Τα καλοκαίρια, και ιδίως τον Αύγουστο, τα έχω συνδυάσει με τις αρχαίες τραγωδίες. Από τότε που ζούσα στο Καρπενήσι, στις "Γιορτές Δάσους" πάντα κάποιοι θίασοι δευτεράτζες ανέβαζαν τραγωδίες στο γήπεδο του γυμνασίου. Κι εμείς, μικρά παιδάκια τότε, τις παρακολουθούσαμε με δέος και θαυμασμό.
Αργότερα στην Αθήνα είδα πολλές τραγωδίες, κυρίως στο Ηρώδειο και στο Λυκαβηττό. Αλλά ποτέ στην Επίδαυρο.
Τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι διαβάζω-μελετάω μια αρχαία τραγωδία. Το έχω σαν τάμα που λένε...
Φέτος έπιασα την Ηλέκτρα του Ευριπίδη. Έστω και με μεγάλη δόση υπερβολής, ξεδιπλώνονται μπροστά μας όλες οι παθογένειες και των σύγχρονων οικογενειών.
Μη μου πείτε πως δεν έχετε υπόψιν σας πάμπολλες περιπτώσεις που τα σπίτια μετατρέπονται σε πεδία μάχης. Που, έστω και μεταφορικά, τα μέλη της οικογένειας τρώνε τις σάρκες τους, αλληλοσκοτώνονται, υπονομεύει ο ένας τον άλλον...
Ο γκουρού μου λέει πως σε όλες τις οικογένειες "παίζουν" μεγάλοι θυμοί, σωρευμένα απωθημένα, ματαιώσεις, άδηλοι ανταγωνισμοί, μνησικακίες, φθόνοι.
"Και ποια είναι η αιτία?", τον ρωτάω.
Εκείνος το αποδίδει στο γεγονός πως όλοι είμαστε παγιδευμένοι σ' έναν τρόπο ζωής που δεν θέλουμε αλλά και αισθανόμαστε ανήμποροι να τον αλλάξουμε. Οπότε, αποδίδουμε αυτή την αδυναμία μας στα πρόσωπα του πλησιέστερου περιβάλλοντος, ρίχνοντάς τους όλη την ευθύνη της δικής μας δειλίας και ανεπάρκειας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου