος ήταν φυσιολογικός.

"Όταν ψοφάει ο γάιδαρος καβλώνει! Έτσι λέμε στη Χιό", μου απάντησε...