Ελληνικά καλοκαίρια... (ΣΤ’ - Άγρια σπαράγγια!)

Απ’ το Κάστρο

κοιτάς το μισό Αιγαίο

αλλά, κατά έναν περίεργο τρόπο,

κοιτάς και μέσα σου...

Έρχεσαι φάτσα με τον εαυτό σου

με τρόπο μεταφυσικό.

Ίσως να φταίει το ηφαίστειο

που είσαι σε φάση

ζαλισμενουάρ!

Ο χρόνος σταματάει

αλλά και μπερδεύεται.

Τα κοριτσάκια θέλουν να μοιάζουν γυναίκες

και το αντίστροφο.

Δεν με ελκύει πλέον

η μισόγυμνη και θορυβώδη νεολαία.

Εσύ έχεις ξετρελαθεί 

με τις άγριες ορχιδέες

ενώ εγώ...

με τ’ άγρια σπαράγγια!

Σκηνικό πολύχρωμο,

γεωμετρικό

εδώ βρίσκεις όλα όσα ελπίζεις

κι ακόμα περισσότερα.

Ως και τη βαβούρα του λιμανιού

μπορεί να ερωτευτείς...

Διπρόσωπη ιδιομορφία

ξενύχτι κι ερημητήριο,

όλα αλλάζουν πρόσωπο μαγικά

χωρίς να το συνειδητοποιήσεις...