Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Θ’ - Αγνοούμε την πραγματικότητα...)

Ας συνοψίσουμε όσα είπαμε ως τώρα:

1) Ο μαρξισμός, όπως όλες οι "μεγάλες αφηγήσεις" της ανθρωπότητας, αποδείχθηκε ατελής και εσφαλμένος. Καμιά ιδεολογία δεν λειτούργησε σε πραγματικές συνθήκες. Ίσως αυτή να είναι και η κρύα εκδίκηση του υλισμού...

2) Ίσως ποτέ οι εργάτες δεν απέκτησαν "ταξική συνείδηση". Η πλειοψηφία τους ποτέ δεν ένιωσε την τάξη τους ως καθοριστικό παράγοντα της ταυτότητάς τους. Αντίθετα, το όνειρο κάθε εργάτη ήταν να ανέλθει την κοινωνική ιεραρχία, να γίνει μικροαστός, νεόπλουτος κ.λπ. Ειδικά στην εποχή μας η έννοια της κοινωνικής τάξης έχει τελείως εκφυλιστεί.

3) Το Κράτος είναι πάντα επικίνδυνο, διεφθαρμένο, καταπιεστικό. Αλλά σήμερα είναι το μόνο "δίχτυ ασφαλείας" των φτωχών απέναντι στα αρπακτικά του νεοφιλελευθερισμού.

4) Ο Κεντρικός Σχεδιασμός έχει αποδειχτεί στην πράξη αναποτελεσματικός. Το σύγχρονο "φρούτο" που ακούει στο όνομα "Κοινωνία των Πολιτών" προτείνει μεν την επίλυση των προβλημάτων σε τοπική βάση, αλλά με έναν τρόπο που τέμνει οριζόντια κι όχι κάθετα (δηλαδή "ταξικά") την κοινωνία.

5) Οι κοινωνίες είναι πολυδιασπασμένες σε ανταγωνιστικές μεταξύ τους ομάδες. Κάθε μία προσπαθεί να επιβάλλει το δικό της "αφήγημα". Αυτό προκαλεί ατέρμονες και αναπόφευκτες συγκρούσεις. Θεωρούνται φυσιολογικό κοινωνικό φαινόμενο, είναι "χαμηλής έντασης" αλλά στην πράξη αποκλείουν το ενδεχόμενο της "μεγάλης επανάστασης".

6) Οι επαναστάσεις, γενικά, είτε είναι μη εφικτές είτε έχουν άσχημη εξέλιξη και τέλος. Στην παγκόσμια ιστορία οι μεγαλύτερες αλλαγές έγιναν χωρίς να το καταλάβει κανείς...

7) Η πραγματικότητα είναι εξαιρετικά πολύπλοκη, αλληλεξαρτώμενη, παγκοσμιοποιημένη. Μέχρι σήμερα κανένα σύστημα και καμιά διάνοια δεν μπόρεσε να την περιγράψει σε όλες της τις διαστάσεις. Είναι ο μεγάλος γνωστός-άγνωστος...