Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΓ’ - Μόνο οι κομπλεξικοί και οι δογματικοί δεν αλλάζουν!)

Η μεγαλύτερη ατυχία του μαρξισμού ήταν που έγινε "-ισμός", δηλαδή ένα κλειστό κύκλωμα, μια διδασκαλία, κάτι σα θρησκευτική πίστη και δόγμα.

Δυστυχώς, όπως όλες οι κοινωνικο-πολιτικές θεωρίες, έτσι κι ο μαρξισμός μπήκε στην προκρούστεια κλίνη των συμφερόντων, των προκαταλήψεων και των νευρώσεων όσων προσπάθησαν να τον εφαρμόσουν...

Ο ίδιος ο Μαρξ, αλλά και ο Ένγκελς, ήταν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι και είχαν πλήρη συνείδηση των αδυναμιών και των κενών της θεωρίας τους. Γι’ αυτό και δεν δίσταζαν να προβούν σε δημόσιες διορθώσεις και αναθεωρήσεις των απόψεών τους.

Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

Στο "Κομμουνιστικό μανιφέστο" (1848) οι Μαρξ και Ένγκελς αναφέρουν πως η ιστορία ΟΛΩΝ των ως τότε κοινωνιών ήταν ιστορία ταξικών αγώνων. 

Όμως, στα αμέσως επόμενα χρόνια οι Επιστήμες του Ανθρώπου κατέδειξαν πως ταξική διάρθρωση εμφάνιζαν οι ανθρώπινες κοινωνίες μόνο κατά τα τελευταία 10.000 χρόνια. Ως τότε, και για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι ζούσαν σε κατάσταση κοινοκτημοσύνης, χωρίς κοινωνικές τάξεις και χωρίς οικογένεια αφού κυριαρχούσε η απεριόριστη ελευθερομιξία. 

Αποδείχθηκε πως ακόμα και στους μεσαιωνικούς χρόνους υπήρχαν κοινωνίες σε όλες τις ηπείρους που λειτουργούσαν με καθεστώς αταξικό και κοινοτική κοινοκτημοσύνη.

Οπότε ο Ένγκελς πρόθυμα αναθεώρησε τις αρχικές του θέσεις, προσαρμόζοντάς τες στα νέα επιστημονικά δεδομένα (ο Μαρξ είχε ήδη πεθάνει).

Ο Ένγκελς έκανε μία ακόμη διόρθωση του Μαρξ όταν επενέκδοσε το έργο του "Μισθωτή Εργασία και Κεφάλαιο". Στην ειασαγωγή της νέας έκδοσης αναφέρει ρητά πως το έργο κυκλοφορεί πλέον όχι όπως το έγραψε ο Μαρξ αλλά όπως εκείνος θα το έγραφε αν ακόμα ζούσε!