Περπατάω δίπλα στα ρωμαϊκά τείχη της Κωνσταντινούπολης και συνειδητοποιώ πως ελάχιστα με ενδιαφέρει η περίοδος της χριστιανικής θεοκρατίας.
Αλλά κάποια χτυπητά ιστορικά ορόσημα δεν μπορώ να τα αγνοήσω.
Το 357 η "Νέα Ρώμη" εξομοιώθηκε διοικητικά με την παλιά πρωτεύουσα. Και ουσιαστικά την αντικατέστησε πλήρως το 476 όταν η "αιώνια πόλη" καταλύθηκε απ’ τους βαρβάρους...
Το 532 στη "Στάση του Νίκα" καταστράφηκε όλο το κέντρο της πόλης και ξαναχτίστηκε. Η λαϊκή αυτή επανάσταση παραχαράχτηκε απ’ την επίσημη ιστοριογραφία, αλλά δεν είναι της ώρα ν’ ασχοληθούμε μαζί της.
Το 618 η Αίγυπτος περνάει στην αραβική κυριαρχία και η ρωμαϊκή πρωτεύουσα χάνει οριστικά το σιτοβολώνα της. Τεράστιο οικονομικό και ηθικό πλήγμα...
Το 626 η πόλη υφίσταται την πρώτη μεγάλη πολιορκία της απ’ τους Αβαροσλάβους. Με δυσκολία τη βγάζει καθαρή αλλά πολλά προάστιά της καταστράφηκαν. Εδώ το πλήγμα ήταν κυρίως ψυχολογικό. Από τότε οι κάτοικοί της ποτέ δεν αισθάνθηκαν απόλυτα ασφαλείς.
Το 740 μεγάλο μέρος της πόλης καταστρέφεται από σεισμό και εφτά χρόνια αργότερα μετράει χιλιάδες νεκρούς από επιδημία πανώλης...
Το 843 λήγει η μακρά περίοδος της Εικονομαχίας. Φαινομενικά νίκησε ο θρησκευτικός φανατισμός. Αλλά σχεδόν την ίδια περίοδο η πολιτική και πνευματική ηγεσία της πόλης στρέφεται προς την κλασική αρχαιότητα.
Τα κομποσχοίνια κι οι "ησυχασμοί" ήταν συνταγές αποτυχίας και προμήνυαν μαύρες μέρες για την άλλωστε ακμαία κοινωνία της...
Για τις δυο αλώσεις της πόλης, 1204 και 1453, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι ιδιαίτερο. Τα ξέρετε.
Απλά να επισημάνουμε πως η Κωνσταντινούπολη παρέμεινε επί αιώνες διχασμένη μεταξύ δυο αντίπαλων παρατάξεων. Των "ενωτικών" και των "ανθενωτικών". Οι πρώτοι ήταν "φιλοδυτικοί" και "φυλέλληνες", οι δεύτεροι "αντιδυτικοί" και "ανθέλληνες"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου