Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΚΒ’ - Οι Αμερικάνοι δεν έβρισκαν ρουφιάνους!)

Ψόνθο: Λέγαμε τις προάλλες πως η εμμονή της 17Ν με το Κυπριακό και η στοχοποίηση Τούρκων διπλωματών στην Αθήνα δίνει την εντύπωση πως εσείς οι μαρξιστάρες διολισθήσατε στον εθνικισμό...

Κούφο: Παραβλέπω το ειρωνικό σου ύφος και απαντώ επί της ουσίας. Πάγιες θέσεις του μαρξισμού είναι το δικαίωμα των εθνοτήτων στην αυτοδιάθεση και το δικαίωμα άμυνας στις ιμπεριαλιστικές επεκτατικές επιθέσεις. Εμείς δεν στραφήκαμε ενάντια στον τουρκικό λαό, που άλλωστε έδινε τον δικό του άνισο αγώνα κόντρα στο φασιστικό καθεστώς της χώρας του. Η εισβολή των Τούρκων ιμπεριαλιστών ήταν ένα διαρκές έγκλημα εις βάρος του ηρωικού λαού της Κύπρου και τα δικά μας χτυπήματα ήταν πράξεις αλληλεγγύης.

Ψόνθο: Δεν είμαι ειδικός μαρξιστολόγος για να ελέγξω την ακρίβεια όσων προανέφερες, οπότε πάω παρακάτω. Το καλοκαίρι του 1988 εκτελέσατε στο Κεφαλάρι τον Νορντίν, τον στρατιωτικό ακόλουθο της πρεσβείας των ΗΠΑ. Φαντάζομαι δεν ήταν κι ό,τι ευκολότερο...

Κούφο: Ο Νορντίν ήταν επίλεκτο μέλος του αμερικάνικου Υπουργείου Αμύνης. Προοριζόταν μάλλον και για υπουργική θέση. Τον θεωρούσαν στόχο απαγωγής και του είχαν εμφυτεύσει στο σώμα μικροτσίπ εντοπισμού. Φυσικά και η επιχείρηση ήταν πολύ δύσκολη. Όχι μόνο λόγο του στόχου αλλά και της περιοχής που ήταν γεμάτη ασφαλίτες, σεκουριτάδες και μυστικούς πράκτορες ξένων κρατών. Έγιναν πολλές απόπειρες πριν την επιτυχή ενέργεια. Προηγήθηκαν πολλά μερόνυχτα παρακολουθήσεων και ανάληψη μεγάλου ρίσκου. Πολλοί σύντροφοι κατά καιρούς τραυματίστηκαν από τα αέρια του μπαζούκας ή το ωστικό κύμα των εκρήξεων. 

Ψόνθο: Μετά από κάθε χτύπημά σας, η Αμερική αύξανε το ποσό της επικήρυξή σας. Αυτό σας φόβιζε;

Κούφο: Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα χωρίς ιστορία. Μια χώρα 2-3 αιώνων γεμάτους γενοκτονίες, πολέμους και στρατιωτικές επεμβάσεις. Η μόνη αξία που αναγνωρίζουν είναι το χρήμα. Νόμιζαν πως αν προσφέρουν σε πληροφοριοδότες άφθονο χρήμα και άδεια εγκατάστασης στη χώρα τους θα κάνουν ουρές οι "πρόθυμοι"! Όμως στην Ελλάδα η ρουφιανά θεωρούνταν ανέκαθεν η χειρότερη κατάντια ενός ανθρώπου. Κι έτσι οι Αμερικάνοι έμεναν με την απορία που οι επικηρύξεις τους δεν έπιαναν τόπο...