Κατακαλόκαιρο στις πιάτσες της Αθήνας (Γ’ - Στο γνωστό υπόγειο του Ψυρρή...)

Ποιος δαίμονας τον έφερε πάλι σ’ αυτούς τους βρόμικους δρόμους;

Τύποι διασχίζουν νευρικά την πλατεία με τη βιασύνη της επιβίωσης.

Όλοι κυνηγούν το χρήμα. Αυτά τα μαγικά χαρτάκια που υποτίθεται ζωντανεύουν το όνειρο.

Η κόκα είναι η σκόνη της διαύγειας, της τρέλας, της κυριαρχίας.

Είναι ευκαιριακός χρήστης. Ελπίζει πως το ελέγχει και να μην τον ελέγχει...

Απόψε έχει ραντεβού με την Ναταλί. Προσφέρει σεξουαλικές υπηρεσίες σε ευκατάστατους κυρίους. Και πουλάει κόκα σε κάτι μαλάκες σαν κι αυτόν.

Της ζητά να κάνει το "τεστ καθαρότητας". Ακουμπά τα χείλη της στο πακέτο με την κόκα και τον φιλά στο στόμα. Αν η σκόνη που σου πουλάει είναι ποιοτική, τα χείλη σου μουδιάζουν. Ακουμπάς το παραδάκι και φεύγεις...

Η νύχτα υπόσχεται το ανέφικτο.

Στο υπόγειο κλαμπ παίζει αφροαμερικάνικη μουσική. Στην είσοδο κουστουμαρισμένοι μπράβοι με τα πιστόλια κάτω απ’ τα σακάκια.

Στην τσέπη του κουβαλάει το "χημικό μπαστουνάκι" που τον βοηθάει να περπατήσει στη ζωή.

Μπουκάρει γρήγορα στην τουαλέτα να πάρει μια γεμάτη εισπνοή με την ησυχία του.

Κλείνει το καπάκι της λεκάνης, ακουμπάει πάνω της μια τηλεκάρτα, τοποθετεί ένα λοφάκι κόκας, το πιέζει να γίνει θρύψαλα κι αποτελειώνει τη δουλειά μ’ ένα ξυραφάκι.

Μετά από δέκα λεπτά τον "πιάνει".

Το στυλ του κάπου παραπέμπει αλλά δεν ξέρει πού. 

Δεν έχει την ταλαιπωρημένη όψη του χρήστη. Είναι ακόμα στο στάδιο του "αρραβώνα". Γλυκιά διέγερση, ευστροφία, τέντωμα αισθήσεων.

Όλα τους είναι εφήμερα. Μετά, είτε ξαναπίνεις είτε αρχίζει ο κατήφορος.

Όλο το μαγαζί είναι υπό την επήρεια της σκόνης.

Πύρινη κόλαση δικέ μου...