Πόσο "δικτάτορας" ήταν ο Κάστρο;

Δεν αμφέβαλα πως οι φιλελέδες τρέφουν άσβεστο μίσος σε κάθε μορφής επαναστάτη, αλλά τόσο πάθος και χολή κατά του Φιντέλ δεν το περίμενα. 

Όχι πως υπήρχε περίπτωση να σεβαστούν τον μεγάλο επαναστάτη τη στιγμή του φυσικού του θανάτου, αλλά να... έλεγα πως θα διαφυλάξουν κάπως την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία τους...

Οι φιλελέδες, όπως και κάθε καθεστωτική δύναμη, ζουν με το άγχος και τον εφιάλτη της ανατροπής τους. Κι αυτό τους κάνει να χάνουν το μέτρο, να βυθίζονται στην ανασφάλειά τους και να παραλογίζονται...

Πασχίζουν ψυχαναγκαστικά να μας πείσουν πως ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός είναι το "τέλος της ιστορίας", "ό,τι καλύτερο και τελειότερο δημιούργησε ο άνθρωπος", "το πιο λογικό και σύμφωνο με την ανθρώπινη φύση σύστημα".

Όσοι διαφωνούν μαζί τους είναι "περιθωριακοί", "σαλεμένα μυαλά", "τρελή Αριστερά", όπως μας αποκαλούσαν οι Πρετεντέρηδες!

Η τακτική και επιχειρηματολογία τους είναι τυποποιημένη και συντονισμένη σε παγκόσμια κλίμακα. 

Κάθε φωνή, και κυρίως κάθε μαζικός πολιτικός φορέας, που διατυπώνει κάποια διαφορετική πρόταση χαρακτηρίζεται "λαϊκιστής". 

"Λαϊκιστές" η Λεπέν κι ο Τραμπ, "λαϊκιστές" κι ο Σύριζα, οι Ποδέμος, το Εργατικό Κόμμα Αγγλίας. Έτσι, άκριτα, τσουβαλιασμένα, ανιστόρητα, ανεγκέφαλα.

Όμως, πέρα απ’ την προπαγάνδα του, ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός φρόντιζε πάντα να μην αφήσει κανένα περιθώριο επικράτησης και ευδοκίμησης οποιασδήποτε "εναλλακτικής λύσης". 

Κάθε λαϊκή ή κομμουνιστική επανάσταση έπρεπε είτε να ισοπεδωθεί εν τη γενέσει της είτε να στραγγαλιστεί το συντομότερο δυνατόν.

Μόλις στη Ρωσία άρχισε να επικρατεί η Οκτωβριανή Επανάσταση, οι Αγγλογάλλοι (μαζί με τους Έλληνες του Βενιζέλου) έσπευσαν να στείλουν το 1919 στρατό για την ανατροπή της. Και μόλις άρχισε να εδραιώνεται, 20 χρόνια αργότερα, φρόντισαν να στείλουν καταπάνω της τον Χίτλερ για να τους διαλύσει.

Τα ίδια έκαναν και στην Κούβα, τα ξέρετε, μην τα επαναλάβω.  Φυσικά, τα "μαύρα κοράκια" του καπιταλισμού ήξεραν καλά πως όταν ένα νέο καθεστώς δεχθεί εξ αρχής μια τόσο ασύμμετρη επίθεση και απειλή, είτε θα καταρρεύσει είτε, για να επιβιώσει, θα μετατραπεί σε τόσο σκληρό που θα γίνει κάποια στιγμή και αντιπαθητικό.

Όταν ο Λένιν κι ο Κάστρο βρέθηκαν στην μπούκα των δυτικών κανονιών και πυραύλων, με εμπάργκα, εμπορικούς αποκλεισμούς και χώρες διαλυμένες απ’ τα προηγούμενα καθεστώτα και την επανάσταση, το τελευταίο που θα τους ενδιέφερε ήταν να είναι συνεπείς με τον σοσιαλιστικό ουμανισμό.

Δεν θέλω να γίνω απολογητής κανενός καθεστώτος ούτε να αγιοποιήσω ιστορικές προσωπικότητες. 

Αλλά ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν σε συνθήκες οριακές. Ο σοσιαλισμός για να υλοποιηθεί θέλει μακρά περίοδο εσωτερκής και εξωτερικής ειρήνης. Δεν πατάς ένα κουμπάκι ή τραβάς μια σκανδάλη και έρχεται.

Αυτό το ξέρουν οι καπιταλιστές και δεν πρόκειται να δώσουν χρόνο να ανασάνει καμία "εναλλακτική" πρόταση εξουσίας στον κόσμο. Θα την πολεμήσουν μέχρις εσχάτων ώστε να την ανατρέψουν ή να την αναγκάσουν να σκληρύνει εσωτερικά, να μετατραπεί σε μια μορφή "δικτατορίας" ώστε να μπορούν να προπαγανδίζουν πως "είτε εμείς είτε τα γκούλαγκ", "κάθε επανάσταση εναντίον μας οδηγεί νομοτελειακά σε δικτατορία" κ.λπ. 

Στην Ελλάδα ζήσαμε ένα τέτοιο σενάριο, σε πολύ λάιτ μορφή, το πρώτο επτάμηνο του 2015. Όπου εσωτερική και εξωτερική τρόικα βάλθηκαν με κάθε τρόπο να απαλλαγούν απ’ την ανεπιθύμητη και ενοχλητική "ριζοσπαστική Αριστερά" που νίκησε στις εκλογές του Γενάρη.

Ο τρόπος που αντιμετώπισε τη διπλή αυτή επίθεση η κυβέρνησή μας ήταν, κατά τη γνώμη μου, επιτυχής γιατί αξιοποίησε την εμπειρία της παγκόσμιας Αριστεράς. 

Ούτε σε "εσωτερική σκλήρυνση" οδηγήθηκε, τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες έμειναν στο απυρόβλητο, ούτε τους έκανε τη χάρη να ισοπεδώσει τη χώρα στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας δίνοντας στους απέναντι το δικαίωμα να τσιρίζουν "ποτέ ξανά Αριστερά"!

Η κυβέρνησή μας έκανε τους αναγκαίους και επίπονους συμβιβασμούς, έκανε τις υποχωρήσεις που έπρεπε, κέρδισε πολύτιμο χρόνο ώστε σήμερα να μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο...