Ένα απομεσήμερο στους δρόμους της Αθήνας....

Στο δρόμο προσέχω πώς περπατούν οι περαστικοί. Το βάδισμά τους αποκαλύπτει πολλά: αυτοπεποίθηση, ανασφάλειες, αμυντική στάση...

Ξεχωρίζουν οι άνθρωποι που προσπαθούν από κάποιον να πιαστούν. Πού ψάχνουν για ένα στήριγμα, ένα "δεκανίκι". Το βλέπεις στα πρόσωπά τους, στις κινήσεις τους, σε όλα τους...

Ο ένας σταυροκοπιέται μπροστά στην εκκλησιά, ο άλλος σφίγγει στα χέρια τον "Ριζοσπάστη", ο τρίτος κολλάει στο πλευρό της γυναίκας του λες και διαισθάνεται πως είναι έτοιμη να του φύγει...

Οι διαβάτες παίρνουν στα μάτια μου μια όψη ημίρρευστη. Κατανοητό. Γιατί τα συναισθήματα όταν ξεπαγώνουν αρχίζουν να στάζουν...

Κάποιοι μιλάνε μόνο για να ξαλαφρώσουν. Άλλοι αναζητούν μια νέα αρχή, μια εξιλέωση...

Κάποιοι δείχνουν έτοιμοι να συγχωρέσουν. Αλλά πώς συγχωρείς; Σιωπηλά; Με κάποιον δισταγμό; Ή κερνάς απλά τον άλλον ένα τσιγάρο;

Πολλοί τριγυρνούν δω κι εκεί χωρίς σκοπό. Έτσι, στο περίπου. Άλλωστε το σπίτι τους είναι πιο άδειο κι απ’ το ρημαγμένο Μινιόν. Δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Είναι προ πολλού παραιτημένοι...

Όταν βγαίνεις απ’ την πόρτα του σπιτιού σου χωρίς να έχεις καν κοιταχτεί στον καθρέφτη, είσαι ικανός για τα πάντα. Μπορείς, έτσι για πλάκα, να κάνεις από μια επανάσταση έως το χειρότερο έγκλημα. Οι περισσότεροι πάντως απλά σκοτώνουν τον εαυτό τους...

Ένας ψηλός περπατάει πίνοντας καυτό καφέ από ένα μεγάλο πλαστικό ποτήρι. Φοράει ένα χοντρό μπουφάν που μοιάζει άδειο. Άδειο όχι από σκέψεις ή αναμνήσεις, αλλά από φρέσκα, ζωντανά συναισθήματα...

Ένας νεαρός περνάει δίπλα μου, σχεδόν πέφτει πάνω μου. Δεν με βλέπει καν. Να ’ναι άραγε η αινιγματική εφηβική σιωπή; Όμως δεν μοιάζει για "καζάνι που βράζει". Μάλλον για "σπασμένη κανάτα" τον κάνω. Με κάθε του κίνηση βγάζει μια παθητική αυτολύπηση.

Μια κοπελίτσα παραπέρα βάζει ξαφνικά τα κλάματα. Ξαφνικά; Λίγο πριν μπήξει τα δάκρυα άκουσα να ικετεύει κάποιον να μην την παρατήσει! Ψάχνει απελπισμένα γύρω της να γραπωθεί απ’ όποιον της πει ένα ... "Εγώ είμαι δίπλα σου, μη σε νοιάζει".