Ο οργασμός μας ένα ξωκκλήσι στο γκρεμό...

Τη γνώρισα στα σιχαμένα σοκάκια της νύχτας και της κόκας. Ανάμεσα σε φουσκωτούς μπράβους και ντοπαρισμένους γιάπηδες.

Αυτή ήταν εξαρτημένη απ’ τη σκόνη κι εγώ απ’ το μουνί της.

Αυτή η γυναίκα που μου δίνει ζωή κι ενέργεια κινδυνεύει να γίνει ο εφιάλτης μου.

Αρνείται να κατανοήσει πως το παιχνίδι με την κόκα κρύβει πολύ πόνο. Άλλοτε σε φέρνει στα ουράνια κι άλλοτε σε ρίχνει στα τάρταρα. 

Στην αρχή νιώθεις μια γλυκιά διέγερση, μια ευστροφία, ένα τσίτωμα των αισθήσεων. Αλλά αυτό είναι εφήμερο. Αν δεν ξαναπιείς αρχίζει ο κατήφορος...

Την παρατηρώ να τραβάει επί τόπου μια μυτιά. Το δεξιό ρουθούνι της ματώνει. Αυτό συμβαίνει συχνά. Τα αγγεία σπάνε απ’ τη κόκα.

Σε λίγα λεπτά μεταμορφώθηκε σε άλλο άνθρωπο. Απέκτησε πάλι τη λάμψη και την αίγλη της μοιραίας γυναίκας που ερωτεύτηκα όταν την πρωτοείδα.

Αλλά μόλις ξαναμείνει χαρμάνα μου επιτίθεται. Μου καταλογίζει ευθύνη για το παραμικρό. Και φυσικά για τα στερητικά της. 

Θέλει κόκα και τη θέλει τώρα. Δεν τη νοιάζει πόσο επικίνδυνο είν’ αυτό για μένα. Απλά είναι χάλια, πρέπει να πιει, κι εγώ να κόψω το λαιμό μου να της βρω.

Βρίσκω μια καλή "άκρη" και καβατζάρω σούπερ ποιότητα και ποσότητα. Μου το έδωσαν συσκευασμένο σε πλαστικό. Για να μπορώ να το καταπιώ αν κάτι πάει στραβά. 

Πολύ επικίνδυνο γμτ. Αν τα στομαχικά υγρά σπάσουν τη συσκευασία πεθαίνεις αμέσως από δηλητηρίαση...

Όταν της το πήγα διέκρινα μια σπίθα θανάτου στο βλέμμα της. Είχε αρχίσει να ψιλοπαρανοεί. Μου μιλούσε για το Θεό και πως τη συμβουλεύεται πριν πάρει κρίσιμες αποφάσεις...

Τραβάει μια γερή ρουφηξιά. Τα πνευμόνια της ανοίγουν, ο σφυγμός επιταχύνεται, το μυαλό και το κορμί ξυπνάνε.

Η μουσική στο τέρμα και τα κορμιά στο πάτωμα. Όλα γίνονται ένα κουβάρι. Χέρια, μαλλιά, δόντια, νύχια. Ο οργασμός μας ένα ξωκκλήσι στο γκρεμό...

Δεν ξέρω πώς ακριβώς λειτουργεί βιολογικά, αλλά πάντα μετά το χύσιμο κάνω τις πιο ορθολογικές σκέψεις.

Και τώρα αντιλαμβάνομαι το αδιέξοδό μου. Η κόκα είναι ο "τρίτος" στη σχέση μας. Χωρίς αυτή δεν θα είχαμε καν σχέση.

Το τέλος της σχέσης μας έρχεται με σπασμένα τα φρένα. Έχω κάποιο λόγο να το καθυστερήσω;

Με κούρασε ο ρόλος του προστατευτικού άντρα.

Είμαι έτοιμος να προτείνω το χωρισμό αλλά ανέτοιμος να τον ζήσω...