Άνθρωπος χωρίς γενέθλια

Πέντε και τέταρτο ξημερώματα.

Το πρώτο λεωφορείο περνάει.

Ακούω τα φρένα του.

Στάση "Άλεξ", 

Παπαδιαμαντοπούλου και Μικράς Ασίας γωνία.

Το ξυπνητήρι μου φωτίζει αχνά.

Πρέπει ν' αλλάξω μπαταρία.

Οι ήχοι της μέρας τρυπώνουν ντροπαλά

στο μικρό μου δωματιάκι.

Όλοι προσπαθούν να κάνουν κάποια φασαρία.

Ν' αποδείξουν πως απλά επιβίωσαν

κι αυτή τη νύχτα.

Το ασανσέρ πιάνει δουλειά.

Καζανάκια ακούγονται.

Τηλεοράσεις ανοίγουν.

Λέω ν' αναβάλω την πρωινή μαλακία...

Κάποτε ξυριζόμουν κάθε μέρα.

Τώρα δυο φορές τη βδομάδα.

Νομίζω πως αν κρύψω τις ρυτίδες του δέρματος

δεν θα φαίνονται κι οι ρυτίδες της ψυχής...

Τα γένια μου γκρίζαραν.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Τις προάλλες μ' είδε μια παλιά συμφοιτήτρια

-έρωτας ανεκπλήρωτος-

κου μου 'πε πως τώρα

είμαι πολύ πιο γοητευτικός κι ερωτεύσιμος...

Το σπίτι δεν με κρατάει.

Πίνω στα γρήγορα ένα ελληνικό σκέτο

-κουπάτο-

βγαίνω στο δρόμο.

Η ώρα ακόμα έξι.

Όλα τριγύρω μου ίδια

-όπως και χθες και προχθές-

Ο καιρός μόνο άλλαξε, φθινοπώριασε

μπορεί και να βρέξει.

Άντε να δούμε και σήμερα τι μας περιμένει...

Τύποι περιφέρονται 

χωρίς στέγη, τροφή, σκοπό.

Τουλάχιστον εγώ έχω ακόμα μια τρύπα

να τον χώχω και να χωθώ.

Δικαιούμαι άραγε τέτοια εύνοια της τύχης?

Έχω την εντύπωση

πως οι ερωτευμένοι χάθηκαν

μαζί με τις καλές δουλειές 

και τις παραφουσκωμένες πιστωτικές...

Όμως εσύ τις προάλλες μου 'πες "σ' αγαπώ"!

Ένα "σ' αγαπώ" όχι διακριτικό

αλλά διεκδικητικό.

Όχι σαν κι αυτά που περιφέρονται άσκοπα δω κι εκεί

χωρίς λόγο κι αιτία.

Με ρώτησες πότε έχω γενέθλια.

Και σου 'πα πως είμαι ένας άνθρωπος

χωρίς γενέθλια.

Οι τύποι σαν κι εμένα

είτε γιορτάζουν τη ζωή τους κάθε μέρα

είτε περιμένουν να γιορτάσουν το θάνατό τους...