Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (Α’ - Υπάρχουν πολλές "αχαρτογράφητες ζώνες"!)

1) "Κατοχή" δεν ήταν μόνο πείνα, παλλαϊκή αντίσταση, Γοργοπόταμος και Σκοπευτήριο Καισαριανής. Ήταν η απόλυτη ανασφάλεια, συνεχείς διώξεις, ρουφιανιλίκι, δωσιλογισμός, μαυραγοριτισμός, εξόντωση Εβραίων, εμφύλιες συγκρούσεις, καθημερινά ξεκαθαρίσματα προσωπικών λογαριασμών... Υπάρχουν πολλές αχαρτογράφητες και γκρίζες πτυχές.

2) Η "Αντίσταση" δεν ήταν μόνο μια αυθόρμητη απάντηση των πολιτών. Ήταν και επιλογή των Συμμαχικών Δυνάμεων, εκδήλωση πολιτικών και κοινωνικών σκοπιμοτήτων, ξέσπασμα ατομικών και συλλογικών απωθημένων. Ένας συνδυασμός πολλών και ετερογενών παραγόντων...

3) Οι κατοχικές δυνάμεις επέλεξαν συνειδητά τη δημιουργία συνθηκών οικονομικού και κοινωνικού χάους. Όταν επικρατεί η απόλυτη ανομία, η πλήρης απορρύθμιση του κρατικού μηχανισμού και ο καθημερινός αγώνας για ατομική επιβίωση, χάνεται κάθε διάθεση για συλλογική δράση και αντίσταση...

4) Σε όλα τα κατεχόμενα κράτη της Ευρώπης οι Ναζί αγνόησαν επιδεικτικά τα στελέχη των φιλοναζιστικών οργανώσεων. Στελέχωσαν τις τοπικές κυβερνήσεις με εκπροσώπους της ντόπιας αστικής ελίτ: καθηγητές πανεπιστημίου, ανώτατους στρατιωτικούς, μεγαλέμπορους. Εκμεταλλεύτηκαν κάθε ίχνος εθνικής μειονότητας, έκλεισαν το μάτι στα κάθε είδους "αρπακτικά" που κυνηγούν τον εύκολο πλουτισμό, έστησαν τεράστια κυκλώματα παραοικονομίας και εξυπηρέτησης ευνοημένων, συγκρότησαν Τάγματα Ασφαλείας με μισθοφόρους που ψάρευαν στις εξαθλιωμένες μάζες. Όλοι αυτοί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ταυτίστηκαν με τους κατακτητές και ο σπόρος του διχασμού των τοπικών κοινωνιών ρίζωσε για τα καλά...

5) Η αντιμετώπιση των κατεχόμενων κρατών δεν ήταν ενιαία αλλά διακρινόταν βάσει της ναζιστικής "φυλετικής κλίμακας". Η βορειοδυτική Ευρώπη, που κατοικούνταν από "Άριους", διοικήθηκε μετριοπαθέστερα και σε πολλές περιπτώσεις γνώρισε υψηλή βιομηχανική ανάπτυξη. Σε αυτές τηρήθηκε πολιτική "ενσωμάτωσης". Αντίθετα, στη νοτιοανατολική Ευρώπη είχαμε τακτική οικονομικής λεηλασίας και μαζικών εξοντώσεων (Σλάβων, Εβραίων, τσιγγάνων κ.λπ). Οι χώρες αυτές προορίζονταν για "εκκαθάριση" και εποικισμό από Αρίους.

6) Η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών αντιστασιακών κινημάτων προσέβλεπε σε μια μεταπολεμική αλλαγή του προπολεμικού κοινωνικο-πολιτικού συστήματος. Στην Ελλάδα ακόμα και οι βενιζελικές οργανώσεις ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ πλειοδοτούσαν σε αντιμοναρχισμό. Εννοείται πως κανείς δεν είχε διάθεση να θυσιαστεί για να επιστρέψουν στην εξουσία οι βασιλιάδες και οι Μανιαδάκηδες...