Χαμόγελο δελφινιού...

Ακούω το νερό στο μπάνιο να τρέχει. Ξαφνικά σταματάει. Σε λίγο τη βλέπω μπροστά μου ολόγυμνη. 

Είχα πολύ καιρό να τη δω με τα μαλλιά βρεγμένα. Την τελευταία φορά που προσπάθησα να χαρτογραφήσω το κορμί της χάθηκα...

"Σβήσε τα φώτα", μου λέει.

Αγκαλιαστήκαμε μες στο σκοτάδι. "Έχεις ωραίο σώμα", ψιθυρίζει. 

Περίεργο... έπρεπε να σβήσουμε τα φώτα για να το πει?

Μαζί της ταξιδεύω σε μέρη εξωτικά που δεν ταξίδεψα.

Λαμβάνω επιστολές που ποτέ δεν μου στάλθηκαν. 

Πίνω μπίρες που δεν με κέρασαν...

Ξημερώνει. Ακούω τη μέρα να 'ρχεται. 

Απολαμβάνω τους πρώτους κόκκους καφέ της μέρας.
Δεν ξέρω ποιες είναι πιο σκληρές: οι μέρες ή οι νύχτες?

Τις νύχτες οι άνθρωποι παλεύουν να ζήσουν. Και τις μέρες κάνουν τα πάντα για να πεθάνουν...

Έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Ήταν γεμάτη όρεξη για τα πάντα...

"Πόσον καιρό είμαστε μαζί?", με ρωτάει.

"Δυο μήνες και κάτι χρόνια!", της απαντάω.

"Πότε θα με γνωρίσεις στους φίλους σου?".

Χαμογελώ...

Ως τώρα έχω γνωρίσει πολλές γοητευτικές γυναίκες. Οι περισσότερες ήταν άσχημες αλλά γοητευτικές. Τούτη δω είναι και γοητευτική και όμορφη!

"Θέλω να με γνωρίσεις στους φίλους σου", μου ξαναλέει. "Σας έβλεπα να μιλάτε, να τσακώνεστε, να φιλιώνεται και να τσουγκρίζετε τα ποτήρια σας στη βιβλιοθήκη του Βολανάκη και δεν σου κρύβω πως ένιωσα ζήλια και θαυμασμό"...

Την κοίταξα διερευνητικά στο πρόσωπο. Είχε το χαμόγελο του δελφινιού...

"Να σε ρωτήσω κάτι ακόμα?", μου ξαναλέει.

"Ρώτα"

"Τι θα προτιμούσες? Να έκανες έρωτα με την ωραιότερη γυναίκα του κόσμου χωρίς να το ξέρει κανείς. Ή να την κυκλοφορούσες παντού, να σας έβλεπαν όλοι και να σας θεωρούσαν ζευγάρι αλλά να μην κάνατε καθόλου σεξ?".

"Νομίζω πως η ματαιοδοξία νικάει την ηδονή".

"Αλλά και τα μυστικά είν' σαν τα εγκλήματα: τέλεια δεν υπάρχουν!"...