Ε, πώς να μην τη χωρίσεις!

Γυρνάς σπίτι μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα και το μόνο που θες είναι ν’ ακούσεις ένα τεταρτάκι ειδήσεις, να τσιμπήσεις κάτι και να φτιάξεις ένα ποτάκι για να χαλαρώσεις. Κι εκείνη σε περιμένει στην εξώπορτα μ’ αγκαλίτσες και φιλιά και χιλιάδες ερωτήσεις για τη μέρα σου. 

Άντε τώρα να της εξηγήσεις πως θες λίγο χώρο και χρόνο να μείνεις μόνος σου και πως αυτό δεν έχει καμία σχέση για τα αισθήματά σου γι’ αυτήν...

Κάθε φορά που προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση εκείνη βρίσκεται ακριβώς πίσω σου και σε τραβάει απ’ το μανίκι. Θες να νιώσεις λίγο ελεύθερος, να μιλήσεις χωρίς άγχος με άλλους ανθρώπους, να γνωρίσεις νέα άτομα και εμπειρίες κι εκείνη να μην σ’ αφήνει. Ε, δεν αντέχεται αυτή η συμπεριφορά.

Καλείς έναν φίλο σπίτι να δείτε μαζί τον Θρύλο κι αυτή έρχεται δίπλα σου κι αρχίζει να τρίβεται πάνω σου τη στιγμή που ο Ποντένσε κάνει την κοφτή κι αέρινη ντρίπλα. 

Κι ο φίλος αισθάνεται αμηχανία. Γιατί ρε κοπελιά γίνεσαι ανταγωνιστικιά και μας χαλάς τη βραδιά και την ψυχολογία;

Ποιος μαλάκας είπε πως ένα ερωτευμένο ζευγάρι μοιράζεται τα πάντα; Και πως υπερβολική αγάπη σημαίνει ασφυξία; Εμένα με σκοτώνει και μόνο η σκέψη πως πρέπει να μοιράζομαι με κάποια κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου μου και όλες τις σκέψεις μου. Αν είναι δυνατόν...

Είναι στοιχειώδες να ξεχωρίζουμε την επαφή απ’ την ασφυξία. Άλλο να είμαι μαζί με κάποιον κι άλλο να γίνομαι σκιά του. Πραγματική αγάπη σημαίνει πως ο ένας σέβεται το γεγονός πως ο άλλος θέλει να διατηρεί κάποια ανεξαρτησία...

Η σωστή επικοινωνία στα ζευγάρια μοιάζει μ’ έναν παλιό χορό, το τσα-τσα! (Τι θυμήθηκα ο παπουδαίος!). Ένα, δύο, τσα-τσα-τσα. Ένα, δύο, τσα-τσα-τσα. Πλησιάζεστε-απομακρύνεστε, Πλησιάζεστε-απομακρύνεστε.

Τελικά αυτή η γυναίκα δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας όπως νόμιζα. Μπελάς ήταν...