Ημερολόγιο αλητείας... (Α‘)

Καμιά φορά συναντάω κάτι επαρχιώτες μαγεμένους μ’ αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν "υπόκοσμο". Και κυρίως μ’ αυτό που θεωρούν ως έσχατη εκδήλωση του υπόκοσμου, το μαστούρωμα. Πέτυχα έναν απ’ αυτούς σε κάποιο απ΄ τα θεωρούμενα "σκληρά μπαρ", αυτά που συνήθως αποφεύγω. 

Νεαροί με πέτσινα σακάκια κι αλυσίδες, πρόσωπα "νεκρά" κι απέξω οι μοτοσυκλέτες παρκαρισμένες σε απειλητικές σειρές....

Ο δικός μου κοίταγε μ’ ανοιχτό το στόμα τη "ζωή του υπόκοσμου" γύρω του. Είχα κέφια και σκέφτηκα να τον δουλέψω λίγο. Του πρόσφερα δυο-τρία κοινά τσιγάρα, δήθεν ως "τσιγαριλίκια". 

Μόλις τράβηξε μια ρουφηξιά άρχισε να βήχει σα να είχε πνιγεί. Φοβερή η δύναμη της αυθυποβολής!

"Πολύ δυνατό πράγμα!", δήλωσε με επισημότητα. 

"Πω πω", του είπα, "οι κόρες των ματιών σου κοντεύουν να πεταχτούν έξω!".

"Απ’ αυτό το καταλαβαίνεις;", με ρώτησε.

"Φυσικά!".

"Μαστούρωσα για τα καλά δικέ μου, πολύ δυνατό πράγμα, πολύ δυνατό...".

Βαρέθηκα ν’ ασχολούμαι μαζί του, πήρα το κουβαδάκι μου και πήγα παρακάτω να παίξω.

Ποτέ δεν βαριέσαι σ’ αυτή την πόλη. 

Μια χαρμάνω μου δείχνει πώς καταλαβαίνει το μέγεθος των αντρικών οργάνων: "Σηκώνεις το χέρι σου με την παλάμη προς τα έξω, κατεβάζεις το μεσαίο (κωλο)δάχτυλο προς τα κάτω όσο πάει. Βάζεις σημάδι στην παλάμη με το άλλο χέρι. Μετά ξανασηκώνεις το διπλωμένο δάχτυλο... κι έχεις το μήκος του πέους!"

Αποφασίζω να μετακινηθώ σ’ ένα διπλανό μπαρ. Είναι υπόγειο, κατεβαίνεις κάμποσα σκαλιά. Μοιάζει κι αυτό με σπηλιά και είναι θεοσκότεινο. Ξύλινα χωρίσματα το διαιρούν σε μικρά γκέτο.

Ο πορτιέρης δεν θέλει να με αφήσει να περάσω. Ευτυχώς επεμβαίνει μια "βασίλισσα" και δίνει τη λύση: "Χρυσό μου ας τα ζοριλίκια, τον ξέρω χρόνια, ας τον να περάσει".

Δεν τη θυμάμαι την τύπισσα. Προσπαθεί να μοιάσει στη Σοφία Λόρεν. Σουφρώνει παθιάρικα τα χειλάκια της. 

"Μωρό μου, ομολόγησε, μου κάνεις απιστίες!".

Με μπέρδεψε με άλλον, παίζεται κάτι άλλο, δεν μπορώ να καταλάβω.

"Είμαι ματσωμένη χοντρά απόψε πουλάκι μου. Πάμε σ’ ένα φίνο μπαράκι που ξέρω, να βρούμε πράμα, να φτιαχτούμε και μετά πάμε στο σπιτάκι μου".

Αποφασίζω να την ακολουθήσω χωρίς να το πολυσκεφτώ.

Το μπαράκι που ’λεγε δεν ήταν για γκέι αλλά σίγουρα περιθωριακό. Θαμώνες μόνο νέγροι, περιπλανώμενοι λευκοί, μαστούρια, λεσβίες και τραβεστί. 

"Θα σου αγοράσω το καλύτερο πράμα μωράκι. Κι όταν φτιαχτούμε θα σου δείξω τι θα πει πραγματικό σεξ!".

Πάω στην τουαλέτα. Στο βρόμικο πάτωμα γονατισμένοι κάτι αραπάδες παίζουν ζάρια και καπνίζουν. Η μυρουδιά της μαριχουάνας κόντεψε να με πνίξει.

Ένας νέγρος μου προσφέρει τζούρα: "Γουστάρεις;".

Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν μπορώ ούτε να κατουρήσω. Σηκώνομαι και φεύγω σχεδόν τρέχοντας.

Ακούω την τύπισσα πίσω μου να φωνάζει: "Άμε στο διάολο! Δεν είσαι δα και τόσο ωραίος!"...