Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Θ’) - Γελοία προσωπολατρία!

Όσοι δεν έζησαν στο Μπούλκες δεν πρόκειται να κατανοήσουν τι ακριβώς παιζόταν εκεί, όσα βιβλία ή μαρτυρίες κι αν διαβάσουν.
Όπως είπαμε, εκατοντάδες στελέχη του ΚΚΕ και αγωνιστές της Αντίστασης πήραν το δρόμο της προσφυγιάς για να γλυτώσουν απ’ τη Συνθήκη της Βάρκιζας που το επίσημο Κόμμα υπέγραψε. 
Οι ξενιτεμένοι προέρχονταν κυρίως από βόρεια Ελλάδα αλλά και Θεσσαλία, Πελοπόννησο, Αθήνα κ.λπ. Το να συμβιώσουν όλοι αυτοί, με τόσο διαφορετική νοοτροπία και καταβολές δεν ήταν και ό,τι πιο εύκολο. Ειδικά όταν οφείλεις κάθε σκέψη και πράξη σου να την εναρμονίζεις με την επίσημη κομματική γραμμή αλλά και με τη γενικότερη πολιτική του Κράτους που σε φιλοξενεί...
Εκ μέρους του Κόμματος την υψηλή επιστασία του Μπούλκες είχαν ο Γιαννίδης, ο Σαμαρινιώτης κι ίσως κι ο Πέτρος Ρούσος, αν θυμάμαι καλά...
Όμως σε αυστηρά τοπικό επίπεδο, εκείνοι που έλυναν κι έδεναν, ένα είδους διευθυντηρίου, ήταν τρία πρόσωπα: Ο Μιχάλης Πεχτασίδης, ΟΠΛΑτζής απ’ την Αθήνα, λογιστής, ο Οδυσσέας Μπάστης, μηχανικός απ’ τη Θεσσαλία, κι ο Αθηναίος φιλόλογος Περικλής Καλοδίκης.
Αυτοί οι τρεις ήταν οι διορισμένοι καθοδηγητές που επέβαλαν μια σταλινικού τύπου προσωπολατρία στις απλοϊκές μάζες των αγωνιστών. Όπου η αμορφωσιά κι η αμάθεια κυριαρχούν, βρίσκει πρόσφορο έδαφος η απαράδεκτη κι ολέθρια προσωπολατρία και η εφαρμογή αυταρχικών και αστυνομο-τρομοκρατικών μεθόδων...
Θυμάμαι στους δρόμους του Μπούλκες ν’ ακούγονται αηδιαστικά συναξάρια κι εμετικές ζητωκραυγές υπέρ της "τριανδρίας", που ανεχόταν με γελοία αυταρέσκεια τα μωρά λιβανίσματα. 
Σε επόμενη ανάρτηση θ’ αναφερθούμε λεπτομερέστερα στον τρόπο λειτουργίας των κομματικών οργανώσεων. Αλλά για να χαλαρώσουμε λίγο, ας προσπαθήσω να θυμηθώ κάποια μικροστιγμιότυπα της καθημερινής ζωής μας στο Μπούλκες.
Όταν τέλειωνε η κοπιαστική δουλειά στα χωράφια, άρχιζαν τα βαρετά πολιτικά κι εγκυκλοπαιδικά μαθήματα και, στο καπάκι, το νοικυριό κι η λάντζα. 
Καθαρισμός των δωματίων που μέναμε, των δρόμων, πλύσιμο ρούχων και συνεχή μπαλώματα. Ειδικά τα εσώρουχά μας είχαν λιώσει. 
Η ψείρα έδινε κι έπαιρνε. Μόνο το ζεμάτισμα των ρούχων την έκανε καλά. Αλλά συχνά είχαμε έλλειψη και καυσόξυλων. Πολλές φορές αναγκαστήκαμε να κάψουμε ακόμα και έπιπλα.
Δεν ήταν λίγα και τα κρούσματα κλοπής ή βανδαλισμού εις βάρος της κοινής περιουσίας. 
Οι περισσότεροι από μας είχαν εθιστεί στο πλιάτσικο και στο ρεμπελιό και πολύ δύσκολα υπακούαμε σε άνωθεν απαγορεύσεις και εντολές...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου