Πρώτη φορά στη ζωή μου πήδηξα χοντροκώλα λεσβία!

Δεν έχω προτίμηση στις μικρές ή στις μεγάλες. Όλες οι γυναίκες μου αρέσουν, αρκεί να είναι μουνάρες. Γκόμενες που διψάνε για πούτσο, που μετράνε και το λέει η περδικούλα τους, όχι κάτι ψόφια μπάζα...

Σάββατο μεσημέρι και στην πλατεία Μοναστηρακίου κάτι λεσβιάκια χοροπηδάνε με κάτι πολύχρωμες σημαίες και κάτι μπλούζες μπλε που γράφουν "γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι".

Είναι πιτσιρίκες αλλά οι περισσότερες με τεράστιους κώλους, πιο μεγάλους κι απ’ της μάνας μου.

Οι περαστικοί, κι εγώ, τις φωτογραφίζουμε με τα κινητά μας.

Αλλά, ως εκ θαύματος, ξεχωρίζω μια θεά. Λεσβία ξελεσβία, εγώ γκάβλωσα. Προσπαθώ να της την πέσω. Δεν μου δίνει σημασία. Αυτό με ανάβει περισσότερο. Οι δύσκολες είναι πιο γκαβλαδερές!

Μετά από μεγάλη πολιορκία, δέχεται επιτέλους να την κεράσω έναν καφέ στην Καπνικαρέα. Είναι απ’ τις τύπισσες που δεν μιλάνε, δεν γελάνε, διαβάζουν πολύ και δεν κάνουν ποτέ λάθος. Δεν ξέρω πώς να τη χειριστώ. Υποτίθεται πως όλες οι γυναίκες γουστάρουν να καβλώνουν τους άντρες, Αλλά τι γίνεται με τις λεσβίες;

Αποφάσισα ν’ αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να αυτοσχεδιάσει. Τώρα θα μιλήσει το ένστικτό μου. Αλλά μάλλον την πάτησα γιατί μου βγήκε το καγκούρικο.

"Μόλις σε είδα", της λέω, "αποφάσισα μετά από πολλά χρόνια να ξαναρχίσω τη μαλακία!".

Αχνογέλασε.

"Κάτι μου λέει πως είσαι η γυναίκα της ζωής μου", συνεχίζω απτόητος. "Αν με απορρίψεις δεν θα ξαναπηδήξω μουνί. Μόνο θα τον παίζω, έτσι για να φεύγουν τα χοντρά"!

Εκείνη συνέχιζε να με γράφει στο μουνί της. "Συγγνώμη", μου κάνει, "αλλά δεν είσαι ο τύπος μου".

Εγώ αλλάζω τροπάρι. "Εντάξει μωρέ, ξέρω πως είσαι λεσβία, αλλά μη νομίζεις πως θα σου γίνω και φόρτωμα. Μια-δυο φορές τη βδομάδα θα φασωνόμαστε κι αυτό είν’ όλο. Θα με παρουσιάσεις και στους γονείς σου ως γκόμενο, έτσι για το ξεκάρφωμα".

Την κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. Μάγκες μου, να ξέρετε πως τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέματα.

Η πιτριρίκω κάτι έπαθε. Δε λέω πως έπεσε ανάσκελα απ’ την ομορφάδα μου. Αλλά κάτι δούλεψε μέσα της που εγώ ποτέ δεν πρόκειται να το μάθω. 

Με πήγε σπίτι της, σε ένα δυαράκι στο Μοσχάτο. Κάναμε απίθανο έρωτα. Δεν την είχε ξαναδεί άντρας γυμνή. 

Καθόταν με τις ώρες και παρατηρούσε τις αντρικές ανατομικές λεπτομέρειες. Ήταν και λίγο ατσούμπαλη. Με πόνεσε όταν χούφτωσε με δύναμη τα μπαλάκια κι όταν το έπιασε απ’ το πετσάκι και το κούναγε με δύναμη πέρα-δώθε σαν γλωσσίδι καμπάνας.

Για να μην τα πολυλογώ, πέρασα υπέροχα. Αλλά το βράδυ του Σαββάτου, όταν έπινα μόνος μου τις μπυρίτσες στα Εξάρχεια, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

"Εγώ να ρίξω έναν πούτσο ήθελα", σκέφτηκα. "Και φτιάχτηκα με την ιδέα πως ξεμυάλισα μια λέσβω. Αλλά αν είναι καμία απ’ αυτές που μες στην καύλα σου τις πηδάς μια φορά και μετά θέλουν συνέχεια; Και πήγαινέ με ταβέρνα, τράβα με στα σινεμά, γουστάρουν σαλιαρίσματα. Εγώ δεν είμαι για τέτοια. Γουστάρω μόνο ν’ αλητεύω"....

Κυριακή πρωί με πήρε τηλέφωνο. "Δεν σε ξέρω!", της είπα και της το ’κλεισα!

Πριν από λίγο μου έστειλε μήνυμα: "Γιατί ρε αλήτη αναστάτωσες τη ζωή μου; Δεν πρόκειται να σου ξανατηλεφωνήσω γιατί δεν έχω και μονάδες. Ένα μόνο σου λέω: άντε γαμήσου".

Ουφ, μάλλον φτηνά τη γλίτωσα πάλι...