Αποκλείεται να είσαι Αθηναίος και να μην ξετσιμπουκιάζεσαι!

Ξέρω πως γίνομαι κουραστικός αλλά δεν θα πάψω να το λέω: η Αθήνα είναι η καλύτερη πόλη του κόσμου!

Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κλίμα της. Καλά, γι’ αυτό γράφουν όλοι οι ξένοι ταξιδιωτικοί οδηγοί.

Αναφέρομαι κυρίως σε όλα εκείνα που ο τουρίστας ποτέ δεν θα δει.

Γιατί η πόλη δεν είναι η βιτρίνα της, αλλά το "πατάρι" και το "υπόγειό" της.

Κατ’ αρχήν η Αθήνα είναι ατέλειωτη. Μια ζωή δεν σου φτάνει να τη γυρίσεις.

Απ’ την άλλη, μετά το 1990, ξανάγινε πολυπολιτισμική. Έσπασε η γραικύλα, είδαμε κόσμο και κοσμάκη, άνοιξαν τα μάτια και τα μυαλά μας, πήραμε μπρος!

Φυλετικά είμαι αρβανιτό-βλαχος. Αλλά παρατηρώ τελευταία πάνω μου πολλά "κουσούρια" των αρχαίων Αθηναίων.

Π.χ. θεωρώ πατρίδα μου την πόλη μου κι όχι την Ελλάδα.

Μ’ αρέσει να τριγυρίζω στην αγορά και να πιάνω κουβέντα με άγνωστους, κατά προτίμηση με ξένους, που ’χουν έρθει από εξωτικά μέρη. Τους ρωτάω για τη χώρα τους, πώς είναι εκεί η ζωή, το πολίτευμα, η νοοτροπία, σε ποιον θεό πιστεύουν, πώς και πόσο συχνά γαμάνε...

Με διακατέχει το άγχος του αρχαίου Αθηναίου. Ξέρω πως η πόλη μου είναι γαμάτη, αλλά σίγουρα κάπου θα υπάρχει και κάτι καλύτερο. Πρέπει γρήγορα να το μάθω και να το προσαρμόσω δω πέρα...

Τελευταία, έτσι στο ξεκούδουνο, κόλλησα κι άλλο κουσούρι των αρχαίων Αθηναίων. Άρχισα να έχω πολλά πάρε-δώσε με γκέι!

Όλα ξεκίνησαν λίγο πριν το Πάσχα που ’χα πάει σ’ ένα μπαράκι στο Γκάζι με μια παρέα. Μπαίνω στην τουαλέτα χωρίς να κλειδώσω την πόρτα. Ποτέ δεν κλειδώνω άλλωστε. 

Οπότε, ξαφνικά, μπουκάρει μέσα σα σίφουνας ένας καλοστεκούμενος αθλητικός τύπος γύρω στα πενήντα, γονατίζει, μου τον αρπάζει στο φτερό και με ξετσιμπούκιασε!

Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά που δεν πρόλαβα ν’ αντιδράσω. Δεν πρόλαβα; Δεν μπόρεσα; Δεν ήθελα; Μάλλον το τελευταίο.

Για να μην τα πολυλογώ άρχισα νταραβέρι με τον τύπο. Είναι πολύ γενναιόδωρος, ανοιχτόμυαλος και γλεντζές. Μου κάνει εντύπωση πως δεν θέλει να το πηδάω. Γουστάρει μόνο να μου τα καταπίνει όλα και να μου δαγκώνει τις ρόγες! Αδυναμία έχει μόνο στα μεγάλα "όργανα"!

Τον παραδέχομαι που ποτέ δεν μου δίνει λεφτά στο χέρι. Μόνο στις πουτάνες τα πετάνε στη μάπα και φεύγουν. Ο μάγκας πάντα βρίσκει τρόπο να μου τα βάζει στην τσέπη χωρίς να το καταλάβω.

Γενικά, κάνουμε τους μπάφους μας, τραβάμε τις "γραμμές" μας, μου "παίζει τη φλογέρα" ασταμάτητα, ξενυχτάμε κάθε μέρα... 

Ωραία εμπειριούλα, ελπίζω να μη μου βγει ξινή...