Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Θ’ - Τέλη 1979 ο ΕΛΑ έζησε τη δική του "Βάρκιζα"!)

Ψόνθο: Δημήτρη, ήμουν μικρός και μόλις είχα έλθει Αθήνα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά την καταστροφή των πολυκαταστημάτων Μινιόν και Κατράτζος τον Δεκέμβρη του 1980. Είχαν κάποια λογική εκείνα τα χτυπήματα;

Κούφο: Τις ενέργειες αυτές τις έκανε η οργάνωση "Οκτώβρης ’80" που προερχόταν απ’ την διάσπαση του ΕΛΑ. Γνώριζα αλλά δεν υιοθετούσα τη λογική τους. Εξέφραζε την εξεγερτικότητα μιας περιθωριοποιημένης, άνεργης και ημιπαραβατικής νεολαίας που η απέχθειά της προς το σύστημα την οδηγούσε σε απέχθεια προς την πολιτική γενικά. Συνθήματά τους ήταν "καταστρέψτε ό,τι μας καταστρέφει" και "ό,τι δεν απαλλοτριώνουμε το καταστρέφουμε"! Τους έλειπε η γείωση με την ιστορία του κινήματος και την κοινωνία. Υπερτιμούσαν τη βία καθαυτή. Ταύτιζαν την επιτυχία με την καταστροφή. Τέτοιες επιλογές είναι οδυνηρές για το λαϊκό κίνημα αφού δίνει στο καθεστώς ώθηση να συκοφαντήσει την επαναστατική βία συνολικά και στο κράτος το δικαίωμα να επικαλείται τους εργαζομένους που "έμεναν στον δρόμο"...

Ψόνθο: Το θέμα των μέσων και των στόχων της επαναστατικής βίας είναι πολύ κρίσιμο. Ποια είναι η δική σου άποψη σχετικά.

Κούφο: Κατ’ αρχήν βασικές μου επιλογές ήταν η ενότητα και η αναβάθμιση της επαναστατικής δράσης. Καμία ενέργεια να μην γίνεται δίχως επαρκή προετοιμασία, χωρίς να προβλέπονται όλες οι λεπτομέρειες και κυρίως τα αρνητικά απρόοπτα. Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα που έπρεπε να απαντηθεί ήταν "σε ποιους απευθυνόμαστε", άρα και ποιους πρέπει να "ικανοποιήσουμε". Άλλες επιλογές κάνεις όταν απευθύνεσαι σε έναν μικρό και ήδη πεισμένο πυρήνα κι άλλες όταν προσπαθείς ν’ ανοιχθείς σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Στην τελευταία περίπτωση δεν επιλέγεις να καταστρέψεις τις δουλειές των φτωχών εμπορϋπαλλήλων. Αντίθετα, ενέργειες όπως η εκτέλεση των βασανιστών της Χούντας είχαν τεράστια κοινωνική απήχηση και αποδοχή...

Ψόνθο: Λίγο πριν μίλησες για τη διάσπαση-διάλυση του ΕΛΑ. Τι θυμάσαι από κείνη την περίοδο;

Κούφο: Ο ΕΛΑ έπαψε να υπάρχει απ’ τον Δεκέμβρη του 1979. Η διαδικασία διάλυσης ήταν μακρά και επίπονη. Ήταν σαφές πως υπήρχαν πολλές και αγεφύρωτες διαφορές. Άλλοι ήθελαν να κάνουμε στροφή προς την πολιτική δράση, άλλοι έριχναν το βάρος στην στρατιωτική οργάνωση, μια τρίτη άποψη υποστήριζε κάτι ενδιάμεσο, υπήρχαν και αρκετοί που προτιμούσαν την ιδιώτευση. Όσοι επέλεξαν τη συνέχιση της ένοπλης δράσης πήραν και το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού που φυλαγόταν σε δύο γιάφκες. Πάντως εκείνο που θυμάμαι έντονα είναι κάποιους συντρόφους που βίωσαν με μεγάλη θλίψη την διάλυση του ΕΛΑ. Γι’ αυτούς η Οργάνωση ήταν το σπίτι, η ζωή τους, το όραμα του αγώνα για την επανάσταση. Μου έφεραν στο μυαλό μου τους καπεταναίους του ΕΛΑΣ που έκλαιγαν σα μωρά παιδιά όταν παρέδιδαν τα όπλα τους μετά τη Βάρκιζα...